“Εμείς στην Ελλάδα καλύπτουμε όλο και περισσότερες ανάγκες μας με προϊόντα που εισάγονται, ελπίζουμε να γίνουν ξένες επενδύσεις για να αυξηθεί η απασχόληση, τοποθετούμε τα χρήματά μας σε τράπεζες του εξωτερικού και δανειζόμαστε όπου βρούμε καλύτερους όρους… Μας έβλαψε λοιπόν η παγκοσμιοποίηση; Όχι βέβαια! Μας ωφέλησε. Αν λοιπόν ωφεληθήκαμε, γιατί πηγαίνουν τόσοι Έλληνες στη Γένοβα να διαδηλώσουν κατά της παγκοσμιοποίησης;”
Στέφανος Μάνος, Τα Νέα 18/7/01
“Αυτοί που κινητοποιούνται …και εκείνοι που βρίσκονται πίσω τους είναι κυρίως οι παραδοσιακές εταιρείες της λεγόμενης παλιάς οικονομίας που αντιπαθούν τον ανταγωνισμό, …πολλά συνδικάτα αναπτυγμένων χωρών που φοβούνται τον ανταγωνισμό της φθηνότερης εργασίας …Επίσης οπαδοί του προστατευτισμού και της απομόνωσης, κυρίως νεοφασίστες λαϊκιστές …Ομάδες παλαιοκομμουνιστών που βρίσκουν την ευκαιρία για ρεβάνς …και οι φοβισμένοι αντίπαλοι κάθε τι καινούργιου.”
Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Τα Νέα 7/7/01
“Η παγκοσμιοποίηση ως κεντρικό σύνθημα με αρνητικό φορτίο μπορεί να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά. Η επανεξέταση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και η κυβερνητική σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της δοκίμασαν στην πράξη τη σχέση του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό με την έννοια του εκσυγχρονισμού. Η συμβατότητα της δημοκρατίας με την αγορά, της ανάπτυξης με την δικαιοσύνη και το περιβάλλον είναι στοιχήματα ανοιχτά στο χρόνο και το χώρο … Ο εκσυγχρονισμός βοηθά το σοσιαλισμό να γίνει ρεαλιστικός και εξανθρωπίζει τον καπιταλισμό.”
Γ. Πασχαλίδης, υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, Ελευθεροτυπία 3/8/01
“Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όμως, δεν αντιμετωπίζεται μόνο με πρωτότυπες και ριζοσπαστικές μορφές διαμαρτυρίας …Αυτό που θα προσδώσει δυναμική και προοπτική στο κίνημα είναι η διατύπωση μιας νέας προοδευτικής πολιτικής πρότασης, ενός σχεδίου για τη ρύθμιση της παγκόσμιας οικονομίας. Με άλλα λόγια μια πολιτική πρόταση για την προοδευτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης.”
Π. Σκοτεινιώτης, νομάρχης Μαγνησίας, Ελευθεροτυπία
“Τελικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν στη Γένοβα είναι επαναστάτες με αιτία ή απλώς η άγνοια για το τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση δημιουργεί την παγκοσμιοφοβία;
…Αν τα εργατικά κινήματα του 19ου και του 20ού αιώνα κατόρθωσαν να εξανθρωπίσουν σε μεγάλο βαθμό τον καπιταλισμό στο επίπεδο του κράτους-έθνους, είναι κατά την γνώμη μου κινήματα σαν αυτά του Σηάτλ, της Πράγας και της Γένοβας –κινήματα που αναδύονται μέσα από την παγκόσμια κοινωνία των πολιτών– που θα μπορέσουν αν ακολουθήσουν μια έξυπνη στρατηγική, να λειτουργήσουν σαν αντίβαρο και στο πολυεθνικό κεφάλαιο και στον μυωπικό κρατικοκεντρισμό των πολιτικών ηγεσιών των πλουσίων χωρών…
…η συντριπτική πλειοψηφία μη κυβερνητικών οργανώσεων που πήραν μέρος …δεν είναι κατά της παγκοσμιοποίησης γενικά, αλλά της νεοφιλελεύθερης εκδοχής της. Δεν θέλουν την τεχνολογική οπισθοδρόμηση αλλά τον πιο δίκαιο καταμερισμό … Δεν θέλουν την κατάργηση της απελευθέρωσης των αγορών αλλά τον συνδυασμό αυτής της απελευθέρωσης με ουσιαστικά μέτρα υποστήριξης των θυμάτων της.”
