Ο Χρήστος Μαλεβίτσης για τον ευρωτουρκισμό

877

Το 2002 εκδόθηκε από την ΕΥΘΥΝΗ (στη σειρά Αναλόγιο) το βιβλίο του Χρήστου Μαλεβίτση (1927-1997) με τον τίτλο ΠΑΡΑΚΤΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο περιέχονται επιλεγμένα δημοσιευμένα κείμενα του Χρ. Μαλεβίτση στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» τα οποία, όπως επισημαίνει ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος (1930-2017) στην Επιλογική Σημείωση του βιβλίου, αναφέρονται «σε επείγοντα και κρίσιμα ζητήματα του Νέου Ελληνισμού και της Ελλάδας ως κρατικού μορφώματος».

Μεταξύ των κειμένων του βιβλίου περιλαμβάνεται κι αυτό με τον τίτλο «Ο ευρωτουρκισμός» το οποίο αξίζει να διαβαστεί με προσοχή λόγω της επικαιρότητας του – παρόλο που συντάχθηκε από τον αείμνηστο Χρήστο Μαλεβίτση στις 12/3/1996.

Σπ. Α. Γεωργίου, 19/3/2020

Ο ΕΥΡΩΤΟΥΡΚΙΣΜΟΣ

Κάτι τό ἐξόχως περίεργο συμβαίνει µέ τήν Τουρκία καί τούς Δυτικοευρωπαίους. Ὅσο περισσότερο ἡ Τουρκία περιφρονεῖ τή διεθνή νομιμότητα καί ὅσο πιό βάρβαρῃ δείχνεται πρός τούς ἀντιπάλους τής, τόσο ἀγαπητότερῃ γίνεται ἀπό τούς δυτικούς, Εὐρωπαίους καί Ἀμερικανούς. Γι’ αὐτό καί ἐπιδεικνύει αὐτάρεσκα τήν ἀνομία τῃς καί τήν ἀγριότητά τῃς.

Ἡ Τουρκία εἶναι µέλος τοῦ ΝΑΤΟ καί διατηρεῖ µιά ἀποβατική στρατιά µέ τρεῖς χιλιάδες ἀποβατικά σκάφη στά σύνορα µέ ἕνα ἄλλο µέλος τοῦ αὐτοῦ στρατιωτικοῦ ὀργανισμοῦ, τῆς Ἑλλάδος. Καί γιά τούς δυτικούς ἰθύνοντες εἶναι σά νά µή συμβαίνει τίποτε. Τί θά γινόταν ὅμως, ἄν µιά τέτοια ἀποβατική στρατιά διατηροῦσε ἡ Γαλλία ἤ ἡ Γερμανία ἔναντι τῆς Μεγάλης Βρετανίας; Ἡ Μεγάλη Βρετανία δεν ἀπειλεῖ τη Γαλλία ἤ τή Γερμανία. Μήπως ἡ Ἑλλάδα ἀπειλεῖ τήν Τουρκία; Καί ὅμως, αὐτή ἡ τερατώδης κατάσταση γίνεται ἀποδεκτή ἀπό τούς Εὐρωπαίους.

Ἡ Τουρκία δέν ἀναγνωρίζει τίς διεθνεῖς συνθήκες και τίς παραβιάζει ὅπου τήν συμφέρει. Δέν ἀναγνωρίζει τά ἀνθρώπινα δικαιώµατα οὔτε τά δικαιώµατα τῶν μειονοτήτων. Τέλος, δέν ἀναγνωρίζει τίς ἀποφάσεις τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν.

Ἡ Τουρκία λήγοντος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος χρησιμοποιεῖ τήν πρωτόγονη καί βάρβαρη τακτική τῆς σφαγῆς τοῦ ἀντιπάλου. Ὅλη ἡ Οἰκουμένη εἶδε τά κομμένα κεφάλια τῶνΚούρδων πού τά κρατοῦσαν ἀπό τά μαλλιά Τοῦρκοι στρατιῶτες. Τίς εἰκόγες αὐτές πρῶτες τίς δημοσίευσαν τουρκικές ἐφημερίδες. Καί οἱ Εὐρωπαῖοι δεν ἀγανάκτησαν, μολονότι προσποιοῦνται τούς εὐαίσθητους. Σχετικά δέ μέ τό κουρδικό ἔθνος, λησµόνησαν τήν ἀρχή τῆς αὐτοδιαθέσεως τῶν λαῶν, πού κάποτε τόσο ἠχηρά διατυµπάνιζαν. Ἔσχατη και ἀπαίσια ὁμολογία σφαγῆς 1619 Ἑλλήνων ὁμήρων ἔγινε ἀπό τόν Ντενκτάς, ὑπεύθυνο γιά τίς σφαγές αὐτές, χωρίς να καταπλαγεῖ καί πάλι ἡ Εὐρώπῃ.

