Πριν από 83 χρόνια, πέθαινε στο Μπαττ της Μοντάνα των ΗΠΑ, ο Φρανκ Λιτλ, δολοφονημένος από μια συμμορία απεργο- σπαστών. Πίσω από τους κουκουλοψόρους κρυβόταν πιθανώς ένας νεαρός ντετέκτιβ, ο Ντάσιελ Χάμμετ, ο μελλοντικός συγγραφέας έργων όπως ο “Κόκκινος Θερισμός”, που αναφέρεται στα γεγονότα της Μοντάνα, και το “Γεράκι της Μάλτας”. Πρόκειται για ένα “αστυνομικό μυθιστόρημα” που διαδραματίζεται στην ίδια την πραγματική ζωή: Ο ντετέκτιβ, αντιμέτωπος με τον ήρωα του εργατικού κινήματος, μια χούφτα επαναστάτες συνδικαλιστές των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), ενάντια στους ιδιοκτήτες των ορυχείων που εξουσίαζαν την περιοχή. Όλο το σκηνικό του “Κόκκινου Θερισμού” θα βρεθεί εδώ, με έναν από τους πρωταγωνι¬στές, τον συγγραφέα του μελλοντικού βιβλίου.
Μια καλοκαιρινή μέρα του 1917 ένα ψηλός, κοκκινομάλλης και λεπτός άνδρας κατεβαίνει από το τραίνο στο Μπαττ της Μοντάνα.. Ονομάζεται Σάμιουελ Ντάσιελ Χάμμετ, είναι 23 χρονών, και είναι ντετέκτιβ. Είναι ακόμα πολύ διαφορετικός από εκείνον που μερικά χρόνια αργότερα θα γράψει τον Κόκκινο Θερισμό και το Γεράκι της Μάλτας και θα επανα- στατικοποιήσει το αστυνομικό μυθιστόρημα με το γρήγορο, καθαρό ακριβολόγο γράψιμο του, με τις σύντομες φράσεις και ένα νέο ήρωα, τον σκληρό ντετέκτιβ (hard boiled). 0 Χάμμετ φθάνει στο Μπαπ σαν υπάλληλος του περιβόητου γραφεί¬ου ντετέκτιβ Πίνκερτον, το οποίο έχουν μισθώσει οι εργοδότες των ορυχείων του χαλκού, και το οποίο τους προμηθεύει απεργοσπάστες. Στο ένα στρατόπεδο, τα αφεντικά των ορυχείων και των εργοστασίων επεξεργασίας του χαλκού, μαζί με τους συμμάχους τους, τους μηχανικούς, τους καθολικούς πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος και τους Προτεστάντες του Ρεπουμπλικάνικου, καθώς και τον Τύπο. Από την άλλη, οι εργάτες των ορυχείων και των χυτηρίων, μετανάστες ή γεννημένοι στην Αμερική, με τα συνδικάτα τους και κυρίως τους ριζοσπάστες της IWW. Το 1911, τον δήμο θα τον κερδίσουν οι σοσιαλιστές, μέχρι το 1915. Σπι συνέχεια, τα αφεντικά θα εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς τρομοκρατί¬ας με πολυάριθμες ένοπλες συμμορίες, τόσο στα ορυχεία όσο και στην πόλη.
