Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης από Το Ποντίκι
Η Δύση φαίνεται να παρακολουθεί αμήχανα τις κινήσεις του Ερντογάν ο οποίος πλέον δοκιμάζει κάθε τόσο με όρους ισχύος τις αντοχές της.
Τελευταίο του κατόρθωμα είναι η φανερή προβοκάτσια της τρομοκρατικής ενέργειας στην Κωνσταντινούπολη στις 13 Νοεμβρίου που την χρησιμοποίησε ως άλλοθι για να εξαπολύσει ακόμα μια επίθεση εναντίον των Κούρδων επεμβαίνοντας στη Συρία. Η Τουρκία ως έθνος ειδικεύεται στις γενοκτονίες με την ανοχή της Δύσης η οποία κάθεται κι ακούει έναν εγκληματία δικτάτορα, έναν εν σμικρύνση Πούτιν, έναν ανατολίτη γενίτσαρο -στο όνομα ποιών σκοπιμοτήτων άραγε; Τελικά, ας μας απαντήσει κάποιος εάν έχει δίκιο ο Ερντογάν ο οποίος ισχυρίζεται όχι μόνο στα λόγια άλλα και με πράξεις ότι η Δύση έχει ανάγκη την Τουρκία κι όχι το αντίθετο. Έτσι, παρά τις αντιρρήσεις Ρωσίας και ΗΠΑ, ο Ερντογάν δείχνει να μην νοιάζεται και επεμβαίνει στη Συρία απειλώντας μάλιστα τους πάντες ότι θα κάνει αυτό που γουστάρει δίχως να λογαριάζει κανέναν και απειλεί ότι θα διεξάγει και χερσαίες επιθέσεις.
Από την εποχή της Αραβικής Άνοιξης με την αμφιταλάντευση των ΗΠΑ με την καταστροφική εξωτερική πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα και την πλήρη ανυπαρξία στρατιωτικής ισχύος της ΕΕ, δόθηκε η δυνατότητα σε διάφορους παράφρονες δικτάτορες να αμφισβητήσουν την διεθνή τάξη δοκιμάζοντας τις αντιδράσεις της Δύσης. Ακόμα και μετά το φιάσκο της Αραβικής Άνοιξης, αυτήν την εντύπωση αδυναμίας έδωσε και ο τραγέλαφος της διακυβέρνησης Τραμπ όπου όλα τα επικίνδυνα καθάρματα του κόσμου έχαιραν της εκτίμησης του αμερικανού κλόουν πρόεδρου. Η Δύση αργά αλλά έστω και την τελευταία στιγμή και μετά την ντροπή της Κριμαίας και την εγκληματική ενεργειακή δέσμευση της Ευρώπης στην Ρωσία λόγω της Γερμανίας, αντέδρασε στα σχέδια του Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία. Έβαλε ένα όριο επιτέλους αντιδρώντας πολύ περισσότερο από όσο φανταζόταν ο παρανοϊκός δικτάτορας.
Από την άλλη, ο Ερντογάν επιδεικνύει μεγάλη αυτοπεποίθηση. Είναι από την απελπισία του διότι αν χάσει τις εκλογές, θα χάσει τα πάντα ή υπάρχει βάση στην σουλτανική υπεροψία του; Η Τουρκία, όπως είναι γνωστό, δεν είναι μια χώρα όπου ο Πρόεδρος αποσύρεται και ανεβαίνει στο ποδήλατό του απολαμβάνοντας τα ηλιοβασιλέματα στον Βόσπορο… Αντίθετα, είναι μια χώρα ανατολίτικη, μια χώρα εθνικιστική και ισλαμική που δεν φημίζεται για τις ευαισθησίες της.
Όπως και να έχει, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρώπη επιδεικνύουν υπερβολική ανοχή ανεχόμενες τα ανατολίτικα παζάρια και καπρίτσια, τους άθλιους εκβιασμούς του, την χυδαία «διπλωματική» γλώσσα, την υπόθεση ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Είναι το λιγότερο κωμικό μια χώρα σαν την Τουρκία να εγκαλεί την Σουηδία και την Φινλανδία για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή για το αν πληρούν τις προϋποθέσεις για να μπουν στο ΝΑΤΟ! Είναι γελοίο και το γελοίο όπως έχουμε αντιληφθεί επώδυνα σε όλη την διάρκεια του νέου αιώνα, έχει αποδειχτεί τραγικά επικίνδυνο…
