από το Άρδην τ. 19-20, Απρίλιος-Ιούνιος 1999
Ο 20ός αιώνας είχε γεμίσει ελπίδες την ανθρωπότητα για την πραγμάτωση των οικουμενικών αξιών-αιτημάτων της ελευθερίας και της κοινωνικής χειραφέτησης.
Οι σοσιαλιστικές ιδέες και τα κινήματα εθνικής απελευθέρωσης διαμόρφωσαν άλλους διεθνείς συσχετισμούς και κατάφεραν σημαντικά πλήγματα εναντίον του άκρατου φιλελευθερισμού, της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.
Κατοχυρώθηκαν στην Δύση σημαντικά κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και μεγάλοι ασιατικοί και αφρικανικοί λαοί απέκτησαν ανεξάρτητες κρατικές οντότητες. Ο ρατσισμός και ο πόλεμος απωθήθηκαν και απο ένα χρονικό σημείο και μετά και τα πολιτικά δικαιώματα αποτέλεσαν κεκτημένο για κοινωνικές και εθνικές μειονότητες.
Φυσικά, η περιγραφή αυτών των πλευρών της πολιτικής ζωής του πλανήτη μας δεν σημαίνει ότι απουσίασαν φαινόμενα εξουσιαστικής βαρβαρότητας, όπως η απίστευτη ναζιστική κτηνωδία ή καθεστώτα στηριγμένα στο αίμα μαύρων και κίτρινων φυλών.
Οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι και οι Γερμανοί, κήρυκες του κράτους δικαίου των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, διέπρεψαν σε ασέβεια και σκληρότητα κατά της ανθρώπινης αξίας, σε αποικίες, στο εσωτερικό τους και σε υποτελή κράτη.
Αλλά και οι εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών ιδεών καθώς και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (Απω και Μέσης Ανατολής) δεν εκφράσθηκαν με τον πιο αβρό τρόπο απέναντι στις δημοκρατικές αρχές και τα συλλογικά ιδεώδη, αντλούντες εμπειρία και από προγονικά καθεστώτα, υποτίθεται, εντελώς άλλου τύπου. Όμως, ο απολογισμός του 20ού αιώνα (και μέχρι το 1990) ήταν πλούσιος σε αξίες, ιδέες, κοινωνικά πειράματα και εφαρμογές που πρόσφεραν, σε πλαίσια πλήθους βέβαια ανισοτήτων, στα συλλογικά και ατομικά υποκείμενα.
0 21ος αιώνας των ισχυρών διέγραψε τις προθέσεις του άγρια από τα δεδομένα της τελευταίας δεκαετίας του εικοστού.
Η δεκαετία αυτή, αποσαφήνισε το στρατιωτικό και πολιτικό πλαίσιο της μεταδιπολικής εποχής.
Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και των κυβερνήσεων του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, έδωσε την ευκαιρία διατύπωσης θεωριών για το “τέλος της ιστορίας” και ουσιαστικά απετέλεσε την αφετηρία της παγκόσμιας νέας τάξης.
Η δογματική στήριξη της νέας τάξης συνδέθηκε με το τέλος του ψυχρού πολέμου, τον θρίαμβο της οικονομίας της αγοράς και των αρχών λειτουργίας του Δυτικού κράτους επί του σοσιαλισμού και κάθε άλλης προοπτικής δικαιότερα οργανωμένων κοινωνιών.
0 καπιταλισμός θριάμβευσε, η ιδεολογία του κυριάρχησε, οι θεωρητικές συγκρούσεις σταματούν και δεν έχουν λόγο ύπαρξης και η νέα ηγεμονική δύναμη (οι ΗΠΑ) παγκοσμιοποίησε την εξουσία της.
Η κυριαρχία του παγκόσμιου κράτους δομείται πια με στρατιωτικούς όρους. Περιορίζονται οι εθνικές και λαϊκές κυριαρχίες σε επουσιώδεις ρόλους και τα θεσμοθετημένα όργανα για την διεθνή έννομη τάξη περιθωριοποιούνται και μετατρέπονται σε υφιστάμενα εργαλεία των βουλών της ηγεσίας του αμερικανικού πενταγώνου (ΟΗΕ, Συμβούλιο Ασφαλείας).
To NATO και η νέα δομή του επιβάλλει το υπερατλαντικό IMPERIUM και την PAX AMERICANA, όπως θέλει και όπου θέλει. Αυτό ονομάζεται – στην γλώσσα του κου Κλάρκ και της κας Ολμπραϊτ καθώς και του εκφυλισμένου κου Ση- υπεράσπιση των δικαιωμάτων, αποκατάσταση του δικαίου και επικράτηση της διεθνούς νομιμότητας.
Στο όνομά τους, ανεξάρτητα απο τοπικές παραβιάσεις δημοκρατικών αρχών και κανόνων, η Βοσνία, το Ιράκ και η εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία δεινοπάθησαν, σαν λαοί, από την διεστραμμένη και πολεμοχαρή στάση του NATO (ΗΠΑ) σε βάρος της ανθρώπινης ζωής, της πολιτισμικής δημιουργίας, του περιβάλλοντος και των αγαθών που παρήγαγε η ανθρώπινη εργασία.
Έτσι, γνωρίζουμε καλά πια και πάλι το αληθινό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού, τις αξίες του και τον κυνισμό της ιδεολογίας του δυνάστη.
