“Επιμειξία και ευφυία”

του Κ. Παπαρρηγόπουλου

“Και πρώ­τον πε­ρί της γε­νο­μέ­νης εις την Ελ­λά­δα ει­σβο­λής ξέ­νων ε­θνών και της ε­πι­μι­ξί­ας αυ­τών με­τά του αρ­χαί­ου φύ­λου. Πολ­λοί με­τα­ξύ η­μών άν­θρω­ποι θε­ω­ρού­σι την ε­πι­μι­ξί­αν ταύ­την ως δυ­στύ­χη­μα μέ­γα, ε­πι­θυ­μού­σι να α­πο­δει­χθή ι­στο­ρι­κώς α­νύ­παρ­κτος (πράγ­μα α­δύ­να­τον), και στο­χά­ζο­νται παν άλ­λο ι­στο­ρι­κόν σύ­στη­μα α­νά­ξιον της Ελ­λη­νι­κής φι­λο­τι­μί­ας. Το αί­σθη­μά των εί­ναι ευ­γε­νές, αλ­λ’ η α­πά­τη πρό­δη­λος. Τα μά­λι­στα με­γα­λουρ­γή­σα­ντα  των ε­θνών υ­πήρ­ξαν προ­ϊ­όν τοιαύ­της  και έ­τι πλεί­ο­νος ε­πι­μι­ξί­ας. Οι Άγ­γλοι εί­ναι φύ­ρα­μα Κελ­τών, Σα­ξώ­νων, Νορ­μαν­δών…Ί­βη­ρες, Ρω­μαί­οι, Γότ­θοι, Ά­ρα­βες, αλ­λη­λο­δια­δό­χως άρ­ξα­ντες της  Ι­σπα­νί­ας πα­ρή­γα­γαν το έ­θνος ε­κεί­νο, ε­ντός του Κρά­τους του ο­ποί­ου άλ­λο­τε ο ή­λιος δεν έ­δυε πο­τέ. Δεν α­να­φέ­ρω τους κα­τοί­κους της αρ­κτώ­ας Α­με­ρι­κής, εις ήν συ­νέρ­ρευ­σαν πά­σαι αι φυ­λαί του Ισ­ρα­ήλ… Μη μας τα­ράτ­τη ά­ρα η ε­πι­μι­ξί­α του νε­ω­τέ­ρου Ελ­λη­νι­κού έ­θνους με­τά πολ­λών ξέ­νων, δυ­στύ­χη­μα  ί­σως ή­θε­λεν  εί­σθαι ε­άν διέ­με­νεν ε­πί το­σού­του χρό­νου ά­μι­κτον και ι­διόρ­ρυθ­μον, διό­τι φαί­νε­ται ό­τι τα ε­θνι­κά ε­κεί­να συ­νοι­κέ­σια εί­ναι κα­τά τι­νας ε­πο­χάς α­να­γκαί­α προς την α­νά­πτυ­ξιν της ευ­φυ­ί­ας των λα­ών. Το ζή­τη­μα ά­ρα δεν  εί­ναι να α­πο­δεί­ξω­μεν  ό­τι το νε­ώ­τε­ρον  Ελ­λη­νι­κόν έ­θνος κα­τά­γε­ται κατ’ ευ­θεί­αν γραμ­μήν α­πό Πε­ρι­κλέ­ους και Φι­λο­ποί­με­νος Ό,τι πρό­κει­ται, ό,τι πρέ­πει να  α­πο­δεί­ξω­μεν ι­στο­ρι­κώς, εί­ναι ό­τι εκ της γε­νο­μέ­νης και έ­τι γι­νο­μέ­νης (υ­πο­γρ. του Άρ­δην) εν τη Ελ­λά­δα ε­πι­μι­ξί­ας δια­φό­ρων φύ­λων προ­έ­κυ­ψεν ό­χι, ως λέ­γου­σι, συρ­φε­τός βά­ναυ­σος, α­δρα­νής, ευ­ή­θης, αλ­λά έ­θνος πε­ριέ­χον εν ε­αυ­τώ τα στοι­χεί­α με­γά­λης πο­λι­τι­κής υ­πάρ­ξε­ως, και ι­δί­ως το πνεύ­μα του Ελ­λη­νι­σμού, τρο­πο­ποι­η­θέν ως προς το θρή­σκευ­μα και τα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δόγ­μα­τα, αλ­λ’ α­ναλ­λοί­ω­τος ως προς την ευ­φυ­ί­αν και την δύ­να­μιν του ε­θνι­σμού, ζω­ο­ποιεί δι­η­νε­κώς το νέ­ον τού­το προ­ϊ­όν της αλ­λη­λου­χί­ας των αιώ­νων… Αλ­λ’ ό,τι μά­λι­στα μαρ­τυ­ρεί την δύ­να­μιν του Ελ­λη­νι­σμού εί­ναι η γλώσ­σα…”.