795
Συγγραφέας: Χρόνης Βάρσος
Άρδην τ. 59
Αυτές τις μέρες, όπως όλα δείχνουν, η ανθρωπότητα αναμένει πάλι, για άλλη μία φορά (τη 10η μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ), αμερικανική επίθεση σε ανεξάρτητη χώρα-μέλος του ΟΗΕ.
Το Ιράν (4η παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο και 2η σε αποθέματα – βλ. Πίνακα) είναι ο νέος στόχος (ίσως ο πιο δύσκολος) της αμερικανικής αυτοκρατορίας, ως η τελευταία χώρα του Περσικού Κόλπου και η προτελευταία της ευρύτερης Μέσης Ανατολής (πλην της Συρίας) που δεν ελέγχουν οι ΗΠΑ.
Οι λόγοι πολλοί:
• η διάθεση της αμερικανικής αυτοκρατορίας να συμπληρώσει το παζλ των κατακτήσεων που ξεκίνησε μετά το 1989
• ο έλεγχος όλων των πετρελαϊκών αποθεμάτων του Περσικού Κόλπου
• ο ενεργειακός στραγγαλισμός της Κίνας σε πετρέλαιο
• η ανάγκη προστασίας του Ισραήλ από ένα μελλοντικό πυρηνικό Ιράν, ώστε μόνο το πρώτο να διατηρήσει το πυρηνικό μονοπώλιο στην περιοχή
• η έμμεση εξουδετέρωση της Συρίας
• ένα νέο μήνυμα σε όλους τους αμφισβητίες της αμερικανικής ισχύος
• τα ιδιαίτερα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα που εκφράζει το κατεστημένο που ελέγχει τον Λευκό Οίκο, το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο την τελευταία εξαετία μέσω των Τσέϊνι και Ράμσφελντ.
Απλοϊκά αλλά κυρίαρχα και αμείλικτα ερωτήματα αιωρούνται σχετικά με την επικείμενη σύγκρουση, όπως:
– Θα τα καταφέρουν οι ΗΠΑ, όπως στις άλλες 14 περιπτώσεις (βλ. Πίνακα) τα τελευταία 30 χρόνια μετά το Βιετνάμ, να επικρατήσουν εύκολα ή δύσκολα επί ενός απείθαρχου αντιπάλου;
– Το καθεστώς της Τεχεράνης θα περιοριστεί απλά στους αρχικούς ρητορικούς λεονταρισμούς με το αίσθημα ασφάλειας και επιφανειακής σιγουριάς που παρέχει πάντα το διάστημα προ της εισβολής στον αμυνόμενο, με την πιθανή ελπίδα της νίκης, ή τουλάχιστον της αξιοπρεπούς αντίστασης, ενώ μετά θα καταρρεύσει στρατιωτικά ως χάρτινος πύργος;
– Θα επαναληφθεί για άλλη μία φορά το λογικό σενάριο που θέλει τον τεχνολογικά και στρατιωτικά ισχυρότερο (στην προκειμένη περίπτωση τις ΗΠΑ) να επικρατεί συντριπτικά επί ενός αντιπάλου που υστερεί ποιοτικά και ποσοτικά αλλά και σε επίπεδο εκπαίδευσης και επιμελητειακής υποστήριξης;
– Αυτή η εισβολή στο Ιράν και μια πιθανή ήττα θα σημάνουν, σχετικά εύκολα, το τέλος ενός καθεστώτος που ανέτρεψε το 1979 τον Σάχη, ταπείνωσε τον Κάρτερ με την υπόθεση των ομήρων και το φιάσκο της αποτυχημένης επέμβασης της Delta Force το 1980, άντεξε στην εισβολή του Σαντάμ το 1980 και ανέτρεψε τα δεδομένα το 1988, υποχρεώνοντας το ισχυρότατο Ιράκ της εποχής εκείνης να οδηγηθεί σε ειρήνευση;