Τί συμβαίνει, λοιπόν, µέ αὐτή τήν κρυφή σχέσῃ ἀγάπης Δυτικοευρωπαίων καί Τούρκων; Ἀκριβῶς εἶναι αὐτός ὁ δεσµός τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀγριότητας. Οἱ Τοῦρκοι ἀντιλαμβάνονται πώς περί αὐτοῦ πρόκειται. Γι’ αὐτό καί ὑπερηφάνως δείχνουν τήν ἀνομία τους καί τήν ἀγριότητά τους. Διότι αὐτό ἱκανοποιεῖ καί θεραπεύει τό ἀσυνείδητο τῶν Ἑὐρωπαίων, τό ὁποῖο δέν μποροῦν πλέον νά τό ἱκανοποιήσουν στόν τόπο τους, ὅπως τό ἔκαναν στούς δύο τελευταίους πολέμους.

Ἡ Εὐρώπῃ ἔστελνε τούς νέους της στίς ἀποικίες για νά ἀσκήσουν τά ἄγρια ἔνστικτά τους. Τώρα πού ἔκλεισε αὐτή ἡ διέξοδος συντηροῦν τήν Τουρκία ὡς ψυχική τους ἀποικία. Ἀφοῦ δέν μποροῦν πλέον οἱ ἴδιοι νά τροµοκρατοῦν, ὅπως τό ἔκαναν ἐπί αἰῶνες, τώρα ἔχουν καταντήσει οἱ ἠδονοβλεψίες τοῦ τουρκικοῦ τρόμου. Φανταζόµαστε τή χαρά τῶν φανερῶν καί κρυφῶν ναζιστῶν τῆς σημερινῆς Γερμανίας, ὅταν παρακολουθοῦσαν ἀπό τίς τηλεοράσεις τους τά δικά τους πάντσερ, πού ἔδωσαν στήν Τουρκία, νά κατακομματιάζουν τόν «κατώτερο» λαό τῶν Κούρδων. Ἔτσι ἱκανοποιούσαν τό σύνδρομο τοῦ Γκουντέριαν. Ἐπίσης, ἀντιλαμβανόµαστε τήν εὐδαιμονία τῶν αὐτῶν ὄντων ὅταν ὁ τουρκικός στρατός σάρωνε τή βόρειο Κύπρο, µέ τή σηµαία τοῦ μεσαιωνικοῦ προγόνου των, τοῦ Αττίλα. Ἀλήθεια, αὐτή την ὀνομασία τῶν τουρκικῶν ὁρδῶν ἕνας συμβατικά σκεπτόµενος θά τή θεωροῦσε ἀτυχῆ. Και ὅμως, τό τουρκικό κατεστηµένο ἤξερε πώς ἔτσι κολακεύει τήν κρυφή ἀγριότητα τοῦ Εὐρωπαίου. Συνεπῶς, ἡ τουρκική θηριωδία ἀντισταθμίζεί το αἴτημα βομβαρδισμοῦ πού ὑπάρχει ἀθάνατο στό εὐρωπαϊκό ἀσυνείδητο. Βέβαια, αὐτό συμβαίνει ἐν πολλοῖς καί µέ τά ἔργα βίας καί φόνου πού οἱ δυτικοί κατασκευάζουν γιά τίς τηλεοράσεις των. Ὅμως αὐτά εἶναι ἔργα φαντασίας, ἐνῶ ἡ τουρκική ἀγριότητα εἶναι αὐθεντική ἱστορική πραγµατικότητα. Γι’ αὐτό στά κατάβαθά τους θά χαροῦν πολύ ἄν δοῦν τήν Τουρκία νά σπαράσσει τήν Ἑλλάδα. Διότι τήν Ἑλλάδα τή μισοῦν, ἐπειδή αὐτή τούς δίδαξε τή νομιμότητα, τή δηµοκρατία, τήν ἰσοπολιτεία καί τά ἀνθρώπινα δικαιώµατα. Πράγματα λίαν ὀχληρά, πού τούς ἔδεσαν µέ ἀρχές καί τούς στένεψαν πολύ. Καί ἀναγκάζονται νά ἀσκοῦν τήν ἀγριότητά τους µέσω ἀντιπροσώπου, ὥσπου κάποτε νά τήν ἀναλάβουν καί πάλι οἱ ἴδιοι, µέ ἕνα νέο φασισμό. Πρός τό παρόν, ἱκανοποιοῦνται µέ τόν εὐρωτουρκικό. Ἀλλωστε, ὅλοι οἱ -ισμοί τῆς Εὐρώπης ἦταν κινήµατα τοῦ ἀσυνειδήτου της µέ τά ὁποῖα ἀντιστάθμιζε τήν ξηρότητα στήν ὁποία περιέπιπτε τό συνειδητό της. Τώρα ὑδροδοτεῖται ἀπό κρυφά τουρκοµανικά ρεύματα· µιά ἀνίερη ἐπιμιξία, στήν ὁποία καταφεύγουν οἱ ψυχικῶς παρηκµασμµένοι. Ἔτσι προετοιμάζεται ὁ καιρός πού οἱ βάρβαροι στό τέλος θά διαβοῦν τό ὅριο τῆς Βιέννης καί τοῦ Πουατιέ. Θά ποῦν µερικοί πώς ἡ ἀγάπη τῶν Ἐὐρωπαίων πρός τούς Τούρκους ξεκινάει ἀπό λόγους οἰκονομικούς καί στρατηγικούς. Εὔλογο. Ὑπάρχει, ὅμως καί τό παράλογο. Καί µάλιστα ἰσχυρότερο.

