Τα χθεσινοβραδινά αίσχη της Χρυσής Αυγής έξω από το θέατρο Χυτήριο είναι εξόχως αποκαλυπτικά για την πραγματική ιεράρχηση των ζητημάτων και των προτεραιοτήτων που έχει η οργάνωση. Την Τρίτη στην Ελλάδα βρισκόταν η Μέρκελ, μια από τις κύριες υπεύθυνους για την κατάντια μας, αλλά η Χρυσή Αυγή δεν έκανε τίποτα. Την Τετάρτη, ήρθε ο Νταβούτογλου, επιβεβαιώνοντας τις ιμπεριαλιστικές προθέσεις της κυβέρνησής του έναντι της χώρας μας -ενώ οι τεμενάδες που του έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί ήταν σε βαθμό αηδίας. Κι όμως, πάλι η Χρυσή Αυγή δεν έκανε τίποτα.
Αντίθετα, επέλεξε να παρέμβει και προσχεδίασε τα χθεσινά έξω από το Χυτήριο, για να καλύψει την μεγάλη της απουσία από το προσκήνιο των τελευταίων δύο ημερών, να προβοκάρει και να βγει και πάλι πρώτο θέμα στη δημοσιότητα. Είναι σαφές δηλαδή το τι κάνει πλέον αυτή η οργάνωση:
Κατ’ αρχάς, προσπαθεί συστηματικά να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και την κοινή γνώμη: Από την Μέρκελ και τον Νταβούτογλου, και τις επαίσχυντες συμφωνίες καταλήξαμε να συζητούμε για το θέατρο Χυτήριο και τις τραμπούκικες επιδρομές των ναζί. Η συστηματικότητα τέτοιου τύπου αποπροσανατολιστικών δράσεων δημιουργεί πολλά ερωτηματικά σε σχέση με τα πραγματικά της κίνητρα, καθώς συχνά δρα λες και είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία, πράγμα που στο παρελθόν έχουν υπαινιχθεί ή καταγγείλει ακόμα και ανοικτά πολλά πρώην μέλη της.
Ύστερα, οι τελευταίες αποκαλύψεις που έρχονται στο φώς της δημοσιότητας, και που έχουν να κάνουν με περιστατικά αποδεδειγμένης συνεργασίας των ΜΑΤ με των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ενισχύουν ακόμα περισσότερο αυτό το σενάριο. Ίσως, η παλιά παράδοση που θέλει τους κατώτερους και τους μεσαίους αξιωματικούς των δυνάμεων καταστολής να αυτονομούνται και να διαμορφώνουν θύλακες παρακράτους μέσα στους κόλπους των επίσημων μηχανισμών να επιστρέφει δριμύτερη, μαζί με το σύνολο φαινόμενο του τέλους της μεταπολίτευσης και της εγκαθίδρυσης της ακροδεξιάς στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας μας.
Εδώ υπάρχει κι ένα ακόμα ζήτημα. Μέχρι πρότινος ο Δένδιας είχε υιοθετήσει μια φρασεολογία καταπολέμησης της Χρυσής Αυγής, στο πλαίσιο του γνωστού ιδεολογικού σχήματος για τα δύο άκρα που θρυμματίζουν την ‘δημοκρατία του κέντρου’. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, κάνει τα στραβά μάτια για τα αλλεπάλληλα κρούσματα συνεργασίας, ή ακόμα και βίας από ΜΑΤ που φέρουν επάνω τους διακριτικά που παραπέμπουν στην οργάνωση, τις ιδέες και τη λογική της. Εδώ, προφανώς, υφίσταται ένα ζήτημα: Διότι είναι σαφές, πως Συνταγματική νομιμότητα και η νομιμότητα της κυβέρνησης του μνημονίου είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και πάνω σ’ αυτή την διάκριση, όσο κι αν θέλει να το αποκρύψει ο Δένδιας, δημιουργείται κοινό έδαφος δραστηριοτήτων μεταξύ του ενός «άκρου» και της «τρόικας εσωτερικού», σε ό,τι αφορά στην αποκατάσταση της τάξης. Ακόμα, αυτό δεν έχει εκφραστεί στον πολιτικό λόγο της Χρυσής Αυγής, ή διαφαίνεται μόνο έμμεσα, από την εμφυλιοπολεμική της διάθεση, την ανάδειξη της «αριστεράς» σε υπ’ αριθμόν ένα εχθρό -τη στιγμή που τα δρεπανηφόρα άρματα της ξένης εξάρτησης επελαύνουν. Ωστόσο, είναι και εκλογικά επιβεβαιωμένη η σχέση που διατηρεί με τις πιο “σκληρές” μονάδες αποκατάστασης της τάξης στην Αθήνα, και δεν εξαντλείται στα μπλουζάκια που τους προμηθεύει ο Παναγιώταρος από το μαγαζί του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προφανώς, όχι ότι η Χρυσή Αυγή δέχεται εντολές από τον γραφείο του υπουργού. Αλλά, το ότι υφίστανται πολλές σχέσεις σε κατώτερο και μεσαίο επίπεδο, τις οποίες ενίοτε οι πολιτικές ηγεσίες ή άλλα κέντρα χρησιμοποιούν ή κάνουν τα στραβά μάτια, προκειμένου «να γίνει η δουλειά». Και αυτή η πρακτική εντάσσεται στην παράδοση των «μαθητευόμενων μάγων» του ΠΑΣΟΚ που ενίσχυαν συστηματικά την άκρα δεξιά για να υπονομεύσουν την Νέα Δημοκρατία, ή ακόμα και την ΔΑΠ που χρησιμοποιούσε ενίοτε τους Χρυσαυγίτες ως προστασία στα πανεπιστήμια έναντι των αντιπάλων της.
Τέλος, και ανεξάρτητα απ όλα τα παραπάνω, μέσα από τέτοια περιστατικά φαίνονται πολύ ξεκάθαρα οι πραγματικές συνέπειες της δράσης της. Η Χ.Α. διαθέτει τη δική της ατζέντα που την προωθεί, αδιάφορη αν χαλάει ο κόσμος στην Ελλάδα. Και η ατζέντα αυτή είναι μισαλλόδοξη, φαιά, εμφυλιακή. Είναι σαφές πως αυτός ο αποκρουστικός διχασμός είναι η ταφόπλακα κάθε απόπειρας του ελληνικού λαού να απελευθερωθεί από τα σκληρά δεσμά στα οποία έχει περιπέσει. Είναι το μίσος του δούλου, το οποίο στρέφει έναντι των ομοίων του, για να εκτονωθεί από την ψυχολογική καταρράκωση της ήττας. Και προφανώς, αυτό το σύμπλεγμα λειτουργεί ως αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, καθώς όσο περισσότερο δυναμώνει η Χρυσή Αυγή, άλλο τόσο θα παίρνει το πάνω χέρι αυτή η προοπτική διαλύοντας κάθε δυνατότητα συγκρότησης ενός πραγματικού κινήματος απελευθέρωσης.