– Εν τέλει οι ΗΠΑ θα επαναβεβαιώσουν την ισχύ τους στον κόσμο και το γεγονός ότι είναι η μόνη ουσιαστική υπερδύναμη χωρίς αμφισβήτηση από καμιά άλλη (ΕΕ, Ρωσία, Κίνα);
– Τελικά θα είναι ένας πόλεμος που ως κεντρικό μοτίβο θα έχει τη γνωστή προσπάθεια μιας τοπικής δύναμης (εδώ το Ιράν) να αμφισβητήσει ευθέως τις ΗΠΑ, χωρίς όμως αποτέλεσμα;
– Διαφέρει τελικά αυτός ο πόλεμος από τους άλλους που εξαπέλυσε η Ουάσιγκτον μετά το 1975 και την ήττα στο Βιετνάμ, αρχής γενομένης από την εισβολή στη Γρενάδα το 1983;
Καταρχήν, προσεγγίζοντας το γεωπολιτικό και στρατιωτικό παζλ της περιοχής και του Ιράν ειδικότερα, αλλά και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ΗΠΑ εν έτει 2006, μπορεί κανείς να εξαγάγει αβίαστα κάποια λογικά συμπεράσματα:
– Όλες οι άλλες συγκρούσεις αφορούσαν ασήμαντους στρατιωτικά έως άοπλους αντιπάλους (Αϊτή, Παναμάς, Γρενάδα) και αποκλειστικά αεροπορικές ή πυραυλικές επιθέσεις από απόσταση (Λιβύη, Βοσνία, Σουδάν, Σερβία), χωρίς χερσαία εμπλοκή, αφού οι πολιτικοί στόχοι επιτυγχάνονταν και με αυτό τον τρόπο ενώ η αμερικανική κοινή γνώμη δεν δικαιολογούσε πολλές απώλειες.
– Η περίπτωση του Λιβάνου το 1983, (επίθεση αυτοκτονίας της σιϊτικής Αμάλ στη Βηρυτό με 241 πεζοναύτες των ΗΠΑ νεκρούς), αλλά και της Σομαλίας το 1993 [αποτυχημένη προσπάθεια σύλληψης του Σομαλού φύλαρχου Αϊντίντ και βαριές απώλειες (28 νεκροί κομάντος σε μια πολύωρη επιχείρηση)], δεν μπορούν να αποτελέσουν συγκρίσιμα παραδείγματα, αφού αφορούν δύο μεμονωμένα περιστατικά, μετά τα οποία πάντως οι ΗΠΑ αποχώρησαν από Λίβανο και Σομαλία αντίστοιχα.
– Η εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001, επίσης, δεν βοηθά στην εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, αφού οι Ταλιμπάν δεν διέθεταν ικανό αριθμό ανδρών και σχεδόν καθόλου σύγχρονο οπλισμό. Εξάλλου, σημαντικό ρόλο στην έκβαση της σύγκρουσης έπαιξε το γεγονός ότι υπήρχε ενεργός αντίπαλος αφγανικός στρατός, αυτός της «βόρειας Συμμαχίας», με τους παλιούς ηττημένους αντιπάλους των Ταλιμπάν, που τώρα επανέρχονταν και συνέβαλλαν τα μέγιστα στις χερσαίες επιχειρήσεις, χωρίς οι ΗΠΑ να δεσμεύσουν μεγάλο αριθμό χερσαίων στρατευμάτων.
Αλλά και μετά την κατάληψη της χώρας, οι δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (ISAF) περιορίζονται γύρω από την Καμπούλ, χωρίς να δρουν στο σύνολο της ενδοχώρας, ιδίως στο νότο, όπου οι Ταλιμπάν έχουν μεγάλα ερείσματα στη φυλή Παστούν.
