του Θ. Στοφορόπουλου, από το Άρδην τ. 14-15, Ιούνιος-Σεπτέμβριος 1998
Το εισαγωγικό σημείωμα του αφιερώματος. Η Ελλάδα και η «Νέα Τάξη», που το ΑΡΔΗΝ δημοσίευσε στο προηγούμενο τεύχος του, περιείχε μια λανθασμένη εκτίμηση.
Προς το τέλος (σ. 29) του ανυπόγραφου αυτού κειμένου, το οποίο υποτίθεται πως εξέφραζε τη γνώμη της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού, διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι «η ελληνική πολιτική… αποκτά μεγαλύτερες δυνατότητες στήριξης στις ευρωπαϊκές δυνάμεις, σε ζητήματα που αφορούν το Κυπριακό ή τα ελληνοτουρκικά».
Πρόκειται για άποψη που στηρίζεται, κυρίως, στη γνωστή διαφωνία ως προς το είδος του δεσμού της Τουρκίας με την Ευρώπη.
Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει το αίτημα των στρατοκρατών της Αγκυρας να καταστεί η χώρα τους, στο ορατό μέλλον, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ οι κοινοτικές χώρες, με τη Γερμανία επικεφαλής, θέλουν να συνδεθεί ακόμα στενότερα η Τουρκία με το σύστημα των δυτικών συλλογικών μορφωμάτων, αλλά όχι μέχρι σημείου πλήρους συμμετοχής της στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».
Είναι γνωστές οι αιτίες αυτής της επιλογής. Ανάγονται στην απροθυμία των Ευρωπαίων να επωμισθούν τα οικονομικά βάρη των τουρκικών φιλοδοξιών και στο φόβο τους ότι θα τους κατέκλυζαν βάρβαροι μετανάστες από τη Μικρά Αοία.
Καθόλου δεν οφείλεται η ευρωπαϊκή σχάση σε πραγματική αποδοχή της ελληνικής οπτικής. Η (μερική) συμπερίληψη των επίσημων θέσεων μας, περί Κύπρου και Αιγαίου, στις αποφάσεις του Λουξεμβούργου, ως δήθεν προϋποθέσεων μιας «ευρωπαϊκής πορείας» της Τουρκίας, έγινε διότι απειλούσαμε με βέτο και διότι ήταν χρήσιμο στους Γερμανούς και τους άλλους «εταίρους» μας να έχουν επιπλέον επιχειρήματα έναντι της Αγκυρας και της Ουάσιγκτον.
Είναι για το δεύτερο λόγο που η Βόννη επαναλαμβάνει τις ελληνικές κυβερνητικές θέσεις. Εξού και τις γερμανικές δηλώσεις δεν συνοδεύει η άσκηση οποιασδήποτε ουσιαστικής πίεσης επί της Τουρκίας για να μεταβάλλει την ανθελληνική της συμπεριφορά.
Αυτή η απραξία θα αρκούσε για να αντιληφθεί το καθεστώς της Άγκυρας την αλήθεια, αν δεν την ήξερε ήδη. Το τουρκικό κατεστημένο καλώς γνωρίζει πως οι ενωμένες σ’ αυτό το θέμα, δυνάμεις της Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης δεν έχουν διόλου μειώσει την υποστή-ριξή τους προς τον εναντίον μας εξ ανατολών επεκτατισμό.
