παλεύοντας στη Θράκη για έναν Τούρκο φίλο

του Κώστα Καραϊσκου*

Ο Χακ­κί Α­τσι­κα­λίν, Τούρ­κος πο­λι­τι­κός πρό­σφυ­γας, για­τρός, δια­νοού­μενος και μέ­λος της συ­ντα­κτι­κής ο­μά­δας του δε­κα­πεν­θήμε­­ρου Α­ντι­φω­νη­τή της Κο­μο­τη­νής α­πό τριε­τί­ας, ζού­σε στη θρα­κι­κή πρω­τεύ­ου­σα α­πό το 1998, α­να­μέ­νο­ντας α­πά­ντη­ση στο αί­τη­μα πο­λι­τι­κού α­σύ­λου που εί­χε υ­πο­βά­λει. Τον πε­ρα­σμέ­νο Φε­βρουά­ριο, το Υ­πουρ­γεί­ο Δη­μό­σιας Τά­ξης α­πέρ­ρι­ψε την αί­τη­σή του ο­ρι­στι­κά και με την κοι­νο­ποί­η­ση αυ­τής τής α­πό­φα­σης ο Α­τσι­κα­λίν συ­νε­λή­φθη προ­κει­μέ­νου να α­πε­λα­θεί στην… Τουρ­κί­α. Ε­πρό­κει­το για σκαν­δα­λώ­δη α­πό­φα­ση, για έ­να πο­λι­τι­κό α­τό­πη­μα και α­λη­θι­νό έ­γκλη­μα, α­φού εκ­κρε­μούν σε βά­ρος του Χακ­κί καταδίκες δε­κά­δων χρό­νων κά­θειρ­ξης για την α­ντι­κα­θε­στω­τι­κή του αρ­θρο­γρα­φί­α, ή­δη α­πό τό­τε που ζού­σε στη χώ­ρα του. Προ­σθέ­το­ντας έ­κτο­τε την λι­πο­τα­ξί­α του α­πό τον τουρ­κι­κό Στρα­τό, την δρά­ση του στην Α­θή­να στο πλευ­ρό των Κούρ­δων (Κουρ­δι­κή Ε­ρυ­θρά Η­μι­σέ­λη­νος, Κουρ­δι­κό Πρα­κτο­ρεί­ο Ει­δή­σε­ων) και την εν Ελ­λά­δι αρ­θρο­γρα­φί­α του, ή­ταν προ­φα­νές ό­τι ο άν­θρω­πος ο­δη­γού­νταν σε ι­σό­βια κό­λα­ση.
Α­πό την πρώ­τη η­μέ­ρα της σύλ­λη­ψής του (9 Μαρ­τί­ου 2001), ξε­κί­νη­σε έ­νας με­γά­λος α­γώ­νας προ­κει­μέ­νου να α­να­τρα­πεί η υ­πουρ­γι­κή α­πό­φα­ση. Συ­στή­θη­κε Ε­πι­τρο­πή Συ­μπα­ρά­στα­σης στην Κο­μο­τη­νή, στην Ξάν­θη και στην Α­λε­ξαν­δρού­πο­λη, κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν ό­λοι οι φί­λοι ε­ντός κι ε­κτός Θρά­κης, τα το­πι­κά ΜΜΕ έ­δω­σαν το κα­λύ­τε­ρο που μπο­ρού­σαν για την α­νά­δει­ξη και συ­ντή­ρη­ση του ζη­τή­μα­τος στην ε­πι­και­ρό­τη­τα, δό­θη­καν α­μέ­τρη­τες συ­νε­ντεύ­ξεις και ε­ξε­δό­θη­σαν ά­πει­ρα δελ­τί­α Τύ­που, συ­γκε­ντρώ­θη­καν ε­κα­το­ντά­δες υ­πο­γρα­φές υ­πέρ της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης του κρα­του­μέ­νου, ζη­τή­θη­κε η βο­ή­θεια ό­λων των πο­λι­τι­κών που κα­τά και­ρούς έ­δω­σαν δείγ­μα­τα δη­μο­κρα­τι­κής γρα­φής για α­νά­λο­γες πε­ρι­πτώ­σεις, ορ­γα­νώ­θη­κε συ­νέ­ντευ­ξη Τύ­που στην Α­θή­να, έ­γι­ναν πα­ρεμ­βά­σεις σε ε­φη­με­ρί­δες, ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κούς σταθ­μούς και κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη, ε­πι­σκέ­φθη­κε τον Υ­πουρ­γό κ. Χρυ­σο­χο­ΐ­δη τρι­με­λής α­ντι­προ­σω­πεί­α για το ί­διο θέ­μα, μέ­χρι που ό­λη αυ­τή η προ­σπά­θεια τε­λε­σφό­ρη­σε: Ο “για­τρός” ε­λευ­θε­ρώ­θη­κε με τρο­πο­ποί­η­ση της προ­η­γού­με­νης υ­πουρ­γι­κής α­πό­φα­σης και α­να­μέ­νε­ται ο­ρι­στι­κή λύ­ση του προ­βλή­μα­τος, βο­η­θού­ντος και του Συμ­βου­λί­ου της Ε­πι­κρα­τεί­ας, ό­που έ­χει κα­τα­τε­θεί προ­σφυ­γή.