Στις 8 Ιουνίου, ένα εργατικό ατύχημα προκαλεί τον θάνατο 164 ανθρώπων. Η εργατική οργή ξεσπάει και η απερ¬γία οργανώνεται. Τα αφεντικά, με επικεφαλής τον Μάρκους Ντέιλυ των Ορυχείων της Ανακόντα, απαιτούν μέτρα καταστολής κατά της IWW από την Ουάσινγκτον, αλλά επειδή η κυ¬βέρνηση καθυστερεί μισθώνουν συμμορίες απεργοσπαστών και ντετέκτιβ από τους Πίνκερτον. Οι τελευταίοι έχουν σαν στόχο να διεισδύσουν στο συνδικάτο και να οργανώσουν προβοκάτσιες. Προφανώς, αυτός ήταν και ο ρόλος του Χάμμετ. Αλλά του αναθέτουν και ένα δεύτερο καθήκον, την αντιμετώπιση ενός εργατικού ηγέτη, ιδιαίτερα ικανού και μαχητικού, του Φρανκ Λιτλ, που καταφθάνει στο Μπαπ για την απεργία. Στις 29 Ιουλίου, η εφημερίδα των απεργών αναφέρει ότι οι μπράβοι των εταιρειών χτύπησαν εργάτες στην Anaconda Road. Ο Φρανκ Λιτλ μιλάει στους εργάτες και τους καλεί να α¬ντισταθούν. Ο τοπικός τύπος τον εμφανίζει ως έναν επικίνδυνο ανατροπέα. Το κύριο άρθρο της Anaconda Standard, της εφημερίδας που ελέγχεται από την ομώνυμη εταιρεία, γράφει: “Η IWW στρέφεται εναντίον της Αμερικής, κατά του νόμου και της τάξης, υποστηρίζει την αναρχία. Οι ηγέτες της θέτουν τους εαυτούς τους εκτός του αμερικανικού έθνους”.
Τα αφεντικά ζητάνε από τον σερίφη να συλλάβει τον Λιτλ. Στις 31 Ιουλίου, το βράδυ, ο Λιτλ μιλάει στους εργάτες και μετά κατευθύνεται στην οικογενειακή πανσιόν όπου καταλύει, στην Γουαϊόμινγκ Στρήτ. Την 1η Αυγούστου, στις τρεις το πρωί. ένα μεγάλο αυτοκίνητο, με έξι άνδρες μέσα, σταματάει μπροστά στην πανσιόν του. Οι πέντε εισβάλλουν στο κτίριο, εξηγούν στην ιδιοκτήτρια ότι είναι αστυνομικοί επιφορτισμένοι με τη σύλληψη του συνδικαλιστή. σπάζουν την πόρτα, τον πιάνουν εύκολα γιατί είχε σπασμένο το πόδι του, τον τραβάνε έξω με τα εσώρουχα, τον δένουν πίσω από το αυτοκίνητο και τον σέρνουν έτσι για χιλιόμετρα. Όταν σταματάνε όλα τα μέλη του είναι σπασμένα. Τον ευνουχίζουν και τον κρεμάνε σε μια γέφυρα του σιδηρόδρομου με μια επιγραφή κρεμασμένη από τον λαιμό του. Είναι μια “προειδοποίηση” στους υπόλοιπους ηγέτες της απεργίας. Ο αρμόδιος δικαστής θα βάλει την υπόθεση στο αρχείο, αναφέροντας ότι ο Λίτλ δολοφονήθηκε από αγνώστους. Ενταφιάστηκε στο Μάουνταιν Βιού Σέμεταρυ. Και κανείς δεν ξαναμίλησε γι’ αυτόν.
Ο Χάμμετ όμως μιλάει. Στη Λίλιαν Χέλμαν. Τους πρώτους μήνες της κοινής τους ζωής, το 1930, της αποκαλύπτει ότι ένα στέλεχος της Ανακόντα του προσέφερε 5.0Θ0 δολάρια για να δολοφονήσει τον Λίτλ. Η Χέλμαν ανατριχιάζει, αλλά ο Χάμμετ της επαναλαμβάνει την ιστορία τόσες πολλές φορές ώστε καταλήγει να την πιστέψει και γράφει: “Το γεγονός ότι του πρότειναν να δολοφονήσει έναν άνθρωπο και ότι αυτός ο άνθρωπος πράγματι δολοφονήθηκε φρικτά, έπρεπε να αποτέλεοε για τον Χάμμετ κάτι το τρομακτικό. Πιστεύω, πως από εκείνη τη στιγμή και μετά ήταν πεπεισμένος ότι ζούμε σε μια διεφθαρμένη κοινωνία. Και τελικά έφτασε να πειστεί πως μόνο μια κομμουνιστική επανάσταση Θα μπορούσε να σαρώσει αυτή τη διαφθορά”. Ο Ρίτσαρντ Λέυμαν, βιογράφος του Χάμμετ1 δεν πιστεύει αυτή την ιστορία. Ωστόσο ένας βιβλιοπώλης του Μπαττ, ο Ρίτσαρντ Γκρην, βεβαιώνει το αντίθετο.2 Και ως απόδειξη αναφέρει ένα μυθιστόρημα ενός αριστερού συγγραφέα της εποχής, του Άπτον Σίνκλαιρ, που μεταφέρει στο βιβλίο του την δολοφονία του Λιτλ. Στο βιβλίο του, Εκατό τοις εκατό, ο Απτον Σίνκλαιρ παρουσιάζει ένα πρόσωπο ονόματι Χάμμετ που συμμετέχει απ’ ευθείας στη δολοφονία. Και η ιδιοκτήτρια της πανσιόν περιγράφει ένα από τους δολοφόνους ως έναν νεαρό (περίπου 20 χρόνων), ψηλό (πάνω από 1,80 μ.) και λεπτό.