– Στον πόλεμο του Κόλπου, το 1990-91, για την «απελευθέρωση» του Κουβέιτ, το Ιράκ υπέστη οδυνηρή ήττα, αφού όμως πρώτα οι ΗΠΑ (με την πλήρη στήριξη του ΟΗΕ) συγκέντρωσαν (επί 6 μήνες) στην περιοχή τεράστιες αεροναυτικές και χερσαίες δυνάμεις (που τότε διατηρούσαν λόγω του Ψυχρού Πολέμου, που μόλις τελείωνε) και χρησιμοποίησαν τεχνολογία και τακτικές που μέχρι τότε δεν ήταν γνωστές. Εξάλλου, το Ιράκ δέχτηκε επίθεση ακόμη και από δυνάμεις της Συρίας και της Αιγύπτου στη Σ. Αραβία, ενώ εγκαταλείφθηκε πλήρως από ΕΣΣΔ και Γαλλία, που έως τότε το εξόπλιζαν. Δεκάδες κράτη έστειλαν δυνάμεις για την επιχείρηση, κάτι που τώρα αποκλείεται κατηγορηματικά, αν εξαιρέσει κανείς τη Βρετανία και έμμεσα το Ισραήλ.
Έτσι, συμπεράσματα για το σενάριο εισβολής στο Ιράν αντλούνται (και αυτό οριακά) μόνο από το πρόσφατο παράδειγμα της εισβολής στο Ιράκ, τον Μάρτιο του 2003.
Και εδώ όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: το 20% του πληθυσμού (Κούρδοι) μισούσαν τον Σαντάμ και εύχονταν την πτώση του. Το ίδιο ίσχυε και για το άλλο 62% του πληθυσμού (Σιΐτες του νότου), ενώ το 3% (χριστιανοί Άραβες) και το 5% (Τουρκομάνοι) ήταν μάλλον αδιάφοροι για την τύχη του καθεστώτος Μπάαθ μετά τόσους πολέμους και το 13ετές εμπάργκο. Έτσι, η όποια προοπτική άμυνας στηριζόταν αποκλειστικά στο υπόλοιπο 10% του πληθυσμού, που αποτελούσε τη σουνιτική μειοψηφία, που κυβερνούσε από την ίδρυση του κράτους το 1921.
Συνεπώς, οι στρατιωτικές προσδοκίες του Σαντάμ για μια αξιοπρεπή ή ακόμα και επιτυχημένη αντίσταση στους Αμερικανούς και Βρετανούς εισβολείς αποδείχθηκαν φρούδες, αφού περιορίζονταν ασφυκτικά σε μια αριθμητική μειοψηφία περίπου 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, που από μόνη της ήταν αδύνατο να αποτρέψει τη φυσιολογική ήττα. Γι’ αυτό, και η γρήγορη πτώση του καθεστώτος και η κατάληψη της Βαγδάτης σχεδόν αμαχητί σε σχέση με τις προοπτικές άμυνας που θα υπήρχαν σε άλλη περίπτωση μέσα σε μια μεγαλούπολη 5 εκατομμυρίων.
Παράλληλα, το Ιράκ, το 1991, υπέστη ανυπολόγιστη στρατιωτική καταστροφή και ακολούθησε καθολικό εμπάργκο 13 ετών. Έτσι, σε κάθε περίπτωση, η αμυντική του ικανότητα είχε διαταραχθεί ανεπανόρθωτα, τα κενά ήταν δυσαναπλήρωτα σε υλικό και τεχνολογία, και το 2003 δεν ήταν σε θέση να αντιπαραβάλει στους επιδρομείς τίποτε άλλο παρά ό,τι είχε απομείνει μετά την καταστροφή του Κουβέιτ.
Στην περίπτωση του Ιράν, την άνοιξη του 2006, τίποτε από τα παραπάνω δεν συμβαίνει.
Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ θα επιχειρήσουν (αν τελικά γίνει αυτό) εισβολή σε ένα κράτος τέτοιου μεγέθους (έκταση 1.648.196 τ.χ., πληθυσμός 68,7 εκ. και ανδρικός πληθυσμός 15-64 ετών που ανέρχεται σε 24 εκατομμύρια), με ισχυρή ηγεσία και ευρεία λαϊκή συσπείρωση, που αυξάνεται λόγω της αυτοπεποίθησης των Ιρανών από τις επιτυχίες του επιστημονικού τους δυναμικού στον πυρηνικό τομέα αλλά και την πολεμική ρητορεία που αναπτύσσεται εν όψει μιας επικείμενης εισβολής.
Επίσης, στον βαθμό που έχουν στόχο την ανατροπή του καθεστώτος της Τεχεράνης για 3η μόλις φορά, ίσως επιχειρηθεί (χωρίς να είναι πιθανό πάντως) μαζική χερσαία εισβολή μετά τους 2 πολέμους με το Ιράκ (1991 & 2003).
Στρατιωτικά, αν εξαιρέσει κανείς το Ιράκ του 1990-91, που ήταν όντως η 2η δύναμη μετά το Ισραήλ για τα δεδομένα της περιοχής —αλλά όχι εξίσου ικανός αντίπαλος για τον πανίσχυρο συνασπισμό κρατών— με επικεφαλής τις ΗΠΑ, που του επιτέθηκε, κανένας αντίπαλος δεν είχε μέχρι τώρα την ισχύ του Ιράν, που διαθέτει:
540.000 Ένοπλες Δυνάμεις
40.000 παραστρατιωτικούς
1.350.000 εφέδρους
100 εκτοξευτές και 700 πυραύλους εδάφους-εδάφους με βεληνεκές από 175-1.300 χλμ.
1.600 άρματα μάχης
2.300 πυροβόλα
900 πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών
70 μαχητικά και 200 μεταγωγικά ελικόπτερα
300 μαχητικά αεροσκάφη
3 σύγχρονα ρωσικά υποβρύχια Kilo
20 πυραυλακάτους
450 υπερηχητικούς πυραύλους εδάφους-επιφανείας
300 αντιαεροπορικούς εκτοξευτές
Οι ΗΠΑ, το 2006, λόγω της κατοχής του Ιράκ αλλά και της αλαζονείας που επέδειξαν γενικά στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, είναι απελπιστικά μόνες και απομονωμένες διπλωματικά, με την παγκόσμια κοινή γνώμη φανερά εχθρική.
Στο Ιράκ και το Κουβέιτ διατηρούν, από το 2003 συνεχώς, 160.000 στρατό για να ελέγξουν την κατάσταση, που ξεφεύγει ολοένα από κάθε έλεγχο, και βρίσκονται σε φανερή πλέον αδυναμία αποστολής αξιόλογων χερσαίων δυνάμεων δίχως τη δυσάρεστη λύση της επιστράτευσης εφέδρων για να συγκροτηθεί μια επαρκής επιθετική χερσαία δύναμη.
Η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ όμως τώρα πια, λόγω κυρίως των απωλειών σε Ιράκ και Αφγανιστάν, που ξεπερνούν τις 2.800 νεκρούς (συν 470 νεκρούς συμμάχους και 4.600 ιρακινούς αστυνομικούς) και τις 18.500 τραυματίες από το 2001, αρνείται σε μεγάλο βαθμό για πρώτη φορά μια νέα πολεμική περιπέτεια της “παρέας” των Μπους – Τσέϊνι – Ράμσφελντ – Ράις.
Εξάλλου, το κόστος του πολέμου στο Ιράκ είναι τεράστιο, σε συνδυασμό με την ανάγκη κατοχής και του Αφγανιστάν, λόγω και των δυσθεώρητων ελλειμμάτων του δημοσίου χρέους και του εμπορικού ισοζυγίου που έχουν οι ΗΠΑ.
