Ζυρίχη – Αττίλας – Νταβός

Ίδιος Δρόμος, Ίδιες Προοπτικές

Τα κείμενα που δημοσιεύονται παρακάτω αποτελούν αποσπάσματα από εισηγήσεις και παρεμβάσεις στη συζήτηση που οργανώθηκε στις 4/3/88 στην Αθήνα από τα περιοδικά ΡΗΞΗ και ΕΝΩΣΙΣ. Κρίναμε τη δημοσίευση τους απαραίτητη πρώτα για να δοθεί η ευκαιρία σε όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να την παρακολουθήσουν, να γνωρίσουν τον πλούσιο προβληματισμό τόσο των εισηγητών, όσο και των ακροατών της εκδήλωσης. Από την άλλη η ευρύτητα του φάσματος των ευαισθησιών που εκφράζονται δείχνει και τη δυνατότητα της σύγκλισης δυνάμεων και ατόμων στην προοπτική αντιμετώπισης και αντίθεσης στους χειρισμούς του εθνικού από το σύνολο των κατεστημένων κομμάτων σε Ελλάδα και Κύπρο, αρχίζοντας από την “προγραμματισμένη” επίσκεψη Οζάλ. Εμείς από τη μεριά μας θα το επιχειρήσουμε. Όπως συνοψίζοντας είπε και ένας ομιλητής: Ας αντισταθούμε.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Το 1931 μετά την εξέγερση των Οχτωβριανών στην Κύπρο, οι Ελλαδίτες εργαζόμενοι στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη κατέβηκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν την συμπαράσταση τους στον αγώνα του κυπριακού λαού για την Ένωση. Η τότε ελληνική πολιτική εξουσία δια στόματος του Ελ. Βενιζέλου θα καταδικάσει την εξέγερση στην Κύπρο και τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα.

Το 1955-59 κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ ο ελλαδικός λαός , σε ογκώδη συλλαλητήρια που τέτοια είχε να δει η Ελλάδα απο τον καιρό της απελευθέρωσης, θα συμπαρασταθεί στον αγώνα του κυπριακού λαού έστω και αν η αστυνομία του Κ. Καραμανλή είχε στείλει στον τάφο αρκετούς διαδηλωτές.

Το 1981 η Κύπρος επιφυλάσσει στον Α. Παπανδρέου, τον πρώτο έλληνα πρωθυπουργό που επισκέπτεται το νησί, υποδοχή εθνικού ήρωα, απελευθερωτή (…)

Το 1983 με την ανακήρυξη ανεξάρτητου τουρκοκυπριακού κράτους τα ελλαδικά κόμματα, οργανώσεις, σωματεία και άλλοί μαζικοί φορείς θα καταδικάσουν με τηλεγραφήματα και ψηφίσματα την τουρκική αυτή πράξη. Η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνηση πιάστηκε στον ύπνο.

Το 1988 ο Α. Παπανδρέου στο Νταβός, θα προβεί σε δηλώσεις που ισοδυναμούν με εθνική προδοσία και με εξαίρεση δυο-τρεις γελοιογράφους και δυο-τρεις δημοσιογράφους κανένας σημαντικός πολιτικός φορέας δεν αντέδρασε. Οι επιφυλάξεις μερικών δημοσιογράφων, οι καταγγελίες κάποιων μικροοργανώσεων και ατόμων και η αντίδραση μερικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνουν τον κανόνα της εθνικής κατάπτωσης και αλλοτρίωσης.

