του Α. Μιχαηλίδη, από το Άρδην τ. 61, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2006
Το άλλο μεγάλο κεφάλαιο, που ευθύνεται για την παταγώδη αποτυχία της υποψηφιότητας του Επισκόπου Νικηφόρου είναι η προκλητική συμπεριφορά κομμάτων, κομματαρχών και διαφόρων υποτελών προσωπικοτήτων, οι οποίοι βλαστούσαν με το ζόρι εκεί που δεν τους έσπερναν. Ακάλεστοι σε μια υπόθεση όπου ο κόσμος έχει ξεκάθαρη στάση: είτε αδιαφορεί, είτε την θεωρεί ιερή και προσωπική του. Η τεράστια ευθύνη βαραίνει το ΑΚΕΛ και τα στελέχη του, που συμπεριφέρθηκαν, όπως ακριβώς οι επιτελείς αλλά και ο ίδιος ο Επίσκοπος, με έπαρση και κενή αυταρέσκεια, παρασυρμένος προφανώς από μια πρόωρη μέθη επιτυχίας.
Η μεγαλύτερη ζημιά έγινε με εκείνη την υπερβολική σύναξη στο Μετόχι, όταν ο Επίσκοπος πέτυχε (και μαγκιά του) με μοναδικό τρόπο να δείξει σε όλους, σ΄ ένα σκηνικό υπερβολής, ότι ελέγχει τον Γλαύκο Κληρίδη μαζί με τον Νίκο Κατσουρίδη και την Ελένη Βραχίμη, τον Ζαχαρία Κουλία μαζί με την Ελένη Μαύρου, την Έλση Χριστόφια μαζί με την Άντρη Αναστασιάδη, τους δεξιούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ με τους αριστερούς πολέμιούς της, μέλη της ΕΟΚΑ Β και αντιστασιακούς, προέδρους ποδοσφαιρικών σωματείων, μέλη της ΟΧΕΝ και άθεους… Το παζλ συμπληρώθηκε, λίγες μέρες αργότερα, όταν εμφανίστηκε στο Μετόχι για να υποβάλει τα σέβη του και ο ασυμβίβαστος Βάσος Λυσαρίδης.
Αυτή η σύναξη προσωπικοτήτων και κομμάτων έδωσε στον κόσμο κάκιστες εντυπώσεις και μάλλον τον τρομοκράτησε παρά να τον προσελκύσει. Ο τρόμος ενισχύθηκε πολύ περισσότερο όταν είδε τα στελέχη του ΑΚΕΛ, αυτά που σε άλλες περιπτώσεις δεν διστάζουν να δηλώνουν ότι δεν θέλουν να έχουν σχέση με την Εκκλησία και μάλιστα, θεωρούν, αναγχρονιστές όσους εκκλησιάζονται ή όσους φιλούν το χέρι των παπάδων, να εμφανίζονται ως οι μόνοι ενδιαφερόμενοι για τον νέο Αρχιεπίσκοπο. Ήταν σχεδόν απειλητικοί στις εμφανίσεις τους. «Θα πω αυτά που θέλω, κύριε Προκομμένε, και θα με ακούσετε», είπε με ύφος καρδιναλίου, ένα βράδυ στον Αντέννα ο Άντρος Κυπριανού, όταν έλεγε άλλα από αυτά που τον ρωτούσε ο δημοσιογράφος, που τόλμησε ο αθεόφοβος να υποβάλει ερωτήσεις στο ΑΚΕΛ… Από πού ως πού, δηλαδή, να βάζει ερωτήσεις άλλες από αυτές που ήθελε να απαντήσει ο κ. Κυπριανού! Από την άλλη, και ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ έδινε με δηλώσεις του την εντύπωση ότι αυτός ήξερε το καλό της Εκκλησίας και όχι οι ιερωμένοι και οι πιστοί. «Θέλουμε τον Νικηφόρο για να εκσυγχρονίσει την Εκκλησία», έλεγε σαν να έψαχναν κάποιον για να βάψει τις εκκλησίες κόκκινες και κίτρινες, για να τις κάνει πιο μοντέρνες. Δηλαδή, το ΑΚΕΛ εκσυγχρόνισε όλα τα άλλα και τώρα θα εκσυγχρονίσει την Εκκλησία, παρόλο που δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά του!