Από την άλλη, Ρωσία και Κίνα, ανησυχώντας με την προοπτική ελέγχου όλων των πετρελαιοπαραγωγών χωρών του Περσικού Κόλπου από τις ΗΠΑ μετά από μια πιθανή κατάρρευση του Ιράν, τηρούν όλο και πιο σκληρή στάση.
Φοβούνται πλέον ανοιχτά –ειδικά η Κίνα, που διψά λόγω της ταχείας οικονομικής της ανάπτυξης για πετρέλαιο– ότι σύντομα θα στραγγαλισθούν ενεργειακά και κατ’ επέκταση οικονομικά. Εξάλλου, έχουν κάνει τεράστιες επενδύσεις στην πετρελαϊκή βιομηχανία του Ιράν (ιδίως η Κίνα) και στον πυρηνικό τομέα (κύρια η Ρωσία).
Ήδη η Ουάσινγκτον ελέγχει τις 7 από τις 8 χώρες του Περσικού Κόλπου (εκτός του Ιράν), που μόνες τους διαθέτουν το 50% των παγκοσμίων αποθεμάτων πετρελαίου, και θα ήθελε να αποκτήσει και το άλλο 11% του Ιράν.
Έτσι, αναμένεται Μόσχα και Πεκίνο να κλιμακώσουν ποικιλοτρόπως την αντίδρασή τους στα σενάρια εισβολής.
Πώς όμως θα μπορούσε να εξελιχθεί μια ενδεχόμενη εισβολή των ΗΠΑ κατά της Τεχεράνης και τι θα έπραττε η τελευταία; (η περίπτωση απευθείας πυρηνικού πλήγματος του Ιράν εξαιρείται στο παρόν άρθρο, για ευνόητους λόγους, ως σενάριο…).
ΣΕΝΑΡΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΗΠΑ:
– Μαζικοί βομβαρδισμοί ακριβείας των πυρηνικών εγκαταστάσεων σε Τεχεράνη, Ισπαχάν, Νατάνζ και Μπουσέρ.
– Αεροπορικά πλήγματα σε μεγάλες πόλεις της χώρας, κέντρα διοίκησης και ελέγχου του στρατού, στρατόπεδα των επίλεκτων Φρουρών της Επανάστασης, αεροδρόμια, ναυτικές βάσεις, ραντάρ, αντιαεροπορικές εγκαταστάσεις, εκτοξευτές πυραύλων εδάφους-εδάφους και εδάφους-επιφανείας, με παράλληλη καταστροφή της ιρανικής αεροπορίας στο έδαφος.
– Έλεγχος των στενών του Ορμούζ με απόβαση πεζοναυτών στο μεγάλο νησί Κεσμ που «φράζει» τα στενά και στο μικρότερο Αμπού Μουσά (βάση των Φρουρών της Επανάστασης) με παράλληλη αποβατική ενέργεια και κατάληψη του μεγάλου λιμανιού του Μπαντάρ Αμπάς.
– Μαζική χερσαία επίθεση από τη Βασόρα του νοτίου Ιράκ και κατάληψη των λιμανιών Αμπαντάν και Χοραμσάρ, που ελέγχουν το στόμιο του διαύλου Σατ-Ελ-Αράμπ πάνω στα περσοϊρακινά σύνορα.
Σε δεύτερο στάδιο, κατάκτηση της Αχβάζ, πρωτεύουσας της αραβόφωνης επαρχίας του Κουζεστάν. Γι’ αυτό το εγχείρημα θα χρησιμοποιήσουν και ντόπιους αντάρτες από τον τοπικό αραβικό πληθυσμό (3% του πληθυσμού). Έτσι, θα ελέγχουν το νοτιοδυτικό Ιράν, όπου βρίσκεται και το συντριπτικό ποσοστό των περσικών κοιτασμάτων πετρελαίου.