Το Νταβός δεν ήρθε ουρανοκατέβατό, αλλά σαν αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας με πρωταγωνιστές τον κυπριακό πολιτικό κόσμο που εδώ και 14 χρόνια παλεύει για να διαπραγματευτεί τη Κύπρο με τους εισβολείς. Οι αντιθέσεις των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου δεν πηγάζουν από το γεγονός ότι διαφωνούν στην τελική επίλυση του προβλήματος αλλά στους χειρισμούς και στο είδος της ομοσπονδίας που το κάθε κόμμα προτείνει. Έτσι ο μοναδικός φάρος της κυπριακής πολιτικής , δηλαδή ο συμβιβασμός της ομοσπονδίας μετατρέπεται σε εφιάλτη γιατί με κάθε καινούργιο σχέδιο του ΟΗΕ ή των μεγάλων δυνάμεων οι Τούρκοι εμφανίζονται ακόμα πιο αδιάλλακτοι και η κυπριακή ηγεσία αποδέχεται ακόμα περισσότερες υποχωρήσεις. Όσοι έχουν μνήμη θα θυμούνται ότι μετά την εισβολή το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. Σταδιακά εμφανίζεται το σύνθημα ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ, που σήμαινε ότι δεν θα επέστρεφαν όλοι οι πρόσφυγες, για να φτάσουμε πάλι σταδιακά στο ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ, όπου οι Βαρωσιώτες με την βαλίτσα στο χέρι νόμιζαν ότι η επιστροφή τους ήταν θέμα ημερών. Σήμερα με τη λογική των συνεχών υποχωρήσεων φτάνουμε στο σημείο που ακόμα και αυτή η μειοδοτική πολιτική της επιστροφής κάποιων προσφύγων στα σπίτια τους να ηχεί ως άκρατος ριζοσπαστισμός στα αυτιά της μεγάλης πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου. Γι’ αυτό άλλωστε και εισέρχεται το καινούργιο σύνθημα της ελεύθερης διακίνησης. Δηλαδή μέσα σε λίγα χρόνια οι Κύπριοι, ηγεσία και λαός, κατάφεραν να μετατρέψουν το κυπριακό πρόβλημα από πρόβλημα κατοχής – απελευθέρωσης σε πρόβλημα ελεύθερης διακίνησης σε μια οποιαδήποτε ομοσπονδία , ανεξάρτητα αν αυτή η λύση θα σημάνει και το τέλος της ελληνικής Κύπρου. Κατάφεραν οι Κύπριοι να αποδεχτούν την παραμονή των τούρκικων στρατευμάτων συνθηκολογώντας για μια αφηρημένη ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, όπου το θύμα εξισώνεται με τον θύτη, όπου οι Ελλαδίτες στρατιωτικοί θεωρούνται στρατεύματα κατοχής και το δικαίωμα της άμυνας της πατρίδας μας με την εθνική φρουρά να θεωρείται εμπόδιο στην επίλυση του προβλήματος όπως και άκρατος σωβινισμός. Το ζενίθ αυτού του εξευτελισμού εκφράζεται με την άποψη μιας μερίδας της κυπριακής αριστεράς που υποστηρίζει ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε πρώτοι εμείς το κρατίδιο του Ντεκτάς.

Οι προσπάθειες των Κυπρίων για διεθνοποίηση κατάφεραν να αποεθνικοποιήσουν το πρόβλημα μας με αποτέλεσμα η Κύπρος σήμερα να μοιάζει περισσότερο μ’ ένα τεράστιο προάστιο του Λονδίνου παρά μ’ ένα δυναμικό και δημιουργικό ελληνικό περιφερειακό κέντρο, όπως ήταν πριν την ανεξαρτησία. Τα πλήγματα που δέχεται η εθνική μας ταυτότητα και συνείδηση αποτελούν έναν από τους κύριους λόγους που ενώ είμαστε ένας λαός υπό κατοχή δεν μπορούμε να αρθρώσουμε έναν απελευθερωτικό λόγο. Αρνούμαστε την ιστορία μας και την ιδιαιτερότητα μας για να αποδείξουμε και επιδείξουμε τον πνευματικά κούφιο κοσμοπολιτισμό μας. Αρνούμαστε τον ελληνικό μας πολιτισμό, δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό μας για να μην εμπλέκεται ο όρος ελληνισμός στο πρόβλημα μας και για να κερδίσουμε κάποια κοντοπρόθεσμα οικονομικά κέρδη. Αρνούμαστε την ελληνική μας γλώσσα για να μιλάμε ένα μείγμα αγγλοκυπριακών έτσι που πια να υπάρχει ένα τεράστιο γλωσσικό εκφραστικό πρόβλημα στην μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού. Προπαγανδίζουμε την επαναπροσέγγιση με τους Τουρκοκύπριους ενώ την ίδια στιγμή ζορίζουμε με γραφειοκρατικούς τρόπους τους χιλιάδες Ελλαδίτες που ζουν μόνιμα στην Κύπρο.