Τώ­ρα που η ι­στο­ρί­α φαί­νε­ται να κλεί­νει, ή που εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει το δρα­μα­τι­κό της τέ­λος έ­χει α­πο­κλει­σθεί, α­ξί­ζει να δει κα­νείς το τί συ­νέ­βη, τί ε­πε­τεύ­χθη τε­λι­κά και να βγουν με­ρι­κά χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα. Έ­να με­γά­λο ό­φε­λος α­πό ό­λη αυ­τήν την κι­νη­το­ποί­η­ση ή­ταν ό­τι κρί­θη­κε ο κα­θέ­νας για την ει­λι­κρί­νεια των λό­γων του. Ή­ταν μια ι­στο­ρί­α που δη­μιούρ­γη­σε α­να­πά­ντε­χες α­να­τρο­πές και πρω­το­φα­νή ο­ξύ­μω­ρα στην το­πι­κή κοι­νω­νί­α της Θρά­κης: Έ­νας Τούρ­κος που τον υ­πε­ρα­σπί­ζο­νταν ό­λη η το­πι­κή χρι­στια­νι­κή κοι­νω­νί­α και μι­κρή μα ση­μα­ντι­κή με­ρί­δα της μου­σουλ­μα­νι­κής, κα­θώς και το σύ­νο­λο των ΜΜΕ της πε­ριο­χής, πλην “εκ­συγ­χρο­νι­στών”. Οι τε­λευ­ταί­οι ε­πέ­μει­ναν μέ­χρι τέ­λους εί­τε στην έ­νο­χη σιω­πή τους εί­τε στις βρώ­μι­κες φη­μο­λο­γί­ες που (βο­η­θού­ντων των γνω­στών Τουρ­κο­φρό­νων και του ε­πί­σης γνω­στού Πο­μά­κου χα­φιέ) άρ­χι­ζαν α­πό την πρα­κτο­ρο­λο­γί­α και κα­τέ­λη­γαν στην “τρο­μο­κρα­τί­α” ή και σε φαι­δρό­τη­τες του τύ­που “ο Πλεύ­ρης τον έ­στει­λε στη Θρά­κη”!!! Ε­πρό­κει­το ε­πί­σης για έ­να θέ­μα για το ο­ποί­ο κα­νέ­να κόμ­μα – πλην της Δη­μο­κρα­τι­κής Πε­ρι­φε­ρεια­κής Έ­νω­σης – και κα­νέ­νας δη­μό­σιος ή δη­μο­τι­κός φο­ρέ­ας δεν πή­ρε θέ­ση. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι στην Α­θή­να στε­λέ­χη ό­λων α­νε­ξαι­ρέ­τως των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των βο­ή­θη­σαν, πε­ρισ­σό­τε­ρο ή λι­γό­τε­ρο. Στη Θρά­κη ό­μως, ό­που η έκ­φρα­ση συ­μπα­ρά­στα­σης εί­χε κό­στος και χρειά­ζο­νταν τόλ­μη για με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με τον διά­χυ­το κε­μα­λι­σμό, με­τρή­σα­με λι­γο­στούς ε­πώ­νυ­μους φί­λους. Σε α­ντί­θε­ση με τον α­πλό κό­σμο που, ό,τι κι αν του σέρ­νουν ο­ρι­σμέ­νοι φω­τα­δι­στές του ε­παγ­γελ­μα­τι­κού α­ντι­ρα­τσι­σμού, α­πέ­δει­ξε άλ­λη μια φο­ρά πως ο φυ­λε­τι­σμός πα­ρα­μέ­νει ξέ­νο σώ­μα για την ψυ­χο­σύν­θε­ση και την πρα­κτι­κή του. Οι ε­ξα­κό­σιοι τό­σοι Χρι­στια­νοί που υ­πέ­γρα­ψαν ε­ντός