– Απόβαση πεζοναυτών και κατάληψη του μεγάλου αστικού κέντρου του Μπουσέρ, στο μέσον της περσικής παραλίας στον Κόλπο, με αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο της ναυσιπλοΐας στον Περσικό και την αποκοπή της χώρας από κάθε πρόσβαση στη θάλασσα.
– Εξέγερση Κούρδων του ιρανικού Κουρδιστάν (7% του πληθυσμού) με βοήθεια των ομοεθνών τους από το βόρειο Ιράκ.
– Είσοδος ειδικών δυνάμεων από τα σύνορα Ιράν-Αφγανιστάν.
– Αξιοποίηση Βελούχων αυτονομιστών (2% του πληθυσμού) στα νοτιοανατολικά στα σύνορα Ιράν-Πακιστάν.
ΣΕΝΑΡΙΑ ΑΜΥΝΑΣ ΙΡΑΝ:
– Μαζικές πυραυλικές επιθέσεις και μπαράζ πυροβολικού και ρουκετών κατά μήκος των συνόρων με το Ιράκ με στόχους αμερικανικές βάσεις και αεροδρόμια που «γειτνιάζουν» με το Ιράν, με έμφαση στα μεγάλα κέντρα του Ιράκ: Βαγδάτη, Βασόρα και Μοσούλη.
– Επιλεκτικές πυραυλικές επιθέσεις στους συμμάχους των ΗΠΑ στον Περσικό εναντίον των εκεί αμερικανικών βάσεων (πόλη του Κουβέιτ, Νταχράν, Ντόχα) καθώς και εναντίον πετρελαϊκών εγκαταστάσεων κατά μήκος του Κόλπου (Κουβέιτ, Κατάρ, Μπαχρέιν, Η.Α.Ε, Ομάν, Σ. Αραβία) αλλά και βάσεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.
– Επίθεση στο Ισραήλ με πυραύλους Shahab-3 (εμβέλεια 1.300 χλμ.) στην προσπάθεια να το εμπλέξουν και να μετατρέψουν την εισβολή σε αραβοϊσραηλινό πόλεμο
– Κλείσιμο των στενών του Ορμούζ (με νάρκες, πυραύλους εδάφους-επιφανείας, υποβρύχια, πυραυλακάτους) και απαγόρευση μεταφοράς και διέλευσης πετρελαίου από τον Περσικό, απ’ όπου διακινείται καθημερινά συντριπτικό ποσοστό καυσίμων για όλο τον δυτικό κόσμο αλλά και την Κίνα και την Ιαπωνία, με αυτονόητες επιπτώσεις στην τιμή και τη διακίνηση του μαύρου χρυσού.
– Συντονισμένες επιθέσεις με τα 3 σύγχρονα ρωσικά υποβρύχια Kilo που διαθέτει, αλλά και υπερηχητικούς πυραύλους εδάφους-επιφανείας (ουκρανικοί SS-N-22, ρωσικοί Styx, κινεζικοί C-802/YJ-82, με εμβέλεια 90-150 km) σε πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και τάνκερ εντός του Κόλπου, με στόχο την παρεμπόδιση της ναυσιπλοΐας στον Περσικό και την αποτροπή αποβάσεων αμερικανών πεζοναυτών στα νότια παράλια της χώρας.
– Σταθερή άμυνα σε όλο το μήκος των στενών του Ορμούζ και της παραλίας του Περσικού Κόλπου για απόκρουση αποβάσεων στα μεγάλα λιμάνια του Μπαντάρ Αμπάς και του Μπουσέρ, με μαζική κλήση εφέδρων, που ξεπερνούν τους 1.000.000 μαχητές!!!
