Σε παρουσίαση βιβλίου πολεμικής εν σχέσει με την πολιτική πορεία του σημερινού πρωθυπουργού, βιβλίου δημοσιογράφου που έγινε γνωστός μέσω του διαβόητου “Ιού”, έλαβε μέρος και ο πρώην υπουργός κ. Λαλιώτης. Δεν θα στεκόμουν γενικώς στην ομιλία του τελευταίου (δεν έχω άλλωστε καμμία διάθεση να υπερασπιστώ τον πρωθυπουργό – ας το κάνουν οι πολιτικοί του φίλοι), αν δεν τύχαινε να διαβάσω το εξής απόσπασμα του λόγου του αείποτε θεωρητικού του πασοκισμού.
“Η Εποπτεία. Ένα αμερικανόπνευστο Think Tank, εμφυτευμένο στην Παράταξη της Δεξιάς και στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, με στόχο την προβολή και την κατίσχυση μίας νεοφιλελεύθερης και νεοσυντηρητικής πολιτικής σκέψης με έκδηλη και ακραία ψυχροπολεμική αντικομμουνιστική υστερία”.
Λοιπόν. Επειδή οι νεώτεροι δεν γνωρίζουν τι ήταν η “Εποπτεία” και επειδή ο εκδότης της Π. Δρακόπουλος δεν ζει πια για να την υπερασπιστεί, αισθάνομαι την ανάγκη ως απλός αναγνώστης της να εκφράσω την λύπη μου για την αποστροφή αυτή του κατά πως φαίνεται γηράσαντος αλλά μάλλον ανώριμου ακόμη πολιτικού ανδρός.
Η “Εποπτεία” που ιδρύθηκε το 1976, υπήρξε σχολείο ελεύθερου στοχασμού, με αφιερώματα ιστορικά για μορφές και ρεύματα της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας που τις δεκαετίες του 1970 και 1980, στο ερημικό και υποτελές σε μία ορισμένη σκέψη ελλαδικό τοπίο, ήταν όαση – ειδικά για εμάς, τους φοιτητές της δεκαετίας του 1980 που ζούσαμε τη μακρά κομματική ραθυμία στα ελλαδικά πανεπιστήμια. Σε μια εποχή που η αναφορά στη λέξη Γκουλάγκ ήταν αδιανόητη, ναι, ήταν ασυγχώρητα αντικομμουνιστική η “Εποπτεία” που έδειχνε εμπράκτως την αλληλεγγύη της στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων της Ανατολής.
Είναι εντυπωσιακό πως ακόμη και σήμερα, μέσα από την λεγόμενη δημοκρατική παράταξη (η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει από το 1981, όταν ο πασοκισμός εξαφάνισε το Κέντρο, τη μόνη γνήσια δημοκρατική παράταξη στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα), υπάρχουν φωνές που χαϊδεύουν τον σταλινισμό. Όταν μάλιστα προέρχονται από τόσο υψηλό επίπεδο, είναι ακόμη πιο θλιβερό διότι καταστρέφουν την όποια ελπίδα για μία σύγχρονη παράταξη ενάντια στην δικέφαλη, δεξιά και αριστερή, παρακμή. Ίσως όμως και να είναι καλύτερα έτσι. Διότι και το πολιτικό σχήμα που εξέφραζε ο λαλιωτισμός, ήταν πλευρά αυτής, της σημερινής παρακμής που άρχισε τότε, με τις διανοητικές μπαλαφάρες που θαύμαζαν όσοι αδυνατούσαν να στοχαστούν δημιουργικά, όπως έμαθε στους αναγνώστες της η “Εποπτεία”.