Υ.Γ. Πρόσφατα, ήλθε στο φως της δημοσιότητας το βαρόμετρο του ΣΚΑΪ για τον μήνα Οκτωβρίου. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα σχετικά με τη Χρυσή Αυγή ευρήματα, είναι εντυπωσιακή η απήχηση που έχει στους ψηφοφόρους κάτω των 44 ετών, σε όσους δηλαδή γεννήθηκαν από το 1968 κι έπειτα – και άρα δεν έζησαν και δεν θυμούνται τι ήταν η Χούντα και το μετεμφυλιακό κράτος. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, η αποτυχία της να διαμορφώσει μια δημοκρατική κουλτούρα εθνικής μνήμης, που να αποτρέπει τέτοιου τύπου παλινορθώσεις. Αντ’ αυτής, κατασκεύασε ένα εθνομηδενιστικό ψευδοαριστερό επιφανειακό λάιφ στάιλ που επιτάχυνε αυτήν την προοπτική, αντί να την εκμηδενίσει.
“Α”
7 ΣΧΟΛΙΑ
Συμφωνώ απόλυτα….
Πάλι η αριστερά ευθύνεται για την άνοδο της Χρυσής Αυγής; Αυτή τη φορά ξεχάσατε τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Στους “εθνομηδενιστές” συμεπερλαμβάνετε και τη “Ρήξη” της δεκαετίας του, ’80 που κατήγγειλε το ρατσισμό κατά των προσφύγων και των αλλοδαπών εργατών που ζούσαν στην Ελλάδα και το σεξισμό εις βάρος των γυναικών; Μήπως και αυτούς που μαζί με τους Πακιστανούς που εγάζονταν στη National Can έφτιαξαν το εργοστασιακό σωματείο και κατέβηκαν σε απεργία; Εγώ πάντως θα έλεγα ότι το έδαφος στη Χ.Α. το προετοίμασαν Το “Δίκτυο 21” του Κρανιδιώτη και του Λαζαρίδη (σας λένε κάτι τα ονόματα αυτά σύντροφοι;), ο Χριστόδουλος με το σοβινισμό του (μιας και λέτε για τη Δικτοτορία και τη μνήμη, θυμάστε τι έκανε στη Χούντα ο Μακαριστός;), ο Άνθιμος, η “ελληνοσερβική φιλία” στην οποία η Χ.Α. διακρίθηκε στέλνοντας τα παλικάρια της να σκοτώσουν και να βιάσουν στο πλάι των “αδελφών” Σέρβων. Το ότι επί είκοσι χρόνια ανεχτήκαμε το “αλβανός” να γίνει συνώνυμο του υποτιμημένου εργάτη και το “ρωσίδα” ή “ουκρανή” ή “μολδαβή” έγιναν συνώνυμο του πόρνη.
@Axillea
Τώρα συγνώμη αυτά που παραθέτεις είναι επιχειρήματα ή σπόντες εντυπώσεων σε καφενείο;
Μπορείς να θυμηθείς τι έλεγε η Ρήξη του ’80 για το Κυπριακό, για το έθνος, ή για τις πρώτες απόπειρες διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας;
Και είναι το ίδιο να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των ξένων εργατών στην Ελλάδα, και να υπερασπίζεσαι μια πολιτική ‘ανοιχτών συνόρων’ εν μέσω της μεγαλύτερης μετακίνησης πληθυσμών στην παγκόσμια ιστορία; Ίσα-ίσα, αν θέλεις να ενσωματώσεις κάποιους από τους μετανάστες, εκείνους που επιθυμούν να συνδέσουν τη μοίρα τους με αυτόν τον τόπο, πρέπει να αντιστραφεί η συνθήκη που μεταβάλει την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών. Είτε σου αρέσει, είτε όχι, η πολιτική των ανοιχτών συνόρων είναι που μεταβάλει την Ελλάδα σε ζούγκλα.
Αντιπαρέρχομαι το παραλλήρημα κολάζ-καθεστωτικής προπαγάνδας που παραθέτεις στην συνέχεια. Το ερώτημα, δεν είναι τι έκανε ο Χριστόδουλος, ο Λαζαρίδης ή το Δίκτυο 21. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι έκανε η άποψη που εσύ αντιπροσωπεύεις έναντι του τουρκικού ιμπεριαλισμού, έναντι της -κυριολεκτικά- νεοναζιστικής πολιτικής διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας που προώθησαν οι Γερμανοί κατά τις αρχές του 1990 και υιοθέτησαν αργότερα οι Αμερικάνοι. Ας έκανες εσύ το αντιεξουσιαστικό σου χρέος έναντι όλων αυτών των συστηματικών βημάτων διαμόρφωσης του σημερινού ασφυκτικού συστήματος κυριαρχίας, και κανείς από όλους αυτούς δεν θα είχε ρόλο.
Αλλά εσύ προτίμησες να κάνεις μια βρώμικη ιδεολογική συμμαχία με τις άρχουσες τάξεις του τύπου διεθνισμός=εθνομηδενισμός, και να αναπαράγεις τα ίδια ιδεολογήματα που προωθούν έδρες όπως αυτή του Κόκκαλη στο Χάρβαρντ. Εγκατέλειψες, ως άποψη πάντα -μην παρεξηγηθούμε ε;- ολομόναχα τα πληβειακά στρώματα, και μετά εξανίστασαι για τα συμπτώματα αυτής της εγκατάλειψης.
Είσαι λίγος, κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι πας να συμμετάσχεις σε μια συζήτηση με μικροπολιτική εντυπώσεων. Αμολάς εκεί μια National Can, και νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες.
Υ.Γ. Το Αλβανός (και όχι ‘αλβανός’) έγινε συνώνυμο του υποτιμημένου εργάτη, διότι οι άρχουσες τάξεις συστηματικά ευνόησαν μια πολιτική ανοιχτών συνόρων ώστε να δημιουργήσουν πλεονάζουσες εργατικές ρεζέρβες. Έτσι υποτιμήθηκαν τα εργατικά χέρια και στήθηκε ένα μοντέλο οιωνεί δουλοκτησίας στην ελληνική κοινωνία. Η άποψη που πρεσβεύεις, μάλλον άλλοθι σε αυτή τη δουλοκτησία δίνεις -παρά την καταπολεμάει.
Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων δεν υπάρχει. Το ότι χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη το αποδεικνύει, διαφορετικά θα έφταναν εδώ με πτήσεις τσάρτερ και όχι σε φουσκωτές βάρκες. Εάν υπήρχε αυτή η «πολιτική των ανοιχτών συνόρων» δεν θα έμεναν χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη φυλακισμένοι μέχρι να απελαθούν ή μέχρι να εξεταστεί το αίτημά τους για άσυλο. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα κάποια πολιτικής «ανοικτών συνόρων», αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων που συναίνεσαν να μετατραπεί η Ελλάδα σε ανοιχτή φυλακή για χιλιάδες ανθρώπους.
Επιπλέον, η μετανάστευση δεν είναι αποτέλεσμα αυτής της υποτιθέμενης πολιτικής, αλλά της λεηλασίας των χωρών της περιφέρειας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Είναι τυχαίο ότι μετά τον πρώτο πόλεμο του Ιράκ εμφανίστηκαν στην Ελλάδα και μετά στην Ευρώπη οι Κούρδοι του Ιράκ ή ότι μετά την επίθεση στο Αφγανιστάν εμφανίστηκαν τα πρώτα κύματα προσφύγων από το Αφγανιστάν; Ακριβώς όπως οι Έλληνες έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν την Ελλάδα μετά την εφαρμογή των πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης, έτσι και οι περισσότεροι ξένοι εργάτες που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη περνώντας από την Ελλάδα προέρχονται από χώρες ή περιοχές, όπως η Υποσαχάριος Αφρική, τις οποίες εδώ και δεκαετίες έχουν ρημάξει οι πολιτικές του διεθνούς κεφαλαίου.
Προφανώς για εσένα η ιμπεριαλιστική πολιτική της Γερμανίας δίνει άλλοθι στην εθνικιστική πολιτική της Σερβίας και την επιθετική πολιτική των διάφορων Μλάντιτς και Κάραζιτς τους οποίους παρουσιάζατε σαν νέους Χο Τσι Μινχ ή Μπεν Μπελά. Όπως παρουσιάζατε σαν νέους ήρωες της εθνεγερσίας τον Χριστόδουλο (αυτόν που δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε στην επταετία επειδή διάβαζε και τώρα μιλάτε για ιστορική μνήμη) και τυχοδιώκτες σαν τον Λαζαρίδη και την παρέα του. Επιπλέον, όσα λάθη κι αν έκανε ο αντιεξουσιαστικός χώρος, αυτά δεν δίνουν άλλοθι σε όσους έκαναν δημόσιες σχέσεις για τον Σαμαρά μαζί με τον Λαζαρίδη και τον Κρανιδιώτη.
Ποιο είναι το κολάζ της “καθεστωτικής προπαγάνδας”; Η συμμετοχή της Χ.Α. με εθελοντές στον πόλεμο στη Βοσνία; Υπάρχει το βιβλίο του Κουσουμβρή που την τεκμηριώνει (γεγονός που αποσιωπάται από τη λεπτομερέστατη κατά τ’ άλλα παρουσίαση του βιβλίου του στο τελευταίο Άρδην). Ή μήπως ότι οι Σέρβοι διέπραξαν εγκλήματα (όπως έκαναν και οι άλλες πλευρές); Αλλά αν το παραδεχόσασταν πως θα μπορούσατε να παρουσιάσετε τους Σέρβους σαν νέους Βιετκόνγκ;
Όσο για το “Αλλά εσύ προτίμησες να κάνεις μια βρώμικη ιδεολογική συμμαχία με τις άρχουσες τάξεις του τύπου διεθνισμός=εθνομηδενισμός, και να αναπαράγεις τα ίδια ιδεολογήματα που προωθούν έδρες όπως αυτή του Κόκκαλη στο Χάρβαρντ. Εγκατέλειψες, ως άποψη πάντα -μην παρεξηγηθούμε ε;- ολομόναχα τα πληβειακά στρώματα, και μετά εξανίστασαι για τα συμπτώματα αυτής της εγκατάλειψης”, μπορώ να σου αφήσω στο εναλλακτικό τις απόψεις σε έντυπη μορφή έτσι ώστε να μπορέσεις να τις διαβάσεις πριν αποφανθείς για το τι κάνω και τι δεν κάνω.
Το “Αλβανός” έγινε συνώνυμο του υποτιμημένου εργάτη επειδή έτσι βολεύονταν όλοι: τα αφεντικά που εξασφάλιζαν φτηνά εργατικά χέρια, οι πρώην εργάτες που έγιναν εργολάβοι (έστω και μικροί), οι αγρότες που κέρδισαν σε ανταγωνιστικότητα. Οι μόνοι που έχασαν, δηλαδή οι ανειδίκευτοι εργάτες, ήταν και οι μοναδικοί που προσπάθησαν να οργανωθούν από κοινού με τους μετανάστες, όπου υπήρχε έδαφος για αυτό, και η υπόθεση της Κούνεβα είναι ένα καλό παράδειγμα γι αυτό. Γιατί η δουλοκτησία δεν αντιμετωπίζεται με απελάσεις ή ναρκοπέδια στα σύνορα, αλλά με την ταξική οργάνωση.
@Axillea
Χαίρομαι που άφησες στην άκρη το στυλάκι του δικαστή-που-υπενθυμίζει-στον-κατηγορούμενο-το-παρελθόν του. Τώρα μπορούμε να κουβεντιάσουμε.
Πρώτον, για να τελειώνουμε με αυτήν την τόσο χαρακτηριστική εθνομηδενιστική πρόζα της δεκαετίας του 1990 -κοινή από τον Κωστόπουλο του ΚΛΙΚ μέχρι τον Ιό της Ελευθεροτυπίας, και από εκεί, στις πιο ψαγμένες αφίσες των αυτόνομων μητροπολιτάνων- που ανακατεύει Κάρατζιτς, Χριστόδουλο και λοιπούς, άλλοθι σε όλους αυτούς έδωσε η ανυπαρξία της δικής σου άποψης, και κανένας άλλος.
Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν κυρίαρχες και δευτερεύουσες αντιθέσεις. Υπάρχει το μικρό και το μεγάλο. Δεν είναι δυνατόν να βομβαρδίζεται μια χώρα, κι εσύ να παίρνεις θέση βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο: Με την ίδια λογική θα ‘πρεπε να εναντιωθούμε στο 1940 επειδή Μουσολίνι και Μεταξάς είναι το ίδιο πράγμα. Προφανώς, μέσα από τέτοιους συλλογισμούς, το μυαλό γίνεται πουρές και η πολιτική θέση εξουδετερώνεται. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι χειρίστηκαν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης, γι’ αυτό πάντα χρησιμοποίησαν τον μπαμπούλα του εθνικισμού, από το Σηάτλ μέχρι τη Σερβία.
