Του Γιώργου Καραμπελιά από το αφιέρωμα του Άρδην “Ήταν ο Χίτλερ… Έλληνας”
Στο πρώτο μέρος της μελέτης μας για το περιοδικό Δαυλός επιμείναμε σε δύο βασικά ζητήματα του οπλοστασίου του περιοδικού: στο ζήτημα της γλώσσας των Ελλήνων και το εφεύρημα της “πρωτογλώσσας” και στο θέμα της καταγωγής των Ελλήνων και της ανασκευής της παγκόσμιας ανθρωπολογικής επιστήμης από τον κ. Πουλιανό. Σε αυτό το δεύτερο μέρος θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τις βασικές ιδεολογικές συνάφειες του εντύπου με τις ολοκληρωτικές και ακροδεξιές ιδεολογίες.
Η ιδεολογία του Δαυλού χαρακτηρίζεται από έναν συστηματικό αντισημιτισμό συνδυασμένο με έναν εξίσου άτεγκτο αντιχριστιανισμό. Ο μεν αντισημιτισμός αποτελεί ένα μόνιμο και σταθερό, διαχρονικά, στοιχείο της ιδεολογίας του “Δαυλού” ενώ ο αντιχριστιανισμός και η αντι-ορθοδοξία ενισχύεται με το πέρασμα των χρόνων.
Η κριτική στον εβραϊσμό και τον χριστιανισμό επιχειρείται από τη σκοπιά ενός ιδιότυπου “φυσικού δικαίου” που κατά κυριολεξία θα χαρακτηρίζαμε δίκαιο της ζούγκλας, καθώς ο δαρβινισμός μεταφέρεται στο επίπεδο της κοινωνίας. Ο εβραϊσμός γίνεται μ’ αυτήν τη λογική υπεύθυνος για τον χριστιανισμό, τον “κοινωνικο-οικονομισμό” και τον κομμουνισμό θυμίζοντας έτσι την κριτική των ναζί στους “Εβραιομπολσεβίκους”.
Η τρίτη ιδεολογική σταθερά του Δαυλού παραμένει η κριτική στον εξισωτισμό και τον “κομμουνισμό”. Και η αρχαία Ελλάδα –συκοφαντούμενη– μεταβάλλεται σε άλλοθι για την υποστήριξη των αντι-εξισωτικών και αντιδημοκρατικών απόψεων των εκδοτών του περιοδικού.
Τέλος, όπως σημειώσαμε και στο πρώτο μέρος του άρθρου μας, ένα τέταρτο διαχρονικό στοιχείο αποτελεί η υποτίμηση του ελληνισμού των τελευταίων… 1.700 χρόνων, η ολοκληρωτική απόρριψη του σύγχρονου ελληνικού έθνους – κράτους, σε αντιπαράθεση με μια νεφελώδη παγκόσμια ελληνικότητα που ενδύεται το περίβλημα της παγκοσμιότητας και του αμερικανισμού. Έτσι αν για το Άρδην και τον συγγραφέα αυτού του άρθρου, για να “ξεπεράσουμε” κάποτε το έθνος – κράτος στην κατεύθυνση ενός οικουμενικού ελληνισμού, είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να το υπερασπίσουμε, για τον “Δαυλό” αντίστροφα πρέπει πρώτα να ξεθεμελιώσουμε το σημερινό ελληνικό κράτος για να συναντήσουμε τον “παγκοσμιοποιημένο” ελληνισμό. Αυτό το τελευταίο σημείο θα απαιτούσε ένα τρίτο μέρος στην κριτική μας, που πιθανώς θα παρουσιαστεί μελλοντικά.
Ο μυθολογικός αντισημιτισμός
Ο έντονος και συστηματικός αντισημιτισμός που διαπνέει το περιοδικό οδηγεί σε απίστευτα μυθεύματα όπως το άρθρο του Στέφανου Μυτιληναίου στο τεύχος 223 στο οποίο ο συγγραφέας υποστηρίζει πως η αντιπαράθεση ελληνισμού – εβραϊσμού έρχεται από τα βάθη της ιστορίας, (από το 4.000 π.Χ. τουλάχιστον) και αποτελεί στην πραγματικότητα σύγκρουση μεταξύ των… απογόνων του Δία και εκείνων του… Κρόνου! Αξίζει να διαβάσουμε πώς περιγράφεται αυτή η ιστορική “αντιπαράθεση” με την χαρακτηριστική πρόζα του “χώρου”:
Στην αυγή της “επίσημης” καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες –αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο Μεγάλος Κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στον βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό Πολιτισμό της Αιγηίδος)– εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο. [ ]
Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυναμώση τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του. Αυτή προερχόταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθή στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία). Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονταν και για τον εμφύλιο-παγκόσμιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. [ ].
