του Αντώνη Σπυρόπουλου
Το «όραμα» του Πούτιν -ενός πρώην υπαλλήλου της ΚGB- το οποίο έλκει την καταγωγή του από τη Σοβιετική Ένωση προσαρμοσμένο στη μετα-εθνομπολσεβίκικη 4η Πολιτική θεωρία του Ντούνγκιν, η οποία αποτελεί μια επιφανειακή λαϊκίστικη κριτική απέναντι στο δυτικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο, αναμεμειγμένη με μια θρησκευτική -εγγενώς ανεδαφική- συνύπαρξη χριστιανισμού-ισλάμ που θα λειτουργεί ως το ηθικό πλαίσιο απέναντι στην πολιτισμική διάλυση της Δύσης- συνθέτει ένα περίεργο μείγμα μιας νέας αναθεωρητικής πολιτικής θεωρίας η οποία μετατρέπεται σε ένα δεσποτικό, για το εσωτερικό της Ρωσίας και επεκτατικό, για τα σύνορα κράτη, εργαλείο.
Μια θεωρία κατασκευασμένη στα μέτρα του ονείρου του μικρού ηγεμόνα Πούτιν προσιδιάζουσα στη ναζιστική, έτσι όπως διαμορφώθηκε στο μεσοπόλεμο και εκφράστηκε με οδυνηρό τρόπο με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μια θεωρία που όπως τότε ερωτοτροπεί με τα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος (αριστερά –δεξιά) και έχει ως κοινό της τα μικρομεσαία, περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα, τους αντισυστημικούς λαϊκιστές, τους θρησκόληπτους, τους καιροσκόπους κλπ και ηθικολογική εργαλειοθήκη τον «ισλαμοχριστιανισμό» του Ντούγκιν ο οποίος αντιτάσσεται στην «πολιτισμική διάλυση» της Δύσης. Και έτσι, επιτέλους οι «κολασμένοι» της γης βρήκαν την ενοποιούσα αρχή τους στο υβριδικό κατασκεύασμα ενός πρώην καγκεπίτη, (άλλωστε και ο Χίτλερ ένας απλός υπαξιωματικός του γερμανικού στρατού υπήρξε)
Και γιατί λέγονται αυτά: Αν δούμε την εσωτερική οργάνωση της σημερινής Ρωσίας είτε σε πολιτειακό είτε σε οικονομικό επίπεδο μπορούμε να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα.
Η σημερινή Ρωσία οικονομικά στηρίζεται σε δύο πυλώνες: α)τον ενεργειακό/πρώτες ύλες (αέριο, πετρέλαιο, πολύτιμές γαίες μεταλλεύματα) και β) στην πολεμική βιομηχανία. Δυο “εξωστρεφή” οικονομικά μεγέθη τα οποία μετατρέπονται σε χειριστικά εργαλεία επέκτασης και μόχλευσης-εξάρτησης άλλων κρατών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα που ερμηνεύουν τη σκέψη αυτή είναι αφενός, στρατιωτικά, η επέκταση της Ρωσίας προς τη Τσετσενία, Γεωργία και τώρα στην Ουκρανία και αφετέρου, οικονομικά, η Ινδία, η οποία ενώ συμμετέχει μαζί με τις ΗΠΑ, Αυστραλία και Ιαπωνία στη QUAD, στο πρόσφατο συμβούλιο του ΟΗΕ για την εισβολή στην Ουκρανία κράτησε ουδέτερη στάση επειδή πρόσφατα έχει επενδύσει 16δις δολάρια σε ενέργεια από τη Ρωσία, ενώ πολλοί εξοπλισμοί της είναι ρωσικής προέλευσης, όπως πρόσφατα η αγορά των S400.
