Του Γιώργου Καραμπελιά, από τη Ρήξη (φ. 118) που κυκλοφορεί το Σάββατο, 14 Νοεμβρίου
Η απόφανση του «επιστήμονα» Φίλη περί Ποντίων πυροδότησε πάλι τη συζήτηση και την αναρώτηση πολλών φίλων για τις αιτίες αυτής της εμμονής στα εθνομηδενιστικά μυθεύματα, από την κυβερνώσα αριστερά και τους εκπροσώπους της. Άραγε το κάνουν από ιδεολογία ή εξυπηρετούν συμφέροντα;
Εδώ και τουλάχιστον σαράντα πέντε χρόνια, από το 1970, συγκρούομαι με τις αντιπατριωτικές αντιλήψεις στον χώρο της αριστεράς και κατεξοχήν μετά το 1985, όταν άρχισε να ογκώνεται το κύμα του εθνομηδενισμού, που μετάλλαξε ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, κυρίως της αριστερής διανόησης, σε αντιπατριωτική δύναμη.
Σταδιακώς, ιδιαίτερα μετά το 2000, μια νέα αντιπατριωτική αριστερά κυριάρχησε σχεδόν ολοκληρωτικά και ήρθε να συναντήσει, από την απέναντι όχθη, την παραδοσιακά «ξεπουλημένη στον ιμπεριαλισμό» νεοφιλελεύθερη δεξιά. Λιάκος και Νίκος Δήμου ήταν τα σύμβολα αυτής της συνάντησης, ή Δαμανάκη και Σημίτης.
Για δεκαετίες, ιδιαίτερα τις πρώτες, αντιστρατευόμουν τον εθνομηδενισμό αποκλειστικά με ιδεολογικά επιχειρήματα. Όμως, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, τα πράγματα αλλάζουν. Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, ο εθνομηδενισμός μεταβάλλεται σε όχημα κοινωνικής και πολιτικής ανόδου. Από τον Ανδρέα στον Σημίτη. Και οι «ανανεωτικοί» αριστεροί ήταν – ως «διεθνιστές»– οι πιο προετοιμασμένοι γι’ αυτό, σε σχέση με τους «καθυστερημένους» δεξιούς.
Και η Αυτοκρατορία δεν είχε «ιδεολογικές προκαταλήψεις», γιατί όχι οι αριστεροί, γιατί όχι ο Τσίπρας, απέναντι στον Σαμαρά; Αριστερή γάτα, δεξιά γάτα, αρκεί να πιάνει τα πατριωτικά «ποντίκια» και να εξαπατά το εθνολαϊκιστικό πόπολο. Εξάλλου, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον κάποιος που υποστηρίζει το σχέδιο Ανάν να έχει και την ανάλογη «διεθνιστική» ιδεολογία, όπως ο Κωνσταντόπουλος, ο Φίλης και η Σία Αναγνωστοπούλου, σε σχέση με τη «δεξιά» Ντόρα Μπακογιάννη και τον παλιό αριστερό Αλέξη Παπαχελά.
Έτσι λοιπόν, σταδιακώς, οι αριστεροί εθνομηδενιστές ανακάλυψαν ότι ο αντιπατριωτισμός αποδίδει: θέσεις, ταξίδια, συνέδρια, βουλευτηλίκια, Ακαδημία Αθηνών, ακόμα και υπουργηλίκια. Αντίθετα ο «πατριωτισμός» βρωμάει «επαρχιωτίλα», «καθυστέρηση», «Χριστόδουλο», «ακροδεξιά». Γιατί λοιπόν να μη συναλλάσσεσαι με Αμερικανούς, Γερμανούς και… Τούρκους αφού οι «εθνικισμοί» είναι ξεπερασμένοι και ο πατριωτισμός είναι πλέον, γι’ αυτούς, ένα “κίβδηλο όχημα”; Κατά συνέπεια, και ιδεολογία και συμφέροντα. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
3 ΣΧΟΛΙΑ
