του Μ. Διόγου, από το Άρδην τ. 29, Μάρτιος-Απρίλιος 2001
Εδώ και πολλά χρόνια οι οργανώσεις των προσφύγων από τη Μικρά Ασία προσπαθούν με κάθε τρόπο να “πείσουν” τις ελληνικές κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού. Δεν επέμεναν τυχαία στη λέξη γενοκτονία, καθώς ο συγκεκριμένος όρος εισήχθη στο Διεθνές δίκαιο από τον ΟΗΕ με τη σύμβαση του 1948. Να τι αναφέρει η συγκεκριμένη σύμβαση: “Γενοκτονία είναι η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω η εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας με έναν από τους παρακάτω τρόπους: 1) τον φόνο των μελών της ομάδας, 2) τη πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας, 3) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει, 4) τη επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και 5)την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη”. Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς την ιστορία του μικρασιατικού ελληνισμού ξέρουν ότι οι Τούρκοι “εφάρμοσαν” και τους πέντε τρόπους, προκειμένου να απαλλαγούν από τους Έλληνες της Μικρός Ασίας. Με βάση τον ορισμό του ΟΗΕ, η σφαγή στη Σμύρνη τον Σεπτέμβρη του 1922, οι σφαγές στο Αϊβαλί, τα Μοσχονήσια, το Μπουρνόβα και αλλού συνιστούν γενοκτονία.
Συστηματική εξόντωση
Από το 1911 το κράτος των Νεότουρκων είχε αρχίσει την συστηματική εξόντωση του χριστιανικού και ελληνικού στοιχείου. Με μαζικές διώξεις και εκτοπίσεις, με μποϊκοτάζ των ελληνικών καταστημάτων, την απαγόρευση λειτουργίας εκκλησιών και σχολείων.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε “Μαύρη Βίβλο” στην οποία αναφέρει ότι περίπου 490.000 Έλληνες θανατώθηκαν μέχρι το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου από τους Τούρκους.
Όμως η περίοδος του ελληνοτουρκικού πολέμου, 1919-1922, είναι η αποκορύφωση του δράματος του μικρασιατικού ελληνισμού. Η σφαγή της Σμύρνης και κατ’ επέκταση των παράλιων της Ιωνίας, η σύλληψη των ανδρών (που γλίτωσαν από τη σφαγή), από 15 έως 70 χρόνων, και η αποστολή τους σε τάγματα εργασίας στα ενδότερα, η κακομεταχείριση των γυναικόπαιδων, η λεηλασία των ελληνικών περιουσιών και η υποχρεωτική εγκατάλειψη των πατρογονικών εστιών, συνιστούν γενοκτονία.
Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση Σημίτη, με ακούραστο σύμμαχο τον Συνασπισμό, έβαλε στο συρτάρι το ομόφωνα ψηφισμένο προεδρικό διάταγμα με το οποίο αναγνωριζόταν η γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού. Προφανώς οι στρατοκράτες της Αγκυρας της τράβηξαν το αυτί!
Ο Πανιώνιος στην Μικρασιατική καταστροφή
Αναζητώντας κάτι διαφορετικό που αναφέρεται στη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, κατέφυγα στο εξαιρετικό βιβλίο του μεγάλου αθλητικού συντάκτη Πέτρου Λινάρδου με τίτλο “Η Σμύρνη του Πανιωνίου -Από τη Μικρασιατική πρωτοπορία στην αθηναϊκή αναγέννηση”, που εκδόθηκε το 1998.0 συγγραφέας, μέσα σε 320 σελίδες, περιγράφει την ιστορία του θρυλικού Πανιώνιου από το 1890 που ιδρύθηκε μέχρι το 1940 που ρίζωσε στην Αθήνα. Εκείνος που με το αίμα του συνδέει τον Πανιώνιο με την Μικρασιατική καταστροφή είναι ο εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ο οποίος ήταν επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου. Στη σελίδα 175 του βιβλίου, ο κ. Πέτρος Λινάρδος μεταφέρει την συγκλονιστική μαρτυρία των Χρ. Σολομωνίδη και Νικ. Λωρέντη: “…οι άνεμοι των θριάμβων θα γίνουν ανεμοστρόβιλοι. Το γέλιο θα γίνει κλάμα. Το τραγούδι θρήνος. Οι καμπάνες, τώρα, σκορπούν σπαρακτικούς αχούς για τη Μεγάλη Εβδομάδα του Γένους. Το Σάββατο 27 Αυγούστου 1922 σημαίνει το τέλος των ονείρων του Γένους. Επειτα η σφαγή, η δήωση, η πυρπόληση, ο ξολοθρεμός κι ο ξεριζωμός των Ελλήνων, από τις τρισχιλιόχρονες εστίες τους στην ιωνική γη. Ξ ερι-ζωμένος κι ο Πανιώνιος” καταφεύγει στα αττικά χώματα. Από τους εταίρους όμως και τους αθλητές του, εικοσιπέντε δεν υπάρχουν πια. Ή έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι τον εχθρό ή βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τον ανελέητο επιδρομέα. Κι’ ανάμεσα σ’ αυτούς, πρώτος μεταξύ πρώτων, ο επίτιμος πρόεδρος του Πανιωνίου Μητρο-πολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος …”. Ανάμεσα στους χιλιάδες Ελληνες που σφαγιάστηκαν από τους Τσέτες ήταν και 23 αθλητές του Πανιωνίου.
Εν κατακλείδι
Οι μνήμες από τον ξεριζωμό του ελληνισμού από τις πατρογονικές εστίες της Μικράς Ασίας, δεν πρόκειται να ξεθωριάσουν όση προσπάθεια και να καταβάλουν οι νεόκοποι “προοδευτικοί εκσυγχρονιστές”. Φυσικά δεν θα μου φανεί παράξενο αν αύριο αποφασίσουν να αλλάξει όνομα ο Πανιώνιος, η Νέα Σμύρνη, η Νέα Χαλκηδόνα, η Νέα Μηχανιώνα, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την Τουρκία. Δυστυχώς το βαρέλι του ενδοτισμού, φαίνεται να μην έχει πάτο!
Υ.Γ. Θεωρώ μεγάλη μου τιμή που ο έγκριτος δημοσιογράφος κ. Τάσος Κωστόπουλος, έστω και με καθυστέρηση περίπου δυο χρόνων, ασχολήθηκε στο περιοδικό Μανιφέστο με σχόλιο που είχα γράψει στο Άρδην και αφορούσε τη δράση της “χρυσής αυγής” και τον τρόπο που εμφανίζεται κατά καιρούς από μερίδα του Τύπου. Θεωρώ ότι η πολύμηνη καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός ότι ο αγώνας του κατά του εθνικισμού και των εκπροσώπων του είναι πολύωρος.