Όπως λέει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη τον Σαρπηδόνα απέτυχε. Ο Μίνως τους εξώρισε στην Μέση Ανατολή, όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα (τα σημερινά Ιεροσόλυμα) και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους. [ ]
Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος τους για τους Διογενείς. Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο ελληνικής εθνικής συνείδησης. Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν. [ ]
Οι Χαλδαίοι – Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες. Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος. Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει “περιπλανώμενοι”. Πράγματι σκοπός της ομάδας αυτής δεν ήταν να στεριώση κάπου, αλλά να αναγνωρίση το έδαφος για την εισβολή που θα ακολουθούσε, και γι’ αυτό τον λόγο έπρεπε να βρίσκωνται συνεχώς σε κίνηση. [ ]
Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο. Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Έλληνες Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το “θεάρεστο” έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: [ ]
Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα η αφιερωμένη στον Κρόνο. Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών.[ ] Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή. Έτσι η Κυριακή είναι η “Sun-day”, μέρα του Ήλιου. Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): “Lundi”, “Lunedi” και στα αγγλικά “Mo(o)n-day”. Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη μέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά “Satur-day”. Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό “Σατ-” στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλ. του “Σετ”. Τέλος και στις σύγχρονες Σατανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της “Σολομωνικής”, η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.1
Παρέθεσα εκτεταμένα αποσπάσματα από αυτό κείμενο [το οποίο ο εκδότης του Δαυλού Δ. Λάμπρου αρνήθηκε στην εκδήλωση του Άρδην της 7ης Μαρτίου στην ΕΣΗΕΑ ότι έχει δημοσιεύσει το περιοδικό του και απεχώρησε διαμαρτυρόμενος, διότι, δήθεν, συκοφαντείται!] καθώς αποδίδουν εντελώς χαρακτηριστικά την αντισημιτική μυθολογία που διατρέχει όλο τον “αρχαιολατρικό” χώρο:
Οι Εβραίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκφυλισμένοι Έλληνες (στη συγκεκριμένη περίπτωση “Κρόνιοι”), οι οποίοι εστράφησαν κατά των αυθεντικών (“διογενών”) Ελλήνων. Εδώ αναπαράγεται μεταφερμένη σε ένα μυθικό και ανύπαρκτο παρελθόν όλη η μυθολογία του εκπεσώντος αγγέλου, του Σατανά, που μεταβάλλεται σε Διάβολο. Το γεγονός δηλαδή ότι, σύμφωνα με τους “αρχαιολάτρες” αντισημίτες ο μεγαλύτερος εχθρός των Εβραίων είναι οι Έλληνες, θεμελιώνεται στην… ελληνική καταγωγή των Εβραίων! Και βέβαια ακολουθούν τα πλέον απίστευτα μυθεύματα, όπως ότι η αγγλική λέξη Saturday συνδέεται με τους Κρονίους Εβραίους, οι οποίοι έχουν την αργία τους το Σάββατο, ή ότι οι σατανιστικές τελετές συνδέονται επίσης με τους Κρονίους Εβραίους, που κάνουν ανθρωποθυσίες!
Ο “εβραιο-χριστιανο-μπολσεβικισμός”
Όμως οι Κρόνιοι Εβραίοι δεν είναι μόνον οι αντίπαλοι του ελληνισμού. Είναι σύμφωνα με την αντίληψη των Ναζί και οι φορείς του κομμουνισμού. Ο Κομμουνισμός δημιουργήθηκε από τον Εβραίο Μαρξ και αποτέλεσε την Πέμπτη Φάλαγγα των Εβραίων για να κατακτήσουν τον κόσμο. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τους Έλληνες ναζί, ο κομμουνισμός είναι κατ’ εξοχήν ανθελληνικός και γι’ αυτό στην ιδεολογία τόσο της μεταξικής δικτατορίας, όσο και της Χούντας υπήρχε πάντοτε μία φασιστική πτέρυγα που συνέδεε τον αντικομμουνισμό με τον αντισημιτισμό και την υποτιθέμενη ελληνολατρεία. Από αυτή την πτέρυγα προέρχεται και ο συνεργάτης του Δαυλού, Κ. Πλεύρης. Χαρακτηριστικό είναι ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στον Δαυλό με τίτλο “Κομμουνισμός, η τέταρτη θρησκεία της ερήμου” και συγγραφέα τον Πάνο Τσίνα, από το οποίο αξίζει να παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα για να περάσουμε από τους Κρονίους στους… κομμουνιστές.
O Κομμουνισμός είναι η τετάρτη θρησκεία της ερήμου μετά την Εβραικήν, την Χριστιανικήν και την Ισλαμικήν θρησκείαν. [ ] Η θρησκεία αυτή [ ] επήγασε από τους εν Ευρώπη διεσπαρμένους ανθρώπους του “περιουσίου λαού” της ερήμου[ ].