Ν. Μουζέλης, Το Βήμα 28/7/01
“Εμάς μας ενδιαφέρει να επισημάνουμε την ανάγκη να αποκρυσταλλωθεί πολιτικά αυτό το νέο κοινωνικό κίνημα. Θέλουμε δηλαδή πολιτικές, δημοκρατικές ρυθμίσεις στα φαινόμενα της αγοράς των νέων τεχνολογιών.”
Ν. Κωνσταντόπουλος, Ελευθεροτυπία 19/7/01
“Θα επιμείνω, παρά το κλίμα, στον ισχυρισμό μου –αυτονόητο κάτω από άλλες συνθήκες– ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κατάρα. Δεν είναι ακατανόητο φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι νομοτέλεια που δεν επηρεάζεται απ’ τον άνθρωπο. Είναι στάδιο στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Είναι στάδιο το οποίο ο πολίτης του κόσμου και η παγκοσμιοποιημένη πολιτική οφείλει να διαχειριστεί. Αυτό βεβαίως δεν το έχουμε ακόμη πετύχει. Η απουσία πολιτικής διαχείρισης της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας είναι η επιλογή της νεοφιλελεύθερης οπτικής που επικράτησε στην δεκαετία του ’80. Οφείλεται στην αδυναμία της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στην δεκαετία του ’90 να ξεπεράσει τις εθνικές περιχαρακώσεις και να δώσει παγκοσμοιοποιημένες πολιτικές λύσεις ρύθμισης των οικονομικών φαινομένων. Η αργή και συχνά ναρκοθετημένη πορεία της Ευρώπης, παρά την επικράτηση της σοσιαλδημοκρατίας στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είναι η εναργέστερη απόδειξη.”
Μ. Δαμανάκη, Τα Νέα 21/7/01
“Με άλλα λόγια ο Μπερλουσκόνι και οι φαιοί άνθρωποί του δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους κουκουλοφόρους αναρχοκάτι ή και πρακτοροκάτι, με εξαίρεση την καλύτερη οργάνωση και τον καλύτερο οπλισμό των μπράβων τους. Οι μεν δεν μπορούσαν να σκεφτούν καν ότι η διαδήλωση είναι δικαίωμα. Και οι δε να μετρήσουν την απόσταση που χωρίζει ένα δημοκρατικό δικαίωμα από την όποια δήθεν επαναστατική βία.”
Ρ. Σωμερίτης, Το Βήμα, 12/8/01
“Αλλά και η “συμβολική” προσπάθεια διάσπασης της “κόκκινης γραμμής” δεν μπορεί να προέρχεται από μια σχεδιασμένη με ώριμη πολιτική σκέψη πρωτοβουλία. Οφείλεται μάλλον σ’ ένα παλιό επαναστατικό σύνδρομο που προβάλλει την παλικαριά και επιλέγει την αντιπαράθεση σε πεδία όπου ο αντίπαλος είναι ισχυρότερος.“
Γ. Μαυρίκιος, Η Αυγή 30/8/01
“Σκεφτείτε, αν προσπαθούσαμε να πάμε όλοι μαζί και να ευθυγραμμίζαμε την γραμμή της πάλης και των συνθημάτων, θα πνίγονταν τα πιο επαναστατικά ρεύματα.”
Αλ. Παπαρήγα, Ελευθεροτυπία
“Οι εξελίξεις απαιτούν ένα πανίσχυρο ΚΚΕ. Πανίσχυρο ολόπλευρα. Το κίνημα στη Γένοβα θα ήταν πολύ πιο ουσιαστικό, πιο βαθύ, πιο ελπιδοφόρο αν στην καθοδήγησή του κυριαρχούσαν δυνάμεις με ξεκάθαρο αντιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό…”
Μ. Μαΐλης, Ριζοσπάστης 29/07/01