του Θόδωρου Ντρίνια
Στον προσεκτικό παρατηρητή των εξελίξεων του τελευταίου διμήνου γύρω από την εξάρθρωση της 17Ν, είναι φανερό ότι, πέρα από το αστυνομικό – δικαστικό σκέλος, βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση αλλαγών στο πολιτικό τοπίο και τη λαϊκή συνείδηση. Ξένες πρεσβείες, εντεταλμένοι μυστικών υπηρεσιών, κολαούζοι δημοσιογράφοι και διανοούμενοι, στρατοδίκες της Χούντας, ανανήψαντες “αριστεροί” και “νέο-φιλελεύθεροι” υποτακτικοί, εξεστράτευσαν για τη μεγάλη ρεβάνς. Οι εργατικοί αγώνες του Μεσοπολέμου, η Αντίσταση κι ο Εμφύλιος, ο αντιδικτατορικός αγώνας, οι εργατικοί αγώνες της Μεταπολίτευσης, οι αγώνες κατά του Βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, η καθολική άρνηση του λαού μας στις ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν, η αλληλεγγύη υπέρ των καταπιεσμένων λαών και διωκόμενων αγωνιστών (Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Τούρκοι απεργοί πείνας κ.ά.), το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, η αμφισβήτηση της κρατικής βίας, όλα συνδέονται χύδην ή τεχνηέντως με την ατομική τρομοκρατία, συκοφαντούνται ως δυνάμει δολοφονικά. Σκοπός, η ευθυγράμμιση με το νεοταξικό δόγμα του “όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”.
Εκ των πραγμάτων η επιχείρηση αυτή στρέφεται σε πολιτικό επίπεδο κατά της ευρύτερης αριστεράς, ιδιαίτερα αυτής που επιμένει στις αγωνιστικές της αναφορές. Δυστυχώς, σ’ αυτήν την κλιμακούμενη επιχείρηση, ο μέσος όρος των απαντήσεων από κόμματα, οργανώσεις, κινήσεις και πρόσωπα της αριστεράς είναι μέχρι στιγμής απογοητευτικός.
Σημαντικό ρόλο στη σύγχυση και την αναποτελεσματικότητα στο συγκεκριμένο χώρο της αριστεράς σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα, παίζουν τα ακόλουθα:
1. Η ακατάσχετη συνωμοσιολογία και πρακτορολογία. Η προσπάθεια να εξηγηθεί ένα τμήμα της νεώτερης ιστορίας του τόπου με βάση τη δράση “πρακτόρων” παραπέμπει στις πιο σκοτεινές περιόδους του κομμουνιστικού κινήματος. Τότε, και τώρα, οι θιασώτες του “διαλεκτικού υλισμού” έβαζαν στην άκρη τη διαλεκτική ερμηνεία των φαινομένων κι έμπαζαν από το παράθυρο τη μεταφυσική δαιμονολογία. Όχι ότι αποκλείεται (αν και μένει να αποδειχτεί) η, ηθελημένη ή μη, συσχέτιση κάποιων οργανώσεων πολιτικής βίας με μυστικές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης διαδρομής τους, αλλά δεν μπορείς να αγνοείς το ιστορικό και ιδεολογικό πλαίσιο που οδήγησε στη δημιουργία τους μετά την υποχώρηση της επαναστατικής θύελλας της δεκαετίας του ’60. Θα μπορούσε εν τέλει αυτή η στάση να γίνει κατανοητή σαν μια προσπάθεια κομμάτων κι οργανώσεων της αριστεράς να καλυφθούν οι τεράστιες ευθύνες τους για την απογοήτευση που σκόρπισαν σε χιλιάδες κόσμο αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό για την ανάδειξη των κουμποροφόρων Ζορό! Όμως η καταφυγή σ’ αυτήν την πρακτική έχει δύο πολύ σοβαρές συνέπειες. Πρώτον, φέρνει την αριστερά στο ίδιο μήκος κύματος με τις θέσεις του Τράγκα, του Καρατζαφέρη, της “Απογευματινής” και του πιο ρεβανσιστικού κομματιού της δεξιάς. Χωρίς να είναι εξ ορισμού αδύνατον να έχεις σε κάποιο ζήτημα ταυτόσημη θέση με τον ιδεολογικό σου αντίπαλο, το να ταυτίζεσαι όμως σε ένα τόσο σοβαρό γεγονός με ενεργούμενα και εντεταλμένους σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεσαι τις επικίνδυνες στοχεύσεις των πραγματικά “σκοτεινών κύκλων”. Δεύτερον, νομιμοποιεί τις πιο κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κατηγορουμένων για τρομοκρατία.
