Οι ανεμογεννήτριες διακυβεύουν απειλούμενες μορφές άγριας ζωής στην ορεινή Ναυπακτία

1,8K

του Γιάννη Ρουσόπουλου

Ήταν το -μακρινό πλέον- 2004, στις αρχές Μαρτίου, όταν ένας φίλος μου τηλεφώνησε με σκοπό να έρθει από το Ρίο που κατοικεί για μια εξόρμηση στην Ορεινή Ναυπακτία. Εκείνη την περίοδο εξέδραμα συχνά εξερευνώντας την άγνωστη πλευρά αυτού του τόπου, τη φύση και τον πολιτισμό του. Του πρότεινα πεζοπορία στο παλιό κεντρικό μονοπάτι (δρόμος κεντρικός κάποτε), που ανέβαινε από τη Ναύπακτο στην Άνω Χώρα.

Το κάτω τμήμα του, μετά τη Δάφνη, δίπλα στο Μόρνο, είχε καταστραφεί από σύγχρονους δρόμους,ενώ το πρώτο ανηφορικό στην τοποθεσία Μαραθιάδες Παλαιόπυργου, είχε γίνει αδιαπέραστη ζούγκλα. Έτσι, ανεβήκαμε οδικώς ως το ερειπωμένο σήμερα Χάνι Πλούμη, μεταξύ Παλαιόπυργου-Ανθόφυτου και αρχίσαμε την πεζοπορεία. Ήμασταν στα 800μ υψόμετρο. Είχε χιονίσει την προηγούμενη νύχτα. Αφού περάσαμε ψηλότερα από τα χωριά Ανθόφυτο και Κουτσογιανναίικα, συνατήσαμε το χιόνι.

Ακόμα ψηλότερα μπήκαμε στο χιονισμένο δάσος με τα έλατα και ακολούθως, φτάσαμε στον αυχένα της Αγίας Κυριακής στα 1250 μ υψόμετρο. Είχαμε ως εδώ περί τις 3 ώρες καθαρής πορείας.
Εντυπωσιακό δάσος, δεν έχει υλοτομηθεί, γιγάντια κι εντυπωσιακά τα έλατα. Τα σύννεφα μισόκρυβαν τον ορίζοντά μας, χάιδευαν τα λυγερόκορμα ελάτια και τα χνάρια του λύκου στο χιόνι ήταν -για εμάς τουλάχιστον- ευχάριστη αποκάλυψη.

Ένα κρώξιμο απόκοσμο τραβά την προσοχή μας. Ένα σκούρο πλάσμα πετούσε επιδέξια από κορμό σε κορμό στο ημίφως και μας κρυφοκοιτούσε. Τα κιάλια μας αποκάλυψαν το “δράστη”. Ήταν ο μεγάλος Μαύρος Δρυοκολάπτης. Το φάντασμα του δάσους. Το πλάσμα που ενέπνευσε το δημιουργό των καρτούν με θέμα “Γούντι ο Τρυποκάρυδος”. Ξέραμε ότι έχει επικράτεια εκεί, ζει πάντα μέσα σε αυτή και την υποστηρίζει. Έταξα στον εαυτό μου να έρθω πάλι αργότερα την άνοιξη και να αποπειραθώ να τον φωτογραφίσω. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά προκλητικό.

Πήγα στις αρχές Μαΐου. Άλλο σκηνικό. Χρώματα κι αρώματα. Περιπλανήθηκα στο δάσος, ανακάλυψα και φωτογράφισα σημαντική ποικιλία αγριολούλουδων, όπως, άγριες ορχιδέες, ανοιξιάτικους κρόκους, αγριοπανσέδες κ.ά. Έκανα κι άλλες δυο εξορμήσεις μες στο Μάιο, βρήκα πολλά κούτσουρα από νεκρά ή μισόξερα δέντρα, λαξευμένα από το ράμφος του Δρυοκολάπτη. Χαρακτηριστικά και βαθιά στο ξύλο τα χτυπήματα αυτού του είδους. Τελικά, δεν κατάφερα ούτε μια φωτογραφία του δρυοκολάπτη και τα παράτησα.

Την άνοιξη του 2005 με χαρά επανήλθα. Ήξερα πλέον τον τόπο. Έβλεπα το Μαύρο Δρυοκολάπτη φευγαλέα και σε απόσταση, να παίζει κρυφτούλι πίσω από τους κορμούς σαν να με κοροϊδεύει. Πόσο μικροί κι αδύναμοι είμαστε σκέφτηκα, μόνο με την πονηριά του μυαλού και τα όπλα έχουμε δύναμη.