Το πρώτο μυθιστόρημα του Ντά-σιελ Χάμμετ, που εκδόθηκε το 1929, έχει σημαδευτεί από αυτή την ιστορία. Ο Αντρέ Ζιντ ομολογούσε ότι είχε εκπλαγεί από τη φρίκη και τον κυνισμό του Κόκκινου θερισμου. Όμως η δολοφονία του Λιτλ δεν ήταν η μοναδική. Ήδη το 1916, στο Έβερετ, της Πολιτείας της Ουάσινγκτον, οι δολοφόνοι και οι φύλακες είχαν σφαγιάσει συνδικαλιστές της IWW με ρόπαλα του μπέηζ μπωλ, μαστίγια και πυροβολισμούς.
1 Richard Leyman, Dash, la vie de Dashiel Hammett, Fayard,1981.
2Βλέπε Don Herron, The Dashiel Hammet Tour, City Light Books, Σαν Φρανσίσκο
1910-1917, ο συνδικαλισμός στο Μπαττ
Σύμφωνα με τον ιστορικό ΤζέρυΚάλβερτ1, στις αρχές του 1910, σχεδόν όλοι οι μισθωτοί του Μπαττ ήταν οργανωμένοι σε συνδικάτα: “Υπήρχαν περίπου πενήντα διαφορετικές τοπικές οργανώσεις, μία για τους οδηγούς του τραίνου, μία για τους εργάτες της οικοδομής, μία για τους σιδεράδες, τους μουσικούς, τους υπαλλήλους του θεάτρου.” Η σημαντικότερη ήταν εκείνη των εργατών ορυχείων.
Αφού ιδρύθηκε το 1878, το συνδικάτο των εργατών ορυχείων εξελίχθηκε γρήγορα σε ένα από τα ισχυρότερα των Ηνωμένων Πολιτειών, διαθέτοντας επίσης ισχυρό ταμείο αλληλοβοήθειας. Αρνείται να προσχωρήσει στην Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL), την οποία θεωρεί πολύ μετριοπαθή. Άλλωστε, η ριζοσπαστική διάθεση είναι ιδιαίτερα έντονη στους εργάτες των ορυχείων του Μπαττ: το 1914, θεωρώντας το συνδικάτο τους πολύ μαλθακό και διεφθαρμένο, εισβάλλουν στα γραφεία του, το καταστρέφουν και, λίγες ημέρες αργότερα, το ανατινάζουν με δυναμίτη.
Χωρίς αμφιβολία, το Μπαττ είναι ένα από τα προπύργια της ριζοσπαστικής εργατικής αριστεράς. Μάλιστα, από το 1911 έως το 1915, το δημαρχείο αυτής της πόλης των 40.000 κατοίκων βρίσκεται στα χέρια ενός σοσιαλιστή, του Λιούις Ντάνκαν, οπαδού της ταξικής πάλης με διπλή μορφή, οικονομική και εκλογική.
Το άλλο ρεύμα που συγκεντρώνει τις προτιμήσεις των εργατών της περιοχής είναι πιο αναρχικό και εμπνέει την IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου), το συνδικάτο που υποστηρίζει την άμεση δράση, την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και την κοινωνική επανάσταση.
