Λοξώς Αριστερά – “Τέλος αυταπάτης”

Η εξόφθαλμη φιλοαμερικανική στροφή τμήματος του λεγόμενου «εθνικού χώρου», συνοδευόμενη μάλιστα από φαντασιώσεις για μια Ελλάδα «νέο Ισραήλ» της Μεσογείου (σε αγαστή συνεργασία με το σιωνιστικό πρωτότυπο) ή με «ειλικρινές» ενδιαφέρον για την «ευρωπαϊκή» πορεία της Τουρκίας, εξέπληξε πολλούς αλλά όχι τους πάντες. Ήδη από την εποχή της εξάρθρωσης της 17Ν, πολλοί «κατάπιαν τη γλώσσα τους» μπροστά στην εμετική κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας από τις αμερικανοβρετανικές υπηρεσίες, είτε διαγκωνίζονταν στα κανάλια για επίδειξη αντιτρομοκρατικού μένους. Όταν ο ηγεμόνας βρυχάται, οι ραγιάδες στέκονται προσοχή! Βέβαια υπάρχει και η θετική διάσταση αυτής της εξέλιξης. Τελειώνουν οι αυταπάτες και διαφαίνεται αυτό που με δογματική προσήλωση υποστηρίζουμε αρκετοί: Σ’ αυτή τη χώρα, με τις δεδομένες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες, ο πατριωτισμός είτε θα είναι κοινωνικός και αντι-ιμπεριαλιστικός είτε θα είναι καλυμμένος  ραγιαδισμός!  Όσο υψηλές κι αν είναι οι πατριωτικές (κι ενίοτε εθνικιστικές) κορώνες κάποιων, 30-40 χρόνια ξενόδουλης εθνικοφροσύνης έχουν δημιουργήσει την υποδομή που απαιτείται για ευθυγράμμιση με τα σχέδια των πλανηταρχών, τη στιγμή που αυτό θα απαιτηθεί. Αυτός ο αγοραίος πατριωτισμός είναι το ίδιο επικίνδυνος για τον λαό και τον τόπο με το επίσης ραγιάδικο «αντίθετό» του, τού φιλοπαγκοσμιοποιητικού «αριστερού» κοσμοπολιτισμού.

Τέλος αυταπάτης

Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι πίστεψαν ότι η άνοδος του Αλ. Αλαβάνου στη θέση του Προέδρου του ΣΥΝ θα απέτρεπε την οριστική μετατροπή του κόμματος σε κόμμα των πλατειών Εξαρχείων–Κολωνακίου και θα ανέστρεφε τη νεοταξική προσαρμογή της εποχής Κωνσταντόπουλου. Οι πιο δύσπιστοι απαντούσαμε ότι το «μεν πνεύμα πρόθυμον», η «σάρξ» όμως; Τελικά, αποδεικνύεται με ταχείς ρυθμούς ότι όχι μόνο η σάρκα είναι ασθενής αλλά και το πνεύμα ολότελα απρόθυμο! Δύο πρόσφατα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι διαχωρισμοί μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς» στο εσωτερικό του κόμματος είναι εντελώς σχετικοί, ειδικά όσον αφορά σε θέματα επιβολής της Νέας Τάξης στην περιοχή.