– Οργάνωση και συντονισμός μιας μαζικής εξέγερσης των φιλοϊρανών σιϊτών του νότιου Ιράκ (17 εκ.) που μέχρι τώρα τηρούν στάση ανοχής και αναμονής απέναντι στους Αμερικανούς κατακτητές. Αυτό ίσως αποτελεί και το πιο ισχυρό και αποτρεπτικό χαρτί στα χέρια της Τεχεράνης για να αποφύγει μια αμερικανική επίθεση σε βάρος της. Ηγετική τους προσωπικότητα ο δημοφιλής αντιαμερικανός Μοκτάντα Αλ Σαντρ με τη σιϊτική πολιτοφυλακή του «Στρατός του Μάχντι», που συγκρούσθηκε τον Απρίλιο του 2004 για πολλές μέρες με τους Αμερικανούς και τους προκάλεσε βαριές απώλειες με 150 νεκρούς και 1.200 τραυματίες.
Το σενάριο αυτό είναι και το πλέον εφιαλτικό απ’ όλα τα προηγούμενα, αφού θα μετατρέψει το Ιράκ σε κόλαση για τους Αμερικανούς αλλά και τους Βρετανούς και θα ενοποιήσει τη σουνιτική με τη σιϊτική αντίσταση λίγο πριν ένα πιθανό εμφύλιο μεταξύ τους!!!
Ακόμα και μετριοπαθείς ηγετικές μορφές του σιϊτικού ιερατείου στη Βασόρα, όπως ο μεγάλος ιμάμης αλ-Σιστανί, θα ριζοσπαστικοποιηθούν αυτόματα όταν το Ιράν, κοιτίδα του σιϊτικού Ισλάμ, δεχθεί την επίθεση του «μεγάλου σατανά», που γι’ αυτούς λέγεται Ουάσινγκτον.
– Αξιοποίηση του σιϊτικού Ισλάμ της ευρύτερης περιοχής, που ανέρχεται σε 84 εκ. περίπου εκτός Ιράν (βλ. Πίνακα). Ειδικά οι Σιίτες της Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο (το 41% του Λιβάνου) μπορούν να πλήξουν το βόρειο Ισραήλ με ρουκέτες, προκαλώντας ευρύτερη κρίση με την πιθανή εμπλοκή και της Συρίας, που τους ενισχύει.
Καταλήγοντας, όλοι θα εύχονταν τα παραπάνω εφιαλτικά σενάρια να μην αποδειχθούν πραγματικά, καθώς οι κίνδυνοι που εγκυμονούν για την περιοχή αλλά και την παγκόσμια ειρήνη είναι ασύλληπτοι.
Ίσως, πάλι, η διπλωματία αποτρέψει τη στρατιωτική εμπλοκή και υπάρξει συμβιβασμός με τη μεσολάβηση ΕΕ, Ρωσίας και Κίνας, είτε στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας είτε στα πλαίσια του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν γίνει σύγκρουση και αυτή αναδείξει αδιαμφισβήτητο νικητή τις ΗΠΑ, για πρώτη φορά από τις αρχές του 20ού αιώνα, μια χώρα θα ελέγχει όλα τα κοιτάσματα πετρελαίου του Περσικού Κόλπου και θα έχει θέσει τα θεμέλια για μια απρόσκοπτη πλανητική κυριαρχία στο απώτερο μέλλον.
Αν όμως η Ιστορία παίξει άσχημο παιχνίδι στους Τεξανούς του Μπους και η έκβαση της σύγκρουσης δεν είναι η επιθυμητή για τα γεράκια της Ουάσιγκτον, τότε ο ίσως πιο ανίκανος από καταβολής ΗΠΑ πρόεδρος κληθεί από τα πράγματα να πάρει ιστορικές αποφάσεις για την παραμονή ή την αποχώρηση των ΗΠΑ από την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αλλά και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο τους στον κόσμο.
ΠΗΓΕΣ
www.globalsecurity.org/military
www.worldbank.org www.cia.gov/cia/publications/factbook www.geohive.com/global
www.wikipedia.org www.tau.ac.il/jcss/balance/iran.pdf www.icasualties.org
The Military Balance 2004-05 IISS/OXFORD
Περιοδικό Στρατηγική