Το 1915, οι σοσιαλιστές χάνουν το δημαρχείο και η εργοδοσία, εκμεταλλευόμενη αυτή την
υποχώρηση, ξεκινάει μια επίθεση κατά των συνθηκών εργασίας, ασφάλειας και υγείας των εργατών ορυχείων. Επιβάλλει τον νόμο της στους δρόμους, μέσα και γύρω από τα ορυχεία, γεμίζοντας την πόλη με ένοπλους. Απέναντι της, οι Γουόμπλις, οι ακτιβιστές της IWW, προσπαθούν να αντισταθούν, να διασφαλίσουν τη συνδικαλιστική ελευθερία. Η ένταση οξύνεται με την είσοδο στον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών, τον Απρίλιο του 1917. Οι βιομηχανίες χαλκού την ευνοούν ιδιαίτερα, περιμένοντας να προκαλέσει νέα αύξηση των κρατικών παραγγελιών. Από την πλευρά των ειρηνιστών, το Αμερικανικά Σοσιαλιστικό Κόμμα (το SPA) και η IWW οργανώνουν αντι-διαδηλώσεις.
Στις 8 Ιουνίου του 1917, 800 μέτρα κάτω από τη γη, παίρνει φωτιά το ορυχείο Speculator. Ελάχιστοι μόνο εργάτες βγαίνουν σώοι. Μετρούν 164 νεκρούς. Οργή των εργατών. Μισή ντουζίνα άνθρωποι, ανάμεσά τους ο Τομ Κάμπελ και ο Τζόε Σάνον, της IWW, παίρνουν την ευθύνη και σχηματίζουν ένα νέο συνδικάτο που διεκδικεί άμεσα τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ασφάλειας, μισθολογικές αυξήσεις και αναγνώριση της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Και ρίχνει το σύνθημα της απεργίας.
Η καταστροφή αυτή κάθε άλλο παρά μαλακώνει την εργοδοσία. Απευθύνεται στην Ουάσινγκτον και απαιτεί την καταστολή της IWW από την ομοσπονδιακή αστυνομία. Ο Ουίλιαμ Α Κλαρκ, πρώην ηγεμόνας του χαλκού, δηλώνει απερίφραστα ότι προτιμάει να κλείσει τις στοές του παρά να αναγνωρίσει “τους αναρχικούς ηγέτες του συνδικάτου”. Ελπίζει ότι θα δει να επαναλαμβάνεται αυτό που μόλις είχε συμβεί στο Μπίσμππ της Αριζόνα, όπου ο στρατός εξόρισε εκατοντάδες απεργούς.
Απογοητευμένος από την, προσωρινή, παθητικότητα των αρχών, ο Μάρκους Ντέιλυ, το αφεντικό της Anaconda Copper Mining και οι συνάδελφοι του προσκαλούν και φέρνουν δικούς τους ανθρώπους, υποχείριά τους, και διάφορους ντετέκτιβ του πρακτορείου Πίνκερτον. Οι τελευταίοι διεισδύουν στο συνδικάτο καταγγέλλοντας τους οπαδούς του και ρίχνοντας προβοκατόρικα συνθήματα. Χωρίς αμφιβολία, μια τέτοια αποστολή είχε αρχικά ανατεθεί στον Ντάσιελ Χάμμετ. Οι συνδικαλιστές αρχίζουν πια να φοβούνται για τη ζωή τους. Ένας από τους προπαγανδιστές με πολύ ισχυρή προσωπικότητα, στους οποίους χρωστά τη φήμη της η IWW, ο Φρανκ Λιτλ, δέχεται πράγματι μια πολύπλευρη επίθεση, αρχικά από τον τύπο, που τον χαρακτηρίζει επικίνδυνο ανατρεπτικό στοιχείο και στη συνέχεια, τη νύχτα της 1ης Αυγούστου, από μια συμμορία που τον λιντσάρει. Η απεργία οδηγείται έτσι στο τέλος της. Η δικαιοσύνη βάζει στο αρχείο την υπόθεση. Και το εργατικό κίνημα θα πληρώνει για καιρό τις συνέπειες αυτής της δολοφονίας.