Με τα κατάλληλα τηλεφωνήματα της Κοντολίζας  και τα παρακάλια του Μπλερ, η πόρτα της ψοφοδεούς Ευρώπης άνοιξε για τη «δημοκρατική» Τουρκία. Στη μόνη χώρα που δεν ασκήθηκαν πιέσεις ήταν στην Ελλάδα διότι οι ελίτ της χώρας είχαν λιγότερες αντιστάσεις για την τουρκική ένταξη απ’ ό,τι οι ίδιες οι τουρκικές !! Ο κ. Αλαβάνος (σύμφωνα με σχόλιο του ΑΠΕ που δημοσιεύτηκε στο δικτυακό τόπο in.gr) μίλησε σε εκδήλωση παρουσίασης του νέου πονήματος του καθηγητή κ. Γιαλλουρίδη (ναι, του καθηγητή που η ανανεωτική αριστερά εθνικιστή τον ανέβαζε, πατριδοκάπηλο τον κατέβαζε, μέχρι που πιθανώς κι ο ίδιος ανένηψε διαπιστώνοντας τα «θετικά» της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας) και εν ολίγοις υποστήριξε ότι, ναι μεν «η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να τεθεί ένα σαφές και σύντομο χρονοδιάγραμμα για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και το Κυπριακό…», αλλά τώρα πια «θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα, η δεύτερη σε πληθυσμό χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κιόλας;… γλώττα λανθάνουσα!). Εμείς οφείλουμε να επιταχύνουμε της παρεμβάσεις μας, να ενισχύσουμε της επαφές με την Τουρκία». Και όσοι πιστεύετε ότι ο κ. Αλαβάνος πρότεινε επαφές με κινήματα, αγωνιστές και διωκόμενους της Τουρκίας, κάνετε λάθος. Πρότεινε να γίνονται «κάποιες κοινές συνεδριάσεις της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων με την Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης»(!) καθώς μια τέτοια πρωτοβουλία δίνει «…δυνατότητες για θετικές διεργασίες»! Αυτό πάει να πει υπεύθυνο κόμμα της Αριστεράς, με προτάσεις ουσίας που θα ζήλευε κι ο Γιωργάκης! (Μάλιστα, πρώτο θέμα συζήτησης θα μπορούσε να είναι αν οι φωτογραφίες Τούρκων Λοκατζήδων με κομμένα κεφάλια Κούρδων  παραβιάζουν το… ευρωπαϊκό κεκτημένο ή όχι). Και κατέληξε ο Πρόεδρος του ΣΥΝ ξεκαθαρίζοντας (για πολλοστή φορά) ότι είναι υπέρ των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας αλλά αυτό «θα πρέπει να γίνει σε ένα πλαίσιο που δεν θα ωθήσει τους λαούς της Ευρώπης σε καταστάσεις ξενοφοβίας»! Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι ότι η υπόθεση μιας ενωμένης Ευρώπης δέχεται τη χαριστική βολή με την είσοδο μιας αντιδημοκρατικής και μιλιταριστικής χώρας, σφραγίζοντας την αμερικάνικη επικυριαρχία σε όλη την περιοχή, αλλά ότι μπορεί να αναπτύξει… ξενοφοβία, λόγω Τουρκίας, ο Δανός ή ο Βέλγος!! Το κορυφαίο επιχείρημα, όμως, το είπε στη Βουλή στη συζήτηση των αρχηγών για τα εθνικά θέματα: «Είμαστε υπέρ γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε σε καμιά χώρα πού θα μπεί»!! Ασχολίαστον! Το αστείο είναι ότι ο κ. Αλαβάνος είχε δεχτεί το προηγούμενο διάστημα σφοδρή επίθεση από τη «δεξιά» πτέρυγα του κόμματος γιατί δήθεν ήταν εναντίον της ένταξης της Τουρκίας και, εν τέλει, υποστηρίζει ακριβώς τα ίδια! Είναι φανερό ότι εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο Συνασπισμός…

Οι παρελάσεις …

Το δεύτερο παράδειγμα είναι με τις παρελάσεις. Δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη ένα θέμα όταν αντεθνικιστής πατέρας ανακοίνωσε ότι η 14χρονη κόρη του δεν θα συμμετέχει στην παρέλαση για λόγους συνείδησης ενώ την ίδια στιγμή είχαν οργανωθεί διαμαρτυρίες ενάντια στις μαθητικές παρελάσεις από τον ίδιο χώρο. Η πρωτοβουλία είχε αντιστρόφως ανάλογα αποτελέσματα με τις χιλιάδες αφίσες που κόλλησε,  τη δημοσιότητα που έλαβε από τα μέσα και την υποστήριξη που είχε από τους αγρυπνούντες διανοούμενους της ανανεωτικής αριστεράς, καθώς μαζεύτηκαν 30-40 άτομα, σύμφωνα με τις εφημερίδες, τη στιγμή που στην παρέλαση κατέβηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Κλασικό πυροτέχνημα, δηλαδή, αριστερίστικου αβανγκαρντισμού. Κι όμως, ο εκπρόσωπος της πληθυντικής (χωρίς πλήθος) αριστεράς, ο ΣΥΝ (με ανακοίνωση που υπογράφει το μέλος του Πολιτικού Γραφείου, υπεύθυνος για θέματα Νεολαίας και εκλεκτός του κ. Αλαβάνου για το Δήμο Αθηναίων, κ. Τσίπρας), χαιρετίζει «τη δήλωση της 14χρονης αριστούχου μαθήτριας» (προσέξτε το μικροαστικό «αριστούχου», όχι μπας κλας το κορίτσι! Λες κι αν έπαιρνε 15, δεν θα είχε αξία η δήλωση!). Κατακεραυνώνει τις μαθητικές παρελάσεις ως μιλιταριστικές, προϊόντα φιλοφασιστικών καθεστώτων και αντιπαιδαγωγικές. Κι ενώ μέχρι εκεί τα «Εξάρχεια» προηγούνταν στις ισορροπίες της ανακοίνωσης (με εξαίρεση το νοικοκυρίστικο «αριστούχου»), το «Κολωνάκι» κάνει την αντεπίθεση όταν δηλώνεται ότι, η συμμετοχή των μαθητών/τριών της παρελάσεις «…είναι έξω από τα πλαίσια μιας σύγχρονης και δημοκρατικής πολιτείας και εκθέτει τη χώρα μας διεθνώς…»! Μα τι λέτε σύντροφοι; Οου μάι γκόντ! Εκτιθέμεθα στον Μπερλουσκόνι και στον Φίσερ; Σε τερρίμπλ!! Και το «Κολωνάκι» ολοκληρώνει την αντεπίθεση με τις γνωστές «εποικοδομητικές προτάσεις». Να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις και να αντικατασταθούν (όχι βέβαια με εκδηλώσεις που θα αναδεικνύουν την αντιστασιακή διάθεση και φρόνημα του λαού) αλλά, «με δραστηριότητες που θα δίνουν τη δυνατότητα ουσιαστικής εμβάθυνσης στα ιστορικά γεγονότα (σ.σ., κάποιο μάστερ μήπως;), μακριά από προκαταλήψεις, ψευτοπατριωτικούς εθνικισμούς και μιλιταριστικούς συμβολισμούς.»