Ο ανθελληνισμός μαζί με την οικονομική ευμάρεια συνιστούν τις δυο όψεις μιας πολιτικής του κυπριακού πολιτικού κόσμου που οδηγεί τον κυπριακό λαό στην αμνησία και την άρνηση του εαυτού του με αποτέλεσμα οι αντιστάσεις του, εθνικές και κοινωνικές , συνεχώς να εκμηδενίζονται. Όλ’ αυτά που ανάφερα πριν λίγο μαζί με τα συμφέροντα μιας μεγάλης κάστας που έχει συμφέροντα από την ίδια την ύπαρξη του κυπριακού κρατιδίου έστω κι αν αυτό θα είναι μια μικρή επαρχία, αποτελούν το ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ. Να γιατί το Νταβός είναι η έκφραση του πνεύματος των Κυπρίων (…)

(…)Με το Νταβός δικαιώθηκαν τα δυο μεγάλα κόμματα του νησιού (ΔΗ.ΣΥ, ΑΚΕΛ) που για χρόνια τώρα ακολουθούν το πνεύμα του Νταβός ξεπερνώντας σε θράσος ακόμα κι αυτόν τον ίδιο τον Αντρέα Παπανδρέου. Λεν είναι τυχαίο άλλωστε που αυτά τα κόμματα πέρασαν στον δεύτερο γύρο των κυπριακών εκλογών για να αναδειχτεί πρόεδρος της Δημοκρατίας ο πιο αντιδραστικός υποψήφιος, ο Γ. Βασιλείου. Ούτε φυσικά μπορεί να θεωρηθεί τυχαία η ημερομηνία η οποία διαλέχτηκε για την περίφημη συνάντηση, δηλαδή λίγες μέρες πριν τις εκλογές στην Κύπρο. Η συνάντηση Παπανδρέου – Οζάλ ήταν σίγουρο ότι θα ευνοούσε τον Κληρίδη και ιδιαίτερα τον Βασιλείου, ο οποίος ήταν και ο κύριος αντίπαλος του προέδρου Κυπριανού για τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Το ΠΑΣΟΚ προτίμησε τον Γ. Βασιλείου και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την αρθρογραφία στον φιλοκυβερνητικό τύπο όπως και στις πιέσεις που άσκησε το ΠΑΣΟΚ στην ΕΔΕΚ για να υποστηρίξει τον Γ. Βασιλείου και στις πιέσεις που ασκήθηκαν στο ΔΗ.ΚΟ να μην υποστηρίξει τον Κληρίδη. Επομένως τώρα, ο σοσιαλιστής Παπανδρέου και ο τεχνοκράτης Γ. Βασιλείου θα μπορέσουν ανενόχλητοι, μιας και πια έχουν την συναίνεση της πλειοψηφίας του λαού, να προχωρήσουν προς μια διευθέτηση του προβλήματος, εμφανίζοντας μάλιστα τη λύση σαν νίκη της ελληνικής πλευράς. Δεν είναι η πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση κάνει απόπειρα να απαλλαγεί από τον πονοκέφαλο του Κυπριακού . Δεν μπορούσε όμως να δώσει τη χαριστική βολή γιατί ακριβώς υπήρχε η αντίσταση του ελληνικού λαού στην Ελλάδα ή την Κύπρο. Όταν οι Κύπριοι αγωνίζονταν για την Ένωση και την ελευθερία τους οι Ελλαδίτες πολιτικοί όσο κι αν δεν τους άρεσε ήταν αναγκασμένοι τουλάχιστον φραστικά να υποστηρίζουν αυτόν τον αγώνα. Όταν ο ελλαδικός λαός κατέβαινε στους δρόμους για να υποστηρίξει την Κύπρο ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη που ο κάθε πρωθυπουργός έπρεπε να την παίρνει σοβαρά υπ’ όψιν του. Σήμερα οι Κύπριοι δεν αγωνίζονται και οι Ελλαδίτες δεν συμπαραστέκονται. Δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για μια εθνικά προδοτική λύση. Μια προδοτική λύση όμως που δεν θα είναι σαν τις άλλες γιατί ο εχθρός είναι πια εντός των τειχών. Η Κύπρος είναι το τελευταίο κομμάτι του ελληνισμού εκτός των κρατικών συνόρων της Ελλάδας που δεν κατάφερε ακόμα να εξολοθρευτεί από τη μητέρα πατρίδα. Ως τώρα η επίσημη Ελλάς προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματα εκτός των επίσημων κρατικών συνόρων. Η προσπάθεια αυτή κατέληξε στην εξαφάνιση του “περιφερειακού” ελληνισμού της Σμύρνης, του Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και Τενέδου και πρόσφατα της Βόρειας Κύπρου. Σήμερα το σκηνικό αλλάζει. Το Αιγαίο και η Θράκη μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη, και τυγχάνει να μην είναι τόσο μακριά όπως η Κύπρος.

