του Κ. Καλυμνιού, από το Άρδην τ. 37, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2002
Στις 25 Αυγούστου 2001,
η ακτοφυλακή της Αυστραλίας εντοπίζει, στα ανοιχτά της Βόρειας Αυστραλίας, ένα παμπάλαιο Ινδονησιακό πορθμείο, το οποίο ενδέχεται να βυθιστεί. Διαπιστώνεται ότι μεταφέρει 440 περίπου πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, σύνηθες φαινόμενο στην περιοχή, εφόσον εισέρχονται στη χώρα, διαμέσου αυτής της οδού, χιλιάδες μετανάστες ετησίως. Αμέσως σπεύδει το νορβηγικό πλοίο “Tampa” να τους διασώσει και ο κυβερνήτης του πλοίου ζητά να τους αποβιβάσει στην Αυστραλία έως ότου λάβουν ιατρική περίθαλψη.
Η αίτηση του κυβερνήτη απορρίπτεται από τις αυστραλιανές αρχές. Η κυβέρνηση της δεξιάς θέλει να υποδείξει κατ’ αυτό τον τρόπο και εν όψει των αναμενόμενων εκλογών ότι δύναται να εξασφαλίσει τα σύνορά της από ανεξέλεγκτες αφίξεις ανεπιθύμητων που θέτουν σε “κίνδυνο” τον Αυστραλό πολίτη. Στοιβαγμένοι στο πλοίο για δύο εβδομάδες, χωρίς ιατρική περίθαλψη και κάτω από άθλιες συνθήκες, οι τώρα μετονομαζόμενοι “λαθρομετανάστες” περιμένουν απόφαση ως προς την τελική τους μοίρα.
Αίφνης, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου και η πτώση των Δίδυμων Πύργων αλλάζουν τα δεδομένα. Η πτώση αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως επίθεση κατά του ίδιου του αυστραλιανού κράτους και θρυψαλιάζει την έως τώρα πίστη των Αυστραλών προς την ανωτερότητα του δυτικού κόσμου και ιδιαιτέρως των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποτελεί βασικά (πην κοινή συνείδηση ανατροπή πατροπαράδοτων φιλελευθέρων πολιτικών δεδομένων. Ξαφνικά, οι πρόσφυγες παύουν πλέον να είναι α-ξιολύπητοι κακομοίρηδες που έχουν ανάγκη από προστασία. Στην αντίληψη της πλειοψηφίας, μετατρέπονται σε τρομοκράτες, όργανα της Αλ-Κάϊ-ντα και άσπονδοι εχθροί του δυτικού κόσμου.
Οι διάφορες ξενοφοβικές δηλώσεις που θυμίζουν την προμεταναστευπκή Αυστραλία του ’50 και οι διάφοροι φαρισαϊσμοί των “υπερπατριω-:ών” περί της αναγκαιότητας να διαφυλαχθούν οι πατρογονικές αξίες και ο ιδιαίτερος αυστραλιανός πολιτισμός από τους πεφανατισμένους μωαμεθανούς απομειώνουν κάθε αίσθημα λύπης και αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες.
Και έπειτα η είδηση καταπέλτης η οποία επιβεβαιώνει όλα όσα λέγονται αυτές τις μέρες – ορισμένοι πρόσφυγες πετούν τα παιδιά τους στη θάλασσα σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να εκβιάσουν την κυβέρνηση. Σύσσωμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δείχνουν θολά πλάνα των παιδιών στη θάλασσα και ρωτούν: “Τέτοιους θέλουμε στη χώρα μας;” 0 δε πρωθυπουργός, αρκετά ταραγμένος από αυτή την ένδειξη βαρβαρότητας, αποκλείει κάθε ενδεχόμενο να υποκύψει στα αιτήματα των εκβιαστών. Παρόλες τις αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας, η Αυστραλία αρνείται να δεχθεί ότι το διεθνές δίκαιο της επιβάλλει καθήκον να περιθάλψει τους πρόσφυγες. Αντιθέτως και εκμεταλλευόμενη την “απανθρωπιά” τους, τους παραπέμπει σε κρατητήρια νήσων του Ειρηνικού όπου και παραμένουν σε πρωτόγονες συνθήκες μέχρι σήμερα.
Εφέτος το Μάιο ωστόσο, αποκαλύπτεται το μέγεθος της απάτης, κυβέρνησης και στρατού. Κανένα παιδί δεν έπεσε στη θάλασσα και τα πλάνα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν από άλλο ναυάγιο. Επίσης, ποτέ δεν παρουσιάζονται στοιχεία που να αποδεικνύουν την τρομοκρατική δράση των προσφύγων. Βάσει όμως της ομαδικής υστερίας που δημιουργεί το φαινόμενο της 11 ης Σεπτεμβρίου, η δεξιά κερδίζει πάλι στις εκλογές.