Εκείνη τη χρονιά είδα την Αγριόγατα να περνά δίπλα μου, την ώρα μάλιστα που δεν είχα πάνω μου τηλεφακό για κοντινό πλάνο. Περιηγούμενος εντόπισα άλλα δυο είδη δρυοκολαπτών. Τον μεγάλο σαν Τρυγώνι Πράσσινο Δρυοκολάπτη (είναι σταχτοπράσινος) και τον μικρότερο και πιο σπάνιο Λευκονώτη. Σκιουράκια και ένα λυγερό αρσενικό Ζαρκάδι ήταν στο μενού των όσων είδαν τα μάτια μου. Φυσικά, τα σκαψίματα από τα αγριογούρουνα ήταν κανόνας στο χούμο της γης. Μικρόπουλα όπως Δεντροτσοπανάκοι, Ελατοπαπαδίτσες, Κοκκινολαίμηδες, Σπίνοι, Τρυποφράχτες, Γαλαζοπαπαδίτσες, Δεντροβάτες, Βασιλίσκοι, Κότσυφες, Κυριαρίνες, σκορπούσαν τις ερωτικές τους μελωδίες στη γαλήνη.

 

Σκέφτηκα ότι, για να καταφέρω να φωτογραφίσω το Μαύρο Δρυοκολάπτη, θα ήταν καλύτερα να τον πιάσω στη φωλιά στημένος. Μόνο εκεί θα “έδενε” το ραντεβού. Αναγκαστικά θα πήγαινε να ταΐσει. Λίγο πολύ, ήξερα πλέον που κυκλοφορεί. Μια έκταση διαμέτρου 1-1,5χλμ. Έπρεπε μελετώντας τις κινήσεις, την κατεύθυνση και τη συχνότητα των παρατηρήσεων, να αφαιρώ επιφάνεια, ώσπου να φτάσω στη φωλιά. Το έκανα, αλλά τελικά δεν βρήκα τη φωλιά. Ήξερα ότι ήμουν κοντά.

Έφτασε άνοιξη του 2006. Τρίτη χρονιά. Ξανά μανά στο βουνό. Δε θα τη γλυτώσεις κερατά! Τόσο χρόνο, κόπο, έξοδα, καύσιμα, νισάφι! Ωστόσο, κατά βάθος τον ευγνωμονούσα για όσα έμαθα, κι έζησα. Ήταν εποχή ανατροφής μικρών. Οι γονείς κουβαλούν κάθε μισή ως μια ώρα μια μπουκιά τροφή στη φωλιά. Αν με έβλεπαν όμως, πήγαιναν σε άλλη κατεύθυνση για να με αποπροσανατολίσουν. Το ήξερα κι έτσι τους παρακολουθούσα με τα κιάλια από μεγάλη απόσταση. Χτενίζοντας μια έκταση 50 περίπου στρεμμάτων δέντρο προς δέντρο, κατάφερα τελικά να πέσω μπρος στη φωλιά. Αυτό ήταν. Έτοιμος στόχος πλέον, ….. αποστολή εξετελέσθη.

Η φωτογράφιση έγινε σε φιλμ τότε (θετικό, slides) Fuji Velvia 100 με φακό Nikon 600mm F4.

Στην τελευταία φωτογραφία διακρίνεται ο αυχένας της Αγίας Κυριακής, όπου συνετελέσθηκαν τα παραπάνω. Στα αριστερά της εικόνας διακρίνεται η κορυφή του Μακρυνόρους. Μπουλντόζες αναμένεται το προσεχές διάστημα να ανοίξουν δρόμους εκεί. Στην ισοπεδωμένη και τσιμενταρισμένη από τα μηχανήματα κορυφογραμμή θα στηθεί βιομηχανική μονάδα ηλεκτροπαραγωγής με συστοιχία ανεμογεννητριών. Αν συμβεί αυτό, πέραν των άλλων σημαντικών, το τελευταίο ζευγάρι Χρυσαετών της Ναυπακτίας θα χαθεί! Κι εμείς, πληρώνουμε ως φόρο στο ΕΤΜΕΑΡ την επιδότηση των ήδη επιδοτούμενων “επενδυτών”. Καθαρά και διασφαλισμένα κέρδη σε ένα σύστημα που δεν μπορεί πλέον να δεχτεί άλλο μεταβαλλόμενη πηγή όπως τα αιολικά.