Η σκοτεινή πλευρά του μετρό

Ε­ντά­ξει. Το Με­τρό εί­ναι βο­λι­κό για πολ­λούς α­πό ε­μάς. Πας γρή­γο­ρα, εί­ναι κα­θα­ρό και μέ­σα στη Ζού­γκλα των με­τα­κι­νή­σε­ων της Α­θή­νας, το Σύ­­ντα­γ­μα-Δάφ­νη σε 9 λε­πτά μοιά­ζει ό­α­ση. Εί­ναι ό­μως αυ­τή ό­λη η α­λή­θεια; Ή μή­πως η μι­σή; Ί­σως και λι­γό­τε­ρη θα λέ­γα­με ε­μείς.
…Το γε­γο­νός ό­μως ό­τι η με­τα­κί­νη­ση του πο­λί­τη α­κρί­βυ­νε τό­σο πο­λύ ό­σο ποιο γρή­γο­ρη έ­γι­νε, εί­ναι γε­γο­νός που α­φο­ρά την πλειο­ψη­φί­α, τους πά­ντες. 800 δρχ την η­μέ­ρα για έ­να πή­γαι­νε-έ­λα με Με­τρό και λε­ω­φο­ρεί­ο ση­μαί­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό δι­πλα­σια­σμό του κό­στους της στοι­χειώ­δους με­τα­κί­νη­σης: δου­λειά-σπί­τι, σπί­τι-δου­λειά. Αν το υ­πο­λο­γί­σου­με σε μη­νιαί­α βά­ση και μα­ζί με ό­λες τις υ­πό­λοι­πες με­τα­κι­νή­σεις μας, μας κά­νει μια γε­ρή νέ­α λη­στεί­α στο μι­σθό μας, στο ό­νο­μα της τα­χύ­τη­τας και της ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σης. Μή­πως στην ί­δια λο­γι­κή δεν βρί­σκο­νται και ό­λα τα νέ­α με­γά­λα έρ­γα; Α­ε­ρο­δρό­μιο, αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μοι κλπ, που στο ό­νο­μα της ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σης και της γκλα­μου­ριάς α­κρι­βαί­νουν τα ει­σι­τή­ρια, βά­ζουν διό­δια, χρε­ώ­νουν το παρ­κά­ρι­σμα και γε­νι­κά ει­σπράτ­τουν δι­πλή και τρί­δι­πλη την ό­ποια πραγ­μα­τι­κή ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση προ­σφέ­ρουν.
Α­κό­μα πιο πέ­ρα, το γε­γο­νός ό­τι μια σει­ρά α­πό προ­βλε­πό­με­νους σταθ­μούς του Με­τρό στις νέ­ες ε­πε­κτά­σεις προς τις λα­ϊ­κές συ­νοι­κί­ες (Αι­γά­λε­ω και Πε­ρι­στέ­ρι) πε­ρι­κό­πτο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό το μι­σό, στο ό­νο­μα της α­πο­δο­τι­κό­τη­τας και των κερ­δών, εις βά­ρος της ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σης των πο­λι­τών και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, εί­ναι άλ­λο έ­να γε­γο­νός που φα­νε­ρώ­νει α­νά­γλυ­φα με ποια λο­γι­κή α­ντι­με­τω­πί­ζουν το Με­τρό αυ­τοί που, ε­νώ ο ελ­λη­νι­κός λα­ός το πλή­ρω­σε, το πα­ρου­σιά­ζουν ως δι­κό τους ε­πί­τευγ­μα και το δια­χει­ρί­ζο­νται ως μα­γα­ζί τους.