Μια άκρως ενδιαφέρουσα έρευνα διεξήγαγε το Εθνικό Κέντρο Διερεύνησης Γνώμης του πανεπιστημίου του Σικάγο, καταγράφοντας το επίπεδο του πατριωτισμού σε 34 χώρες ανά τον κόσμο.
Πρώτες σ’ αυτήν την έρευνα ήλθαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ δεύτερη με μικρή διαφορά η Βενεζουέλα. Για τις Η.Π.Α., μας λέει ο Τ. Σμιθ, εκ των ερευνητών, η παγκόσμια ισχύς της χώρας είναι ο παράγοντας που τονίζει το πατριωτικό αίσθημα. Στην βολιβαριανή Βενεζουέλα, η ιστορία της χώρας, οι τέχνες και τα γράμματα, τα σπορ αλλά και η ισότιμη μεταχείριση όλων των κοινωνικών ομάδων αποτελούν την βάση του πατριωτικού αισθήματος.
Τα δεδομένα για τις ΗΠΑ και τη Βενεζουέλα αποτελούν τους δύο ακραίους πόλους των πορισμάτων και υποδηλώνουν την ύπαρξη δύο, ριζικά αντίθετων και ανταγωνιστικών πατριωτισμών.
Στο ένα άκρο, ο πατριωτισμός των αμερικάνων, τροφοδοτείται από την κυριαρχία που ασκεί η χώρα σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Πρόκειται για έναν πατριωτισμό αυτοκρατορικό: οι αμερικάνοι είναι περήφανοι γιατί εξουσιάζουν τον κόσμο.
Στο άλλο άκρο, ο πατριωτισμός των βενεζουελάνων. Ένας αντιστασιακός πατριωτισμός που αντιπροσωπεύει τον νέο άνεμο που φυσά στην Λατινική Αμερική, ο οποίος αναπτύσσεται μέσω της αμφισβήτησης της μονοκρατορίας των Η.Π.Α. και του μονόδρομου της παγκοσμιοποίησης. Οι βενεζουελάνοι είναι περήφανοι για την πατρίδα τους γιατί πιστεύουν ότι σ’ αυτήν, ο Τσάβες και η βολιβαριανή επανάσταση έχουν επιτύχει-μεταξύ άλλων- την πρόοδο σε θέματα κοινωνικής ισότητας την άνθηση των γραμμάτων και των τεχνών, που πυροδότησαν την αντίσταση προς το κυρίαρχο αμερικάνικο αυτοκρατορικό μοντέλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ως και οι αμερικάνικες τηλεοπτικές παραγωγές έχουν εξοβελιστεί από την ζωή των βενεζουελάνων. Όπως δήλωσε ο επιτετραμμένος της βενεζουελανής κυβέρνησης στις Η.Π.Α., Έρικ Βίνγκερτερ «μέχρι σήμερα η Βενεζουέλα εισήγαγε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα, ταινίες και μουσική από τις Η.Π.Α. Αυτό άλλαξε επί Τσάβες, ο οποίος συνέβαλε στο ν’ αναπτυχθεί μία άλλη εκδοχή της εθνικής υπερηφάνειας. Τα τελευταία χρόνια οι πολίτες της χώρας ανακάλυψαν ξανά τι σημαίνει να είσαι Βενεζουελάνος».
Ο πατριωτισμός του λαού της Βενεζουέλας είναι ο πατριωτισμός της πρωτοπορίας του αντί-παγκοσμιοποιητικού κινήματος, μίας χώρας που είναι περήφανη γιατί αντιστέκεται.
Μετάφραση:
Γιώργος Ρακκάς
