755
Ο.Π.Α.
Δεν είναι τυχαία η εξέλιξη της πραχτικής των “ένοπλων ομάδων” στην Ελλάδα, που, από μια λογική “συνδυασμού” μαζικής δουλειάς και αναφοράς στο προλεταριάτο, οδηγούνται αναπόφευκτα σε μια πολιτική έξω από το προλεταριάτο, έξω από μαζική δουλειά.
Ας δούμε την πορεία των ενεργειών τους. Νομίζουμε ότι είναι ξεκάθαρη σ’ όλες τις φάσεις. Αρχικά οι ενέργειές τους προσπαθούν να έχουν μια σύνδεση με λαϊκά προβλήματα, θα πρέπει να δούμε όμως με ποιο τρόπο. Στα 1975, ο ΕΛΑ (Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας) βάζει βόμβες στις κλειστές πλαζ, όπου ο κόσμος πληρώνει εισιτήριο. Τη στιγμή δηλαδή που μόλις αρχίζουν ν’ αναπτύσσονται οι εργατικοί αγώνες και ελάχιστα άλλα προβλήματα του λαού έχουν πιαστεί, με μια ξενόφερτη λογική που δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες του κινήματός μας, ο ΕΛΑ “χτυπάει” τις πλαζ. Παραδειγματική είναι και η επέμβασή του στη μακρόχρονη απεργία του Πίτσου. Αφού έχει τελειώσει η απεργία, περίπου δύο βδομάδες μετά, βάζει βόμβες σε πρατήρια του Πίτσου. Η αντίδραση των εργατών μέσα στο εργοστάσιο (μια και η απεργία ήταν νικηφόρα) ήταν πως πρόκειται για προβοκάτσια των φασιστών του Πίτσου! Ταυτόχρονα, η ίδια οργάνωση μοιράζει προκήρυξη στο εργοστάσιο όπου καλεί τους εργάτες να οργανωθούν σε ομάδες παρέμβασης, μάλλον παράνομες! Πρόκειται για καταπληκτική θέση: τη στιγμή που οποιοσδήποτε είχε πραγματική σχέση με το εργοστασιακό κίνημα, και τον Πίτσο ιδιαίτερα, θα’ ξερε ότι, σε κείνη τη φάση, η δημιουργία “πολιτικών ομάδων” στα εργοστάσια ήταν μια μπαρούφα που δεν ανταποκρίνονταν σε τίποτε, ενώ το κέντρο της πάλης έμπαινε στην πάλη μέσα στο σωματείο, στην ενίσχυση του σωματείου.
Αυτή η “συνδυασμένη” ενέργεια, οι βόμβες και η προκήρυξη, είναι χαρακτηριστική, υποδειγματική θα λέγαμε, για την πολιτική λογική εκείνων που την έκαναν, έξω και ενάντια σε οποιοδήποτε πραγματικό επίπεδο πάλης. Αυτές οι “συνδυασμένες” ενέργειες δεν έχουν παρά τον χαρακτήρα αυτοεπιβεβαίωσης.
Όμως τα πράγματα εξελίσσονται ακόμα παραπέρα. Ακριβώς γιατί μ’ αυτή τη λογική δε μπορεί να υπάρξει καμιά εργατική και λαϊκή κατεύθυνση, καμιά σύνδεση με τις μάζες, η λογική των ένοπλων ομάδων “απογειώνεται”, γίνεται όλο και πιο αφηρημένα γενικοπολιτική και αφοράει όλο και περισσότερο τις ένοπλες ομάδες και το κράτος, άσχετα με τις μάζες. Ας δούμε αυτές τις ενέργειες από πέρσι. Ενέργεια στην ΑΕG λόγω Σταμχάιμ, θάνατος του Χρήστου Κασίμη. Στη συνέχεια, απάντηση της “Ομάδας Χρ. Κασίμης” σε αστυνομικούς (στο μηχανοκίνητο της αστυνομίας), το καλοκαίρι ενέργεια στα λεωφορεία στην Αθήνα, άσχετα με οποιονδήποτε συγκεκριμένο αγώνα. Και τον τελευταίο καιρό, δυο βόμβες στη Θεσσαλονίκη για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πια ο προσανατολισμός των ενεργειών είναι συγκεκριμένος. Αφοράει ή σε λογαριασμούς των ομάδων με τον κρατικό μηχανισμό ή σε αναφορές σε γενικοπολιτικές “επετείους” στην πλειοψηφία τους. Και αναπόφευκτα αυτός ο προσανατολισμός θα ενταθεί. Επομένως, το ζήτημα του “συνδυασμού”, που προσπαθούμε ν’ αναλύσουμε θεωρητικά, φαίνεται πια και στην πράξη.
