Χρεοκοπία, Αποσύνθεση

845

Κάθε τι που υπάρχει αξίζει κιόλας να χαθεί

Γκαίτε

Του Γιώργου Ρακκά 

Παρακολουθώντας τις χθεσινές εργασίες της Βουλής, και την ψήφιση της νέας βαριάς Συμφωνίας, μια λέξη μόνον θα μπορούσε να περιγράψει την πραγματικότητα του ελληνικού κοινοβουλευτικού κόσμου: Αποσύνθεση.

Κάθε φορά έχουμε συνηθίσει να λέμε πως έχουμε φτάσει πάτο, και δεν υπάρχουν χειρότερα. Κι όμως, η παρακμή του πολιτικού κόσμου της μεταπολίτευσης βγάζει διαρκώς και άλλους λαγούς από το καπέλο της: Ζήσαμε, λοιπόν, να το δούμε κι αυτό –μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση να επιβιώνει κοινοβουλευτικά από την ψήφο της μνημονιακής αντιπολίτευσης. Όσο για τους διαφωνούντες, τι να πει κανείς; Το «σχέδιο Β» που προκρίνουν, για «σύγκρουση» και επιστροφή σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, αποδεικνύεται κακέκτυπο εκείνου του… Σόιμπλε: 22 δισ. € ήθελε να πάρει ο Λαφαζάνης με “έφοδο” στις εγκαταστάσεις της ΤτΕ στον Χολαργό, 40+ δισ. € δίνει ο Σόιμπλε σε περίπτωση που αποδεχθούμε το σχέδιό του: Το αίτημα πλειστηριάστηκε από την πραγματικότητα, και πλειοδότησε ο κύριος με το καρεκλάκι.

Όσο πιο κοντά βαίνουμε στην πραγματοποίησή του, το αίτημα της «δραχμής», που τόσο πολύ εκθειάστηκε σε πλατείες, αμφιθέατρα, άρθρα και αφίσες, αποκαλύπτει το πραγματικό του περιεχόμενο: Καταφανώς, πρόκειται για μια κατοχική όχι εθνικοαπελευθερωτική δραχμή – οι αντικειμενικές συνθήκες της ελληνικής πολιτείας, κοινωνίας και οικονομίας την καταδικάζουν ως τέτοια. Και αυθεντικός εκφραστής της «ρεαλιστικής» της εκδοχής δεν είναι ο Λαφαζάνης αλλά ο… Σόιμπλε –άντε στην καλύτερη περίπτωση ο πολύς Τζωρτζ Σόρος, που εδώ και μήνες «ποντάρει» ανοιχτά σε αυτό το σενάριο! Με τον ίδιο τρόπο που το ρεαλιστικό αντίστοιχο της γραμμής του Αλέξη Τσίπρα περί «δυναμικής διαπραγμάτευσης» στο πεδίο της Ε.Ε. για το «σκίσιμο των μνημονίων» ήταν το… μνημόνιο που ανέλαβαν να συγγράψουν οι Γάλλοι τεχνοκράτες κατ’ εντολή του Φρανσουά Ολάντ.

Η στιγμή, όπου τα πάντα που προβλήθηκαν ως προτάγματα του «αντιμνημονίου» αποδεικνύονται ότι οδηγούν στο αντίθετό τους, είναι προφανώς η στιγμή όπου μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα ότι συνιστούσαν σπαράγματα μιας ψευδοαντιστασιακότητας. Η οποία εν τέλει λειτούργησε πολύ περισσότερο ως η τελευταία, δημαγωγική συνιστώσα του παλαιού πολιτικού κόσμου της μεταπολίτευσης παρά ως μια νέα αρχή, όπως προς στιγμήν φάνηκε στις πλατείες της Αγανάκτησης του 2011

Τα πεπραγμένα ετούτης της «αντιμνημονιακής» κυβέρνησης επιβεβαιώνουν απόλυτα του λόγου το αληθές. Και συμπληρώνουν την τελική, γενική εικόνα του πολιτικού αδιεξόδου της μνημονιακής Ελλάδας:

