Ένα σημείωμα για τους καιρούς που ζούμε…
Συχνά αναφερόμαστε στον ιστορικό Νίκο Σβορώνο. Τέκνο της Αριστεράς, ο Σβορώνος και μάλιστα εκείνου του κομματιού της που προσδιοριζόταν ως ανανεωτική αριστερά. Χρησιμοποιώ χρόνο αόριστο, επειδή οι σημερινοί απόγονοι εκείνου του ρεύματος και «μαθητές» του, αποτελούν πια ένα…αόριστο άθυρμα υπηρετών της ταξικής απάτριδους παγκοσμιοποίησης και του μισάνθρωπου εκσυγχρονισμού, αναμασώντας παλαιοσταλινικές, νεοσταλινικές και νεοφιλελεύθερες μεθόδους ανάλυσης της σημερινής ζωής στη χώρα μας. Και είναι αυτοί που πρωτοστατούν στην ψυχαναγκαστική παραχάραξη της εθνικής μας ιστορίας, παραχάραξη ενάντια στην οποία μίλησε με το έργο του, ο «δάσκαλός» τους!
Ο λευκαδίτης Νίκος Σβορώνος, ήταν ένας τίμιος ιστορικός. Τίμιος, επειδή από τη μια, ακολουθούσε συνετά την ιστορική του μέθοδο, επηρεασμένη από μια σύνθεση της «καθαρής» παραδοσιακής ιστορίας των γεγονότων, της κοινωνιολογικής μαρξιστικής σχολής και την επιρροή της σχολής των Annales, η οποία έβλεπε την ιστορία των ανθρώπων μέσα από μια μακροσκοπική πλευρά. Με «φυσικούς» ιστορικούς κύκλους και διαχρονικότητα, με συνέχειες και τομές, με αφαιρέσεις ώστε να προσεγγιστεί η ουσία του κάθε ιστορικού γεγονότος από μια κοινωνιοκεντρική ματιά. Τίμιος και αξιοπρεπής, από την άλλη, επειδή δεν άφησε την αριστερή ιδεολογία του να γίνει ιδεοληψία και φαρδιές-πλατιές παρωπίδες ταξικισμού. Έτσι, μόνο μπόρεσε να μιλήσει για δυο βασικά στοιχεία της ταυτότητας του ελληνισμού, στη διάρκεια της μακραίωνης και συνεχούς (με διάρκεια και τομές) ιστορίας του: Το αντιστασιακό ήθος του, απαραίτητο συστατικό για την επιβίωσή του, ανάμεσα σε ιστορικές και αλλότριες πολιτισμικές συμπληγάδες και απειλές και την αξιοπρέπειά του.
Γι΄αυτή την «βαθιά αρετή» του ελληνισμού, μίλησε μεταξύ άλλων που ανέφερε, στην συγκέντρωση της Ελληνικής Κοινότητας Παρισίων και περιχώρων, στο ξενοδοχείο Lutetia, στις 27 Οκτωβρίου, του 1979:
«Για τους ίδιους τους Έλληνες, που έχουν ακούσει πολλές φορές από δικούς τους και ξένους ότι η ιστορία τους είναι γεμάτη σύμβολα, η πράξη αυτή ( σ.σ μιλά για το αλβανικό έπος και την αντίσταση στο ιταλογερμανικό συμμαχικό άξονα) τους δείχνει πιο απλά και συγκεκριμένα τον πραγματικό χαρακτήρα του ελληνικού λαού, την πιο βαθιά του αρετή, όπως τουλάχιστον εμφανίζεται στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίες του, που είναι η αξιοπρέπεια.
Ο ελληνικός λαός και τα στρατευμένα παιδιά του, αναλαμβάνοντας ολόψυχα, ομόθυμα (εδώ οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες) και ανυστερόβουλα τον άνισο αγώνα διαισθάνονταν ότι η διάρκειά του και οι προεκτάσεις του ήταν απροσδιόριστες για την Ελλάδα και ότι το περιεχόμενό του υπερέβαινε κατά πολύ τη σημασία ενός απλού γεγονότος».
Δημήτρης Γ
Διαβάστε επίσης:
Η ανάπτυξη της εθνικής ελληνικής ιδέας, του Νίκου Σβορώνου
Η αντιστασιακή υφή του ελληνισμού
