Μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου και ίσως ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στην Ελλάδα κλείνουν τα μάτια…
Γράφει ο Γιάννης Χαραλαμπίδης – Εφημερίδα Πατρίς
Δεν τελειώνουν ποτέ τα σύννεφα στην Ελλάδα, συνεπώς δεν τελειώνουν κι όσοι πέφτουν απ’ αυτά, είναι ένα είδος εθνικού μας σπορ αυτό φαίνεται. Πέσαμε λοιπόν πάλι από τα σύννεφα με τη σύλληψη στην Αλεξανδρούπολη του 59χρονου ομογενή ή “ομογενή” από τη Γεωργία που είχε χόμπι τη φωτογράφιση στρατιωτικών εγκαταστάσεων.
Όλως τυχαίως μάθαμε ότι μετά τον 59χρονο συνελήφθη ο χειριστής του, δηλαδή ο άνθρωπος που του ανέθετε αποστολές και καθήκοντα στη γλώσσα των υπηρεσιών πληροφοριών, και στον οποίο κατέληγε το υλικό που συνέλεγε για λογαριασμό του ο 59χρονος. Ο οποίος χειριστής έχει συλληφθεί, κρατείται και ανακρίνεται όχι στη χώρα μας, αλλά στη μακρινή μας Λιθουανία. Τι είναι αυτό που ενώνει την Αλεξανδρούπολη με τη χαμένη στον βαλτικό βορρά Λιθουανία; Οι γραμμές μεταφορών του ΝΑΤΟ.
Τώρα που έχουμε όλα τα βασικά στοιχεία στο τραπέζι, προκύπτει το ερώτημα: για λογαριασμό ποιού είχε αναπτυχθεί αυτή η δραστηριότητα; Μάλλον ρητορικό είναι βέβαια, η απάντηση προκύπτει σχεδόν αυτονόητα, οι πληροφορίες που φτάνουν ως εμάς πάντως κάνουν λόγο για σχέση του συλληφθέντα στη Λιθουανία με τις ρωσικές υπηρεσίες και συγκεκριμένα με τη GRU, κοινώς την στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών.
Πρώτα απ’ όλα, οφείλουμε ένα “εύγε” στις ελληνικές υπηρεσίες που αποδεικνύουν ότι έστω και σ’ ένα βαθμό είναι δραστήριες και “βλέπουν” προς διάφορες κατευθύνσεις. Πρέπει να αναγνωρίζουμε και τα αυτονόητα στην Ελλάδα. Έπειτα, αξίζει να σταθούμε μια στιγμή στη μεγάλη εικόνα.
Εδώ και χρόνια, ιδίως μετά την έναρξη της δεύτερης εισβολής στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, τόσο υπηρεσιακά όσο και δημοσιογραφικά συλλέγονται πλήθος πληροφοριών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες για τη δράση δικτύων που δρουν για λογαριασμό της Ρωσίας. Το φάσμα της δραστηριότητας αυτών των δικτύων είναι ευρύτατο.
Από συλλογή και διοχέτευση πολιτικών και στρατιωτικών πληροφοριών, μέχρι την καλλιέργεια και διασπορά ψευδών ειδήσεων, κι από τις επιθέσεις εναντίον Ρώσων αντικαθεστωτικών μέχρι τη διενέργεια δολιοφθορών σε υποδομές και στρατιωτικό υλικό για την Ουκρανία. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα και τεκμηριωμένα σε μια σειρά από χώρες, με έμφαση στις δημοκρατίες της Βαλτικής, τις βόρειες χώρες και τη Γερμανία, χωρίς όμως να λείπουν φυσικά η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, βαλκανικά και άλλα κράτη.
Μπροστά σε όλα αυτά τα δεδομένα, μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου και ίσως ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στην Ελλάδα κλείνουν τα μάτια. Αρνούνται να τα δεχτούν και να τα συζητήσουν. Απορρίπτουν ακόμα και το ενδεχόμενο να αντιληφθούν τη Ρωσία ως ένα κίνδυνο για την ασφάλεια της Ευρώπης. Ο λόγος είναι μάλλον σαφής, αν όχι προφανής, υπάρχει μια ιδεολογική προσκόλληση σε συλλογική συμπάθεια προς τη Ρωσία και ιδιαίτερα προς το αναχρονιστικό και ανελεύθερο, αυταρχικό καθεστώς Πούτιν.
Ευτυχώς τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση στη θεσμική τους έκφραση, δεν ακολουθούν αυτό το ρεύμα και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, γιατί συνεπάγεται και πολιτικό κόστος αυτό. Το ζήτημα ωστόσο παραμένει, καθώς η έλξη που ασκεί στην Ελλάδα ο πουτινισμός δεν μειώνεται, ενώ αντίστοιχα δεν μειώνεται και η επιθετικότητα της Ρωσίας προς την Ευρώπη. Το αντίθετο συμβαίνει…
Δεν φαίνεται να υπάρχει εύκολη ή σύντομη διέξοδος από αυτό το πλαίσιο. Και ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης είναι επίσης κομβικής σημασίας, καθώς μέχρι σήμερα πλην εξαιρέσεων δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και καθημερινά αφήνουν πολύ μεγάλο μέρος της ρωσικής προπαγάνδας να διαχέεται άκριτα στο κοινό. Η Ελλάδα είναι με μεγάλη διαφορά η πλέον ρωσόφιλη χώρα της ΕΕ και τίποτα δεν μοιάζει ικανό να το αλλάξει αυτό.
Το μόνο αντίβαρο που μπορεί να υπάρξει είναι να συνεχίσουν να στέκονται όσο είναι δυνατόν στη σωστή γραμμή οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, στη γραμμή δηλαδή που στέκονται όλες οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη ολόκληρη. Και να έχουν θεσμική και πολιτική στήριξη οι υπηρεσίες της χώρας μας να κάνουν σωστά τη δουλειά τους χωρίς παρωπίδες.
Και να συνεχίσουν οι φωνές και γραφίδες που υπερασπίζονται τις ευρωπαϊκές και δημοκρατικές αξίες να μιλούν και να γράφουν με παρρησία για όλα αυτά που συμβαίνουν, χωρίς να υποκύπτουν στον εκφοβισμό που εξαπολύει η στρατιά των πρόθυμων και των τρολς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν υπάρχει κανένα άλλο αντίδοτο σε αυτή την επιρροή και έλξη.
Ευτυχώς, έστω και με αργό και δυσκίνητο τρόπο η Ευρώπη κινείται προς τη συνειδητοποίηση της υπαρξιακής απειλής και την ανασυγκρότηση της άμυνάς της, ειδικά μετά από το πέρασμα των ΗΠΑ στο φάσμα του αυταρχισμού. Οι ρυθμοί όμως παραμένουν ανεπαρκείς και η Ελλάδα με τη σοβαρή αμυντική της επάρκεια και την μακρά ευρωατλαντική της παράδοση πρέπει να μείνει σταθερά προσανατολισμένη.
Ας ελπίσουμε ότι θα αντιταχθεί στην επεκτατικότητα σύντομα ένα μέτωπο αποτροπής που θα οδηγήσει σε ανάσχεση της προσπάθειας του Κρεμλίνου να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή ασφάλεια, παθητικά και ενεργητικά. Και στα καθ’ ημάς, ας ελπίσουμε να λιγοστέψουν κάπως τα σύννεφα…
