του Μ. Διόγου
Δυστυχώς για την Κύπρο (και γενικότερα την αμυντική θωράκιση του Ελληνισμού) τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν οι κάθε λογής ειδικοί της δήθεν ειρηνικής συνύπαρξης (που σημαίνει μόνιμη υποχώρηση της ελληνικής πλευράς και ενδοτική στάση σε όλα τα εθνικά θέματα). Οι πύραυλοι S – 300, κατ’ εξοχήν αμυντικό οπλικό σύστημα, αποτελούσαν έναν κρίκο στην αεράμυνα της Κύπρου, σε ενδεχόμενη Τουρκική απειλή. Οι άλλοι “κρίκοι” είναι το αεροδρόμιο της Πάφου (που έχει το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου) και τα μαχητικά αεροσκάφη της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας, τα οποία σε περίπτωση εμπλοκής (που κανένας δεν εύχεται!) θα προσγειωνόντουσαν στο αεροδρόμιο της Πάφου με την αντιεροπορική υποστήριξη των S- 300. Το σχέδιο αυτό προφανώς δεν ισχύει, με την μη εγκατάσταση των ρωσικών πυραύλων στην μεγαλόνησο. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με τους S-300 πολλοί ήταν εκείνοι που κτύπησαν και το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας Κύπρου. Της προσπάθειας δηλαδή να υπάρχει ενιαία αμυντική γραμμή από τη Θράκη μέχρι τη Λευκωσία. Ενός αμυντικού χώρου που περιλαμβάνει ολόκληρο το Αιγαίο! Ας ελπίσουμε ότι η μη εγκατάσταση των S-300 δεν θα αποτελέσει την απαρχή για το ξήλωμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, που με τόση περηφάνια αγκάλιασε ο Κυπριακός Ελληνισμός.
Όμως εμείς που υποστηρίξαμε από τη πρώτη στιγμή το Ενιαίο Αμυντικό δόγμα και κατ’ επέκταση και την εγκατάσταση των ρωσικών πυραύλων στη Κύπρο δεν γίναμε ξαφνικά φιλοπόλεμοι! Στη Κύπρο υπάρχει Τουρκική κατοχή του 40% του εδάφους της μεγαλονήσου, κάτι που οι περισσότεροι “λογικοί” αναλυτές, ξεπερνούν με σχετική ευκολία. Σχεδόν κανένας απ’ όλους όσους με πάθος (και ευκολία βεβαίως…) υποστήριξαν την μη εγκατάσταση των S-300 στη Κύπρο και δηλώνουν ότι το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου είναι λάθος (sic!) δεν αναφέρονται για την υπεροπλία του Αττίλα στη Κύπρο. Εχουν φτάσει πολύ εύκολα στην αποδοχή της διζωνικής συνομοσπονδίας, που φυσικά σημαίνει την αναγνώριση του ψευδοκράτους του Ντενκτάς.
Οι ρωσικοί πύραυλοι δεν θα εγκατασταθούν ποτέ στη Κύπρο, άσχετα αν τα κατεχόμενα είναι γεμάτα από Αμερικάνικα όπλα που φυσικά κανέναν “λογικό” δεν ενοχλούν. Γιατί αν ενοχλούσε ο Αττίλας κάτι θα έγραφαν…
Όμως η Κύπρος είναι…μακρυά (όχι μόνο για τον αποθανόντα Κ. Καραμανλή, αλλά και για ένα κομμάτι της ελληνικής αριστεράς) και δεν βολεύει τον κοσμοπολιτισμό μερικών να μιλούν για την ανοικτή πληγή του Πενταδάκτυλου!
Αρκούσε όμως ένα απλό ρεπορταζ στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (7/1/1999) για να καταριφθούν ορισμένα επιχειρήματα της “λογικής” πλευράς και να αποδειχθεί ότι όσες υποχωρήσεις κάνει η ελληνική πλευρά τόσο περισσότερο οπλίζεται η τουρκική!
Η εφημερίδα γράφει ότι στα κατεχόμενα υπάρχουν τέσσερις φορές περισσότερα άρματα μάχης και πέντε φορές περισσότερα βαρέα πυροβόλα απ’ ότι στη Κυπριακή Δημοκρατία. Φυσικά τα όπλα που διαθέτουν οι δυνάμεις κατοχής στη Κύπρο είναι όλα Αμερικάνικης κατασκευής και προέλευσης.
Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι η τουρκική πλευρά διαθέτει τέσσερα ρανταρ και σχεδόν 470 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς στρατιωτών. Εξοπλισμός που θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε ενδεχόμενη προσπάθεια κατάληψης του ελεύθερου κομματιού της Κύπρου, που θα έχει την υποστήριξη της Τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, καθώς όπως είναι γνωστό τα τουρκικά αεροδρόμια απέχουν λίγα λεπτά από τη Κύπρο.
Όπως αναφέρουν ΤΑ ΝΕΑ στον κατάλογο δεν αναφέρονται αμερικάνικα όπλα που πουλήθηκαν στις δυνάμεις κατοχής και μεταφέρθηκαν στα κατεχόμενα τη δεκαετία του ’80 και είναι άγνωστο εάν εμπίπτουν στην (ήδη διάτρητη) απαγόρευση του Αμερικάνικου κογκρέσου για πώληση αμερικάνικων όπλων στις Τουρκικές δυνάμεις κατοχής της Κύπρου.
Η εικόνα των οπλικών συστημάτων που διαθέτουν οι δύο πλευρές στη Κύπρο είναι διαφωτιστική για το πόσο χρήσιμοι ήταν οι S-300 για την άμυνα της Κυπριακής δημοκρατίας. Μόλις 79 είναι στο σύνολο τους τα οπλικά συστήματα της ελληνικής πλευράς, σε αντίθεση με τα 834 που διαθέτει η Τουρκική πλευρά.
Η υποχώρηση της ελληνικής πλευράς για τους ρωσικούς πυραύλους., χωρίς να αποχωρήσει από τα κατεχόμενα ούτε…σφαίρα, ήταν δίχως άλλο ένα ακόμη βήμα πίσω! Δυστυχώς όμως από τις υποχωρήσεις ο ελληνισμός έχει πιάσει τοίχο (ή αν προτιμάτε πάτο!).
Από την ημέρα που ο Αττίλας, το καλοκαίρι του 1974 εισέβαλε στη Κύπρο και εφάρμοσε το σχέδιο που ετοίμαζαν οι Τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (με την ανοχή Αμερικανών και Αγγλων) από τη δεκαετία του 1960, η ελληνική πλευρά κάνει συνέχεια υποχωρήσεις. Τόσο σε διπλωματικό επίπεδο, όσο και σε στρατιωτικό (ποιος ξεχνά άραγε τις δεκάδες δολοφονίες νεαρών Εθνοφρουρών στη πράσινη γραμμή της Λευκωσίας). Όμως ο Ντενκτάς και η Τουρκία κάθε φορά που η ελληνική πλευρά υποχωρεί σε ένα ζήτημα, αυτόματα ζητά περισσότερα. Τι πιο χαρακτηριστικό από την πρόσφατη δήλωση του Τζεμ, μετά την απόφαση για την μη εγκατάσταση των S-300 στη Κύπρο. “Οι πύραυλοι δεν πρέπει να εγκατασταθούν ούτε στη Κρήτη, γιατί και από εκεί απειλούν την Τουρκία”, είπε θρασύτατα ο Τούρκος υπουργός και η ελληνική πλευρά για άλλη μια φορά σιώπησε…