Μάλιστα, ισχύει το εξής παράδοξο: Από τη μία, όσο περνάει ο καιρός, στις πολιτικές δυνάμεις που “πρακτορολογούν” από παλιά (ΚΚΕ, ΝΑΡ, μ-λ χώρος –πλην Α/συνέχειας–, κ.ά.) προστίθενται και άλλες (ΣΥΝ, ΑΚΟΑ). Από την άλλη, παρά την άθλια στάση που φέρεται να κράτησε η πλειοψηφία των κατηγορουμένων στην ανάκριση, αυξάνεται στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό αυτών που μετά τις συλλήψεις θεωρούν τα μέλη της 17Ν κοινωνικούς αγωνιστές και πέφτει το ποσοστό αυτών που πιστεύουν ότι πίσω τους κρύβονται μυστικές υπηρεσίες! Το λαϊκό ένστικτο εναντίον της “πρωτοπορίας”, λοιπόν;
2. Η εξόχως αμυντική και απολογητική στάση, οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης, τα έμμεσα “αλληλοκαρφώματα”. Από όλους τους χώρους της αριστεράς δίνουν και παίρνουν οι διαβεβαιώσεις για την “ιερότητα της ανθρώπινης ζωής” κλπ. Άλλοι συμπεραίνουν ότι η ένοπλη βία δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε ήττες ή στο έγκλημα, ανεξάρτητα με την εποχή. Μερικοί αυτοοικτίρονται που η αριστερά δεν έκανε κύριο μέτωπο αγώνα την πάλη κατά της τρομοκρατίας ή δεν συμπαραστάθηκε στα θύματα και στους “συγγενείς των θυμάτων”! Άλλοι επιχαίρουν που ενώ “είχαμε το νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε κάθε είδους βία κατά της βίας της χούντας… Τους νεκρούς τους είχαμε εμείς, όχι οι άνθρωποι της χούντας”, σε αρμονία με τη θεωρία ότι η αριστερά έχει (ή πρέπει να έχει;) μόνο θύματα. Τέλος, πολλοί αναγνωρίζουν με βεβαιότητα ότι η 17Ν δεν έχει σχέση με την αριστερά (έτσι γενικά) γιατί έχουν αντίθετες πρακτικές. Και φυσικά μην ξεχνάμε όσους βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν την πίστη τους στους θεσμούς όπως η δικαιοσύνη και η αστυνομία!