Θέ­λουν έ­να Με­τρό χώ­ρο α­πο­στει­ρω­μέ­νο, τρο­μο­κρα­τι­κά α­στυ­νο­μευό­με­νο, χώ­ρο που α­ντι­με­τω­πί­ζει τον πο­λί­τη που το χρη­μα­το­δό­τη­σε σαν ά­βου­λο ε­μπό­ρευ­μα προς με­τα­φο­ρά, σαν πε­λά­τη και ό­χι σαν πο­λί­τη. Θέ­λουν έ­να Με­τρό χώ­ρο οι­κο­νο­μι­κής α­φαί­μα­ξης και δια­φή­μι­σης. Ό­χι δη­μό­σιο χώ­ρο που α­πο­δί­δε­ται στους πο­λί­τες αλ­λά σαν μα­γα­ζί μιας ε­ται­ρί­ας που με την στή­ρι­ξη του κρά­τους α­πα­γο­ρεύ­ει τα πιο α­πλά αν­θρώ­πι­να και φυ­σι­κά πράγ­μα­τα. Α­πα­γο­ρεύ­ει τη δια­κί­νη­ση ι­δε­ών ε­νώ ε­πι­τρέ­πει την ε­μπο­ρι­κή δια­φή­μι­ση. Το Με­τρό της Α­θή­νας α­πο­τε­λεί μια πα­νευ­ρω­πα­ϊ­κή πρω­το­τυ­πί­α, α­φού σε κα­μί­α χώ­ρα της Ευ­ρώ­πης οι χώ­ροι αυ­τοί δεν εί­ναι τό­σο α­πα­γο­ρευ­μέ­νοι και α­στυ­νο­μο­κρα­τού­με­νοι. Και έ­να εμ­βό­λι­μο ε­ρώ­τη­μα: μα κα­λά, αυ­τοί οι “ει­δι­κοί φρου­ροί” με τα πο­λυ­βό­λα τι ρό­λο παί­ζουν; Μή­πως πρό­κει­ται να α­νοί­ξουν πυρ μέ­σα στο Με­τρό αν α­ντι­λη­φθούν κά­τι το ύ­πο­πτο;
Ε­μείς λέ­με ό­τι αυ­τή η α­πα­ρά­δε­κτη α­πό κά­θε πλευ­ρά κα­τά­στα­ση πρέ­πει να στα­μα­τή­σει. Το Με­τρό, ό­πως και κά­θε δη­μό­σιος χώ­ρος, πρέ­πει να α­πο­δί­δε­ται στους πο­λί­τες και στη φυ­σιο­λο­γι­κή Ζω­ή. Θέ­λου­με να μπο­ρού­με να χρη­σι­μο­ποιού­με αυ­τούς τους χώ­ρους -που σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση χρη­μα­το­δο­τή­θη­καν α­πό ε­μάς- ε­λεύ­θε­ρα, ό­πως αρ­μό­ζει στη λέ­ξη δη­μό­σιος χώ­ρος, δη­λα­δή για ό­λους.
Η προ­στα­σί­α του χώ­ρου και ο σε­βα­σμός του δεν μπο­ρεί να βα­σί­ζε­ται στην σκαν­δά­λη του ό­πλου, αλ­λά στο κα­τά πό­σο ό­λοι μας το νιώ­θου­με πραγ­μα­τι­κά δι­κό μας. Κα­τά πό­σο ό­λοι μας νιώ­θου­με ό­τι εί­μα­στε πο­λί­τες και ό­χι πε­λά­τες σε ξέ­νο μα­γα­ζί.
ζη­τά­με:
να ε­πι­τρα­πεί η ε­λεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση ι­δε­ών στους χώ­ρους του Με­τρό,
να μπού­νε τα­μπλό για πο­λι­τι­κή και πο­λι­τι­στι­κή ε­νη­μέ­ρω­ση,
να μειω­θεί-ε­πι­δο­τη­θεί το ει­σι­τή­ριο,
να μην α­κυ­ρω­θεί κα­νέ­νας σταθ­μός ε­πι­βί­βα­σης στις νέ­ες ε­πε­κτά­σεις,
να πά­ει το με­τρό στην πα­νε­πι­στη­μιού­πο­λη,
να ε­πι­τρα­πεί η με­τα­φο­ρά πο­δη­λά­των με τους συρ­μούς,
να α­πο­μα­κρυν­θούν οι ει­δι­κοί φρου­ροί,
να μην α­ναρ­τη­θούν ε­μπο­ρι­κές δια­φη­μί­σεις,
να υ­πάρ­χουν α­νοι­χτές δη­μό­σιες τουα­λέ­τες στο χώ­ρο του Με­τρό,
να γί­νο­νται σε­βα­στά τα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο χώ­ρο.
(Α­πό­σπα­σμα α­πό προ­κή­ρυ­ξη που κυ­κλο­φό­ρη­σε στο Με­τρό της Α­θή­νας α­πό την ο­μα­δα Virus).