Ούτω προ δύο χιλιάδων ετών μία τοιαύτη ομάς συμπαραστατουμένη και από μίαν μερίδα λαού εξαπέλυσε προς τον κόσμον ένα θεοκρατικόν κομμουνισμόν, όστις, συντελούσης και της ιστορικής συγκυρίας της τότε εποχής, απέβη μία άνευ προηγουμένου κατάστασις και εδημιούργησε μίαν τεραστίων διαστάσεων ιδεολογικήν αναταραχήν. [ ] Το κίνημα αυτό τελικώς καμφθέν, ως περιελθόν εις άλλους λαούς, συνεμάχησε μετά της Ρώμης, και προέκυψεν εκ της συμμαχίας ταύτης το Βυζάντιον, αλλά αι Εβραϊκαί θέσεις και απόψεις περί επικρατήσεως του λαού του Ισραήλ παγκοσμίως ουδέποτε ανεθεωρήθησαν. [ ]
Μαθαίνουμε λοιπόν πως ο κομμουνισμός απετέλεσε την δεύτερη μεγάλη εβραϊκή συνομωσία μετά τον χριστιανισμό, μια και η χριστιανική συνωμοσία (“θεοκρατικό κομμουνισμό” την χαρακτηρίζει ο συγγραφέας) μόνο εν μέρει κατόρθωσε να κυριαρχήσει δεδομένου ότι οι Ρωμαίοι την κατέστειλαν. Έτσι, σε πλήρη αρμονία με την παγανιστική, αντιχριστιανική, αντισημιτική και αντικομουνιστική ιδεολογία των Ναζί, ο συγγραφέας οικοδομεί το εγχείρημά του, στο οποίο λαθροχειρών θα εντάξει και τον Γκαίτε:
Αρκετόν χρόνον προ του γεγονότος τούτου, της εδραιώσεως ως συγγραφέως του Μαρξ, ο Γκαίτε, διαισθανόμενος τι θα επακολούθηση εκ της δράσεως των εν Γερμανία Εβραίων, ίσως είχε και γνώσιν τινά των κινήσεων αυτών, έλεγε: “Πώς ημείς δυνάμεθα να επιτρέψωμεν συμμετοχήν των Εβραίων εις τον πολιτισμόν μας, του όποιου την πηγήν και την προέλευσιν αρνούνται;” (βλ. Α. Ανδρόνικου, “Ο Ιούδας διά μέσου των αιώνων”, Αθήναι 1928). Όταν ο Γκαίτε ομιλή περί προελεύσεως του πολιτισμού, ασφαλώς εννοεί τον Ελληνικόν τοιούτον, τον όποιον ο Εβραϊσμός ανέκαθεν ηρνήθη.
Είναι προφανές, για όποιον γνωρίζει την ιδεολογική πραγματικότητα του 18ου και του αρχόμενου 19ου αιώνα, πως ο Γκαίτε αναφέρεται στην αντιπαλότητα του ιουδαϊσμού με τις χριστιανικές καταβολές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μια και οι Εβραίοι απέρριψαν τον επίσης Εβραίο Ιησού και όχι βέβαια σε κάποια αδιανόητη γι’ αυτόν αντιπαλότητα εβραϊσμού-ελληνισμού
O Εβραϊσμός λοιπόν, όστις κατείχε τα σκήπτρα της οικονομίας εν Ευρώπη κατά τας αρχάς του 19ου αιώνος, παρετήρησεν ότι το κεφάλαιον είχε την τάσιν συγκεντρώσεως εις ολονέν και ολιγωτέρας χείρας και έσχε την παράδοξον γνώμην ότι θα έλθη μία στιγμή ιστορικώς αναγκαία, κατά την οποίαν θα ανατραπή πολιτικώς η ιθύνουσα οικονομική τάξις, και τότε το κεφάλαιον θα περιέλθη εις χείρας του προλεταριάτου [ ] Έδει λοιπόν κατά τους Εβραίους κεφαλαιούχους και δη κατά το όργανον εκφράσεως αυτών, την ανωτέρω ομάδα, να προπαρασκευασθώσι ούτω τα πράγματα, ώστε το μέλλον να έλθη ως ιστορική αναγκαιότης προλεταριάτον να είναι τοιαύτης υφής, ώστε το κεφάλαιον, καίτοι θα περιέλθη εις χείρας αυτού, εν τούτοις θα ευρίσκεται και πάλιν εις Εβραϊκάς χείρας. [ ] Περιττόν να σημειωθή, ότι το “κόμμα” θα απετελείτο από Εβραίους, και αν τούτο εις όλας τας περιπτώσεις δεν ήτο κατορθωτόν, θα ήλέγχετο εν πάση περιπτώσει από τους Εβραίους. [ ]
Είναι προφανές ότι οι Εβραίοι δεν έλεγχαν την ευρωπαϊκή οικονομία στις αρχές του 19ου αιώνα ούτε ο Μαρξ είχε κάποια σχέση με “εβραϊκή συνομωσία”. O Μαρξ ήταν απλώς εβραϊκής καταγωγής, ενώ ο πατέρας του εγκατέλειψε τον ιουδαϊσμό για να προσχωρήσει στον προτεσταντισμό. Ο Μαρξ υπήρξε ένας από τους πρώτους διανοουμένους εβραϊκής καταγωγής που αντιτάχθηκαν στην εβραϊκή αποκλειστικότητα ενώ στο Εβραϊκό ζήτημα υποστήριξε πως ο μόνος τρόπος για να ξεριζωθεί ο αντισημιτισμός είναι η εξάλειψη της ιδιαίτερης εβραϊκής ταυτότητας.