12/3/96

Ο Χρήστος Μαλεβίτσης γεννήθηκε το 1927 στην Καλοσκοπή της Παρνασσίδος. Λόγω του επαγγέλματος του πατέρα του, ο οποίος ήταν σιδηροδρομικός, ως μαθητής Δημοτικού έζησε στην Ξάνθη και στην Έδεσσα κατά τα χρόνια του Γυμνασίου, πριν επιστρέψουν οικογενειακώς στην πατρίδα τους κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1943).^[1][2]

Την περίοδο 1946-1950 σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή στην Αθήνα και ως φοιτητής έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα δημοσιεύοντας ποίηση με το ψευδώνυμο Φρίξος Ζαγγανάς. Από το 1958 και για 35 χρόνια εργάσθηκε στο Υπουργείο Συντονισμού, διετέλεσε Διευθυντής της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ενώ κατά τα έτη 1960-1961 αποσπάστηκε στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Μελετών της Χάγης και το 1966-1967 στα Γραφεία του Ο.Η.Ε. στη Γενεύη.

Η κύρια συγγραφική δραστηριότητά του άρχισε το 1965 δημοσιεύοντας το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Προοπτικές” και ένα κείμενο στο περιοδικό “Εποχές”. Τα επόμενα χρόνια ο Χρήστος Μαλεβίτσης θα διακριθεί ως στοχαστής κυρίως μέσω της συγγραφής φιλοσοφικών δοκιμίων και άρθρων ενώ ασχολήθηκε και με τη μετάφραση σημαντικών έργων σύγχρονων φιλοσόφων, όπως των Χάιντεγκερ, Γιάσπερς και Μπερντιάεφ.Ο Χρήστος Μαλεβίτσης από το 1974 υπήρξε βασικός συνεργάτης του περιοδικού ΕΥΘΥΝΗ και από το 1986 και μέχρι το θάνατό του αρθογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Μετά τον θάνατό του συγκροτήθηκε ο Σύνδεσμος Φίλων Χρήστου Μαλεβίτση, ο οποίος διοργανώνει συνέδρια και εκδηλώσεις προβολής των ιδεών του και έχει επίσης κυκλοφορήσει σε έντυπη και σε ψηφιακή μορφή το σύνολο των έργων του Χρήστου Μαλεβίτση.^[1][2]

Διακρίσεις-βραβεύσεις

Οι σημαντικότερες από τις διακρίσεις που έλαβε για το έργο του ήταν το Βραβείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας το 1972, το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου το 1974, Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1978, και το Βραβείο του Ιδρύματος Κ. Ουράνη το 1990. ^[1]