Το 1959 ο Κ. Καραμανλής αποκάλεσε την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου την “ευτυχέστερη μέρα της ζωής του”. Ο Μακάριος λάλησε το περίφημο “Νενικήκαμεν” και οι Τούρκοι ξανάμπαιναν στρατιωτικά στην Κύπρο. Σήμερα ο ευτυχής νικητής Α. Παπανδρέου συνεχίζοντας την παράδοση του Κ. Καραμανλή ανοίγει τις πόρτες για νέες περιπέτειες. Ας αντισταθούμε λοιπόν.

Βάσος Φτωχόπουλος

---

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Το θέμα για το οποίο θα μιλήσω δεν είναι ακριβώς η εξωτερική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αλλά η εξωτερική πολιτική του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους. Και κατ’ αρχήν τι είναι εξωτερική πολιτική; Είναι η συμμετοχή, μέσω του αστικού εθνικού κράτους κάθε κεφαλαίου στην παραγωγή και αναπαραγωγή των παγκόσμιων καπιταλιστικών σχέσεων. Συνεπώς πρέπει να δούμε ποιο ρόλο παίζει η Ελλάδα στην παραγωγή κι αναπαραγωγή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πάντοτε έπαιξε το ρόλο του βαστάζου των μεγάλων δυνάμεων μια και δεν μπορούσε σαν μικρό κράτος να κάνει περισσότερα. Γιατί ο καπιταλισμός είναι ένα ιεραρχημένο σύστημα, είναι μια φλογέρα με πολλές τρύπες, κι όταν είσαι στην πρώτη και δεν είσαι ο μαέστρος είναι επόμενο να τοποθετηθείς κάπου σ’ αυτό το παιχνίδι του ανταγωνισμού.