Το φαινόμενο της 11ης Σεπτεμβρίου ωθεί τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση προς μία απολυταρχική στάση. Εισάγει νομοσχέδιο στη Βουλή, σύμφωνα με το οποίο εξουσιοδοτούνται οι μυστικές υπηρεσίες και η αστυνομία να ελέγχουν, ανακρίνουν, συλλαμβάνουν και να παραπέμπουν σπιν εισαγγελία άτομα τα οποία πιστεύουν ότι ασχολούνται με την τρομοκρατία ή απλώς είναι “επικίνδυνα” για την ασφάλεια του κράτους και οποιουδήποτε άλλου ξένου κράτους. Το νομοσχέδιο επίσης προβλέπει την απαγόρευση οργανώσεων οι οποίες ασκούν κριτική εναντίον ξένων κυβερνήσεων και εναντίον της αυστραλιανής κυβέρνησης για θέματα “ασφάλειας,” κάτι το παράλογο αν σκεφθεί κανείς ότι, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, οργανώσεις με διεθνές κύρος όπως η Greenpeace και Amnesty International, που κατά καιρούς έχουν κατακρίνει σφοδρότατα τη στάση της αυστραλιανής κυβέρνησης για τις άθλιες συνθήκες ζωής των ιθαγενών και τη σχεδόν μεσαιωνική της αντίληψη για την προστασία του περιβάλλοντος, μπορούν με το έτσι θέλω να απαγορευτούν.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, ελληνικές παροικιακές οργανώσεις, όπως η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης, η οποία ηγήθηκε στον παροικιακό αγώνα κατά της Χούντας και η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αυστραλίας, που ασκεί δριμύτατη κριτική απέναντι στην αφαίρεση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την ελληνική εθνική μειονότητα της Αλβανίας, διατρέχουν τον κίνδυνο να απαγορευθούν ως “επικίνδυνες”. Εφόσον δεν έχουν οριοθετηθεί στο νομοσχέδιο τα ακριβή κριτήρια σύμφωνα με τα οποία θα κριθεί η οποιαδήποτε πράξη επικίνδυνη, είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο, το απλό δημοκρατικό δικαίωμα της διαδήλωσης ή και της δημόσιας συζήτησης να κριθούν παράνομα ανάλογα με την αντίληψη και το συμφέρον της κυβέρνησης.
Η εκατόχρονη απάτη ότι η Αυστραλία έχει δημοκρατικές αξίες αρχίζει να καταρρέει. Ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης θορυβεί με τις δηλώσεις του που θυμίζουν σλόγκαν του τρίτου Ράιχ. “Τα νέα μέτρα είναι ακραία αλλά ακραίος είναι και ο κίνδυνος που διατρέχουμε”.
Καθώς λοιπόν, υπό το πρίσμα του φόβου, διαβρώνεται η δημοκρατία εν ονόματι της ασφάλειας, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί προς τι η νεοφασιστική παράνοια; Μέχρι στιγμής η Αυστραλία δεν έχει κανέναν εχθρό, πλην αυτών που της επιβάλλονται από την κύρια σύμμαχο της, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε ποτέ συνέβηκαν στον αυστραλιανό χώρο τρομοκρατικές ενέργειες.
Από αυτή τη σκοπιά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου αποτελούν σύμβολο της ήττας του δυτικού πολιτισμού, βασισμένο στο θεσμό της δημοκρατίας. Θεωρείται και πάλι αναγκαία η μεσαιωνική επέμβαση των Αρχών στα πιστεύω και τις προσωπικές αξίες του κάθε πολίτη. Αποτελούν, λοιπόν, τραγωδία της ανωριμότητας μίας κοινωνίας η οποία έμαθε πολύ καλά να πράττει το doublethink που τόσο τρόμαζε τον Orwell: Να πιστεύει στη δημοκρατία αλλά και να υποστηρίζει την αφαίρε-σή της με πρόσχημα ανύπαρκτους τρομοκρατικούς κινδύνους.
Και ενώ πρόσφυγες φυλακίζονται “προληπτικά” σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο της Woomera και ράβουν τα χείλη τους από απόγνωση, ενώ μαθητές που τυγχάνουν να είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα διώκονται από τα σχολικά λεωφορεία, η Αυστραλία, πιστή σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας και του α-ντιδημοκρατισμού, ετοιμάζεται να χτυπήσει τον αρχέγονο εχθρό, το Ιράκ. Περαιτέρω σχόλια είναι περιττά. Και στην σημερινή Αυστραλία, κάπως… επικίνδυνα.
Κώστας Καλυμνιός
Μελβούρνη