Γιατί, λοιπόν, σήμερα αυτή η πρεμούρα για την “αξία της ζωής”, τη “μη-βία” και τις “ορθές αριστερές πρακτικές”; Σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο η συζήτηση αυτή θα είχε ιδιαίτερο πολιτικό και θεωρητικό ενδιαφέρον. Σήμερα, όμως, κάτω από την εμφανή πίεση των τηλε-χαφιέδων, των Τραγκαουνάκηδων και των Ανδριανόπουλων, η αντίδραση αυτή της πλειοψηφίας της αριστεράς δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φοβισμένη και στρεβλή αντίληψη περί άμυνας που απλώς αποθρασύνει τους αντιπάλους [ ]. Όσοι, λοιπόν, προτείνουν η αριστερά να υιοθετήσει, ως πρωτεύον πεδίο πολιτικού αγώνα, τον αγώνα ενάντια στην ατομική τρομοκρατία (ή θλίβονται γιατί δεν το έκανε), απλώς βρίσκουν την ευκαιρία να αποδείξουν την πλήρη ευθυγράμμισή τους με την εξουσία και τους ιμπεριαλιστές. Όλοι οι υπόλοιποι, που αρέσκονται σε θεωρίες, ευαισθησίες και κατέχουν τα “μυστικά” της αριστερής πολιτικής ορθότητας, ας μας δώσουν να καταλάβουμε ολοκληρωμένα και όχι με τσιτάτα: Τα γκουλάγκ, οι εκτελέσεις των “σαμποτέρ”, ο Τσαουσέσκου ανήκουν στην “ουμανιστική παράδοση” της αριστεράς; Βοήθησαν την “ανάπτυξη του μαζικού κινήματος” η άρνηση πιθανότητας πραξικοπήματος το ’67, η υποστήριξη του “εκδημοκρατισμού” υπό τον Μαρκεζίνη, το “Καραμανλής ή τανκς”, η στήριξη του ΠΑΣΟΚ το ’81-’85 κ.ά.; Ή βοηθάνε σήμερα οι 4-5 διαφορετικές επιτροπές για τη Θεσσαλονίκη 2003; Η λογική της πρωτοπορίας ως φορέα των ιστορικών πεπρωμένων των κοινωνικών δυνάμεων, η κυνική δικαιολόγηση των Μέσων από την ιστορική αναγκαιότητα του Σκοπού και η γιακωβίνικη παράδοση περίμεναν τις ένοπλες οργανώσεις για να εμφανιστούν ή ήταν (και είναι) παρούσες για δεκαετίες; Και ακόμα, ποια θεωρία λέει ότι η αριστερά πρέπει να θρηνεί μόνο νεκρούς και να χαίρεται κιόλας για αυτό; Ο Βελουχιώτης τότε τι ήταν; Από πότε εκχωρείται το μονοπώλιο της βίας στο Κράτος και τους ιμπεριαλιστές; Είναι αποδεκτή η λαϊκή αντίσταση απέναντι σε σύμβολα της καταπίεσης και της τυραννίας ή απορρίπτεται μαζί με την ατομική τρομοκρατία; Είναι αποδεκτή η βία ως μέσο για τη διεξαγωγή των πολιτικών επαναστάσεων ή ακριβώς γι’ αυτό το λόγο οι πολιτικές επαναστάσεις διατρέχουν τον κίνδυνο να εκπέσουν στη μαζική τρομοκρατία και επιλέγεται ο μακρόσυρτος δρόμος των κοινωνικών επαναστάσεων; Κι αν επιλέγεται αυτός ο δρόμος, ποιοι είναι οι μετασχηματισμοί σε βάθος χρόνου που επιδιώκονται και με ποια μέσα; Σήμερα που οι Αμερικάνοι, μαζί με τους υποτακτικούς τους και μια χούφτα πολυεθνικές, έχουν εξαπολύσει ένα γενικό πόλεμο απέναντι σε λαούς, τάξεις, τον πλανήτη και την ισορροπία του, ακόμα και στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη (με τη βιοτεχνολογία και την εξουσιαστική της χρήση), ποια είναι η στάση της αντίστασης και με ποια μέσα; Άλλο πράγμα η αυτοκριτική και οι θεωρητικές αναζητήσεις κι άλλο αυτές να γίνονται σήμερα, κατ’ απαίτησιν του Πρετεντέρη και του Ανδριανόπουλου! Αν συνεχιστεί η υποκριτική ευαισθησία των ημερών, η αριστερά θα φαίνεται ότι αποδέχεται το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Και το χειρότερο απ’ όλα, κάποιοι θα έχουν (ή ήδη έχουν) ανοίξει το δρόμο του ιστορικού αναθεωρητισμού που, με όχημα τον “ανθρωπισμό” και την αποστροφή απέναντι στη βία “ως μέσο επίλυσης πολιτικών διαφορών”, βάζει στο στόχαστρο τις πιο αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας (προς αγαλλίασιν των Αμερικανών). Αν ο ένοπλος αντι-δικτατορικός αγώνας συκοφαντείται σήμερα και ο αντι-αποικιακός αγώνας των Κυπρίων ήδη έχει λασπωθεί από χθες ως μάταιος και αιματηρός, σύντομα έρχεται η σειρά του Εμφυλίου και του δικαιώματος στη λαϊκή αυτοάμυνα και κυρίως της ΕΑΜικής Αντίστασης. Δεν θα εκπλαγούμε καθόλου αν γίνουν του συρμού μελέτες περί της “ματαιότητας της αντίστασης” και περί του “αιμοβόρου εθνικιστή Βελουχιώτη”.