Εμείς θα θέλαμε, λοιπόν, στο ίδιο εποικοδομητικό πνεύμα και για να μην «εκτιθέμεθα διεθνώς», να προτείνουμε δυο νέες επετείους. Μια πανηγυρική, την επέτειο ψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στην οποία οι εργαζόμενοι οφείλουν τη σημερινή παραδεισένια Ευρώπη. Και μια μαύρη επέτειο, αυτή της καταψήφισης του Σχεδίου Ανάν από τον εσμό των Ελληνοκυπρίων εθνικιστών. Ελπίζουμε να συμφωνεί και ο ΣΥΝ…

…και η ανταπάντηση της Αλέκας

Σε όλα αυτά τα απίστευτα, μόνο η Γ.Γ. του ΚΚΕ, κ. Αλέκα Παπαρήγα, είχε το θάρρος να απαντήσει στα ίσια και μάλιστα από το βήμα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για τη Νεολαία (διπλό θάρρος). Θύμισε στους «οπορτουνιστές» που «πάλι έδωσαν τα ρέστα τους», ότι οι πρώτες νεολαιίστικες εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου οργανώθηκαν από το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ, το 1942, και χρέωσε σε όσους ελαφρά τη καρδία ζητούν την κατάργηση των παρελάσεων και των γιορτών στα σχολεία ότι «θέλουν να καταργήσουν εκδηλώσεις που δείχνουν τη λαϊκή παρέμβαση κι εξέγερση» και να τις αντικαταστήσουν με άλλες «ευρωπαϊκότερες».

Όσο το ΚΚΕ θα κρατάει αυτή τη συνεπή αντινεοταξική πολιτική στάση, τόσο θα εντείνεται η απομόνωσή του από τα ΜΜΕ (η Ελευθεροτυπία, ενώ είχε πρώτη σελίδα τις αντιδράσεις των 30 αντεθνικιστών της Θεσσαλονίκης, για την πιο πάνω ανακοίνωση επεφύλαξε ένα θλιβερό μονόστηλο εσωτερικής σελίδας!), τόσο θα εξαφανίζεται από της εκπομπές (με υπερδιπλάσιους ψήφους από το ΣΥΝ έχει λιγότερο τηλεοπτικό χρόνο!) και τόσο θα εντείνονται οι επιθέσεις για «εθνικισμό» και «ξενοφοβία» (βλ. Φλωρίδης).

Μ’ αυτές τις παλινωδίες της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΝ εμπεδώνεται η αντίληψη ότι από τα πλέον σοβαρά πρόσωπα στην ηγετική ομάδα του κόμματος είναι ο κ. Μ. Παπαγιαννάκης. Με αποδεδειγμένες ευαισθησίες (π.χ. οικολογικές). Με άποψη ολοκληρωμένη και κυρίως σταθερή μέσα στον χρόνο, που την υποστηρίζει χωρίς ψευτομαγκιές, «ναι μεν αλλά» και θλιβερούς ιδεολογικούς ισορροπισμούς στα όρια του ιλίγγου. Σοβαρός, δηλαδή, πολιτικός αντίπαλος για όσους έχουμε εντελώς αντίθετη άποψη απ’ αυτόν, που σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ιδεολογικό σαλταπιδισμό. Το άδειασμα που επιφύλαξε η ηγεσία του ΣΥΝ στην (προαναγγελθείσα από την ίδια!) υποψηφιότητά του για το Δήμο Αθηναίων και ο τρόπος που έγινε, είναι ενδεικτικά τακτικισμών και μικροπολιτικής. Διότι δεν είναι δυνατόν να ορίζεται ένας παντελώς άγνωστος νεαρός απαράτσικος για… υποψήφιος δήμαρχος, δηλαδή για μία θέση που πρέπει να ορίζονται άνθρωποι όχι μόνο γνωστοί, αλλά και με ενασχόληση με τα ζητήματα της πόλης. Αυτά θυμίζουν λογικές γκρουπούσκουλου. Αντί του Παπαγιαννάκη, με τον οποίο βρισκόμαστε πολιτικά στους αντίποδες, θα μπορούσε να οριστεί τουλάχιστον κάποιος άλλος γνωστός του «χώρου», σχετικός με την τοπική αυτοδιοίκηση. Αλλά αυτές τις τακτικές, που κάποιοι τις έμαθαν στα νιάτα τους, δεν τις ξεχνάνε εύκολα.