Το αφήγημα αυτό του μικρού ηγεμόνα με την εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί σήμερα anomalia politica, ένα συμβάν που πυροδοτεί νέες γεωπολιτικές αναταράξεις στο ήδη σαθρό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης, επιταχύνοντας καταστάσεις οικονομικής διάλυσης αλλά και παροξύνοντας τις γεωπολιτικές αντιθέσεις που δεν είναι βέβαιο πως οι μεγάλες παγκόσμιες οικονομικές συσσωματώσεις θέλουν(?). Ούτε της Ασίας μα ούτε της Δύσης.
Είναι εμφανές πως μετά την πανδημία βρισκόμασταν σε μια κατάσταση όπου η Κίνα αναδύεται ως η κυρίαρχη οικονομική δύναμη του πλανήτη ενώ συγχρόνως η Δύση, και κυρίως η ΗΠΑ, βρίσκεται σε μια οικονομική ύφεση και αποδρομή από την στρατιωτική παγκόσμια ηγεμονία της στην Ασία, με την αποχώρησή της από το Ιράκ και Αφγανιστάν και εν πολλοίς από τα προβλήματα της Ευρώπης. Το δε ΝΑΤΟ, ως κύριος εκφραστής της, «είναι κλινικά νεκρό» κατά την εύστοχη παρατήρηση του Μακρόν.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, λοιπόν, ήρθε ως ένα ιστορικό απρόβλεπτο αιφνίδιο για τα δύο διεστώτα (Δύση- Ασία) επειδή απλά εκφράζει το αφήγημα μιας οικονομικά μικρομεσαίας οικονομικής δύναμης για κυριαρχία που ο μόνος τρόπος να το υλοποιήσει είναι η επέκταση. Υπ’ αυτό το πρίσμα το σημερινό ιδεολόγημα του Πούτιν δεν απέχει πολύ από το όραμα ενός άλλου παρανοϊκού, του Χίτλερ.
Εξωτερική επέκταση, στρατιωτική βιομηχανία, ανελευθερία και καταστολή στο εσωτερικό της κοινωνίας (διώξεις και φυλακίσεις αντιπολίτευσης κλπ., αντιφρονούντων), υβριδικό θεωρητικό-φιλοσοφικό πολιτικό κατασκεύασμα
Στο άμεσο λοιπόν διάστημα η ανθρωπότητα έχει δύο δρόμους να ακολουθήσει. Η να «αναχαιτίσει» αυτή την anomalia politica ή να οδηγηθεί σε μια παγκόσμια, άνευ προηγουμένου, πολεμική σύγκρουση
Για την Ευρώπη, η συνύπαρξη σε μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας, παραγωγής, οικονομικής άμβλυνσης των αντιθέσεων πρέπει να είναι ο νέος στόχος, με τη σημαντική δέσμευση ότι κάθε κυρίαρχο κράτος, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, είναι ελεύθερο να επιλέξει τις δικές του ρυθμίσεις συλλογικής ασφάλειας και άμυνας.
Αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή τόσο επικίνδυνη είναι ότι η Μόσχα αναζητά την επιβίωση στην Ουκρανία, ενώ η Ουκρανία αναζητά την επιβίωση μακριά από τη Μόσχα. Ο αγώνας είναι ένας υπαρξιακός αγώνας στον οποίο η Ρωσία αδυνατεί να δεχτεί την Ουκρανία ως κυρίαρχο, δυτικό έθνος, και η Ουκρανία βλέπει την ελευθερία από τη Μόσχα ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη μελλοντική της επιβίωση ως έθνος-κράτος. Είναι απίθανο η Ρωσία υπό τον Πούτιν να μπορέσει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί επίσημα την κυριαρχία της Ουκρανίας. Βραχυπρόθεσμα, εναπόκειται σε εκείνους στη Δύση, στην Ασία και στη Ρωσία να υποχρεώσουν τον Πούτιν να αποδεχθεί την ιστορική πραγματικότητα και τις συνειδητές επιλογές, στις οποίες τα πρώην μέλη-κράτη του κοντινού του εξωτερικού χώρου έχουν επιλέξει να ζήσουν σε εναλλακτικά περιβάλλοντα.
Κάντε μια δωρέα υποστήριξης στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