Ας μας συγχωρήσουν, λοιπόν, διάφοροι φίλοι και σύντροφοι που κάποιοι δεν έχουμε ένα δάκρυ συμπαράστασης για τη χήρα του “αδικοχαμένου” Σόντερς. Τα τελευταία χρόνια είδανε τα μάτια μας τόσες εκατοντάδες χιλιάδες βρέφη και παιδιά αδικοχαμένα από το εμπάργκο στο Ιράκ, κομματιασμένα από τους βομβαρδισμούς των ομοίων του κ. Σόντερς στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν, εκτελεσμένα εν ψυχρώ στους δρόμους και τις αλάνες της Παλαιστίνης, που τα μάτια μας έπαθαν αυτό που η “καθώς πρέπει” αριστερά θα έλεγε “λαϊκιστική σκλήρυνση”!
3. Η αποδοχή, δια της σιωπής, κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των συνταγματικών ελευθεριών των συλληφθέντων ή των εμπλεκομένων με οιονδήποτε τρόπο στην πρόσφατη κρατική εκστρατεία. Ο τρόπος με τον οποίο κρατήθηκε κι ανακρίθηκε στην εντατική ο Σ. Ξηρός. Το καθεστώς απομόνωσης για τους κρατούμενους1. Ο ελάχιστος χρόνος συνεργασίας με τους δικηγόρους τους και η μαγνητοφώνηση των συνομιλιών. Το καθεστώς ομηρίας δεκάδων πολιτών οι οποίοι παρακολουθούνται φανερά, ανακρίνονται όποτε και όπου γουστάρει η αντιτρομοκρατική και οι Αμερικανοί πράκτορες ή δίνονται βορά στα Μέσα! Όλα καταδεικνύουν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, οι κατηγορούμενοι θα οδηγηθούν με συνοπτικές διαδικασίες σε μια δίκη με ελλιπή υπεράσπιση και πιθανώς κάποιοι με όχι “σώας τας φρένας”! Ενώ εκατοντάδες άνθρωποι θα βιώσουν, με ανυπολόγιστες συνέπειες στην προσωπική, κοινωνική κι επαγγελματική τους ζωή, ένα καθεστώς ζόφου από το “ισχυρό κράτος”.
Κι ενώ τα “λευκά κελιά”2 και οι συνταγματικές παραβιάσεις είναι εδώ, η πλειοψηφία της αριστεράς είναι απούσα! Με ελάχιστες εξαιρέσεις ακόμα και οι απλές νύξεις είναι δυσεύρετες και συνήθως περιορίζονται σε γενικότητες και υποκριτικές νουθεσίες του τύπου “ναι μεν… αλλά με σεβασμό στα δικαιώματα” και η υποχρέωση βγήκε! Πολλοί, δε, από τους λαλίστατους ενάντια στην ψήφιση του τρομονόμου, τώρα που εφαρμόζεται σιωπούν! Δεν είναι δα και ώρα να μας πούνε υπερασπιστές του Γιωτόπουλου! Εξάλλου όταν όλοι εκεί μέσα στα μπουντρούμια είναι “πράχτορες” ή στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για “…έγκλημα και ληστείες με ιδεολογικό άλλοθι. Αφορά στην Εγκληματολογία και την Αστυνομία…”, όπως έγραψε και αριστερός γνωστός για τις ευαισθησίες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε τι να υπερασπιστείς;! Και έμειναν οι ποινικοί κρατούμενοι του Κορυδαλλού να φωνάζουν με επιστολές σε εφημερίδες το αυτονόητο: Ότι, αν μείνει αναπάντητη αυτή η αυταρχική κατρακύλα, τότε αύριο θα κλειστούν οι ίδιοι σε τέτοια κελιά ή οποιοσδήποτε ανεπιθύμητος για το Κράτος. Και διαμαρτύρεται κατά των λευκών κελιών (“δεν επιτρέπεται να γίνουμε Γερμανία”) ο δεξιός Λυκουρέζος και ξιφουλκεί λάβρος κατά των συνοπτικών νομικών και υπερασπιστικών διαδικασιών ο κεντρώος καθηγητής κ. Μπέης!