Στην αρχή ανέλαβε ο ελληνικός παρασιτικός και ευρωλιγούρικος αστισμός, σε όλες του τις εκδοχές. Από την αμερικάνικη συνιστώσα (ΓΑΠ), τους τεχνοκράτες (Παπαδήμο), έως την φιλοευρωπαϊκή (γερμανική) συνιστώσα. Απέτυχαν και οι τρείς. Μαζί με αυτούς και τα δύο μνημόνια που εφάρμοσαν. Οι κυριότερες αιτίες αυτής της αποτυχίας είναι δύο: α) Απέτυχαν να διαπραγματευτούν αποτελεσματικά γιατί υπήρξαν ελεγχόμενοι, εκβιαζόμενοι από τους δανειστές. β) Απέτυχαν να ισοσταθμίσουν τη λιτότητα των μνημονίων με μια νέα, εθνική πολιτική οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ανασυγκρότησης. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι απλοί και ανάγονται στην κατάσταση του ελληνικού αστισμού, καθ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης: Είναι σάπιος, διεφθαρμένος, ενώ ο παροξυστικός ευρωλιγουρισμός που τον χαρακτηρίζει τον έχει οδηγήσει σε οραματική στειρότητα: Δηλαδή, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε καν ως… αστισμός – δηλαδή να πραγματοποιήσει έναν μίνιμουμ αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της Ελλάδας.

Η οργή του λαού, προφανώς, δεν άργησε να ξεσπάσει. Το ζήτημα είναι πού διοχετεύθηκε –και εδώ είναι που αντιμετωπίζουμε τη γενική πολιτική παρακμή σε όλο της το μεγαλείο: Ήταν τα μεσαία ‘αφεντικά’ του παλιού πολιτικού συστήματος που εξεγέρθηκαν ενάντια στους πάτρωνές τους, και χρησιμοποίησαν το αντιμνημονιακό αίσθημα του ελληνικού λαού ως όχημα κατάληψης της εξουσίας: Σύμβουλοι του Σημίτη, η πολιτιστική συνιστώσα του εκσυγχρονισμού, που είχε καταλάβει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΑΔΕΔΥ, με κύριο πυλώνα της τους εκπαιδευτικούς, η γραφειοκρατία των Εξαρχείων και των Ευρωπαϊκών Κοινωνικών Φόρουμ. Μαζί με την πιο λαϊκή πτέρυγα της πελατειακής δεξιάς –από τον Πάνο Καμμένο μέχρι τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον άνθρωπο που, με τους διορισμούς που είχε κάνει, θα μείνει στην πρόσφατη ιστορία της χώρας ως ο τελευταίος σκυταλοδρόμος του πρασινομπλέ ελληνικού πελατειακού συστήματος.

Οι πέντε μήνες της διακυβέρνησής τους αποδείχτηκαν ένα κρεσέντο του δημαγωγικού μηδέν βαθαίνοντας την αποσύνθεση του κράτους, της οικονομίας, της κοινωνίας. Δεν είναι διόλου παράδοξο, άρα, το γιατί αυτοί οι πέντε μήνες υπήρξαν για την Ελλάδα όχι αφετηρία αλλαγής αλλά ολοκλήρωση του τέλους.

Γι’ αυτό και οι τελευταίες εξελίξεις, που υπήρξαν ραγδαίες μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, σηματοδότησαν τη γενική χρεοκοπία. Αρχικά της οικονομίας και της κοινωνίας – με την τραπεζική κατάρρευση και τον διχασμό που μπόλιασε στο λαϊκό σώμα η δημοψηφισματική απάτη του Αλέξη Τσίπρα. Κι ύστερα την ηθική, αξιακή και πολιτική χρεοκοπία της ίδιας της κυβέρνησης των δημαγωγών, έπειτα από την κωλοτούμπα της 13^ης Ιουλίου: Τα «229» ΝΑΙ που άκουσε χθες το βράδυ πελιδνός ο Αλέξης Τσίπρας τον καθιστούν μεν «ισχυρό», αλλά ταυτόχρονα τον αναδεικνύουν ως πρωθυπουργό των πολιτικά, ηθικά, και αξιακά χρεοκοπημένων – της μεγαλύτερης συνιστώσας που υφίσταται σήμερα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο!

