του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Κανείς δεν μιλάει πια για την ουκρανική Μαριούπολη, που βρίσκεται υπό ρωσική κατοχή. Κανείς δεν μιλάει για την καταστροφή μιας ακμάζουσας και ιστορικής πόλης, μιας πόλης που έγινε πατρίδα των Ελλήνων, μιας πόλης που δεν υπάρχει πια. Κανείς δεν μιλάει για τις σφαγές, τις λεηλασίες, την ισοπέδωση μιας πόλης 500.000 κατοίκων (μισή Κύπρος), εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία εκτοπίστηκε ή δραπέτευσε προς τη δυτική Ουκρανία.
Ελάχιστοι αισθάνονται το μέγεθος της τραγωδίας, ελάχιστοι μίλησαν όταν ηττήθηκε η ουκρανική αντίσταση από τον ρωσικό ιμπεριαλιστικό στρατό. Στο διαδίκτυο δημοσιεύονται ανατριχιαστικές εικόνες μιας πόλης που δεν υπάρχει πια, αλλά κάποιοι επιμένουν να μιλούν για «απελευθέρωση». Όπως μιλούσαν οι Τούρκοι για «ειρηνευτική επιχείρηση» και κατόρθωσαν να μας κάνουν να μη μιλάμε πια για την Κερύνεια.
Στη Μαριούπολη έμειναν 100.000 κάτοικοι, εγκλωβισμένοι. Οι Ρώσοι δεν επιτρέπουν σε κανέναν να μπει ή να βγει. Και όμως, παρατηρείται μια εκκωφαντική σιωπή για αυτή την τόσο σημαντική πόλη της Ουκρανίας, για τους ανθρώπους της, για την ιστορία και κυρίως για το μέλλον της. Σαν να υπάρχει μια άτυπη συμφωνία παράδοσης στη Ρωσία και στον στρατό της, που υπό την ψευδαίσθηση της «αποναζιστικοποίησης», κατεδάφισε πόλεις που δύσκολα ανοικοδομούνται. Πτώματα πετιούνται στις χωματερές και επιδημίες ξεσπούν στην κατεστραμμένη Μαριούπολη: «Κανείς δεν ασχολείται με αυτά, κατεδαφίζουν και τα πετάνε μαζί με τα μπάζα στις χωματερές. Δεν ψάχνουν για σορούς κάτω από τα συντρίμμια», λέει στην athensvoice.gr η ελληνικής καταγωγής Μαριουπολίτισσα Όλγα Σαπολάγιεβα.
Στην Κύπρο και στην Ελλάδα οφείλαμε να είμαστε στα κάγκελα, τόσο για τη Μαριούπολη όσο και για την υπόλοιπη Ουκρανία, για το Ντονέτσκ, το Λουγκάνσκ, τη Μπούτσα, το Κίεβο, την Οδησσό και τόσες άλλες πόλεις που κινδυνεύουν να παραμείνουν υπό ρωσική κατοχή. Ο κόσμος έχει κουραστεί και ετοιμάζεται για διακοπές, αλλά ο ρωσικός αναθεωρητισμός δεν διαφέρει από τον τουρκικό και ο Πούτιν δεν διαφέρει από τον Ερντογάν. Ο κόσμος έχει κουραστεί και αρκετοί καλούν τον Ζελένσκι να συνθηκολογήσει αναγνωρίζοντας τη ρωσική κατοχή της μισής Ουκρανίας, αλλά η ιστορία δεν είναι παίξε-γέλασε, η ελευθερία δεν είναι υπό παραχώρηση.
Πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για την Ουκρανία, για τη Μαριούπολη, για όσους έφυγαν και για όσους αντιστέκονται. Φτάνουν ειδήσεις που αναφέρουν πως συγκροτείται μια νέα αντίσταση για τη Μαριούπολη κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για την Ουκρανία, σαν να μιλάμε για την Κύπρο και τον Ελληνισμό. Πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για τη Μαριούπολη, σαν να μιλάμε για την Κερύνεια, την Αμμόχωστο. Γιατί αν δεν το κάνουμε, αν αποδεχτούμε τις χυδαιότητες περί «απελευθέρωσης», αν αποδεχτούμε την εξαθλίωση των Ουκρανών, την προσφυγιά, την καταστροφή, θα υπογράψουμε την καταδίκη ολόκληρης της ανθρωπότητας, την καταδίκη της κατεχόμενης Κύπρου, την επικράτηση του θανάτου έναντι της ζωής.