Τουτο το πραμα το αριστερα ειναι που ελεγε τον Σαμαρα ακροδεξιο και δαιμονα της κολασεως, εναν χρονο πριν, αλλα σημερα δεν εχει κανενα προβλημα να καθισει στον θρονο που θα του προσφερει ο σουλτανος Ερντογκαν. Οχι βεβαια για συνομιλιες ως ισος προς ισο αλλα ως υποτελης προς κυριο.Αντι η χωρα να πατησει πανω στο αντιμεταναστευτικο κλιμα που σαρωνει ολη την ευρωπη και να καταγγειλει την Τουρκια ως κρατος δουλεμπορικο, εχει καταντησει ατζεντης της ουσιας του Κεμαλισμου και πρακτορας του Τουρκικου ιμπεριαλισμου.Δεν πα να εχει γυρισει 90 χρονια πισω απο αποψη εκοσμικευσης η Τουρκια, εμεις θα σκιαμαχουμε με τα λειψανα της Αγιας Βαρβαρας και θα βαφουμε με σπρευ τα ναϊδρια.Δεν πα να εχει διαλυσει ολοκληρη Συρια και να μακελευει συνεχως κουρδους κι αντιφρονουντες ,ακομα και ισλαμιστες, εμεις θεωρουμε οτι ειναι καλο το μομεντουμ να βοηθησουμε την ενταξιακη της πορεια και να διεκδικησουμε ευρωενωσιακα χρηματα για λογαριασμο της.Αντι να απαιτουμε αναγνωριση της γενοκτονιας και να ξαποστειλουμε τον αρνητη γενοκτονιας φασιστα Φιλη σε ενα απολυτο οργουελικο κρεσεντο καταγγελουμε την δηθεν εθνικιστικη εξαρση……………………………
Οποιος φανταζεται οτι η εθελουσια δορυφοριοποιηση μας ειναι στρατηγικη επιβιωσης θα διαπιστωσει συντομα οτι ουτε τα φοντα να παιξουμε τετοιο ρολο εχουμε ,ουτε μας παει ,ουτε κανεις εδειξε ποτε σεβασμο για τον ξεφτυλισμενο που βιαζεται να προσκυνησει .Αν αυτο το πραμα που λεμε Ελληνας εχει ψηγματα αναγνωρισης απο καποιους στη γειτονια ειναι γιατι η Πολη αλωθηκε μετα την χερσονησο του Αιμου.Αν κατι ειναι που μας κανει περηφανους ειναι οτι ειμαστε απογονοι αυτων που δεν προσκυνησαν .Μπορει η στρατηγικη της υποταγης να ειναι εκτος απο νατοικη και γερμανικη κατευθυνση και επιλογη του ελληνικου κεφαλαιου αλλα οι εκτελεστες της φαναριωτες και μαυροκορδατοι της αριστερας ειναι στο βεληνεκες της λαικης κανης .Αυτο να μην το ξεχναν.
ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΠΑΣ;
«Έρχεται η στιγμή, που το δάχτυλο της Ιστορίας ξεχωρίζει εσένα στις κερκίδες κι ακούς τη φωνή της επιτακτικά να σου λέει: «Η σειρά σου τώρα να κατεβείς στο στίβο!» Και ή τρέχεις να κρυφτείς μέσα στο πλήθος ή κατεβαίνεις!..»
ΜΠΟΡΟΥΝ, και στην Ελλάδα, οι διεθνιστές ( «μηδενιστές» – «εθνομηδενιστές») να έχουν συμπήξει τη δική τους ομάδα – «λόμπυ» και να προωθούν τις ιδέες τους και να ασκούν πολιτική και να διεξάγουν αμείλικτο ιδεολογικό και πολιτικό πόλεμο σε όλα τα επίπεδα, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς και τους στόχους τους, αγνοώντας το θεσμικά εκφραζόμενο κάθε φορά «εθνικό συμφέρον», το οποίο υποτιμούν, αν δεν περιφρονούν, χλευάζουν ή λοιδορούν.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ όμως, κι εμείς να στοιχιζόμαστε στο εθνικό μας συμφέρον, όπως το υπαγορεύει η εθνική και ιστορική μας συνείδηση και ταυτότητα και εκφράζεται κάθε φορά από τον κυρίαρχο ελληνικό λαό μέσα από τα θεσμικά του όργανα και εξουσίες και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό, με όλες μας τις δυνάμεις.
ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ μπορούνε ασφαλώς να κάνουν αυτό που τους επιτρέπει η δημοκρατία μας και εμείς ασφαλώς αυτό που μας επιτρέπει η δημοκρατία μας.
ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ θα πας, είναι θέμα επιλογής.
ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το δίλημμα «με ποιους θα πας»!
ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ασφαλώς βρέθηκε αντιμέτωπος ο αρχαίος Έλληνας στους μηδικούς πολέμους: Να μηδίσω ή να παραμείνω Έλληνας και να φυλάξω Θερμοπύλες; Ο Μακεδόνας στα ρωμαϊκά χρόνια: Να παραδοθώ στους Ρωμαίους αμαχητί ή να αντισταθώ; Ο Βυζαντινός στα υστεροβυζαντινά χρόνια: Να σταθώ στις επάλξεις της Βασιλεύουσας και να πέσω μαζί με τον Παλαιολόγο ή να γίνω γενίτσαρος; Το ανώνυμο ελληνόπουλο της Τουρκοκρατίας: Να «κάτσω φρόνιμα» -για να γίνω «νοικοκύρης» και «ν’ αποκτήσω πρόβατα»- ή να πάρω τα βουνά και να γίνω κλέφτης; Ο ανώνυμος αλλά και επώνυμος Μακεδόνας του Μακεδονικό αγώνα: Να γίνω Βουλγαρόφρων και να ζω με ασφάλεια ή «γραικομάνος» και να υποστώ τη βία των «κομιτατζήδων»; Ο παππούς μας στην Ιταλογερμανική επιβουλή: Να συνταχθώ με το Όχι και να πολεμήσω στην Πίνδο και μετά στα βουνά της σκλαβωμένης πατρίδας ή με το Ναι και να τα κάνω «πλακάκια» με τον κατακτητή; Ο ανώνυμος στη δικτατορία: Να συνταχθώ με τους εξεγερμένους ή με τις δυνάμεις του καθεστώτος;
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και η Ιστορία είναι ένα απέραντο πεδίο αέναης ιδεολογικής και πολιτικής σύγκρουσης και αλίμονο σ’ αυτούς που αυτό-αφοπλίζονται και αποσύρονται από τη μάχη. Επιτρέπουν στους ιδεολογικούς και πολιτικούς τους αντιπάλους να αποφασίζουν αυτοί γι αυτούς και για την πορεία της Ιστορίας. Με άλλα λόγια δεν είναι πολίτες αλλά ανδράποδα!
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ: Καλούμαστε με ποιους θα πάμε και ο καθείς ελεύθερα αποφασίζει:
ΥΠΑΡΧΟΥΝ από τη μια -σε ορατό σχήμα πια- οι διεθνιστές («μηδενιστές» –«εθνομηδενιστές») που φυσάνε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων τους –και όχι μόνον- να σβήσουν το καντηλάκι της μνήμης του ελληνικού λαού που το λένε «Πίνδος, που το λένε Άθως» (Ελύτης) και από την άλλη όσοι τους αντιστέκονται. Είναι ένας αμείλικτος ιδεολογικοπολιτικός πόλεμος!
ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ανήκουν μερικά ονόματα γνωστά πλέον πολιτικών, ιστορικών, δημοσιογράφων κλπ, που κατά καιρούς εκδηλώνονται και τους ξέρουμε όλοι μας. Μπορεί κανείς να ξεχάσει τη Ρεπούση του «συνωστισμού της Σμύρνης» -και να θέλει δεν τον αφήνει- την προστάτιδά της υπουργό Παιδείας τότε Μαριέττα Γιαννάκου, τη Θάλεια Δραγώνα, την Κουλούρη, τον Λιάκο, τον Μανδραβέλη, τη Σία Αναγνωστοπούλου, το Νίκο Δήμου και άλλα «λαμπρά παλικάρια»;
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι και η άρνηση του σημερινού Υπουργού Παιδείας της Ελληνικής Κυβέρνησης(!) να αρνηθεί τη γενοκτονία των Ποντίων που θεσμικά είχε αναγνωριστεί από το ελληνικό κοινοβούλιο το 1994 και καθιερώθηκε μάλιστα και η 19η Μαΐου ως ημέρα Εθνικής Μνήμης. Γιατί μας παραξενεύει όμως; Η θέση του κ. Φίλη σε αυτό το ζήτημα δεν είναι παρά η θέση των περισσότερων στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ (του 4%, όπως αυτός προήλθε από το ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΑΡ, τον ΣΥΝ) και της ΔΗΜΑΡ.
ΕΜΕΙΣ, όσοι δε συμμεριζόμαστε τις εθνομηδενιστικές απόψεις τους, απλά στεκόμαστε απέναντί τους σε όλα αυτά και σε άλλα ακόμα που, φανερά ή κρυφά, απεργάζονται! Όπως σε κάθε εποχή, στώμεν καλώς!
ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ!..