Το όλον σύστημα του Κομμουνισμού είναι αντιγραφή και προσαρμογή εις τα Ευρωπαϊκά δεδομένα μιας ιουδαϊκής αιρέσεως, [ ], αλλά και το όλον κίνημα των Μακκαβαίων ήτο προλεταριακής υφής, τουλάχιστον εις τας αρχάς αυτού.[ ] Πάντα ταύτα ελήφθησαν υπ’ όψιν υπό της ομάδος, ήτις συνέγραψε τα κείμενα άτινα εκυκλοφόρησαν ως βιβλία του Μαρξ και τμηματικώς περιελήφθησαν εις τα συγγράμματα αυτά [ ] Εις το έργον “Το Κεφάλαιον” η συντακτική του ομάς εδανείσθη τας μεθόδους της Μαθηματικής Οικονομικής Σχολής της Βιέννης, ως ήδη ελέχθη, και ούτω απετελέσθη εν κράμα ιδεών συνονθυλευματικής μάλλον μορφής, όπως άλλωστε είναι όλα τα Εβραϊκά κείμενα και αι ιδέαι, παλαιοί τε και νέαι. [ ]
Η ψύχωση της ταύτισης κομμουνισμού – (πρωτο)χριστιανισμού και ιουδαϊσμού παραμένει η ακλόνητη σταθερά αυτού του χώρου. Πάντα με την απαραίτητη σάλτσα δοκησισοφίας και αμαθείας. Ο συγγραφέας μας πληροφορεί, πρώτος αυτός, πως τα βιβλία του Μαρξ γράφτηκαν από ομάδα Εβραίων σοφών και, μάλιστα, πως αντέγραψαν τις απόψεις της Σχολής της Βιέννης, η οποία όμως εμφανίστηκε είκοσι χρόνια μετά την συγγραφή του Κεφαλαίου! Επιπλέον, ένας πρωτοετής φοιτητής γνωρίζει πως η Σχολή της Βιέννης, οι λεγόμενοι μαρζιναλιστές, υποστηρίζουν τα ακριβώς αντίθετα από τον Μαρξ! Αλλά πώς αλλιώς θα καταδείκνυε ο συγγραφέας πως οι Εβραίοι πάντοτε αντιγράφουν. Συνεχίζει λοιπόν για να αποδείξει την συνάφεια, αν όχι και την ταυτότητα του εβραϊκού χριστιανισμού με τον κομμουνισμό:
Η Ρωσική επανάστασις [ ] κατήργησε την εν Ρωσία αστικήν τάξιν, ως ο Χριστιανισμός κατήργησε την τάξιν των Φαρισαίων και εν μέρει την αστικήν τάξιν των Ρωμαίων αργότερον και ίδρυσε μίαν εκκλησιαστικήν αριστοκρατίαν. Ούτω και ο Μπολσεβικισμός εις την θέσιν της τσαρικής αριστοκρατίας εγκατέστησε την κομματικήν αριστοκρατίαν του Κομμουνισμού. [ ] Το προλεταριακόν κίνημα κατά ταύτα ημπορεί να μην ταυτίζεται απολύτως με τον Χριστιανισμόν, εν τούτοις είναι η άλλη όψις του αυτού νομίσματος.