4. Η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων στράφηκε ουσιαστικά ενάντια στην ανάπτυξη και τις κατακτήσεις του εργατικού και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος;
Η αυτόματη μεταφορά της αντίστοιχης εμπειρίας άλλων ευρωπαϊκών χωρών από τη δεκαετία του ’70 (Γερμανία, Ιταλία κυρίως, κ.λ.π) βοηθά στη δημιουργία ενός βολικού μύθου. Ουδέποτε η τρομοκρατία απασχόλησε σοβαρά την ελληνική κοινωνία. Αποτελούσε πάντα μια περιθωριακή απόφυση της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Ακόμα και λίγες μέρες πριν την εξάρθρωση της 17Ν, η τρομοκρατία δεν απασχολούσε ως σοβαρό πρόβλημα πάνω από το 1,5% του ελληνικού λαού! Και φυσικά δεν είναι η τρομοκρατία η κύρια αιτία παρακμής των μαζικών κινημάτων3. Αντίθετα, ήταν και είναι η πολιτική και ιδεολογική κρίση της αριστεράς, η κατάρρευση των επί δεκαετίες αυταπατών και βεβαιοτήτων και των προτύπων αναφοράς σε διεθνές επίπεδο (Κίνα, Βιετνάμ, ΕΣΣΔ, κ.ά). Και, γιατί όχι, ήταν ο απόλυτος συμβιβασμός της καθεστωτικής αριστεράς, και η εγκατάλειψη μιας ουσιαστικής εκπροσώπησης των λαϊκών τάξεων ή των νέων κοινωνικών υποκειμένων, η τραγική ανεπάρκεια της “επαναστατικής” αριστεράς και η συνακόλουθη ματαίωση των προσδοκιών ενός γενικού μετασχηματισμού που είχαν τροφοδοτήσει η πτώση της χούντας και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, τα οποία κατέστησαν ευήκοα τα λαϊκά ώτα στη δράση των ένοπλων οργανώσεων. Ακόμα και η περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, με αφορμή τη δράση των ένοπλων οργανώσεων, συντελείται στην Ελλάδα όχι την περίοδο κορύφωσης της δράσης των οργανώσεων (όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη), δηλαδή την περίοδο διακυβέρνησης από τον Μητσοτάκη, αλλά σήμερα που ο μεν ΕΛΑ έχει αυτοδιαλυθεί, η δε 17Ν χτυπούσε κάθε δύο χρόνια!
5. Η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων ήταν η αιτία για την άσκηση ισχυρών πιέσεων σε βάρος της χώρας στο πεδίο των διεθνών σχέσεων και η αιτία της ανοιχτής και “νόμιμης” εμπλοκής και παρουσίας των Αμερικανών και Βρετανών στα ελληνικά πράγματα με πρόσχημα τη βοήθεια στον “αντιτρομοκρατικό” αγώνα.