Η Ελλάδα λοιπόν σαν ναυτιλιακή χώρα και το ελληνικό κεφάλαιο σαν κατ’ εξοχήν ναυτιλιακό, στάθηκε πάντα, από την ίδρυση του νεολληνικού κράτους δίπλα στον ηγεμόνα των θαλασσών, της παγκόσμιας νομισματικής αγοράς και του εμπορίου. Εκεί ήταν η θέση της, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ως το 1946, με την Αγγλία. Αν δείτε κάτω απ’ αυτό το πρίσμα την ελληνική εξωτερική πολιτική θα καταλάβετε γιατί πάσχει από τόσο μανιώδη τουρκοφιλία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, την οποία ήθελε ακέραια η Αγγλία για να φράζει το δρόμο στο ρώσικο επεκτατισμό και να προχωρεί η ίδια προς την Εγγύς και Μέση Ανατολή, υποχρέωσε το ελληνικό κράτος να υπερασπίζεται την “ελληνοτουρκική φιλία”. Αν δείτε την ιστορία θα παρατηρήσετε σταθμούς όπου το εθνικό κίνημα από τα κάτω, όπως η Κρητική επανάσταση, οδήγησε πολλές φορές στην ελληνοτουρκική εμπλοκή, όπως ο πόλεμος του 1897, όπου φροντίζαμε να χάνουμε για να λύνονται τα προβλήματα όπως συνέφερε τον κηδεμόνα μας, τη Μ. Βρετανία. Τα πράγματα αλλάζουν από τη στιγμή που έρχεται η αμερικάνικη κηδεμονία στην Ελλάδα. Η Αμερική κληρονόμησε σε όλη την περιοχή της Μεσογείου το στρατηγικό πολεμικό σύστημα που βαστούσε στα χέρια της παλιά η Αγγλία. Έτσι Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία είναι κρίκοι αυτού του συστήματος που έχει η Αμερική και αμφισβητεί η Σοβιετική Ένωση από το ’56, όταν κατέβασε κι εκείνη το στόλο της στη Μεσόγειο.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε εθνικές κυβερνήσεις στην καπιταλιστική Ελλάδα. Πρέπει να απαλλαχτούμε απ’ αυτή την αυταπάτη. Βέβαια τα πρόσωπα έχουν ευθύνες. Και έχουν ευθύνες μεγαλύτερες όταν, όπως ο Παπανδρέου, κοροϊδεύουν το λαό. Όταν λέει πως δεν θα συζητήσει με την Τουρκία αν δεν φύγει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης από την Κύπρο και τώρα στάζει μέλι για την Τουρκία. Αυτοί έχουν μεγαλύτερες ευθύνες από τον Καραμανλή που έλεγε καθαρά ανήκουμε στη Δύση, ότι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου είναι εκεί και εκεί θα μείνουμε. Κι αυτός ο κύριος ήρθε να κάνει επανάσταση και τα ξεπούλησε όλα. Για ποιο λόγο; Γιατί σήμερα έχουμε φτάσει εκεί που προέβλεψε λίγο πριν πεθάνει ο Λένιν, στο περιβόητο άρθρο του “Προτιμότερο λιγότερα αλλά καλά”. Στο τέλος του άρθρου λέει : “Η τύχη της ανθρωπότητας και του σοσιαλισμού θα κριθεί από την αναμέτρηση της αντεπαναστατικής πολιτισμένης Δύσης με την επαναστατική υπανάπτυκτη Ανατολή”. Αυτή είναι μια μεγαλειώδης σύλληψη που την βλέπουμε καθημερινά να πραγματοποιείται.

Η Τουρκία είναι αυτή τη στιγμή το κλειδί μιας πλεκτάνης που στήνεται από τις μεγάλες δυνάμεις της “πολιτισμένης” Δύσης, όπου περιλαμβάνεται φυσικά και η Ρωσία. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στα δισεκατομμύρια των πεινασμένων. Αυτή τη στιγμή στην περιοχή η πάλη ενάντια στην παλιά αποικιοκρατία και τον νεοαποικισμό εμφανίζεται με τον ισλαμισμό, ένα περίπλοκο θέμα που δεν μπορούμε να αναλύσουμε τώρα εδώ. Αυτό όμως που φανερώνει, παρά την αντίδραστικότητα του, είναι ότι οι λαοί της Ανατολής θέλουν τη δική τους εθνική ταυτότητα. Η μπουρζουαζία τους που μεγάλωσε στα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Αγγλίας δεν μπορεί να τους δώσει τίποτα. Αντίθετα απέδειξε ότι αποτελεί παράγοντα προδοσίας της εθνικής τους ανεξαρτησίας. Η Τουρκία βρίσκεται ανάμεσα στα δυο, με το ένα πόδι στο Ισλάμ και με το άλλο στην αναπτυγμένη Δύση. Το τούρκικο κεφάλαιο βλέπει ότι μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτή τη διχασμένη κατάσταση και να γίνει ένας βαστάζος του “πολιτισμένου” κόσμου, δηλαδή του αντεπαναστατικού μπλοκ και ζητάει επειγόντως να παίξει το ρόλο αυτό, με ανταλλάγματα. Το πρώτο είναι να μπει στην ΕΟΚ και σήμερα ο κ. Παπανδρέου υπόσχεται πως θα βοηθήσει σε κάτι τέτοιο. Το δεύτερο είναι να γίνει ο χωροφύλακας του αντεπαναστατικού μπλοκ σε όλη τη περιοχή, οπότε θέλει στρατηγικά στηρίγματα και για να παίξει αυτό το ρόλο, αλλά και για τον εαυτό του, στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Το ελληνικό κεφάλαιο δεν βγαίνει χαμένο από αυτή τη προδοσία. Χαμένο βγαίνει το ελληνικό έθνος. Κι αυτό γιατί δεν έχουμε εθνικό κίνημα. Αν είχαμε, τέτοιες προδοσίες δεν θα μπορούσαν να περάσουν (…)

