Ανάγκη αντι-ολοκληρωτικής παιδείας στην Ελλάδα

1,8K

του Γιώργου Κουτσαντώνη

Μετά από τα διδάγματα της μακράς περιόδου οικονομικής αποτυχίας που οδήγησε στα αλλεπάλληλα μνημόνια, μετά απ’ τα ισχυρά φαινόμενα ανορθολογισμού και συνωμοσιολογίας κατά την πανδημία (που ένωσαν σε κοινούς στόχους κυρίως τα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος) και κυρίως μετά την (ανανεωμένη) αποκάλυψη της ευρείας διείσδυσης του σοβιετικού παράγοντα (και αργότερα ρωσικού) – με τον διαχρονικά υπονομευτικό του ρόλο για τη χώρα – η ελληνική κοινωνία, εκτός των άλλων, χρειάζεται μια παιδεία που θα είναι αντι-ολοκληρωτική, δηλαδή τόσο αντι-κομμουνιστική, όσο και αντι-φασιστική. Μια παιδεία που θα περιλαμβάνει στη διδακτέα ύλη όλες εκείνες τις μαρτυρίες ανθρώπων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και «αντι-ολοκληρωτικούς» στοχαστές όπως η Χάνα Άρεντ, που θα αναζητά την ισορροπία (και τη μεσότητα) ανάμεσα στον φιλελεύθερο ατομικισμό και στον κολεκτιβισμό και θα επιτρέπει στο αισθητήριο να αντιλαμβάνεται άμεσα τον κίνδυνο κάθε επίδοξου Πούτιν. Που δεν θα διακρίνει τους αυταρχισμούς σε καλούς και κακούς, που δεν θα βρίσκει δικαιολογημένη ορισμένη βία, προς όφελος της «ουτοπίας», και που δεν θα μισεί κάθε τι το δυτικότροπο ή αμιγώς ελληνικό.

Διότι από την εποχή που κάποιοι έτρωγαν ραδιενεργά μαρούλια για το καλό του σοβιετικού σκοπού – ενώ η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ξυλοκοπούσε τον κόσμο στους δρόμους (ώστε να δημιουργήσει απερίσπαστη τεράστια «κληρονομιά» χρέους) – σε επίπεδο νοοτροπιών, αλλά και πολιτικών παρουσιών, δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολλά. Και σήμερα οι γνωστοί/άγνωστοι – πάλαι ποτέ βαμμένοι πρασινοφρουροί και νυν ροζωποί «επαναστάτες» – ξοδεύουν μελάνι σε χθαμαλές φυλλάδες, διαγκωνίζονται μεταξύ τους ακόμη και σε δικαστικές αίθουσες, για το καλό του λαού και της συριζαϊκής Αριστεράς (ασφαλώς), ενώ το ΚΚΕ συνεχίζει να χτίζει φρούρια, να πλουτίζει, κι όταν χρειάζεται να τραμπουκίζει και να καπελώνει στους δρόμους (οτιδήποτε είναι αυθόρμητο και ακηδεμόνευτο), συχνά μάλιστα με τη συνδρομή άλλων πολιτικών μορφωμάτων της παλαιοπολιτικής Ελλάδας. Δυνάμεων που επενδύουν στο χυδαίο λαϊκισμό (ακροδεξιό και ακροαριστερό) και στην καλλιέργεια ταξικού μίσους με όπλο το γνωστό σκιάχτρο της Χούντας (πλέον σε μισό αιώνα υπηρεσίας) και κατ’ επάγγελμα, «τσακίζουν τον φασισμό» ακόμη κι εκεί που δεν υφίσταται: διότι αυτός είναι προσοδοφόρος «ιδεαλισμός». Είναι, με άλλα λόγια, οι ίδιες, πάνω κάτω, πολιτικές προσωπικότητες και παράγοντες (εκδοτικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογραφικοί…) που ταλαιπωρούν ακόμη την πολιτική νοημοσύνη και την ψυχική μας υγεία.

Ένα νεοελληνικό κράτος και μια κοινωνία που ανέχονται σχεδόν τα πάντα – ακόμη και την παραβατικότητα, κάθε λογής, στο ελληνικό Πανεπιστήμιο – στο όνομα μιας ψευδούς δημοκρατικότητας, έχει ανάγκη μια παιδεία που θα βασίζεται στα θεμελιώδη νοήματα της πολιτικής. Η Ελλάδα, κατά τη γνώμη μου, για να (παρα)ακολουθήσει την ροή των παγκόσμιων εξελίξεων, δηλαδή τις Γεωπολιτικές ανακατατάξεις (Αποπαγκοσμιοποίηση και Περιφερειοποίηση), την 4η Βιομηχανική Επανάσταση, τους κίνδυνους του Πολιτικού Ισλάμ, τους σκληρούς Αναθεωρητισμούς και Αυταρχισμούς του 21ου αιώνα, το Μεταναστευτικό πρόβλημα κ.α, και να σταθεί στα δικά της πόδια, κυρίαρχη και ακέραια (πέρα από την τεράστια ανάγκη οικονομικής/παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα περιλαμβάνει την εκβιομηχάνιση της χώρας) πρέπει να ανακαλύψει:

α) τις αξίες της κλασσικής σκέψης και της λογικής – από τον Όμηρο και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Κικέρωνα και τον Δάντη – ώστε να αντιμετωπίσει τα λογικά σφάλματα και τη συνωμοσιολογία, αλλά και να οδηγήσει σε πνευματική βελτίωση,

β) έναν κλασσικό φιλελευθερισμό που θα έχει καί ελληνικά χαρακτηριστικά, επομένως θα είναι προσαρμοσμένος στη φυσιογνωμία και στις ιδιαίτερες ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και

γ) την τεράστια σημασία του πολιτισμικού συντηρητισμού που κάποιοι είτε δεν γνωρίζουν τι σημαίνει, είτε παραποιούν και προσπαθούν να δυσφημίσουν ως κάτι το «ξεπερασμένο».

Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν ποτέ «τερμιτικού» τύπου, όπως λ.χ. η κινεζική. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ενάντια στη φύση της, ούτε και πρέπει, επομένως, εκτός των άλλων, τον Αριστοτέλη και τα μάτια μας…