Ούτω, δια να ομιλήσωμεν επί του οικονομικού τομέως, ο πλούτος, όστις συνεπεία του “πώλησον τα αγαθά σου” διηρπάγη από τους έχοντας και μη έχοντας παλαιότερον, από πλουσίους και πτωχούς και συνεσωρεύθη εις χείρας μιας σπείρας ανθρώπων, οίτινες ωνόμασαν εαυτούς πιστούς θεού, συνεσωρεύθη και νυν, οπού επεκράτησεν το νέον κίνημα ο Κομμουνισμός, κατά τρόπον πλέον αποτελεσματικόν και απόλυτον εις χείρας του κράτους [ ]. Η θρησκεία επέβαλε την απαλλοτρίωσιν των αγαθών δια του πειθαναγκασμού και του φόβου του θεού. Το νέον κίνημα, ο Κομμουνισμός, επιβάλλει ταύτην δια κρατικού καθολικού καταναγκασμού και δια του “φόβου του λαού”. [ ]
Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης δεν έχουμε να κάνουμε με έναν κλασικό αντισημιτισμό, χριστιανικής και σχετικά “ήπιας” υφής, που χαρακτήριζε όλες τις δυτικές και γενικότερα τις χριστιανικές κοινωνίες, “οι Εβραίοι σκότωσαν τον Ιησού Χριστό”, αλλά για έναν αντισημιτισμό παγανιστικού-ναζιστικού τύπου, που ταυτίζει τον εβραϊσμό με τον χριστιανισμό ως θρησκεία των αδυνάτων και των δειλών, και τέλος με τον εξισωτισμό του κομμουνισμού. Και με βάση αυτό το στοιχείο μπορούμε να διαπιστώσουμε την νοσηρότητα μιας ιδεολογίας που εκκινώντας από την ευρύτατη απέχθεια του ελληνικού λαού για τον σημερινό ρόλο του σιωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα, προσπαθεί να μετατρέψει τον αντισιωνισμό σε αντισημιτισμό, να μετασχηματίσει τον τελευταίο σε αντιχριστιανισμό και αντικομμουνισμό και σε συνδυασμό με την στροφή προς την ελληνική αρχαιότητα να οδηγήσει σε μια φασιστική/ναζιστική παγανιστική ιδεολογική παλινόρθωση. Γι’ αυτό και στο άρθρο θα γίνει ένα παρα-πέρα βήμα προς την λογική της ναζιστικής εξολόθρευσης και του Ολοκαυτώματος.
Οι Γερμανοί κατά την διάρκειαν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δη ο Αδόλφος Χίτλερ, ως αρχηγός αυτών τότε, έπαιξαν εκ νέου τον ρόλον των Ρωμαίων κατά το έτος 73 μ.Χ. και το τίμημα όπερ επλήρωσε ο Εβραϊσμός και δια την δεύτεραν μεγάλην συνωμοσίαν, μετά την συνωμοσίαν εκείνην δημιουργίας μιας νέας θρησκείας, αλλά και δια τας τόσον μεγάλης εκτάσεως ανθρωποκτονίας ας η νέα αυτή θρησκεία διέπραξε, υπήρξεν γεγονός, ως εκείνο του στρατηγού Τίτου το έτος 73 μ.Χ., διότι Εβραίοι ζώντες εν Ευρώπη εξετελέσθησαν υπό των Γερμανών, αν δεν ήτο τούτο μία εσκεμμένη ανταπόδοσις των ιδίων ήτοι: εκδίκησις έναντι της τόσον μεγάλης απανθρωπιάς και έναντι των τόσων εκατομμυρίων ανθρωποκτονιών – πλέον των εξ εκατομμυρίων υπελογίσθησαν τα θύματα του Στάλιν υπό των παλαιοτέρων μελετητών, δεκάδες εκατομμυρίων λέγουν σήμερον οι ίδιοι απόγονοι μεγάλων στελεχών της κομμουνιστικής επαναστάσεως εν Ρωσία, ως ο Αντώνωφ.2
Οι Εβραίοι λοιπόν εξολοθρεύτηκαν από τον Χίτλερ, όπως συνέβη και το 73 μ.Χ. από τον Τίτο, διότι πλήρωσαν τα επίχειρα της κακίας και των συνωμοσιών τους: Τότε συνωμότησαν για να φέρουν τον χριστιανισμό, τώρα για να εγκαταστήσουν τον κομμουνισμό. Η εξολόθρευσή τους από τον Χίτλερ ήταν “μία ανταπόδοσις των ιδίων” για τα “εγκλήματα” που… διέπραξε ο Στάλιν, μια και το ρωσικό καθεστώς δημιουργήθηκε από μια εβραϊκή συνωμοσία. (πρόκειται για τον εβραιομπολσεβικισμό της ναζιστικής προπαγάνδας).
Μια αντιδημοκρατική ιδεολογία
Μήπως όμως αυτό το κείμενο αποτελεί μια αντιδημοκρατική παρέκβαση που δεν συμβαδίζει με το γενικότερο πνεύμα του περιοδικού; Μήπως είναι απλώς ένα άρθρο σε μια πορεία 23 χρόνων του Δαυλού; Αντίθετα, η αντιδημοκρατική και αντιεξισωτική ιδεολογία αποτελεί το κύριο ιδεολογικό στοιχείο τόσο αυτού του περιοδικού, όσο και ενός μεγάλου μέρους του λεγόμενου “ελληνοκεντρικού” χώρου. Και κάτι τέτοιο αποτελεί ύβρι τόσο για τους αρχαίους Έλληνες που όντως έδωσαν μορφή και νόημα στη δημοκρατία, όσο και σε όσους νεώτερους εμπνεύστηκαν στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες τους από την αρχαιο-ελληνική δημοκρατική παράδοση.