Σύμφωνα με αυτήν τη θεώρηση, υπήρξε κάποιο (αδιευκρίνιστο για τον γράφοντα) διάστημα μετά το 1948 κατά το οποίο οι Αμερικάνοι δεν είχαν εμπλοκή στα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα της χώρας και ήρθε η 17Ν κι έγινε ο μοχλός επιστροφής τους! Μήπως η ιστορία των διεθνών σχέσεων της χώρας τα τελευταία χρόνια δεν είναι μια ατέλειωτη σειρά “πιέσεων” και υποχωρήσεων, πότε με αφορμή το Αιγαίο, πότε την Κύπρο, πότε την τουρκική μειονότητα της Θράκης, πότε τη δράση των Παλαιστινίων ή του PKK, πότε την θρησκευτική ελευθερία διαφόρων προτεσταντικών σεκτών που χρηματίζονται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κ.ο.κ.; Δεν είναι οι άρχουσες ελίτ της χώρας που, προσβλέποντας στην αναπαραγωγή τους, έχουν προσδέσει πλήρως τη χώρα στο άρμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων από το ΄89 και μετά και ακολουθούν πιστά τους Αμερικανούς σε όλες τις εκστρατείες τους (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία, κλπ). Φανταστείτε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση πριν από 20 χρόνια να επέτρεπε τόσο απροκάλυπτα τη δράση των αμερικανών σερίφηδων εντός ελληνικού εδάφους. Η αριστερά θα είχε τότε κατεβάσει χιλιάδες κόσμο να ξηλώνει τα πεζοδρόμια έξω από την αμερικανική πρεσβεία, ενώ σήμερα αρκείται στο να κατηγορεί …τον Γιωτόπουλο. Εντύπωση προκαλεί και η τάση πολλών αντιιμπεριαλιστών να αναπαράγουν τη φιλολογία περί “ισχυρών πιέσεων σε βάρος της χώρας”. Αν οι “ισχυρές πιέσεις” των Αμερικανών αποτελούν τον γνώμονα, τότε το κακώς νοούμενο “εθνικό συμφέρον” ορθώς επέβαλε την παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους και αύριο κάποιου Παλαιστίνιου αγωνιστή στους Σιωνιστές καθώς και στις δύο περιπτώσεις το “διεθνές κύρος” της χώρας θα βρισκόταν στο ναδίρ!
6. Η αδυναμία κατανόησης κι αντιμετώπισης μιας επικίνδυνης οπισθοδρόμησης. Η κατάρρευση του “υπαρκτού” σοσιαλισμού το ‘89, οι πολιτικές συνεχούς λιτότητας και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν έχουν οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε μια δυναμική διαδικασία άρσης των κάθετων πολιτικών διαχωρισμών που οφείλονταν σε ιδιόμορφες ιστορικές συνθήκες (εθνικός διχασμός, εμφύλιος, κ.λ.π) και την ανάδειξη πιο οριζόντιων –“ταξικών”– διαχωρισμών που διαπερνούν όλους τους παλιούς πολιτικούς χώρους. Ο δεξιός αγρότης ολοένα και πιο πολύ ταυτίζεται πολιτικά με τον αριστερό αγρότη όπως βέβαια και το αριστερό στέλεχος με το δεξιό! Αυτή η ευτυχής εξέλιξη (αν η αριστερά είχε τη δυνατότητα να την κατανοήσει) επιχειρείται να ανακοπεί, με πρόσχημα την αντιτρομοκρατική εκστρατεία. Γίνεται προσπάθεια επανασυσπείρωσης τμήματος των λαϊκών στρωμάτων γύρω από τους Αμερικάνους με πρόσχημα την “τάξη και την ασφάλεια” και φόβητρο την “κόκκινη τρομοκρατία”. Ταυτόχρονα προβάλλεται το ΠΑΣΟΚ σαν ο μοναδικός χώρος- καταφύγιο για την κοινωνική αριστερά. Αν η αριστερά δεν αντιληφθεί πόσο επικίνδυνη είναι μια τέτοια οπισθοδρόμηση και δεν επιτεθεί με σφοδρότητα στους πολιτικούς της εκφραστές (από την άκρα δεξιά μέχρι το “πατριωτικό” ΠΑΣΟΚ) τότε θα ακυρωθεί η διαδικασία συγκρότησης ενός πραγματικά ταξικού αντινεοφιλελεύθερου και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος την ερχόμενη δεκαετία.