ε­λα­χί­στων η­με­ρών το αί­τη­μα δι­καί­ω­σης του Α­τσι­κα­λίν, δεν ή­ταν ό­λοι γνώ­στες του α­τό­μου πε­ρί ου ο λό­γος. Α­κού­γο­ντας ό­μως εν ο­λί­γοις την ι­στο­ρί­α του υ­πέ­γρα­φαν χω­ρίς καμ­μί­α α­να­στο­λή που να α­φο­ρά την κα­τα­γω­γή ή τη θρη­σκεί­α του. Υ­πήρ­ξαν συ­γκι­νη­τι­κές πε­ρι­πτώ­σεις σε ε­πι­σκέ­ψεις στο κρα­τη­τή­ριο, ό­που α­πλοί α­να­γνώ­στες του “Ζή­νω­νος” (ψευ­δώ­νυ­μο του Χακ­κί στον Α­ντι­φω­νη­τή) τον ε­πι­σκέ­πτο­νταν για να του εκ­φρά­σουν μια συγ­γνώ­μη για τη συ­μπε­ρι­φο­ρά της πα­τρί­δος μας!
Τε­ρά­στια και η πο­λι­τι­κή ση­μα­σί­α των ε­κα­τόν ει­κο­σιέ­ξι μου­σουλ­μα­νι­κών υ­πο­γρα­φών κά­τω α­πό το ί­διο κεί­με­νο συ­μπα­ρά­στα­σης. Αυ­τοί που κί­νη­σαν τα νή­μα­τα προ­κει­μέ­νου να α­παλ­λα­γούν α­πό την ε­νο­χλη­τι­κή πα­ρου­σί­α του φυ­γά­δα, σί­γου­ρα ε­ξε­πλά­γη­σαν ο­δυ­νη­ρά ό­ταν ά­κου­σαν για τις υ­πο­γρα­φές αυ­τές: Εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που, κά­τω α­πό έ­να κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό αί­τη­μα, α­πτό­με­νο μά­λι­στα των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών, συ­νυ­πάρ­χουν σε τέ­τοιο βαθ­μό χρι­στια­νι­κά και μου­σουλ­μα­νι­κά ο­νό­μα­τα. Αυ­τό και μό­νο α­πο­δει­κνύ­ει το πό­σο ση­μα­ντι­κή εί­ναι η πα­ρου­σί­α του “για­τρού” στη Θρά­κη. Σπά­ει τα στε­ρε­ό­τυ­πα, γε­φυ­ρώ­νει κό­σμους α­σύμ­βα­τους ως τα χθες, ξε­σκε­πά­ζει την υ­πο­κρι­σί­α και την συμ­φε­ρο­ντο­λο­γί­α. Σή­με­ρα που ο κε­μα­λι­σμός κλο­νί­ζε­ται στην ί­δια την Τουρ­κί­α, εί­ναι η κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή να κά­νου­με έ­να βή­μα κι ε­μείς στην Ελ­λά­δα. Η θέ­ση του Α­τσι­κα­λίν εί­ναι στην Κο­μο­τη­νή κι η πρό­τα­ση του Χρή­στου Κη­που­ρού προς τον Δή­μο Κο­μο­τη­ναί­ων για ε­πί­ση­μη α­να­κή­ρυ­ξη του Τούρ­κου ι­κέ­τη σε δη­μό­τη της πό­λης εί­ναι η κα­λύ­τε­ρη α­να­γνώ­ρι­ση της δι­πλής του συ­νει­σφο­ράς: Α­φε­νός στην ε­νη­μέ­ρω­ση της χρι­στια­νι­κής πλειο­νό­τη­τας κι α­φε­τέ­ρου στον εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό της μειο­νο­τι­κής κοι­νω­νί­ας.

*Υ­πεύ­θυ­νος της εφημερίδας της Κομοτηνής “Α­ΝΤΙ­ΦΩ­ΝΗ­ΤΗΣ”