Το ότι τέτοιες θέσεις, σαν κι αυτή με τη Σερβία, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα διαφαίνεται εκ του αποτελέσματος. Ποιός εκδιώχθηκε συστηματικά από το Κόσοβο; Οι Αλβανοί ή οι Σέρβοι; Έγραψε κανείς έστω και μια αράδα για τη συστηματική δράση των αλβανικών μισαλλόδοξων ταγμάτων εφόδου εναντίον του σερβικού στοιχείου στην περιοχή; Όχι, βέβαια, γιατί για εσάς, όπως και για κείνους ισχύει η εξίσωση της συλλογικής ευθύνης του τύπου ‘κάθε Σέρβος κι ένας Μιλόσεβιτς’.
Ποιός παρουσίασε τους Σέρβους ως βιετκόνγκ; Το πρώτο άρθρο συστηματικής κριτικής στον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό, το οποίο υποστήριζε ότι ο τρόπος με τον οποίον κινείται η σέρβικη άρχουσα τάξη δίνει το καλύτερο δυνατό πάτημα για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας εμφανίστηκε στη Ρήξη το 1988.
Πολύ ωραία λογική!!! Επειδή έστειλε η Χρυσή Αυγή πέντε δέκα μαζί με τους Τσέτνικ, γι’ αυτό εμείς δεν παίρνουμε θέση για τον πόλεμο που διάλυσε μια ολόκληρη περιοχή και την έχει βυθίσει ακόμα σε αποικιακά σκοτάδια. Αυτό θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της υπεκφυγής (για να μην πω και της υποκρισίας) σε κάποιο λεξικό…
Η χρεοκοπία τέτοιων λογικών είναι πασιφανής σήμερα. Ποιός τολμάει να πεί ότι επειδή η Χ.Α. είναι εναντίον του μνημονίου, όποιος είναι εναντίον του μνημονίου συμπλέει με την Χρυσή Αυγή;
β) Για τη μετανάστευση. ‘Ταξική οργάνωση’, δε λέω, αλλά για να επιτευχθεί πρέπει να πάψει η συνθήκη της προσωρινότητας, και η διαρκής ροή των ρευμάτων που δημιουργεί νέες εργατικές ρεζέρβες και απαξιώνει την εργασία. ΚΑι αυτό θέλει έλεγχο των μεταναστευτικών ρευμάτων, δίχως αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει ΚΑΜΙΑ μορφή οργάνωσης. Από εκεί και πέρα υπάρχει έλεγχος των ρευμάτων με όρους δικαίου, και με όρους άσχημους.
Τώρα για τα σύνορα, που θέτεις, είναι πολύ απλοϊκό το να τα αγνοείς. Και να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχουν, θα σηκωθούν και πάλι, όπως γίνεται τώρα με τις φατριαστικές αντιπαραθέσεις στο κέντρο των Αθηνών. Και δεν είμαστε μόνον εμείς, είναι και κάθε μητρόπολη του ευρωπαϊκού Βορρά.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό: Η υπόθεση της Κούνεβα, αφορούσε μια συνδικαλίστρια εργάτρια που χτυπήθηκε από την μαφία της εργοδοσίας. Όχι κάποιον ‘αόρατο γκλαντεστίνο’ στο πρόσωπο του οποίου βλέπετε το νέο επαναστατικό υποκείμενο. Άσε που η Κούνεβα έλεγε ‘οι λαοί και τα έθνη πρέπει να γυρίσουν στις παραδόσεις τους για να βρουν την ευτυχία’ πράγμα που ο ‘χώρος’ το λογόκρινε συστηματικά, γιατί την χρησιμοποιούσε ως σύμβολο με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Και βέβαια το μεταναστευτικό ζήτημα δημιουργείται πάνω στη ληστρική πολιτική της Δύσης έναντι των υπολοίπων περιοχών του πλανήτη. Και η λογική της άτυπης διακίνησης του εργατικού δυναμικού ήταν η κατ εξοχήν πρακτική διαχείρισης των συνεπειών αυτής της ληστρικής πολιτικής στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ του ενός και του άλλου.
Το ερώτημα που τίθεται στην ελληνική κοινωνία,είναι αν αντέχει τα μεγαλύτερα ρεύματα μετακίνησης πληθυσμών στην ιστορία. Και η απάντηση είναι ότι δεν αντέχει,και είναι προφανής σε όλους τριγύρω. Εμείς δεν υπήρξαμε αποικιοκράτες, εκτός αν με την έννοια αποικιοκρατία εννοείς τον ρόλο καμαριέρας που έχουν αναλάβει οι λιγοστές ελληνικές στρατιωτικές μονάδες στο Αφγανιστάν τώρα, στα Βαλκάνια παλαιότερα. Όμως έτσι χάνεται κάθε κριτήριο και κάθε μέτρο στη συζήτηση. Το ουσιαστικό ζήτημα που τίθεται, είναι ότι τα μεταναστευτικά ρεύματα -δεδομένων του Δουβλίνου ΙΙ και των υπολοίπων φραγμών που τώρα τελευταία έχει βάλει η Ευρώπη- δημιουργούν τέτοια ανθρωπιστική κρίση στην ελληνική κοινωνία που όχι ταξική οργάνωση δεν θα μπορέσει να επιτύχει, αλλά οργάνωση εν γένει -δηλαδή θα μεταβληθούμε σε ζούγκλα όπου κυριαρχεί ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Αυτή είναι η προοπτική, take it or leave it που λένε και οι αγγλοσάξωνες.
γ) Τέλος, για τον Χριστόδουλο. Η λογική που βρίσκονταν πίσω από την εκστρατεία των εκσυγχρονιστών ενάντια στην Ελληνική Εκκλησία, είναι η ίδια λογική που τώρα καθοδηγεί τα δρεπανηφόρα άρματα της Τρόικας (εσωτερικού και εξωτερικού). Έλεγαν τότε, ότι οι Έλληνες δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ευρωπαίοι, να εξατομικευτούν, να εκκοσμικευτούν,και να γίνουν μια συντεταγμένη, δυτική, φιλελεύθερη δημοκρατία, κι αυτή είναι η Ελλάδα της μιζέριας που μας κρατάει πίσω. Το εκφράζει πολύ καθαρά ο Ράμφος αυτό, τη σύνδεση μεταξύ της τότε κριτικής και της λογικής που βρίσκεται πίσω από το μνημόνιο. Και ο Ράμφος ταξικά δεν είναι κάνας τυχαίος, είναι ο ‘φιλόσοφος της Εκάλης’, εκείνος δηλαδή που παρέχει συστηματικά την ιδεολογική βάση για όσα ισχυρίζεται ο Πρωτοσάλτε και ο ΜΑνδραβέλης.