Ποιοί στέκονται ως αντιπολίτευση στους χρεοκοπημένους; Το σχέδιο περί δραχμής του Σόιμπλε ή του Σόρος; Ο αντιεξουσιαστικός μηδενισμός που φωταγώγησε την τελετή χρεοκοπίας του ελληνικού πολιτικού κόσμου με μερικές δεκάδες μολότωφ; Οι ναζί που παίζουν ανοιχτά το χαρτί της χρεοκοπίας γιατί το θεωρούν ευκαιρία να εξαπολύσουν μια «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών»; Οι αριστερολεπενιστές λαϊκιστές της Ελεύθερης Ώρας; Ή οι Νταβούτογλου-Ερντογάν που προσεύχονται για μια πλήρη κατάρρευση της Ελλάδας ώστε να ξαναϋποδεχθούν στις αγκάλες τους μια χώρα που ποτέ δεν έπαψαν να την θεωρούν ως «άσωτη επαρχία» της ιστορικής τους Αυτοκρατορίας;

Αστειότητες, ή μάλλον αυταπάτες, οι οποίες είναι πάρα πολύ επικίνδυνες λόγω συγκυρίας: Κυρίως επειδή πλέον αυτή η κοινωνία έχει διαλυθεί και οι τάξεις, τα μέρη, τα στρώματά της αποτελούν πλέον θραύσματα μιας χειροβομβίδας που έσκασε – λειτουργούν ως τέτοια, και εν τέλει καρφώνουν την τάχα περήφανη βούλησή τους πάνω στο σώμα της χώρας[1]: «Είμαι εκεί που είναι η ψυχή μου, στο ΤΙΠΟΤΑ και το ΜΗΔΕΝ, στο ΕΙΝΑΙ του κατεστραμμένου τόπου μου, της ανύπαρκτης πια πατρίδας μου, του ερημωμένου και ερειπωμένου χωριού μου». Αυτό το ψυχο-κοινωνικό σκοτάδι είναι που κινητοποιεί σήμερα έναν κομμάτι του κόσμου να βλέπει σήμερα ως «αντίσταση» τη δραχμική ολοκλήρωση της ελληνικής χρεοκοπίας.

Το αδιέξοδο, επομένως, είναι διπλό. Δεν είναι μόνο ο πόλος της «κωλοτούμπας». Είναι ταυτόχρονα και ο αντιφατικός κόσμος που στέκεται απέναντί της. Είναι η ίδια η αντιπαράθεση: Ο θίασος ποικιλιών της Χρεοκοπίας εναντίον μιας ιδεολογικής και πολιτικής βεντάλιας επίδοξων Τυράννων που ποντάρουν πάνω στο «ένστικτο του θανάτου».

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έμπρακτο επίτευγμα της κυβέρνησης «Κοινωνικής Σωτηρίας» των Τσίπρα-Καμμένου. Θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε στον πρωθυπουργό: Όντως, ποτέ, κανείς δεν μας πάει πιο μακριά μέσα στο αδιέξοδο, τον βούρκο και την αποσύνθεση. Χειροκροτήστε τον!

Το «συνδικάτο της ζωής»

Είναι κυρίαρχη αυτή η πραγματικότητα; Ναι. Είναι καθολική; Όχι. Οι ζωντανές δυνάμεις της χώρας, υπάρχουν, κατακερματισμένες. Έχουν αναδιπλωθεί στο περιθώριο των μεγάλων εξελίξεων. Διότι τους πέταξαν με τις κλωτσιές έξω από το πολιτικό προσκήνιο οι άθλιοι πολιτικοί εκφραστές αυτής της ανέξοδης αντιπαράθεσης. Αλλά και γιατί μόνον  μακριά από αυτούς μπορούν να λειτουργήσουν. Στο επί μέρους. Ατομικά, προσπαθούν να κάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους – και μπορείς να τους διακρίνεις από όλους τους υπολοίπους, διότι πασχίζουν να συμβάλουν με τον τρόπο τους ώστε να μην σαρωθεί ολοκληρωτικά αυτή η χώρα: Από τους λίγους ήρωες που καταφέρνουν να κινήσουν το κλινικά νεκρό δημόσιο, μέχρι τους πρωτοπόρους που δοκιμάζουν και πετυχαίνουν μέσα σε αυτό το απολύτως εχθρικό περιβάλλον, νέα μοντέλα παραγωγικών επιχειρήσεων, εξειδικευμένων εταιρικών υπηρεσιών, ή αγροτικές συμπράξεις του μόχθου και όχι της υφαρπαγής επιδοτήσεων.