7. Η στόχευση των υπερατλαντικών εμπνευστών και των ντόπιων εκτελεστών της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας “αλά ελληνικά” πάει πολύ πιο πέρα από την εξάρθρωση της 17Ν ή του ΕΛΑ. Στοχεύει πρώτα απ’ όλα τις θετικές κατακτήσεις της λαϊκής συνείδησης. Κατακτήσεις που δεν ήταν ανέκαθεν εγγεγραμμένες σε κάποιο εθνικό γονότυπο αλλά προέκυψαν μέσα από μια βασανιστική νεώτερη ιστορική πορεία γεμάτη από μεγάλη προσπάθεια για επιβίωση, πολύ αίμα χυμένο σε εξωτερικές και εμφύλιες συγκρούσεις, εξάρσεις και ήττες, αγωνιστικότητα και προδοσίες. Η καχυποψία απέναντι στους διωκτικούς μηχανισμούς, η αλληλεγγύη με τους διωκόμενους και τους αγωνιζόμενους, η κοινωνική ανυποληψία της ρουφιανιάς, η απέχθεια απέναντι στο δίκαιο του ισχυρότερου, ένας ενστικτώδης αντι-ιμπεριαλισμός και αντιαμερικανισμός. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Το ανυπόληπτο κράτος πρέπει να ξαναγίνει ο αποτελεσματικός χωροφύλακας που εξασφαλίζει την “τάξη και την ασφάλεια” ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητες και νομιμοποιημένες το φαγοπότι οι διαπλεκόμενες ελίτ. η αλληλεγγύη πρέπει να ποινικοποιηθεί. η ρουφιανιά πρέπει να ρετουσαριστεί και να ξαναγίνει εθνικό καθήκον. το τρωθέν από το 98% κατά του πολέμου γόητρο των ΗΠΑ πρέπει να αποκατασταθεί στα μυαλά των πολιτών είτε με τον τρόμο είτε με τη “βοήθεια” που προσφέρει στις δύσκολές στιγμές του “αντιτρομοκρατικού αγώνα”. Ο καναπές και τα “ριάλιτι” πρέπει να γίνουν το μοναδικό αγωνιστικό τερέν μας!
Στο πολιτικό πεδίο σκοπός δεν είναι η εξαφάνιση της αριστεράς αλλά η ομολογία πίστεως προς το σημερινό οικονομικό και πολιτικό σύστημα και η σιωπηρή αποδοχή της πλανηταρχίας. Ήδη ένα τμήμα της αριστεράς σήμερα (δυστυχώς όχι μόνον ο ΣΥΝ), με αφορμή την εκστρατεία κατά της ατομικής τρομοκρατίας, επιδιώκει να παίξει αύριο τη νομιμόφρονα αντιπολίτευση στη Νέα Τάξη Πραγμάτων στη χώρα.
Η αριστερά βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Αντί για τις “ανθρωπιστικές” κορώνες, το “αυτομαστίγωμα” και τον στρουθοκαμηλισμό, υπάρχει και η υπεράσπιση των αγωνιστικών παραδόσεών της, η ανάδειξη των πραγματικών στοχεύσεων της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας και η απονομιμοποίηση των φορέων της στα μάτια του κόσμου, η υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αντί για τη μίζερη καρικατούρα του αριστερού Πουαρώ που ψάχνει “για σκοτεινούς κύκλους” υπάρχει και η γενναία αναζήτηση των αιτιών της σημερινής κατάστασης, ο εμπλουτισμός των θεωρητικών αναζητήσεων και η ενδυνάμωση της προγραμματικής δουλειάς. Στην αντίθετη περίπτωση η αυτοπεριθωριοποίηση και η συρρίκνωση είναι προ των πυλών.
Το ΠΑΣΟΚ του Λαλιώτη, εκμεταλλευόμενο τη συγκυρία, παίζει το τελευταίο πολιτικό του χαρτί με υψηλή μαεστρία. Από τη μία ανέχεται ή κατευθύνει τους “αναλυτές” να συκοφαντούν και να ενοχοποιούν την αριστερά ώστε να την τρομοκρατήσει και από την άλλη δεν φείδεται καλών λόγων υπερασπιζόμενο τους αγώνες της και τη συμβολή της στη δημοκρατία!! Το μήνυμα είναι σαφές: απέναντι στη διωκτική μανία των Αμερικανών και τον ρεβανσισμό της επερχόμενης δεξιάς (που θυμήθηκε τους Εαμοβούλγαρους), ψηφίστε εμάς γιατί μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει το ασφαλές καταφύγιο των αριστερών! Αν συνεχιστεί η σημερινή σύγχυση, ποιος αποκλείει την επιτυχία μιας τέτοιας τακτικής;