1 Jerry Calvert, The Gibraltar. Socialism and Labor in Butte. Montana, 1895-1920, Montana. Historical Society Press, Helena. 1988.
Η ιστορία ενός ντετέκτιβ
Μια αληθινή μοίρα συγγραφέως: ο Σαμιουελ Ντάσιελ Χάμ-μετ, γιος μιας φτωχής οικογένειας ίου Μαιρυλαντ, έγινε ιδιωτικός ντετέκτιβ, έγραψε μερικά “μαύρα μυθιστορήματα” που τον αναγόρευσαν σε έναν από τους μεγάλους συγγραφείς του αστυνομικού μυθιστορήματος, τον δημιουργό της μορφής του “σκληρού” (hard boiled) ντετέκτιβ.
Γεννημένος (πην κομητεία του Σαιν Μαίρυ, στις 27 Μάιου 1894, ο Χάμμετ μεταναστεύει μαζί με τον πατέρα του, καλλιεργητή καπνού, στη Βαλτιμόρη. Ο νεαρός Σάμιουελ ακολουθεί λαμπρές σπουδές, ενώ ο πατέρας του μένει χωρίς δουλειά. Ο Χάμμετ, υποχρεωμένος να δουλέψει, θα γίνει εργάτης, σιδηροδρομικός… Αρχίζει να εθίζεται στο αλκοόλ. Το 1915, προσλαμβάνεται στην εταιρεία Πίνκερτον. Από κλητήρας θα γίνει γρήγορα ντετέκτιβ που ασχολείται με όλων των ειδών τις υποθέσεις, μοιχείες, απεργίες, κλπ. Μάλιστα, φέρεται να είχε συγκεντρώσει αποδείξεις κατά του ηθοποιού Φάττυ Αρμπακλ. ο οποίος είχε κατηγορηθεί για τον βιασμό και τη δολοφονία μιας νεαρής στάρλετ. Ο Χάμμετ αναφερόταν συχνά στα χρόνια που εργάστηκε ως ντετέκτιβ, στα ταξίδια του από την Ανατολή στη Δύση, από το Σικάγο στη Μοντάνα. Έχει περιγράψει πώς, μέσα από έρευνες και παρακολουθήσεις, βράχηκε μέχρι το κόκαλο, στοίχειωσε σε άθλιες πανσιόν, παρακολουθώντας παράξενες γυναίκες και τύπους, κλέφτες και μοιχούς, που θα του χρησιμεύσουν στη συνέχεια ως πρότυπα για τους τύπους των βιβλίων του.
Το 1918, κατατάσσεται στον στρατό, όπου θα πάθει φυματίωση. Εγκαταλείπει οριστικά τους Πίν-κερτον το 1921, εγκαθίσταται στο Σαν Φραντσίσκο όπου αρχίζει να γράφει νουβέλες και, μετά το 1923, αστυνομικές ιστορίες. Το 1927, το περιοδικό Black Mask δημοσιεύει σε συνέχειες το πρώτο του μυθιστόρημα, το\ι Κόκκινο Θερισμό. Θα ακολουθήσουν το Καταραμένο αίμα, Το Γεράκι της Μάλτας και το Γυάλινο κλειδί. Όπως είπε αργότερα ο Ρέη-μον Τσαντλερ, “ο Χάμμετ έβγαλε το έγκλημα από το βενετσιάνικο βάζο του για να το ρίξει στο χαντάκι των δρόμων”. Το 1930, υπογράφει ένα συμβόλαιο σεναριογράφου με την Παραμάουντ και φεύγει για το Χόλλυγουντ όπου θα γνωρίσει τη συγγραφέα Λίλιαν Χελμαν με την οποία θα συνδεθεί φιλικά και συναισθηματικό Το πέμπτο του μυθιστόρημα, Ο εξαφανισμένος θα εκδοθεί το 1934 και η τελευταία του νουβέλα το 1935. Στο εξής θα γράψει μόνο σενάρια για κόμικ Μάταια θα προσπαθεί να γράψει “το μεγάλο αμερικάνικο μυθιστόρημα” που ονειρεύεται, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το είχε ήδη κάνει με τα τέσσερα πρώτα έργα του, που οΑντρέΖινττα τοποθετούσε ήδη στο ύψος των βιβλίων του Γουίλιαμ Φόκνερ. Ο Χάμμετ θα κατηγορηθεί ως κομμουνιστής κατά τη διάρκεια του μακαρθισμού και θα καταδικαστεί σε έξι μήνες φυλάκιση για προσβολή του δικαστηρίου Θα πεθάνει το 1961 από φυματίωση.