Και μην περιμένετε πως θα ‘ρθει η καταστροφή. Μας έχουν κάνει κρετίνους, πάσχουμε από αποβλάκωση. Κι αυτή θα ‘ρθει με τα λεφτά που δίνει η ΕΟΚ, με τον κουτοπόνηρο αγρότη που θα βγάζει 200 και θα δηλώνει 800 για να παίρνει την επιχορήγηση, με χιλιάδες τρόπους θα μας εκμαυλίσουν. Το μεγάλο παράδειγμα είναι πρώτα απ’ όλα η ίδια η Κύπρος. Έχασε το 70% του παραγωγικού της πλούτου και όμως ανέβηκε αφάνταστα το βιοτικό επίπεδο του λαού επειδή με διάφορες κομπίνες, βοήθειες, λαθρεμπόρια, έφεραν έναν εκμαυλισμό που οδήγησε σε εθνική και κοινωνική απάθεια. Γελιούνται όσοι νομίζουν -και είναι άκρως υποκειμενιστές- ότι αρκεί να φωνάξουν “ελάτε όλοι μαζί να κάνουμε την παγκόσμια επανάσταση” για να τα λύσουν όλα αυτά. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Σήμερα η κοινωνική χειραφέτηση και η κατάλυση του παγκόσμιου συστήματος περνάει μέσα από την εθνική αυτοδιάθεση. Και εμείς χάνουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, όπως το χάσαμε στην Κύπρο και το αναγνωρίσαμε στη συνάντηση των Βρυξελλών λέγοντας ότι το κυπριακό είναι διεθνές θέμα και εμείς, Ελλάς και Τουρκία, δεν μπορούμε να ανακατευτούμε στα εσωτερικά της Κύπρου. Δεν έπρεπε να σηκωθούν και τα κεραμίδια στην Ελλάδα και στην Κύπρο; Δεν κουνήθηκε τίποτα γιατί είμαστε αποβλακωμένοι (…)

Η εθνική μας επιβίωση δεν είναι εξασφαλισμένη, γιατί στον καπιταλισμό κανένα έθνος δεν είναι εξασφαλισμένο. Πολλά σβήσανε. Μπορεί να σβήσει και το ελληνικό. Αυτό βέβαια δεν θα βλάψει το ελληνικό κεφάλαιο. Αν χρειάζεται, για να επιβιώσει, να σβήσει το ελληνικό έθνος θα γίνει και αυτό. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε το Νταβός και τις Βρυξέλλες. Κι όπως το Μόναχο έφερε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι και το Νταβός δεν ξέρουμε τι μπορεί να μας φέρει, τι μπορεί να μας φέρει η “ελληνοτουρκική φιλία”. Ο αγώνας που κάνουν όλα τα κόμματα για διεθνοποίηση είναι για να παραμένει μέσα στο Ανατολικό ζήτημα η Ελλάδα και τα εθνικά της προβλήματα να τα παζαρεύουν με ανταλλάγματα. Μας πουλάνε ασύστολα και εμείς είμαστε δυστυχώς κρετίνοι, δηλαδή, αποβλακωμένοι.

Νίκος Ψυρούκης