Σκέψεις…

Ως λαός, περνάμε μια από τις πιο καταθλιπτικές περιόδους της ιστορίας μας. Το τέλμα, σαν πραγματικότητα και σαν αίσθηση, είναι κυρίαρχο. Ακόμα χειρότερα, στον χώρο της «κοινωνικής αλλαγής» και των «κινημάτων». Πολλοί γαντζώθηκαν από την όποια εξουσία κι ανταλλάσσουν αγωνιστικές περγαμηνές με χρήμα, θώκους και οφίτσια. Ακόμα πιο πολλοί δίπλωσαν με σεβασμό τις περγαμηνές και οχύρωσαν με κόπο την αξιοπρέπειά τους στα σπίτια τους. Κάποιοι γκρινιάζουμε και καταγγέλλουμε ανελέητα τα «κακώς κείμενα», στην πραγματικότητα οργισμένοι από την ίδια την αδράνειά μας και την γκρίζα καθημερινότητα που επιλέξαμε. Και αρκετοί ακόμα ενεργοί, αποκομμένοι στην πλειοψηφία τους από τον απλό κόσμο, είτε ανεμίζουν τα ένδοξα κουρέλια του παρελθόντος, είτε δρουν χαμένοι στα μίζερα σοκάκια του αριστερού μικρόκοσμου όπου η τελετουργική επίκληση του ονόματος της θεάς Αριστεράς θα φέρει ως εκ θαύματος τη σωτηρία, είτε, ακόμη χειρότερα, ενσωμάτωσαν την ιδεολογική και κοινωνική προσαρμογή επιφυλάσσοντας μολαταύτα δι’ εαυτούς τον ρόλο του εκδότη πιστοποιητικών αριστεροφροσύνης και «πολιτικής ορθότητας». Την ίδια στιγμή, η αντίσταση των λαών και η οργή του καταπιεσμένου φοράει αλλοπρόσαλλα ενδύματα και προσπερνά τα ακίνητα «κινήματα» σαν να μην υπάρχουν.

Όσων οι σκέψεις περιδιαβαίνουν συνεχώς το γκρίζο τοπίο της κοινωνικής και «αγωνιστικής» πραγματικότητας, ας σταματήσουν για λίγο και σε όποιον αρνήθηκε την προσωπική του Βάρκιζα, πιστεύοντας ο δυστυχής ότι η «ελευθερία βρίσκεται στην άκρη του όπλου του» όταν σίγησαν τα όπλα των πολλών. Όχι για να τον υποστηρίξουν. Ούτε για να εκφράσουν συμπάθεια. Μπορεί να μην τη χρειάζεται ή να μην την αξίζει. Απλά για να μελετήσουν το έσχατο απολίθωμα από ένα παλαιότερο αριστερό σύμπαν, όπου αντίσταση, σύγκρουση και συνειδητή πληρωμή του κόστους βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή. Μήπως θα έπρεπε τις επόμενες μέρες να αφήσουμε τον αμερόληπτο κ. «Καλούση» να αποφασίσει για το εάν κάποιος αιμοδιψής «Δημήτρης Κ.» θα τελευτήσει τον βίο του σε κελί; Ο τραγικός ήρωας, με τις αγαθές προθέσεις και τις μιαρές πράξεις, θα πληρώσει τη μη – προσαρμογή. Παρέμεινε πεισματικά ασπρόμαυρος σε μια έγχρωμη Νέα Εποχή. Τη στιγμή που οι δολοφόνοι των λαών και του πλανήτη θα επελαύνουν και κάποιοι αριστεροί γιάπηδες και διανοούμενοι θα τελούν εν παγκοσμιοποιητική ευωχία, οι υπόλοιποι μπορούμε να παρακολουθήσουμε το τέλος του αντάρτη. Τουλάχιστον κατά πως εννοούσαν τον όρο οι παππούδες μας…