Βρίσκονται ακόμα, μεταξύ των μελών Συλλόγων, Σωματείων, Ενώσεων, που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να συγκροτήσουν την πολιτιστική ζωή αυτής της χώρας σε μηχανική υποστήριξη ώστε να μην πεθάνει οριστικά. Είναι οι ελάχιστες εστίες δημιουργικότητας μέσα στην τοπική αυτοδιοίκηση, πολιτικές ή διοικητικές, που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανή μια στοιχειώδη τοπική πολιτική προς όφελος της πατρίδας και της κοινωνίας.

Δυνάμεις σκόρπιες, απομονωμένες, ασθμαίνουσες, εξορισμένες. Που «δυνάμει» όμως, μπορούν να οργανωθούν στο «Συνδικάτο της Ζωής». Γιατί φέρουν μέσα τους τον σπόρο της δημιουργικότητας και της πραγματικής πατριωτικής ενσυναίσθησης.

Εκείνο που θα τις ενώσει είναι ένα Ελληνικό Πρόταγμα για τον 21^ο Αιώνα, μια πολιτική στρατηγική και αντίστοιχη τακτική για την υλοποίησή του.

Χθες, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως ο δρόμος της «άμεσης αποκατάστασης» που υποσχέθηκαν οι «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις είναι δρόμος άμεσης επιτάχυνσης στην καταβύθιση της χώρας. Ίσως, βέβαια, αυτό να μην αρκεί, και να χρειαστεί να καταστραφούμε εντελώς, για να μας γίνει συνείδηση. Γιατί η αδράνεια που δημιούργησε ο Κώστας Σημίτης, κουνώντας με τα μικροσκοπικά του χέρια μια χούφτα ευρωδολαρίων και εξαγοράζοντας την αντιστασιακή ψυχή ενός ολόκληρου έθνους, είναι πολύ μεγάλη.

Ας είναι. Σημασία πλέον δεν έχει πόσο χαμηλά θα φτάσουμε, αλλά πώς θα αντιμετωπίσουμε αυτήν την πτώση. Πρέπει, λοιπόν, να αναδιπλωθούμε σε αυτά τα πεδία όπου υπάρχει ακόμα ζωή και να τα οργανώσουμε ως «δυαδική εξουσία», για να ισοσταθμίσουμε το απίστευτο βάρος της καταστροφής. Να φτιάξουμε έναν πόλο ανταγωνιστικό στην εντροπία του θανάτου. Με τι προτάγματα; Δεν χρειάζεται πλέον να τα επαναλάβουμε: Η δημογραφική αναζωογόνηση, η παραγωγική ανασύσταση του τόπου, το τσάκισμα του κρατικού δεινοσαύρου προς όφελος των δημόσιων αγαθών, μια μεγάλη πολιτιστική και εκπαιδευτική επανάσταση, το πέρασμα σε μια λειτουργική 4^η Ελληνική Δημοκρατία, με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας, τοπικής δημοκρατίας, λειτουργικής αντιπροσώπευσης, είναι στοιχεία μιας πλειοψηφικής, αν όχι κοινής, λογικής. Ή αυτό ή ένα κοινό τέλος.

[1] Από μια σκοπιά, τα πράγματα είναι πολύ απλά για να τα κατανοήσει κανείς: Το όραμα, οι αξίες, τα συλλογικά νοήματα, ο Πολιτισμός αποτελούν την κατ’ εξοχήν γλώσσα με την οποία τα κομμάτια μιας κοινωνίας συνεννοούνται ή συγκρούονται για την εξέλιξή της. Όταν δεν υφίστανται όλα αυτά, οι συγκρούσεις διολισθαίνουν σε προγλωσσικό στάδιο: Συμβολική βία, λεκτική βία, σωματική βία. Αυτός πλέον είναι ο τρόπος της κοινωνικής μας συνύπαρξης, καθώς και ο τρόπος λειτουργίας της πολιτικής σε αυτόν τον τόπο. Και ποιοι άλλοι πέρα από μια κυβέρνηση δημαγωγών θα μπορούσαν να πάρουν αυτές τις διάχυτες καταστάσεις και να τις εγκαθιδρύσουν στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου; Είναι στη φύση της «τυραννίας», στο καθοδικό στάδιο της ζωτικότητας των πολιτευμάτων για να θυμηθούμε και τον Αριστοτέλη, να ευνοεί την διολίσθηση της «λαοκρατίας» σε οχλοκρατία – γιατί ακριβώς αντλεί την εξουσία της απευθείας από τα ωμά της πάθη.