Ας αρχίσουμε από ένα αντιδημοκρατικό “μανιφέστο” που δημοσιεύεται με ψευδώνυμο σε περίοπτη θέση στον Δαυλό του Νοεμβρίου του 1982, όταν δηλαδή διαμορφωνόταν το ιδεολογικό περίγραμμα του εντύπου. Παρά τον διάφανο συμβολισμό του ψευδωνύμου, “Λευτέρης Δίκαιος”, που παραπέμπει τόσο σε ιδεολογική αναφορά (Ελευθερία και δικαιοσύνη), όσο και πιθανώς προσωπική, τα αρχικά είναι Λ. Δ., είναι χαρακτηριστικό πως οι εκδότες του Δαυλού το δημοσίευσαν χωρίς υποχραφή. Ακόμα και αυτοί τρόμαξαν ίσως να ταυτιστούν με τις προφανείς ιδεολογικές συνδηλώσεις ενός κειμένου, του οποίου ο τίτλος, “Η ισότητα, η μάζα, η παρακμή”, παραπέμπει σε όλη την μακρά αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική παράδοση από τον Burke έως τις ολοκληρωτικές αντιλήψεις του Μεσοπολέμου. Η κριτική από την σκοπιά του αριστοκρατισμού και του ιταλικού και γερμανικού ολοκληρωτισμού στη Δημοκρατία, –έστω την αστική– υποστήριζε πάντα πως η ισότητα (ακόμα και η πολιτική μόνο) και η συνακόλουθη είσοδος των μαζών στην πολιτική οδηγεί στην παρακμή. Ας διαβάσουμε τον Λ. Δ.
…η άνοδος των μαζών εν ονόματι της ισότητας αποτελεί ένα από τα σημαντικώτερα αίτια της σύγχρονης καλπάζουσας ιστορικής παρακμής, αν όχι το μοναδικό αίτιο. Και τούτο, γιατί όλο αυτό το αρρωστημένο οικοδόμημα της κρατούσης τάξεως πραγμάτων που ισχύει στον σύγχρονο κόσμο, το πνευματικο-κοινωνικο-πολιτικό οικοδόμημα της ισοπεδώσεως, ανεγείρεται πάνω σε δύο τερατώδη ψεύδη. Τα πρώτο ψεύδος είναι η ίδια η αρχή της ισότητας, αυτή η παρά φύσιν, η καθ’ ολοκληρίαν ανύπαρκτη αντικειμενικά, η άδικη, η απόλυτα τεχνητή, δουλοποιητική και δογματική εφεύρεση, που επιμένει σαν Προκρούστης να ισώνη τα άνισα σε πείσμα της αλήθειας, να εξομοιώνη τους ικανούς με τους ανίκανους σε πείσμα της ελευθερίας και να απαγορεύη στους άξιους να προηγούνται και ηγούνται των ανάξιων σε πείσμα της δικαιοσύνης.
Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν της σύγχρονης εποχής δεν είναι η ανισότητα των ανθρώπων, η εκμετάλλευση, η τυπική και μόνον ισότητα των πολιτών, η οποία οδηγεί και στην ουσιαστική αποδυνάμωση και μαζοποίηση της δημοκρατίας, αλλά αντίθετα αυτή η ίδια η αρχή της ισότητας, που με τόσους αγώνες επέβαλαν σε ένα βαθμό οι επαναστάσεις των τριών τελευταίων αιώνων. Και το επιχείρημα είναι πάγιο, η ισότητα είναι “παρά φύσιν”. Το τέχνασμα είναι προφανές, οι πραγματικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους μεταβάλλονται σε βάση της ανισότητας. Και όμως η ιστορία έχει δείξει πως οι μεγαλύτερες διαφορές είναι συνέπεια της ανισότητας και όχι το αντίστροφο. Επί πλέον δε οι ατομικές διαφορές σε μια ανθρώπινη κοινωνία, συγκροτημένη σύμφωνα με το δίκαιο αναπτύσσονται και καλλιεργούνται στη βάση των ίσων ευκαιριών και της ισότητας. Μόνον η φασιστική και ναζιστική αντίληψη ξαναφέρνει την ανθρώπινη κοινωνία στη λογική της αγέλης, όπου κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυροτέρου, το περιβόητο “κατά φύσιν”, λες και η ανθρώπινη κοινωνία αποτελεί μια απλή αναπαραγωγή της αγέλης. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για την ολιγαρχική-ολοκληρωτική αντίληψη του συγγραφέα ακολουθεί η θεωρία της φυσικής –και κατά συνέπεια και φυλετικής;– υπεροχής των αρχόντων επί των εξουσιαζομένων
Και το δεύτερο ψεύδος πάνω στο οποίο ανεγείρεται ο χάρτινος ψευδόπυργος της σύγχρονης παρακμής, ψεύδος αλληλένδετο, θάλεγα σύστοιχο με το πρώτο, είναι η κατάσταση της εξουσίας, αυτό το παρά φύσιν, επίσης, σύνδρομο της ομαδικής συμβιώσεως του ανθρώπινου είδους, όπου οι εξουσιαστές δεν είναι οι φυσικοί ηγέτες, δηλαδή ανώτεροι των κυβερνωμένων και όπου οι εξουσιαζόμενοι δεν είναι οι φυσικά κυβερνώμενοι, δηλαδή υποδεέστεροι των ηγετών. [ ] Σκεφθήτε, πρώτ’ απ’ όλα, ότι η ισότητα και η αναξιοκρατούμενη – ισοπεδωτική εξουσία της δυνάμεως [ ] αποτελεί διακοπή της λειτουργίας, άρση του βασικότερου και ζωτικώτερου νόμου, που ισχύει στον κόσμο των έμβιων όντων, του νόμου της φυσικής επιλογής, του νόμου που απαγορεύει στα υποδεέστερα, νοσηρά, εκφυλισμένα και γενικά εξασθενημένα ψυχικώς και βιολογικώς άτομα όχι μόνο να ηγούνται και να έχουν την ευθύνη για την επιβίωση της ομάδος, αλλά και να τεκνοποιούν, να συμμετέχουν στην διαιώνιση του είδους – προφανώς γιατί η Φύση θέλει να προλάβη την γέννηση ψυχικώς και βιολογικώς εκφυλισμένων απογόνων, άρα να αποκλείση τον σταδιακό γενικό εκφυλισμό του είδους, που τελική του κατάληξη θα ήταν η εξαφάνισή του. [Και το απαγορεύει, αναθέτοντας την γονιμοποίηση των θηλέων στα ισχυρότερα βιολογικώς και ψυχικώς άρρενα, τους νικητές αυτούς του γενετήσιου πολέμου].