Εσείς, αυτήν την μορφή της πολιτιστικής αποικιοκρατίας δεν μπορείτε να τη δείτε πως εξελίσσεται στην Ελλάδα, ενώ κάλλιστα την καταλαβαίνετε στην περίπτωση, λογουχάρη, του Ισλάμ στον Αραβικό Κόσμο. Εκεί το τι ήταν, ας πούμε, η Χαμάς ή οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια, το θεωρούμε δευτερεύον και το προσπερνούμε, ενώ εδώ ο ‘Χριστόδουλος’ επισκιάζει την ουσία, που είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σχέδιο πνευματικής αποικιοποίησης.
Αυτό το σχέδιο, δεν έχει να κάνει σχεδόν καθόλου με τις μεταφυσικές ανησυχίες τις δικές μου, τις δικές σου ή οποιουδήποτε άλλο. Δεν έχει να κάνει με το αν πιστεύεις η όχι, έχει να κάνει με το πώς θεσμίζεσαι φαντασιακά, αν θα πρέπει να ντρέπεσαι για το καταπώς θεσμίζεσαι, και να θεωρείς τους κυρίαρχούς σου δυτικούς ως άφταστο πρότυπο.
Αυτή ήταν η ουσία της τότε αντιπαράθεσης και επανέρχεται πολύ επίκαιρη σήμερα που κάποιοι λένε ότι η χρεοκοπία της χώρας μας οφείλεται στην αποτυχία εκδυτικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας -οπότε η λύση είναι η ανοιχτή υποταγή μας στους κυρίαρχους Γερμανούς (βλ. π.χ. τις απόψεις του Δημοσθένη Κούρτοβικ).
Προφανώς είναι πιο βολικό να κάθεστε εσείς στην έδρα του δικαστή και από εκεί να κουνάτε το δάκτυλο στους «εθνομηδενιστές», τους «αντιρατσιστές της Εκάλης και της Κηφισιάς» (συμπεριλαμβάνεται και η Λιάνα Κανέλη σε αυτούς τώρα που το ΚΚΕ άλλαξε θέση ή εξαιρείται λόγω «προτέρου εντίμου βίου») και τους «ψευτοπροοδευτικούς», και να τσουβαλιάζετε με την ησυχία σας τον «Ιό της Ελευθεροτυπίας» με το Ίδρυμα Κόκκαλη, το ΣΥΡΙΖΑ με το «Κλικ» και τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τους αυτόνομους με τους προηγούμενους.
Α) Φυσικά στο Κόσοβο οι Σερβοι εκδιώχτηκαν μαζικά, και συνεχίζουν να τους διώχνουν με πιο αθόρυβο τρόπο, αλλά τι διαφορετικό έγινε στη Βοσνία από τους Σέρβους εις βάρος των Βοσνίων (και από τους Βόσνιους εις βάρος των Σέρβων) ή στο Βούκοβαρ και το Ντουμπρόβνικ εις βάρος των Κροατών (και στην Κράινα εις βάρος των Σέρβων); Και τι λέγατε εσείς για το μακελειό στη Σερβία; Ίσως θυμάται κάποιος από εσάς στην εκδήλωση στο Πολυτεχνείο με τον Ράπτη το ’94 ή το ’95 (οργανωμένη από το «Κονβόυ», δεν θυμάμαι εάν συμμετείχε στη διοργάνωση η «Ρήξη»), όπου λεγόταν ότι οι καταγγελίες για τα εγκλήματα είναι προπαγάνδα και ότι τέλος πάντων δεν αυτό το ζήτημα δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Φυσικά όλοι οι Σέρβοι δεν είναι Μιλόσεβιτς ή Μλάντιτς ή Κάραζιτς, για αυτόν το λόγο άλλωστε δίνατε απεριόριστο χώρο στα έντυπά σας στις φωνές από τη Σερβία που εναντιώνονταν στη στρατιωτικοποίηση της σερβικής κοινωνίας και κατήγγειλαν τα εγκλήματα στη Βοσνία. Φυσικά και οι πρώτοι τρεις δεν ταυτίζονται με ολόκληρο τον πληθυσμό της Σερβίας και για αυτόν ακριβώς το λόγο όταν τους υπερασπιζόσασταν μετά τη σύλληψή τους δεν υπερασπιζόσασταν το σερβικό λαό, αλλά αποκλειστικά και μόνο αυτούς τους τρεις σαν πρόσωπα και τίποτα άλλο. Τώρα το ότι στο πρόσωπό τους «δικάζεται ο σερβικός λαός» (η επόμενη γραμμή άμυνας), θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι αυτή είναι και η υπερασπιστική γραμμή των Κροατών, των Κοσοβάρων κλπ κλπ. Στην ίδια εκδήλωση ήταν και η παρουσίαση των Σέρβων ως “μπροστάρηδων” του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό (το βιετκόνγκ ήταν ρητορικό σχήμα).
Αν θέλετε ολοκληρωμένη την άποψή μου για τη Γιουγκοσλαβία, μπορείς να την διαβάσεις εδώ
http://www.tapaidiatisgalarias.org/wp-content/uploads/2009/11/war_crisis_part1.pdf
Για το 1940, για εμένα η γραμμή είναι με εκείνη με του 1917: μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επανάσταση. Τα έγραψαν και στο Τσίμμερβαλντ καλύτερα από εμένα
http://www.marxists.org/ellinika/archive/trotsky/works/1914/09/zimmerwald.htm
Η Χ.Α. δεν είναι ούτε αντι-μνημονιακό ούτε αντι-συστημικό κόμμα. Είναι το τελευταίο καταφύγιο του συστήματος και κομμάτι της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη. Είναι κομμάτι της «φιλελεύθερης αντεπανάστασης» που γέννησε και το φαινόμενο του Λε Πεν (τεύχος 17 της «Ρήξης»). Όσο για τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνες του γαλλικού:
«Από την άλλη πλευρά, την αριστερά, οι ευθύνες είναι όμοια μεγάλες. Όχι μόνο οι γενικότερες ευθύνες του ρεφορμισμού τους, οι γενικότερες ευθύνες για το ότι δεν έχουν να προτείνουν κανένα πρόγραμμα νέας κοινωνίας αλλά και οι πιο συγκεκριμένες ευθύνες τους σε κεντρικά θέματα όπως ο ρατσισμός. Το ΚΚΓ έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην εξάπλωση των ρατσιστικών αντιλήψεων: το 1980 στο Ιβρύ ο κομμουνιστής δήμαρχος έβαλε τις μπουλντόζες να ξηλώσουν μια παραγκούπολη μεταναστών, και συχνά κομμουνιστές δήμαρχοι κατηγορούν τους μετανάστες για την άνοδο της εγκληματικότητας και τα ναρκωτικά. Τώρα λοιπόν εισπράττουν τις συνέπειες της πολιτικής τους.
