του Σ. Παύλου, από το Άρδην τ. 63, Φεβρουάριος – Μάρτιος 2007
Το κλείσιμο του Κυπριακού, που μεθοδεύουν τα αγγλοαμερικανικά συμφέροντα και οι τουρκικές επιδιώξεις, κουρελιάζει κάθε έννοια δικαίου, καταστρατηγεί ανθρώπινα δικαιώματα και θεμελιώδεις αρχές και προτάγματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ο.Η.Ε. και τα οποία διακηρύσσονται ως κοινή πίστη της ανθρωπότητας (άρνηση και καταδίκη του βίαιου εκτοπισμού πληθυσμών, της εθνοκάθαρσης, της κλοπής και της εκμετάλλευσης ξένων περιουσιών κ.λ.π. κ.λ.π). Για τη νομιμοποίηση ενός τέτοιου κλεισίματος επιβάλλεται λοιπόν προηγουμένως η αποδοχή του εκ μέρους των Ελλήνων της Κύπρου. Έτσι δεν θα παρουσιαστεί ότι αυτό επιβάλλεται με τη βία, δεν θα εκληφθεί ότι το κλείσιμο αποτελεί προϊόν αυθαιρεσίας και καταναγκασμού που καταστρατηγεί αρχές, θεμελιώδεις αξίες και προτάγματα καθώς και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι, ελεύθερα και αβίαστα, το αποδέχονται. Ένας όμορφος, δηλαδή, ηθικός και αγγελικά πλασμένος κόσμος όπου η αδικία δεν φαίνεται να προκαλεί αντιδράσεις, και κανείς δεν τονίζει την παραβίαση αρχών γιατί οι πολίτες ελεύθερα συναινούν στην αποδοχή του κλεισίματος (έστω και αν αυτό σημαίνει τον πλήρη εξευτελισμό των δικαιωμάτων τους).
Από το 1974 πολλοί μηχανισμοί εργάζονται για τη σταδιακή αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής, για την κάμψη του φρονήματος των Κυπρίων και τον εξευτελισμό τους. Έτσι από τη μια έχουμε την σιδερένια πραγματικότητα της τουρκικής κατοχής, την τουρκική υπεροπλία και αυθαιρεσία, που τρομοκρατεί, και από την άλλη την σιροπιαστή, με εύσχημο τρόπο και ωραία λόγια, διολίσθηση προς την αποδοχή. Γιατί όλα τα εξ Αμερικής και Αγγλίας, καθώς και από άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, εκπορευόμενα και εμπορευόμενα για παραχάραξη της κυπριακής ιστορίας, για αποδοχή των κατοχικών δεδομένων και κλείσιμο του κυπριακού βάσει αυτής της αποδοχής, ηχούν ωραία όπως: υπέρβαση του εθνικισμού, μεταεθνοτικά κράτη, πολυπολιτιστικές κοινωνίες, αποδοχή του Άλλου, προοδευτική αντίληψη της Ιστορίας, μοντέρνοι τρόποι συμπεριφοράς κ.λπ. κ.λπ.. Φυσικά όλα αυτά, ένα ρωμαλέο κίνημα της διανόησης στην Ελλάδα και στην Κύπρο θα μπορούσε να τα αντιστρέψει και να τα χρησιμοποιήσει στον αγώνα επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού, γιατί η ύπαρξη του Αττίλα στο νησί, η εθνοκάθαρση εναντίον των Ελλήνων στο κατεχόμενο μέρος του νησιού, η προσφυγιά και ο εκτοπισμός δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από καμιά θεωρία. όμως, που να βρεθεί τέτοιο σθένος αντιστροφής και οικειοποίησης αυτών των θεωριών από τους δικούς μας διανοούμενους όταν πάντα, κεχηνότες και χάσκοντες, βλέπουν τις εισαγόμενες θεωρίες με τον τρόπο και την εκδοχή των εισαγωγέων και λειτουργούν απλώς ως διανομείς;
Η διοχέτευση αυτών των νέων θεωριών, με τον τρόπο που τις εννοούν τα αγγλοαμερικανικά κυρίως συμφέροντα, γίνεται με πολυποίκιλες ενισχύσεις: σεμινάρια, εισηγήσεις, ταξίδια στο εξωτερικό για συναντήσεις όσων έχουν τσιμπήσει το δόλωμα, επιχορηγήσεις, συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα, δημοσιεύσεις, εκδόσεις, τακτοποιήσεις «προθύμων» σε πανεπιστήμια και άλλες πλεονεκτικές θέσεις και με εκδηλώσεις ων ουκ έστιν αριθμός.