Πρόκειται κυριολεκτικώς για ένα εγκώμιο του δικαίου της ζούγκλας και του φυλετικού ολοκληρωτισμού που ανάγει σε υπέρτατη αρχή των ανθρωπίνων κοινωνιών την φυσική επιλογή, που φθάνει μέχρι τον αποκλεισμό των “κατωτέρων” ατόμων από την τεκνοποίηση, θυμίζοντας την ναζιστική ευγονική και μεταβάλλει τον γενετήσιο ανταγωνισμό των αρρένων σε “γενετήσιο πόλεμο”.
Στο καθεστώς της ισότητας της σύγχρονης εξουσίας ανίκανοι, άθλιοι, ανελεύθεροι, διεφθαρμένοι, διεστραμμένοι, βλάκες, άχρηστοι, μη δημιουργικοί, νοσηροί, υστερούντες φυσικά και πνευματικά “αναπληρώνουν” τεχνητά και δογματικά τη φυσική μειονεξία τους, την αληθινή και πραγματική μειονεξία τους, εξομοιούμενοι με τους ικανούς, τους έντιμους, τους φωτισμένους, τους ελεύθερους, τους δημιουργούς, τους φυσικά και ηθικά προικισμένους, τους άξιους. Και η συμβατική αυτή ίσωση, [ ] επεκτείνεται σταδιακά [ ] φθάνοντας μέχρι της εξομοιώσεως, της εξισώσεως δύο τόσο ανόμοιων, φυσικά και αντικειμενικά, πραγμάτων, όπως είναι τα δύο φύλα [ ]
Εδώ το αντιδημοκρατικό παραλήρημα φθάνει μέχρι την κήρυξη της ανισότητας των δύο φύλων, όπου η ισότητα ταυτίζεται εντέχνως με την εξομοίωση και η απόρριψη της εξομοιώσεως μεταβάλλεται σε καταδίκη της ισότητας (“της εξισώσεως”). Όσο δε για την δημοκρατία “το καθεστώς της ισότητας της σύγχρονης εξουσίας”, είναι το σύστημα όπου οι μειονεκτικοί (που δεν ρίχθηκαν στον Καιάδα) αναπληρώνουν την μειονεξία τους. Και επειδή ο συγγραφέας έχει συνείδηση του χαρακτήρα των απόψεών του ολοκληρώνει ως εξής:
[ ] δεν μου διαφεύγει, ότι μερικές από τις απόψεις που διατύπωσα εδώ, δεν αποκλείεται να θεωρηθούν ως… “αντιδημοκρατικές”. [ ] Αν χαρακτηρίζομαι ως “αντιδημοκρατικός”, γιατί ερευνώ και λέγω ελεύθερα το αληθινό και το δίκαιο, αποδέχομαι ευχαρίστως τον χαρακτηρισμό.3
Και η συνέχεια έρχεται επωνύμως, από τον εκδότη του Δαυλού, Δ. Λάμπρου, ο οποίος σε άρθρο του με τον τίτλο “Το παραμύθι του Κοινοβουλευτισμού” προσπαθεί να συγκεκριμενοποιήσει το αντιδημοκρατικό ιδεώδες του και το αναδείξει ως αντικοινοβουλευτικό. Και επιχειρεί να στηριχτεί στους αρχαίους Έλληνες και να τους μεταβάλει σε οπαδούς αυτού του ολιγαρχικού ιδεώδους.
Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι οι Έλληνες δεν ανεκάλυψαν μόνο τη δημοκρατία αλλά όλα τα πολιτεύματα και τα εφάρμοσαν οι ίδιοι [ ] ας εξετάσουμε την ελληνικότητα του Κοινοβουλευτισμού.
[ ] Κύρια ιδεολογική βάση του Κοινοβουλευτισμού είναι η αρχή της ισότητας (egalité). Οι πολίτες του κοινοβουλευτικού καθεστώτος έχουν ψήφο της ίδιας αξίας. Η ψήφος του βλακός έχει το ίδιο βάρος με την ψήφο του σοφού, η ψήφος του απατεώνος μετρά το ίδιο με την ψήφο του έντιμου, η ψήφος του δημιουργικού ανθρώπου δεν έχει καμμιά διαφορά από την ψήφο του ανικάνου κ.ο.κ. Στον Κοινοβουλευτισμό η έννοια της ποιότητας είναι απαράδεκτη και “αντιδημοκρατική”, οι άνθρωποι ισοπεδώνονται από κάποιον δογματικό οδοστρωτήρα, κυριαρχεί η έννοια της ποσότητας, του αριθμού, της πλειοψηφίας… [ ]
Αυτή η ιδεολογική αρχή της ισότητας και η συναφής προς αυτήν αρχή της ποσότητας είναι ξένες όχι μόνο προς την ελληνική Δημοκρατία, αλλά και γενικά προς κάθε εκδήλωση του Ελληνικού Πολιτισμού[ ]. Στην Αθηναίων Πολιτεία δεν είχαν το δικαίωμα ψήφου το 90% του ενήλικου πληθυσμού περίπου (δούλοι, γυναίκες, μέτοικοι, άτιμοι, ασεβείς κ.λπ.)[ ]
Η τρίτη και πιο χαρακτηριστική αρχή του Κοινοβουλευτισμού είναι ο “πλουραλισμός”, η ύπαρξη δηλαδή περισσότερων του ενός κομμάτων μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος. [ ]. Όπως συνέβη και με τα άλλα πολιτικοκοινωνικά προϊόντα του αστικού Διεθνισμού –π.χ. τις “κοινωνικές τάξεις” ή τη “διάκριση των εξουσιών” ή τον συνδικαλισμό–, ο βαθύτερος σκοπός που υπηρετεί ο πλουραλισμός είναι η αποδυνάμωση και εξαφάνιση των Εθνών, η αποσύνθεση της γενικής θελήσεως και η υποταγή τους στη Διεθνή Εξουσία. [ ]4
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να επιμείνω. Ο συγγραφέας βδελύσσεται την αρχή της πλειοψηφίας, της ισότητας, καθώς και την ύπαρξη διαφορετικών κομμάτων. Αυτό είναι ακριβώς, λέξη προς λέξη και το ιδεώδες του ολοκληρωτισμού. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με δεκάδες άρθρων5, αλλά ο χρόνος του αναγνώστη και ο χώρος μας, δεν το επιτρέπει. Σε ό,τι αφορά στην ανοικτά παγκοσμιοποιητική ιδεολογία του περιοδικού έχουμε ήδη αναφερθεί στο πρώτο μέρος και θα ήταν κουραστικό να επανέλθουμε. (Ίσως θα χρειαζόταν ένα τρίτο μέρος γι΄αυτό).
Τα συμπεράσματα εναπόκεινται στον αναγνώστη. Φαντάζομαι πως τουλάχιστον θα έχει αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους επιμείναμε στην σε δύο συνέχειες παρουσίαση του αρχετύπου περιοδικού του λεγόμενου αρχαιολατρικού χώρου.
1. Στέφανος Μυτιληναίος, “Σύγκρουση Διογενών-Κρονίων, 0ι ανθρωποθυσίες της Κρονίας λατρείας και η εγκατάσταση της στα (Ιερο)Σόλυμα”, Δαυλός τ. 223, Ιούλιος 2000, σσ. 14235-14242.
2. Π. Τσίνας “Κομμουνισμός: η τέταρτη θρησκεία της ερήμου”, Δαυλός, τ. 140-141 – Αυγ. Σεπτ. 1993, σσ. 8171 – 8184.
3. Τα αποσπάσματα από το, Λευτέρης Δίκαιος, “Η ισότητα , η μάζα, η παρακμή”, Δαυλός, τ. 11, Νοέμβριος,1982.
4. Δ. Ι. Λάμπρου, “Το παραμύθι του κοινοβουλευτισμού”, Δαυλός, τ. 142, Οκτώβριος 1993.
5. Ανάμεσά τους ενδεικτικά αναφέρουμε και τα: Δ. Ι. Λάμπρου, “Ο Προκρούστης και η θεά Δίκη”, τ. 7 , Ιούλιος 1982, Δ.Ι. Λάμπρου, “Συνδικαλισμός ή η ελευθερία της δουλείας”, τ. 107, με προφανές, ακόμα και από τον τίτλο συναγόμενο, περιεχόμενo.