Όσο για τη σοσιαλιστική κυβέρνηση πέρα από τα μέτρα ενάντια στην «ένωση των οικογενειών», που απαγόρευαν δηλαδή στους μετανάστες να φέρουν την οικογένεια τους στη Γαλλία, την επίθεση ενάντια στους ξένους απεργούς, την προώθηση προγραμμάτων για την επιστροφή των μεταναστών στις χώρες προέλευσης τους, δεν προχώρησε σε ένα αποφασιστικό μέτρο που θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για το χτύπημα του ρατσισμού, την παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες που μένουν έναν ορισμένο αριθμό χρόνων στη Γαλλία. Μόνο μια τέτοια πολιτική θα έδινε στους μετανάστες τη δυνατότητα να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τον εαυτό τους και θα υποχρέωνε τις πολιτικές δυνάμεις να πάρουν υπόψη τους μια κοινότητα με τόσο μεγάλο βάρος» («Ρήξη», τ. 17).
Στην Ελλάδα το ΚΚΕ θυμήθηκε την ύπαρξη του ρατσισμού μετά το 2009, όταν είδε το Κράτος μέσω της αστυνομίας να ευνοεί τη γιγάντωση της Χ.Α. (πορεία Χ.Α. στο Εφετείο, επίθεση κατά μελών και κατά των γραφείων του ΚΚΕ στον Αγ. Παντελεήμονα υπό τη διακριτική παρακολούθηση της αστυνομίας) και το ΠΑΣΟΚ θεώρησε ότι θα κτυπήσει τη Χ.Α. προσχωρώντας στο πρόγραμμά της και επενδύοντας στην «ασφάλεια» (επιχειρήσεις-σκούπα, διαπόμπευση οροθετικών). Για να μην αναφερθούμε σε (ευτυχώς περιθωριακά) κομμάτια της αριστεράς (στυλ «Ρεσάλτο») που επιδοκίμαζαν τη δράση της Χ.Α. και «στοχοποιούσαν» όσους εναντιώνονταν στη δράση της (άτομα ή συλλογικότητες).
Β) Εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι τα σύνορα δεν υπάρχουν, εσείς υποστηρίζετε ότι ακολουθείται μια πολιτική «ανοιχτών συνόρων».
Όσον αφορά στην Κούνεβα: Η Κούνεβα δεν ήταν κάποιος θεός ή προφήτης για να αναπαράγω οτιδήποτε λέει. Συμμετείχα στις δράσεις που οργανώθηκαν όχι «για την Κούνεβα», αλλά για τον αγώνα που έκαναν οι καθαρίστριες σαν υποκείμενο ενός αγώνα και σαν υποκείμενα με τα οποία συναντηθήκαμε στην κατάληψη της ΓΣΕΕ το Δεκέμβρη του ’08 («στη διάρκεια της “πορτοκαλί επανάστασης” που οργανώθηκε για να πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή»).
Η «ζούγκλα» για τη οποία μιλάτε, είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής του ελληνικού και του διεθνούς κεφαλαίου και της επίθεσής του στην εργατική τάξη της χώρας, ημεδαπή ή αλλοδαπή. Και αυτή την ζούγκλα την προωθεί το κράτος σε μια προσπάθειά του να ξεπεράσει την κρίση του όσο πιο ανώδυνα μπορεί, μετατοπίζοντας την οργή από τις πολιτικές του στους ξένους εργάτες (διαίρει και βασίλευε, το έλεγαν παλιά), έτσι ώστε να μπορέσει να υποτιμήσει ανενόχλητο τους υπόλοιπους.
Γ) Δηλαδή στην περίπτωση του Χριστόδουλου έπρεπε να συρθούμε πίσω από το Σημίτη ή πίσω από το Χριστόδουλο (τον «αντι-ιμπεριαλιστή» και πατριώτη που έσφιξε το χέρι των Χουντικών και το «αιματοβαμμένο χέρι» του «Πλανητάρχη»); Ωραία επιλογή, ειδικά εάν μιλάς για «αυτονομία»! Τι πιο «αυτόνομο» από τον μέντορα του Καρατζαφέρη (θυμηθείτε την πριμοδότηση του ΛΑΟΣ στις νομαρχιακές του 2006, όταν η ΝΔ έβαλε υποψήφιο τον Τζαννετάκο). Για αυτό όταν προσπαθείτε να κρύψετε τη δική σας αδυναμία να δράσετε σαν αυτόνομος πολιτικός χώρος μετά τη διάλυση των «Οικολόγων Εναλλακτικών», καλύτερα να παραδεχτείτε την αδυναμία αυτή και να μην χρησιμοποιείτε σαν άλλοθι για τις «συμμαχίες» σας τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Και όταν μιλάτε για την αμνησία των νέο-ελλήνων, ας έχετε το θάρρος να αναγνωρίσετε ότι υποστηρίξατε έναν άνθρωπο που βγήκε και είπε ότι στη διάρκεια της δικτατορίας «διάβαζε»! Εάν αυτός δεν γνώριζε τίποτα για τη χούντα, αν και γνώριζε του χουντικούς πολύ καλά σαν γραμματέας του μακαριστού Ιερώνυμου,
http://www.youtube.com/watch?v=Xp41F8Kty1k
τι να πούνε και οι νεότεροι που «χούντα δεν γνωρίσανε αλλά ούτε ελευθερία»;
Για τη Χαμάς του Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους αντίστοιχούς τους Χριστόδουλους στην Ευρώπη μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μου στον πρόλογο αυτού του βιβλίου
http://www.kokkinonima.gr/wp-content/uploads/2008/10/aufheben_intifada.pdf
Μετά τσουβαλιάζετε τον αντιεξουσιαστικό χώρο με τις απόψεις του Ράμφου και του Κούρτοβικ, λες και ο αντιεξουσιαστικός χώρος δεν πολεμάει τις πολιτικές του μνημονίου, συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις, τις λαϊκές συνελεύσεις, τις επιτροπές ενάντια στο χαράτσι (όπως οργάνωσαν δράσεις για τις καθαρίστριες που εργάζονται για τους εργολάβους στα πανεπιστήμια, τους Αιγύπτιους αλιεργάτες της Μηχανιώνας, ενάντια στα πογκρόμ που οργάνωσε πέρσι το Μάιο η Χ.Α. στη Βικτώρια). Δηλαδή, ή είμαστε με το Χριστόδουλο (δηλαδή, με την παραδοσιακή μετα-εμφυλιακή κρατική ιδεολογία που μια χαρά τα βρίσκει με τους οικονομικά νεοφιλελέυθερους, όπως τα βρήκαν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο με τις ΗΠΑ και το αιγυπτιακό κεφάλαιο που στήριζε το Μουμπάρακ) ή με την εκσυγχρονιστική εκδοχή του ελληνικού κράτους που πλάσαρε ο Σημίτης;
α) Δεν τσουβαλιάζει κανείς. Η πρόζα περί Χριστόδουλου, Τσέτνικς, Σερβίας, και Σρεμπρένιτσας συναντάται αυτούσια στο Κλίκ, σε έντυπα αυτόνομων, στον Ιό. Είναι προπαγανδιστικό αμάγαλμα και έχει συγκεκριμένη λειτουργία.