Ας δούμε την πορεία των ενεργειών τους. Νομίζουμε ότι είναι ξεκάθαρη σ’ όλες τις φάσεις. Αρχικά οι ενέργειές τους προσπαθούν να έχουν μια σύνδεση με λαϊκά προβλήματα, θα πρέπει να δούμε όμως με ποιο τρόπο. Στα 1975, ο ΕΛΑ (Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας) βάζει βόμβες στις κλειστές πλαζ, όπου ο κόσμος πληρώνει εισιτήριο. Τη στιγμή δηλαδή που μόλις αρχίζουν ν’ αναπτύσσονται οι εργατικοί αγώνες και ελάχιστα άλλα προβλήματα του λαού έχουν πιαστεί, με μια ξενόφερτη λογική που δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες του κινήματός μας, ο ΕΛΑ “χτυπάει” τις πλαζ. Παραδειγματική είναι και η επέμβασή του στη μακρόχρονη απεργία του Πίτσου. Αφού έχει τελειώσει η απεργία, περίπου δύο βδομάδες μετά, βάζει βόμβες σε πρατήρια του Πίτσου. Η αντίδραση των εργατών μέσα στο εργοστάσιο (μια και η απεργία ήταν νικηφόρα) ήταν πως πρόκειται για προβοκάτσια των φασιστών του Πίτσου! Ταυτόχρονα, η ίδια οργάνωση μοιράζει προκήρυξη στο εργοστάσιο όπου καλεί τους εργάτες να οργανωθούν σε ομάδες παρέμβασης, μάλλον παράνομες! Πρόκειται για καταπληκτική θέση: τη στιγμή που οποιοσδήποτε είχε πραγματική σχέση με το εργοστασιακό κίνημα, και τον Πίτσο ιδιαίτερα, θα’ ξερε ότι, σε κείνη τη φάση, η δημιουργία “πολιτικών ομάδων” στα εργοστάσια ήταν μια μπαρούφα που δεν ανταποκρίνονταν σε τίποτε, ενώ το κέντρο της πάλης έμπαινε στην πάλη μέσα στο σωματείο, στην ενίσχυση του σωματείου.
Αυτή η “συνδυασμένη” ενέργεια, οι βόμβες και η προκήρυξη, είναι χαρακτηριστική, υποδειγματική θα λέγαμε, για την πολιτική λογική εκείνων που την έκαναν, έξω και ενάντια σε οποιοδήποτε πραγματικό επίπεδο πάλης. Αυτές οι “συνδυασμένες” ενέργειες δεν έχουν παρά τον χαρακτήρα αυτοεπιβεβαίωσης.
Όμως τα πράγματα εξελίσσονται ακόμα παραπέρα. Ακριβώς γιατί μ’ αυτή τη λογική δε μπορεί να υπάρξει καμιά εργατική και λαϊκή κατεύθυνση, καμιά σύνδεση με τις μάζες, η λογική των ένοπλων ομάδων “απογειώνεται”, γίνεται όλο και πιο αφηρημένα γενικοπολιτική και αφοράει όλο και περισσότερο τις ένοπλες ομάδες και το κράτος, άσχετα με τις μάζες. Ας δούμε αυτές τις ενέργειες από πέρσι. Ενέργεια στην ΑΕG λόγω Σταμχάιμ, θάνατος του Χρήστου Κασίμη. Στη συνέχεια, απάντηση της “Ομάδας Χρ. Κασίμης” σε αστυνομικούς (στο μηχανοκίνητο της αστυνομίας), το καλοκαίρι ενέργεια στα λεωφορεία στην Αθήνα, άσχετα με οποιονδήποτε συγκεκριμένο αγώνα. Και τον τελευταίο καιρό, δυο βόμβες στη Θεσσαλονίκη για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πια ο προσανατολισμός των ενεργειών είναι συγκεκριμένος. Αφοράει ή σε λογαριασμούς των ομάδων με τον κρατικό μηχανισμό ή σε αναφορές σε γενικοπολιτικές “επετείους” στην πλειοψηφία τους. Και αναπόφευκτα αυτός ο προσανατολισμός θα ενταθεί. Επομένως, το ζήτημα του “συνδυασμού”, που προσπαθούμε ν’ αναλύσουμε θεωρητικά, φαίνεται πια και στην πράξη.
Ο.Π.Α. Νοέμβρης ’78