ΥΓ: «Τι είναι η πατρίδα μας;» αναρωτιούνται, οι «αντιεθνικιστές», «αντιπατριώτες», σε ομότιτλο βιβλίο και σε άλλα παρόμοια που επί Σημίτη χρηματοδοτήθηκαν αδρά -και με την οικονομική «χορηγία» του «ιδρύματος Σόρος»! Η θεωρία που πρεσβεύουν είναι πως «οι χώρες δεν χρειάζονται σύνορα», «τα έθνη είναι μία φαντασίωση», «όλοι είμαστε άνθρωποι» κλπ, κλπ νεφελώδη και αφελή! Και «δε χρειάζονται σύνορα» η πατρίδα μας και το κράτος, διότι αυτά είναι «αντιδραστικές κατασκευές»! Αλλά ακόμη και από αριστερή σκοπιά να το δεις κανείς, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: Είχαν άδικο οι ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣίτες για το «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα»; Κακώς υπερασπίζονταν το Στάλινγκραντ οι Ρώσοι πατριώτες κόντρα στο ναζισμό; Λάθευαν οι Λατινοαμερικάνοι επαναστάτες για το «Patria o muerte!»; Σφάλλουν σήμερα οι Κούρδοι και οι Παλαιστίνιοι που ζητούν πατρίδα;
Πολύ ωραία όλα αυτά και συμφωνώ . Διαφωνώ όμως για το ότι ο εθνομηδενισμός ανήκει μόνο στην ΄Αριστερά΄ και ότι άρχισε τη δεκατία το 1970 . Μπορεί η παγκοσμιοποίηση (πολυεθνικό κεφάλαιο ,Δύση ,Σόρος , Ρότσιλντ ,μυστικές υπηρεσίεςκλπ)να επιδότησαν ,υποδαύλισαν ,χρηματοδότησαν κόμματα ,ΜΚΟ ,ψευτο-Αντιφάδες ,κτλ ΑΛΛΑ ο εθνομηδενισμός έχει βαθύτερες ρίζες από την γέννηση του Ελλαδικού προτεκτοράτου που αποκόπηκε από το ΕλληνοΡωμαϊκό του παρελθόν (είμαστε η αυθεντική συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ,της Ρωμανίας Μας ,του κράτους της Ρώμης και της Νέας Ρώμης) . Το Ελλαδικό προτεκτοράτο δέχθηκε την έξωθεν επιβαλλόμενη και κατασκευασμένη ιστορία που έχει σαν σημείο αναφοράς την Αθήνα του 5ου αιώνα ,ότι η Αθήνα ήταν το κέντρο του ελληνικού κόσμου -που δεν ήταν ποτέ και τον 5ο αιώνα είχε κυριαρχήσει απλώς στην νότια και κεντρική Ελλάδα χωρίς να έχει κανένα λόγο στη Μικρά Ασία μας ούτε στην Ιταλία μας – με σαφή στρατηγικό στόχο ένα αδύναμο κράτος στο νότιο άκρο της Βαλκανικής και ΟΧΙ την ανασύσταση της Ρωμανίας μας όπως σχεδίαζε ο μεγάλος οραματιστής μας ο Ρήγας ο Βελεστινλής . Αυτά τα αναλύει απολύτως τεκμηριωμένα ο γίγαντας της Ορθοδοξίας μας , ο μεγαλύτερος θεολόγος του 20ου αιώνα , ο Ιωάννης Ρωμανίδης εδώ http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9633 .
Να λοιπόν ποιος είναι ο ΄πατριωτισμός΄ του μεγάλου Έθνάρχη΄ Ελευθέριου Βενιζέλου που εκφράζει το σύνολο του αστικού κόσμου ,για να μην μιλήσουμε για το ΄Η εκστρατεία στη Μικρά Ασία είναι ιμπεριαλιστική ΄του ΣΕΚΕ μετέπειτα ΚΚΕ την περίοδο 1919-1922 , ή για το ΄Ti γυρεύουν οι στρατιώτες μας στη Μικρά Ασία ; ΄της Ελένης Βλάχου όταν η Μικρά Ασία αποδείχθηκε πρόσφατα είναι πατρίδα Ελλήνων-Ρωμιών από την 8η χιλιτία πχ. εδώ
http://www.protothema.gr/culture/article/278723/apogonoi-ton-minoiton-oi-krhtikoi-/ που αποδεικνύει ότι οι Μινωίτες ήρθαν την 8 χιλιετία π.χ. από την περιοχή της Κιλικίας και της Καππαδοκίας Μας . Αλλά ας απολαύσουμε λίγο τον εθνομηδενισμό του ΄Εθνάρχη΄ μας
ΠΗΓΗ :http://www.logiosermis.net/2013/10/blog-post_7049.html
Για να μαθαίνουμε και λίγη ιστορία…
Σας αντιγράφω την έπιστολήν την οποία έστειλε ό ίδιος εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων “Νόμπελ” τό 1932, διά νά απονείμη ή επιτροπή τό “Νόμπελ Ειρήνης” παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ, ό όποιος κατέσφαξε 2,5 εκατομμύρια Έλληνες και Αρμενίους.
Ακολουθεί η επιστολή:
«Κύριε πρόεδρε,
Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο. Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.
Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό “Εθνάρχης” μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ’ αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.
Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.
Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών.
Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή.
Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.
Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ’ όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.
Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.
Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.
Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.
Υπογραφή,
Ελευθέριος Βενιζέλος,
Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».