Δεν υπάρχει, όμως, μόνο το αμερικάνικο πεντάγωγο για τα γεράκια του και τα “Λόμπυ” του αμερικανικού κεφαλαίου, είναι και η διαβόητη αριστερά της Ευρώπης με τους σοσιαλδημοκράτες της, τους πρώην και νυν κομμουνιστές, τους οικολόγους αλλά και την αριστερή αμφισβήτηση του ’68, που χωρίς αυτήν, κανένα σχέδιο του παγκόσμιου ηγεμόνα δεν θα είχε απεριόριστες ανέσεις στην εφαρμογή του.
Αυτά τα ανδράποδα, προετοίμαζαν τις κοινωνίες τους με όλους τους διαθέσιμους μηχανισμούς επικοινωνίας και ενημέρωσης για τις νέες αλήθειες τους.
Απαλλαγμένοι απο κάθε έννοια αρχής, κανόνα, αυτονομημένοι απο την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους, απο τον διαφωτισμό και την αναγέννηση ταυτίστηκαν με την ψυχοπαθή ηθική της νέας υπέρ-μητρόπολης.
Απεμπόλησαν κάθε κοινωνική θεωρία και κριτήριο και μέσα απο το κοινό νόμισμα ενώθηκαν για ομαδικό προσκύνημα των συνθημάτων του νικητή.
Προβάλλοντας έναν άκριτο οικουμενισμό, με την θεωρία της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς, θεωρούν πια το δόγμα του ισχυρού ως ερμηνεία της νέας πραγματικότητας.
Η προστασία του παραγωγικού σου μηχανισμού, της πολιτισμικής σου ταυτότητας και της ιστορικής σου παρακαταθήκης καταγγέλλεται ως εθνοπατριωτισμός και η λέξη ιμπεριαλισμός θεωρείται αναχρονιστική και παλαιο-κομμουνιστική.
Απεναντίας, θεωρείται εκσυγχρονισμός και ρεαλισμός η προσαρμογή στα αδηφάγα γούστα του Αμερικάνου.
Οι μαρξιστές, μαρξοειδείς και μαρξίζοντες διανοούμενοι, φτηνά εξαγορασμένοι στην αγορά του πνευματικού εμπορεύματος και άθλια ενδοτικοί, νομιμοποιούν ηθικά τους υπαλλήλους – κυβερνήτες του νέο-αμερικανισμού. Και έτσι συγκρατούνται οι νέες Δυτικές Κοινωνίες της Ευρώπης, διαρθρωμένες σύμφωνα με τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς, με τα πρότυπα της ατομοκρατίας και του χυδαίου καταναλωτισμού, υπόδουλες στον νέο αυτοκράτορα.
Φυσικό, λοιπόν, είναι και η Ελλάδα της νέας εξουσίας σιγά-σιγά να αποχρωματισθεί από τις σχέσεις της με την ανατολή και τις τριτοκοσμικές ελευθεριότητες και να εισέλθει στον αστερισμό της ιδεολογίας του νέου νικητή.
Και, βεβαίως, ως νέος μαθητής, ο εκσυγχρονισμένος κυβερνήτης μας και η παρέα του, κυτταρικά επιρρεπής στις αξίες της νέας τάξης αλλά και μέτριας απόδοσης εξ αιτίας της πενίας των αξιών του, επιβαλλόταν να καρπαζωθεί με γκρίζες ζώνες, με συμφωνίες Μαδρίτης, με S-300 στην Κρητική αποθήκη και με το στίγμα της παράδοσης του Οτζαλάν από τους προϊσταμένους του.
Αλλωστε, υπάρχει και ένας λαός σχετικά δύσκολος στις καρπαζιές και πρέπει η καρπαζιά με επιμονή να μετονομασθεί σε ρεαλιστική στάση. Εξευγενισμένη ομάδα προοδευτικών δημοσιογράφων εργάζεται ακαταπόνητα προς την κατεύθυνση αυτή.
Σ’ αυτή όμως την βαρβαρότητα, του πολέμου και των νατοϊκών υπηρετών του στην αστάθεια των Βαλκανίων και της Ευρώπης, στις κωμικές φαντασιώσεις περί “ισχυρής Ελλάδας” και των βιτσιόζων ηγεμόνων τύπου Κλίντον και Μπλαιρ η πολιτική ακινησία ισοδυναμεί με αυτοεξευτελισμό.
Η μόνη συζητήσιμη διέξοδος είναι η πολιτική, ιδεολογική και αισθητική αντίσταση της αντιγραφειοκρατικής και δημοκρατικής αριστεράς, με όρους αντιμπεριαλιστικοΰ μετώπου.
Κινήματα ανέργων, οικονομικών μεταναστών, φτωχών, θυμάτων του κοινωνικού ρατσισμού αποτελούν την ελπίδα ανατροπής, εθνικά και πανευρωπαϊκά, του φασισμού της επικοινωνίας του διεθνοποιημένου κυρίως χρηματιστηριακού τζόγου και του γραικυλισμοΰ.
Ο κόσμος της εργασίας, που γλίτωσε απο τα νύχια του μαφιόζικου εμπορικού συνδικαλισμού, έχει την δυνατότητα και μπορεί να συστρατευθεί σ’ έναν αγώνα διάσωσης του απλού ανθρώπου από τον ακήρυκτο πόλεμο των μανιακών που δεν μπορούν ούτε καν να νικήσουν τα θύματά τους παρά μόνο να παράξουν αδιέξοδα και καταστροφή. Η δημοκρατική αριστερά είχε και έχει την ιστορική εμπειρία να αφυπνισθεί και να ανακόψει τους ηλιθίους και αιμοχαρείς μονόδρομους του χάους και της κατανάλωσης βομβών.
*Ο Τ. Παππάς είναι μέλος της Κ. Ε. ίου ΠΑΣΟΚ. Έχει χρηματίσει πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