Η επίδραση των γεγονότων του Μπαττ στον Ντάσιελ Χάμμετ δεν θα είναι μόνο πολιτική ή ψυχολογική. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο Κόκκινος Θερισμός, είναι διαποτισμένο από αυτή την εμπειρία. Σ’ αυτό θα βρούμε μια πόλη ορυχείων, την Πέρσονβιλ, με το παρατσούκλι Πόιζονβιλ (σ.τ.μ.: πόλη-δηλητήριο), που μοιάζει με το Μπαττ. Εκεί ο νόμος βρίσκεται στα χέρια των συμμοριών, που έχουν μισθώσει τα αφεντικά. Η αστυνομία είναι εκμηδενισμένη: “Ο πρώτος μπάτσος που πήρε το μάτι μου είχε γένια μιας βδομάδας. Ο δεύτερος φορούσε μια άθλια στολή που της έλειπαν δυο κουμπιά. Ένας τρίτος, στημένος καταμεσής στο σταυροδρόμι της πόλης, κατηύθυνε την κυκλοφορία με το τσιγάρο κρεμασμένο στα χείλη. Μετά κι απ’ αυτόν, σταμάτησα να τους παρατηρώ… “
Η ταξική πάλη στην Αμερική
Η ιστορία της οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) είναι γεμάτη από θόρυβο και πάθος, από απεργίες κα: αγώνες για την ελευθερία της έκφρασης.”HIWW, έγραψε ο Γουάλας Στέγκνερ, σε μια μυθιστορηματική βιογραφία του συνδικαλιστή ηγέτη Τζόε Χιλλ1, ήταν η πίστη στην μάχη, η δύναμη κρούσης της εργατικής τάξης, οι δυνάμεις εφόδου κατά της εργοδοτικής αναλγησίας”.
Γεννημένο στο Σικάγο, το 1905, το αμερικανικό ταξικό συνδικάτο είναι ένα μείγμα σοσιαλιστών, συνδικαλιστών που είχαν σιχαθεί την πλαδαρότητα των οργανώσε-ών τους, και αναρχικών. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός ενιαίου μεγάλου συνδικάτο (“One Big Union”) και κατόπιν η καταργηση της μισθωτής εργασίας και η κοινωνική επανάσταση. Οι μαχητές της, με την επωνυμία Γουόμπλις, είναι ανθρακωρύχοι, ξυλοκόποι, μετανάστες. Είχε στις γραμμές της πολλούς μαύρους και γυναίκες. Περιλάμβανε μια εκπληκτική συλλογή από εξαιρετικούς ηγέτες: Γουίλιαμ Ντάντλεϊ Χέιγουντ, ο “Μπιγκ Μπιγκ Χέιγουντ”, πρώην ανθρακωρύχος στα Βραχώδη Όρη, μετριοπαθής συνδικαλιστής που τον ριζοσπαστικοποίησε η βία των εργοδοτών. Η Ματίλντα Ραμπίνοβιτς που οργάνωσε τους εργάτες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Αγγλία, η Ελιξαμπεθ Γκαρλεϊ Φλιν. ιρλανδικής καταγωγής, ασύγκριτη ρήτορας, που ένα τραγούδι του Τζόε Χιλλ, του βάρδου που απαγ-χονίστηκε το 1915, αποθανάτισε με την ονομασία Ρέμηελ Γκερλ.