Πολλοί διανοούμενοι της Κύπρου αποδείχτηκαν καλός αγωγός και βοηθοί – μετακενωτές αυτών των προσπαθειών παραχάραξης της κυπριακής ιστορίας και ιδεολογικής προετοιμασίας του συμβιβασμού, δηλαδή λειτούργησαν ως delivery boys και με τα μηχανάκια τους τρέχουν στα κυπριακά σπίτια να κάνουν διανομή του νέου προϊόντος. Η κοινωνία της Κύπρου είναι πολύ μικρή και εύκολα λυγίζει. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν είχαμε μεγαλύτερο πληθυσμιακό σύνολο, με αρκετά πανεπιστήμια, κέντρα ερευνών, εκδοτικές σειρές και ποικίλες άλλες εκδηλώσεις που θα συγκροτούσαν ένα σύνολο διανόησης με μεγαλύτερη αυτονομία. Το μικρό, λοιπόν, σύνολο των διανοουμένων της κυπριακής κοινωνίας, που κυρίαρχο χαρακτηριστικό του είναι ο επαρχιώτικος τρόπος συμπεριφοράς, το δέος και η συμπλεγματική στάση απέναντι στα εξ Αμερικής και Εσπερίας εισαγόμενα, δεν μπορεί να δημιουργήσει αποτελεσματικές αντιστάσεις. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν υπήρχαν οι ενισχύσεις των εξ Ελλάδος κύκλων της διανόησης. Όμως η εκ των ένδον άλωση συντελέστηκε στην Ελλάδα προηγουμένως. Θα πρέπει να ειπωθεί εδώ ότι οι μικροί κύκλοι της κυπριακής διανόησης άντεξαν περισσότερο χρόνο από τους συντριπτικά υπέρτερους της Ελλάδας. Οι περιφερειακοί διανοούμενοι της Κύπρου, ζώντας δίπλα από την σιδερένια πραγματικότητα του Αττίλα και έχοντας τις πικρές μνήμες του ’74, ενστικτωδώς δυσκολεύονταν να αποδεχτούν κάποια πράγματα, όταν οι διανοούμενοι της Ελλάδας προσχωρούσαν αγεληδόν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εισελαύνει στο νησί τον τελευταίο καιρό και η «πολυπρισματική θεώρηση» της Ιστορίας, με έξωθεν ενισχύσεις και χρηματοδοτήσεις. Πολλοί μελετητές έχουν σημειώσει ότι κάθε επίθεση, εκ μέρους των ξένων και εντοπίων κέντρων εξουσίας, εναντίον των δικαιωμάτων του κυπριακού ελληνισμού, συνεπάγεται ταυτόχρονα και μία επίθεση εναντίον της Ιστορίας της Κύπρου. Γιατί πρέπει να υπονομευτούν, προηγουμένως, τα ερείσματα υπερηφάνειας που διαθέτει η κυπριακή κοινωνία και που προέρχονται από τη γνώση του ιστορικού παρελθόντος της, των δοκιμασιών και θυσιών, των αγώνων και των πράξεων ατομικού και συλλογικού πνεύματος εξανάστασης και ηρωισμού. Η Ιστορία παρέχει εφόδια αντίστασης, η επιστημονική γνώση δυσκολεύει την αποδοχή.
Πάντως, για όσους γνωρίζουν Ιστορία, σεβασμό στις πηγές και πολύπλευρη θεώρηση των πραγμάτων και συμπερίληψη ποικίλων απόψεων στην ιστορική θεώρηση έχουμε από τις αρχές της Ιστορίας όταν στον Θουκυδίδη καταγράφονται οι αντιτιθέμενες, πολλές φορές, απόψεις, ερμηνείες και σκέψεις των διαφόρων μερών, διαθέτουμε ακόμη και σαρκαστικά κείμενα που υπονομεύουν καίρια και ευσύνοπτα τις μονοδιάστατες ιστορικές θεωρήσεις -το σπινθηροβόλο έργο του Λουκιανού «Πως δει Ιστορίαν συγγράφειν» είναι αρκετά καλό παράδειγμα.
Είναι εμφανές ότι, με την εσχάτως πολυπροβαλλόμενη «πολυπρισματική Ιστορία», πρέπει να δημιουργηθεί στη δύσμοιρη κυπριακή κοινωνία η εντύπωση ότι έχει ανακαλυφθεί μόλις προσφάτως το ταχινοπλακούντιον, ότι εισάγεται νέα και ρηξικέλευθος θεώρηση της Ιστορίας, πρέπει το κατασκεύασμα της κυπριακής μιζέριας και κακομοιριάς να φανεί ως μείζων πνευματική τομή η οποία προωθεί σύγχρονες ιδέες και αντιλήψεις, με άλλα λόγια χρειάζεται ένα όμορφο περιτύλιγμα που θα κρύψει τον κεκονιαμένο τάφο, θα δελεάσει τους ιθαγενείς της Κύπρου να το πάρουν με αισθήματα ευγνωμοσύνης και ενθουσιασμού, όπως παλαιότερα οι αποικιοκράτες χάριζαν στους ιθαγενείς της Αφρικής χάντρες και καθρεφτάκια για να περάσουν την αποικιοκρατική πρακτική τους.
Δυστυχώς, οι διανοούμενοι της Κύπρου προωθούν τον σκοταδισμό και τους σχεδιασμούς των ξένων κέντρων εξουσίας, είναι ήδη έτοιμοι πάνω στα μηχανάκια, μόλις πάρουν τις οδηγίες, να ξεκινήσουν για το νέο delivery.