Το αντίθετο συμβαίνει με αυτό που ισχυρίζεσαι εσύ. Η Χ.Α. έλεγε συγκεκριμένα πράγματα για την Σερβία. Καννιβαλικά. Εμείς, και πάρα πολλοί άλλοι, λέγαμε ότι εξελίσσεται ένα σχέδιο αποικιοποίησης των Βαλκανίων, που έχει συγκεκριμένα γερμανικά, και εν τέλει Δυτικά συμφέροντα από πίσω. Υπάρχει τεράστια διαφορά.
Και υπάρχει μια κοινή και συστηματική προσπάθεια να τσουβαλιαστεί η αντίθεση στη διάλυση της ευρύτερης περιοχής, προσπάθεια που προέρχεται από διάφορους χώρους, με διαφορετικά κίνητρα. Η πρόζα, ωστόσο, παραμένει η ίδια.
β) Για τη Σερβία. Επαναλαμβάνω. Υπάρχει το μικρό και το μεγάλο. Σκέφτεσαι πολιτικά με όρους δικαστηρίου της Χάγης. Ωστόσο δεν είναι έτσι τα πράγματα. Προφανώς ο σερβικός μεγαλοϊδεατισμός έπαιξε ρόλο στην επιδείνωση των συνθηκών που προκάλεσαν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Ωστόσο, έχει αποδειχθεί (βλέπε το βιβλίο της Ντάιανα Τζονστόουν για τη Γιουγκοσλαβία) ότι η δυτική προπαγάνδα διόγκωσε την εικόνα των ‘αιμοσταγών Σέρβων’. Και αντίστοιχα, εξωράισε την εικόνα των υπολοίπων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το κομμάτι που έκανε Τζιχάντ στα Βαλκάνια.
Όμως, πέρα απ’ όλα αυτά σε ρωτώ: Δεν υφίσταται μεγαλύτερη εικόνα; Δεν υφίσταται η γεωπολιτική αποδιάρθρωση που την πλήρωσαν οι λαοί της περιοχής, καθώς υπονομεύτηκε κάθε συνθήκη αυτονομίας;
Λυπάμαι, αλλά εγώ την αυτονομία δεν την νοώ μόνο ως ταξική αυτονομία, την νοώ και ως εθνική αυτονομία. Και θέτω ως προϋπόθεση της μίας, την ύπαρξη της άλλης.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως παίρνεις μια θέση του 1914 για τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, και προσπαθείς πάνω σ’ αυτήν να οικοδομήσεις μια άποψη για την εισβολή της Ιταλίας στην Ελλάδα το 1940. Δεν θεωρώ ότι είναι ορθολογική μια τέτοιου τύπου τοποθέτηση, και νομίζω ότι η συζήτηση ξεφεύγει σε σχολαστικισμό, και αποκτάει θρησκευτικού τύπου διαστάσεις.
Δεν μετέχω σε τέτοιου τύπου συζήτηση. Περιέχει έναν βαθμό μεταφυσικής (με την κακή έννοια). Δεν θεωρώ ότι μια ταυτότητα μπορεί να λύσει τα πάντα, και ότι υπάρχει μια πασπαρτού θέση που ενώνει όλους τους πληβείους από την εποχή του Ναβουχοδονόσορα μέχρι τις μέρες μας.
Τέλος, ό,τι και να λες, οι δυνάμεις που απέκρουσαν το ναζισμό στις χώρες που κατέλαβε, ήταν οι προοδευτικές δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις. Από τους Γάλλους και τους Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές, μέχρι το ΕΑΜ. Και όσο για την γραμμή περί προτεραιότητας του ταξικού, πήγαν να την εφαρμόσουν το καταστροφικό δίδυμο Σιάντου Ιωαννίδη στις αρχές της κατοχής με αστεία αποτελέσματα.
γ) Η σκέψη σου είναι μεταμοντέρνα. Υπάρχουν μόνο πολιτικά υποκείμενα που διογκώνουν το Α ή το Β φαινόμενο. Η πραγματικότητα εξαρτάται από το τι θα πεί ο Α ή ο Β (ή εσύ), δεν τροφοδοτείται από συγκεκριμένες κοινωνικές πραγματικότητες. Έτσι, το ΚΚΓ ‘έπαιξε ρόλο’ στην εξάπλωση των ρατσιστικών συνθηκών, λόγω της πολιτικής του σε ορισμένους Δήμους. Πίσω από αυτό δεν υπήρχε καμία κοινωνική πραγματικότητα συστηματικής υποκατάστασης της ντόπιας από την ξένη εργατική δύναμη, κανένα κοινωνικό φαινόμενο, καμία πρακτική του κεφαλαίου.
Προφανώς και δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω το ΚΚΓ. Προσπαθώ, όμως, να ερμηνεύσω τη στάση του βάσει μιας ορισμένης πραγματικότητας.
Εσύ, πλέεις στον ‘ουρανό των καθαρών εννοιών’: ‘Τι λέει ο ένας’; ‘Τι λέει ο άλλος’; Και εν τέλει ‘τι λέμε εμείς’. Οι λέξεις κατασκευάζουν τα πράγματα, κι έτσι στην τελική ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει.
Καφεδοκουβέντα αισχύστου είδους, Κνίτικης κοπής μάλιστα. Ιδιαίτερα, όταν συνοδεύεται από ατάκτως εριμμένες αναφορές κουτσομπολίστικου είδους για εκδηλώσεις του Κονβόυ, για Οικολόγους-Εναλλακτικούς και για πρώην αυτόνομους που αλλάξανε θέση (ενώ, προφανώς, ο κόσμος μας έχει μείνει από το 1977 μέχρι το 2012 ίδιος και απαράλλακτος –ο δικός σου κόσμος, μπορεί, ο κόσμος που ζούμε, όχι).