Η παρακμή της IWW συνέπεσε με την δημιουργία του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το 1919. Αλλά το συνδικάτο έπεσε θύμα, ιδιαίτερα, της καταστολής, των διασπάσεων του κινήματος και της εξέλιξης της αμερικανικής βιομηχανίας, που θα περιορίσουν το ακροατήριο της. Η δεκαετία του ’60 και το άρωμα της αμφισβήτησης θα επαναφέρουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος την IWW και το επαναστατικό της πνεύμα. Φημισμένη από τα μυθιστορήματα των Τζων ΝτοςΠάσσος, Άπτον Σίνκλαιρ. Ευγένιου Ο’Νηλ. Μπ. Τρέιβεν και Ντάσιελ Χάμμετ, η IWW σήμερα παίζει μόνο τον ρόλο του θεματοφύλακα της ελευθεριακής ψυχής της εργατικής τάξης της Αμερικής. Μπορεί κάποιος να συμβουλευτεί τα αρχεία στο Σικάγο ή στο διαδίκτυο (http://iww.org) καθώς και να διαβάσει την ιστορία της ΙWW σε ένα μνημειώδες βιβλίο “Εμείς θα είμαστε τα πάντα” .
1. Wallace Stegner, Joe Hill, Penguin Books.
2. Malwyn Dubofsky, We Shall Be All, Quadrahgle Books, Σικάγο 1969.
ΦΡΑΝΚ ΛΙΤΛ – Ο δολοφονημένος αγκιτάτορας
Η μάνα, Ινδιάνα Τσερόκι, ο πατέρας, Λευκός, Κουάκερος. Ο Φρανκ Λπλ είναι ένας περιπλανώμενος, μονόφθαλμος και μιγάς. Στα 1900, ανακαλύπτει τα ορυχεία και, ήδη από το 1906, προσχωρεί στους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου (IWW), νεοσυσταθείσα συνδικαλιστική οργάνωση. Με ακατάβλητο θάρρος, συμμετέχει σε πολλούς διεκδικητικούς αγώνες, σε όλη τη χώρα, βοηθά στην οργάνωση των μεξικανών και γιαπωνέζων εργατών γης του Φρένο, στην Καλιφόρνια, παίρνει μέρος στους αγώνες των εργατών ξυλείας. Στη διάρκεια των περιπλανήσεών του, μαζεύει μπόλικους ξυλοδαρμούς και φυλακίσεις, που δεν φαίνονται να μειώνουν την αποφασιστικότητά του. Το 1916, γίνεται μέλος του εκτελεστικού γραφείου των IWW και υπεύθυνος του τομέα καταγωγής του, των ορυχείων. Συμμετέχει στις απεργίες της Μινεσότα και της Αριζόνας, όπου σπάει και ένα πόδι. Στηριζόμενος σε πατερίτσες, φτάνει στη Μοντάνα, στις 20 Ιουλίου. Θα πεθάνει την 1η Αυγούστου του 1917, σε ηλικία 38 ετών, από κάποιους κουκουλοφόρους που θα τον δολοφονήσουν εν ψυχρώ, αφού τον βγάλουν με τη βία από το δωμάτιο του ξενοδοχείου του.
Ποιον ωφελεί το έγκλημα;
Η δολοφονία του Φρανκ Λιτλ επέσπευσε το τέλος της απεργίας των ανθρακωρύχων, ενώ επέτρεψε στην IWW να ριζώσει στο Μπαττ. Παραδόξως, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση θα στηριχθεί σε αυτό το λιντσάρισμα για να ξεκινήσει μια πανεθνική εκστρατεία εναντίον του ανατρεπτικού συνδικάτου. Εκατοντάδες αγωνιστές του θα συλληφθούν, θα κατηγορηθούν για κατασκοπεία ή σαμποτάζ και θα μείνουν για πολιούς μήνες στη φυλακή προτού δικαστούν. Μετά την απελευθέρωσή τους, το 1918 ή 1919, θα αντιμετωπίσουν μια ακόμα πιο άγρια καταστολή. Έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του 1920, η άλλοτε δυναμική IWW θα εξασθενήσει μοιραία.