Δυστυχώς, θα πρέπει να τοποθετηθείς επί του συγκεκριμένου: Υπήρξε συστηματική εκμετάλλευση των μεταναστευτικών ρευμάτων, που έδωσε τη βάση για τον μετασχηματισμό των δυτικών οικονομιών από το 1970 μέχρι το 1990. Αν ναι, πρέπει να χτίσεις την ερμηνεία των πολιτικών τοποθετήσεων πάνω σ’ αυτήν.
δ) Για το μεταναστευτικό. Συνεχίζεις την πρόζα και αποφεύγεις το ερώτημα. Πώς την κόβεις τη δουλειά αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση. Θα υπάρχει κοινωνία; Πόσοι θα σκοτωνόμαστε στους δρόμους κάθε μέρα; Πόσοι φατριαστικοί στρατοί συμμορίες θα υπάρχουνε σε λίγα χρόνια; Πόσο πολιτικά αποδοτική μπορεί να είναι μια στάση που πετάει την μπάλα στην εξέδρα (για το πρόβλημα φταίει το κεφάλαιο, θα το λύσει η εργατική τάξη); Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων έχει αποδείξει κάτι. Ή θα υπάρξει μια προοδευτική απάντηση στο πρόβλημα, με όρους δικαιοσύνης και ανθρωπισμού, που ωστόσο όμως θα είναι απάντηση περιορισμού των ρευμάτων, ή αυτά θα γίνουν με όρους εκφασισμού της κοινωνίας.
Τα «όποιος θέλει ασφάλεια να γίνει ασφαλίτης», που εύκολα λέγονταν μέχρι πρότινος, έχουν οδηγήσει στις αυτοδικίες και στους αυτόκλητους προστάτες.
Επαναλαμβάνω ότι συζητάς μέσα στην πολυτέλεια της αοριστίας, αδιαφορώντας για τις πραγματικές συνέπειες, που διαλύουν αυτήν την κοινωνία. Έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτού του τύπου η αυτοαναφορικότητα που κατονομάζεται καταχρηστικά ‘αυτόνομη τοποθέτηση’, κάτι άλλο είναι που αρχίζει με «αυτο-» αλλά δεν θα ρίξω τόσο χαμηλά τη συζήτηση.
ε) Περί πολιτιστικής αποικιοποίησης. Κι αυτή, δυστυχώς, υπάρχει ξέχωρα από τον Χριστόδουλο. Είναι απίστευτο. Κουβεντιάζουμε για ένα φαινόμενο του 1996-2010, κι εσύ παίρνεις θέση βάσει του τι έκανε ο Χριστόδουλος την επταετία 1967-1974…
Μου θυμίζεις τον Λαλιώτη, που του λέγανε ότι κλέβει στο υπουργείο δημοσίων έργων κι εκείνος απαντούσε: “Εσείς τι κάνατε στη Χούντα κύριε;’
Για να σοβαρευτούμε: Η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική αν υπήρχαν οι πνευματικές δυνάμεις, και τα διανοούμενα στρώματα να θέσουν το ζήτημα με όρους μη-εκκλησιαστικούς: Δηλαδή αν υπήρχε μια αντίστοιχη γενιά του ’30 ή μια γενιά του ’60 σήμερα, να θέσει το πρόβλημα αλλοτρίωσης της ελληνικότητας με όρους σύγχρονους.
Δεν υπήρξε αυτό το πράγμα, και τώρα το πληρώνουμε πολύ ακριβά. Διότι η πολιτιστική αλλοτρίωση, η αποικιοποίηση υπήρξε το πνευματικό μνημόνιο που προετοίμασε το κοινωνικό μνημόνιο. Και βλέπουμε σήμερα όλα τα ιδεολογήματα που άλλοτε διακινούσαν και αντι μνημονιακά κομμάτια (Η Ελλάδα είναι οπισθοδρομική και πρέπει να δυτικοποιηθεί κ.ο.κ.), να κρύβονται από πίσω από θέσεις που καλόυν τους Γερμανούς ‘να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν καλά’.
Και για να απαντήσω στο καταληκτήριο: Ενάντια στον Σημίτη και όσα αντιπροσωπεύει, διότι διέλυσε μια κοινωνία, της προκάλεσε σήψη μέχρι το μεδούλι. Από εκεί και πέρα, αντιπροσωπεύω τον ‘εκσυγχρονισμό της παράδοσης’, ενώ άλλα κομμάτια που εναντιώνονται σε αυτό που αντιπροσώπευε ο Σημίτης, όχι. Αυτή είναι μια διαφορά, ναι, πολύ σημαντική, ναι, αλλά δεν αναιρεί την ίδια την πραγματικότητα. Ότι αυτό που αντιπροσωπεύει ο Σημίτης υπήρξε η πραγματική στρατηγική των αρχουσών τάξεων στην Ελλάδα, και αυτή πληρώνουμε σήμερα αφόρητα βαριά, με την χειρότερη υπαρξιακή κρίση που αντιμετώπισε αυτός ο λαός στην σύγχρονη ιστορία του.
Τι θέλω να πω; θα το πω μια τελευταία φορά, γιατί σε κάθε απάντησή σου καταλήγεις με τον ίδιο τρόπο: Το δίλημμα το συγκρότησαν αυτοί που απείχαν, καθώς πρόκειται για ένα πρόβλημα ΥΠΑΡΚΤΟ. Αν συμμετείχαν στη διαμάχη, το δίλημμα θα είχε τεθεί διαφορετικά, και θα έδιναν καλύτερη προοπτική στον τόπο, στους ανθρώπους που σήμερα καταστρέφονται.
Άμα όμως είναι να μου ασχολείστε με το Τσίμερβιλ ενώ εδώ καίγεται ο κόσμος, θα ασχοληθούν με την Ελλάδα οι Χ.Α.
Υ.Γ.: Δεν θα σχολιάσω κάτι γελοίες σπόντες περί ‘πορτοκαλί επανάστασης’ και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο. Αυτά τα έγραφε ο Ιός κατασυκοφαντώντας την άποψη του Άρδην για τον Δεκέμβρη του 2008. Άποψη που ήταν διαφορετική, και ξέρω ότι το ξέρεις πάρα πολύ καλά, γιατί έξυπνο παιδί είσαι και διαβάζεις. Κόψε, λοιπόν, τις συκοφαντίες και την προπαγάνδα δημιουργίας εντυπώσεων, γιατί αυτή η μέθοδος για να κάνεις πολιτική είναι μια μέθοδος όπου την κάνει οποιοσδήποτε αλλά στο τέλος κερδίζει πάντα ο Χρυσαυγίτης.
Υ.Γ.2: Είναι η τελευταία παρέμβαση, καθώς αισθάνομαι ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια.