Σαρόν: Ο Χίτλερ της Μέσης Ανατολής

από το Άρδην τ. 51, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004

Ο Α­ριέλ Σα­ρόν και ο υ­πουρ­γός Ά­μυ­νας Μο­φάζ πρέ­πει να δι­κα­στούν α­πό ει­δι­κό δι­κα­στή­ριο ως ε­γκλη­μα­τί­ες πό­λε­μου για­τί δια­πράτ­τουν γε­νο­κτο­νί­α σε βά­ρος του Πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού.
Σα­λο­μέτ Α­λό­νι
πρώ­ην Yπουρ­γός Παι­δεί­ας του Ισ­ρα­ήλ*

Πισω α­πο την ισ­ρα­η­λι­νη ει­σβο­λή στον Λί­βα­νο το 1982 βρι­σκό­ταν το α­ρει­μά­νιο πνεύ­μα του Α­ριέλ Σα­ρόν και η ε­πι­θε­τι­κή στρα­τη­γι­κή του. Οι μα­χη­τι­κές α­πό­ψεις του τό­τε υ­πουρ­γού Ά­μυ­νας πε­ρι­βάλ­λο­νται με γε­νι­κό θαυ­μα­σμό στην πα­τρί­δα του. Κα­θώς και η σφα­γή στα στρα­τό­πε­δα Σά­μπρα και Σα­τί­λα . Και αν η υ­γεί­α ή οι πε­ρι­στά­σεις α­να­γκά­σουν πο­τέ τον πρω­θυ­πουρ­γό Με­να­χίμ Μπε­γκίν να α­πο­συρ­θεί α­πό την πο­λι­τι­κή, ο Α­ριέλ Σα­ρόν θα μπο­ρού­σε θαυ­μά­σια να γί­νει πρω­θυ­πουρ­γός του Ισ­ρα­ήλ. Για να συ­νε­χί­σει την ι­δέ­α του “πα­τέ­ρα” Μπε­γκίν για το με­γά­λο Ισ­ρα­ήλ.
Ο Σα­ρόν γεν­νή­θη­κε στην Πα­λαι­στί­νη ό­ταν το Ισ­ρα­ήλ δεν εί­χε α­κό­μη γί­νει κρά­τος. Το 1948, ό­ταν ή­ταν εί­κο­σι χρό­νων, τραυ­μα­τί­σθη­κε στον Ιορ­δά­νη κα­τά τον πό­λε­μο της “α­νε­ξαρ­τη­σί­ας” και έ­κτο­τε πο­λε­μά­ει τους Ά­ρα­βες. Οι ο­πα­δοί του θε­ω­ρούν τον Σα­ρόν α­γρό­τη-πο­λε­μι­στή, που ά­φη­σε το α­λέ­τρι και τη γη του στην πα­ρα­λία, κο­ντά στο Τελ Α­βίβ, για να πο­λε­μή­σει για το Ισ­ρα­ήλ. Τον θε­ω­ρούν μέ­γα οι­κο­δό­μο που ί­δρυ­σε πλή­θος ε­βρα­ϊ­κών οι­κι­σμών στη Δυ­τι­κή ό­χθη και στη Γά­ζα. Θαυ­μα­στής του λέ­ει γι αυ­τόν: “Ο Σα­ρόν εί­ναι πα­τριώ­της που ε­λαύ­νε­ται πά­ντο­τε α­πό την πα­ρόρ­μη­ση της προ­ε­λά­σε­ως, άν­θρω­πος που έμ­βλη­μα του έ­χει: ‘Ο τολ­μών νι­κά’”.
Υ­πάρ­χει ό­μως, και η άλ­λη πλευ­ρά. Ο Σα­ρόν εί­ναι ο με­γα­λύ­τε­ρος “ιέ­ραξ” του Ισ­ρα­ήλ. Εί­ναι άν­θρω­πος ι­σχυ­ρο­γνώ­μων και πα­ρορ­μη­τι­κός και πολ­λές φο­ρές έ­χει υ­περ­βεί τα ό­ρια των δια­τα­γών που έ­χει λά­βει. Ό­που βρε­θεί, προ­κα­λεί τη δι­χο­γνω­μί­α. Έ­χει α­φή­σει πί­σω του λε­γε­ώ­νες α­πη­νών ε­χθρών, με­τα­ξύ των ο­ποί­ων και πολ­λοί πρώ­ην α­νώ­τε­ροί του στον στρα­τό. Οι δρι­μύ­τε­ροι ε­πι­κρι­τές του θε­ω­ρούν ό­τι ο Σα­ρόν εί­ναι έ­νας φα­να­τι­κός που πα­ρέ­συ­ρε α­κό­μη και τον Μπε­γκίν στις χει­ρό­τε­ρες υ­περ­βο­λές του, έ­νας ρι­ψο­κίν­δυ­νος που θυ­σιά­ζει πρό­θυ­μα στρα­τιώ­τες για να υ­πη­ρε­τή­σει τις δι­κές του φι­λο­δο­ξί­ες, άν­θρω­πος που η πί­στη του στις στρα­τιω­τι­κές λύ­σεις έ­χει α­να­τρέ­ψει εκ βα­θέ­ων την πα­ρά­δο­ση του Ισ­ρα­ήλ στην ε­πι­δέ­ξια δι­πλω­μα­τί­α. “Χρη­σι­μο­ποιεί τη βί­α για τη βί­α, και αυ­τή εί­ναι η α­γα­πη­μέ­νη του λύ­ση”, λέ­ει για τον Σα­ρόν ο πρώ­ην αρ­χη­γός του γε­νι­κού ε­πι­τε­λεί­ου στρα­τού, στρα­τη­γός Μ. Γκουρ.
Θα μπο­ρού­σε να α­πει­λή­σει τις δη­μο­κρα­τι­κές α­ξί­ες. “Σε ό­λη τη διάρ­κεια της στρα­τιω­τι­κής και πο­λι­τι­κής στα­διο­δρο­μί­ας του, ο Σα­ρόν προ­τι­μού­σε τη δρά­ση α­πό την υ­πο­μο­νή. Ο Μο­σέ Ντα­γιάν την ε­πο­χή α­κρι­βώς πριν α­πό τον πό­λε­μο του 1948, δια­τύ­πω­σε κά­πο­τε την ι­δέ­α να συλ­λά­βουν δύ­ο Άρα­βες στρα­τιώ­τες για να τους α­νταλ­λά­ξουν με δύ­ο Ισ­ρα­η­λι­νούς αιχ­μα­λώ­τους που κρα­τού­σε η Α­ρα­βι­κή Λε­γε­ώ­να. Ο Σα­ρόν πή­δη­σε α­μέ­σως σ’ έ­να τζιπ, μπή­κε στη ζώ­νη της α­να­κω­χής, και με το πι­στό­λι στο χέ­ρι του συ­νέ­λα­βε δύ­ο Ιορ­δα­νούς στρα­τιώ­τες”.
Μια άλ­λη φο­ρά, ε­πί­λε­κτη μο­νά­δα κο­μά­ντος υ­πό τη διοί­κη­ση του Σα­ρόν πραγ­μα­το­ποί­η­σε στην Ιορ­δα­νί­α ι­διω­τι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση α­ντι­ποί­νων. Αρ­γό­τε­ρα, ό­ταν κλή­θη­κε να α­πο­λο­γη­θεί, ο νε­α­ρός διοι­κη­τής ι­σχυ­ρί­στη­κε α­πό­λυ­τη ά­γνοια για την ε­πι­δρο­μή. Το ψέ­μα αυ­τό ε­νό­χλη­σε τον Δα­βίδ Μπέν Γκου­ριόν, πρώ­το πρω­θυ­πουρ­γό του Ισ­ρα­ήλ, ο ο­ποί­ος αρ­γό­τε­ρα έ­γρα­ψε στο η­με­ρο­λό­γιό του: “Αν ο Σα­ρόν μπο­ρού­σε να α­παλ­λα­γεί α­πό τη συ­νή­θεια να μη λέ­ει την α­λή­θεια, θα μπο­ρού­σε να γί­νει υ­πό­δειγ­μα στρα­τιω­τι­κού η­γέ­τη”.
Ο Σα­ρόν δεν άρ­γη­σε να ε­νο­χλή­σει ξα­νά τον Μπέν Γκου­ριόν και το Ισ­ρα­ήλ. Το 1953 οι κο­μά­ντος του δια­τά­χθη­καν να ε­πι­τε­θούν ε­να­ντί­ον του χω­ριού της Δυ­τι­κής Ό­χθης Κι­μπί­για και να προ­κα­λέ­σουν “δέ­κα με δώ­δε­κα” α­πώ­λειες ως α­ντί­ποι­να για τον φό­νο μιας Ισ­ρα­η­λι­νής και δύ­ο παι­διών. (Κά­τι που έ­κα­νε και ο γερ­μα­νός κα­τα­κτη­τής την ε­πο­χή του να­ζι­σμού). Ο Σα­ρόν α­να­τί­να­ξε 46 α­ρα­βι­κά σπί­τια σκο­τώ­νο­ντας 69 α­μά­χους, με­τα­ξύ των ο­ποί­ων πολ­λές γυ­ναί­κες και μι­κρά παι­διά πα­γι­δευ­μέ­να σε υ­πό­γεια.
Το ε­πει­σό­διο προ­κά­λε­σε την πρώ­τη κα­τα­δί­κη του Ισ­ρα­ήλ στο Συμ­βού­λιο των Η­νω­μέ­νων Ε­θνών. Πολ­λοί α­πό τους α­νω­τέ­ρους του Σα­ρόν έ­νιω­σαν φρί­κη για τη σφα­γή αλ­λά δεν εί­παν τί­πο­τα. Ο Μπέν Γκου­ριόν δεν τόλ­μη­σε να τον τι­μω­ρή­σει.
Ως στρα­τιω­τι­κός διοι­κη­τής ο Σα­ρόν υ­πήρ­ξε λα­μπρός! Αλ­λά “ά­νι­σος”. Η προ­θυ­μί­α του στην α­νά­λη­ψη κιν­δύ­νων τον ο­δή­γη­σε στη δό­ξα αλ­λά και στον ό­λε­θρο. Κα­τά και­ρούς, στις διά­φο­ρες συ­γκρού­σεις με τους Πα­λαι­στί­νιους, ο Σα­ρόν έ­γι­νε αι­τί­α να χα­θούν ά­δι­κα πολ­λοί Ισ­ρα­η­λι­νοί στρα­τιώ­τες αλ­λά α­πό την άλ­λη ση­μεί­ω­σε και ο­ρι­σμέ­νες λα­μπρές ε­πι­τυ­χί­ες!
Τε­λι­κά η α­γριό­τη­τα του Σα­ρόν α­πέ­να­ντι στους Πα­λαι­στί­νιους ό­ταν ή­ταν διοι­κη­τής της Λω­ρί­δας της Γά­ζας ε­ξόρ­γι­σε την α­νώ­τα­τη στρα­τιω­τι­κή διοί­κη­ση. Ο Ντα­γιάν, υ­πουρ­γός Α­μύ­νης τό­τε, του α­φαί­ρε­σε τη διοί­κη­ση της Γά­ζας και ο στρα­τη­γός Χα­ΐμ Μπεν Λεβ, αρ­χη­γός του ε­πι­τε­λεί­ου, α­να­κοί­νω­σε ό­τι η στρα­τιω­τι­κή στα­διο­δρο­μί­α του Α­ριέλ Σα­ρόν εί­χε λή­ξει. Εί­πε: “Υ­πήρ­χε γε­νι­κή ο­μο­φω­νί­α ό­τι ο Σα­ρόν, λέ­ει πρώ­ην συ­νά­δελ­φός του στον στρα­τό, ή­ταν σπου­δαί­ος πο­λε­μι­στής αλ­λά δεν ή­ταν κα­θώς πρέ­πει άν­θρω­πος”.
Με τη νέ­α του πο­λι­τι­κή αμ­φί­ε­ση ο Σα­ρόν τα κα­τά­φε­ρε θαυ­μά­σια στην α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Μπή­κε στο φι­λε­λεύ­θε­ρο κόμ­μα, τον κε­ντρώ­ο ε­ταί­ρο στρα­το­πέ­δου, που εί­χε ε­πι­κε­φα­λής του το κόμ­μα Χε­ρούτ του πρώ­ην αρ­χη­γού της τρο­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης “Ιρ­γκούν”, τον Με­να­χίμ Μπε­γκίν. Α­πό τη βά­ση αυ­τή ο Σα­ρόν συ­νερ­γά­στη­κε με τον Μπε­γκίν στην προ­σπά­θεια για τη συ­νέ­νω­ση ό­λων των α­ντι­πά­λων δυ­νά­με­ων του ερ­γα­τι­κού κόμ­μα­τος σε έ­ναν ορ­γα­νι­σμό, και α­πό την προ­σπά­θεια αυ­τή προέκυψε το κόμ­μα Λι­κού­ντ.
Ό­ταν ξέ­σπα­σε ο πό­λε­μος του Ο­κτώ­βρη, ο Σα­ρόν ε­πα­νήλ­θε στην ε­νερ­γό υ­πη­ρε­σί­α για να διοι­κή­σει υ­περ­με­γέ­θη με­ραρ­χί­α τε­θω­ρα­κι­σμέ­νων στη χερ­σό­νη­σο του Σι­νά. Δεν άρ­γη­σε να ξα­να­βρεί την πα­λιά του συ­νή­θεια να πε­ρι­φρο­νεί τις δια­τα­γές. Στη Διώ­ρυ­γα του Σουέζ αρ­νή­θη­κε να πε­ρι­μέ­νει να φτά­σουν δύ­ο φο­ρη­τές γέ­φυ­ρες που κα­θυ­στε­ρού­σαν λό­γω με­γά­λης κυ­κλο­φο­ρί­ας στους δρό­μους, και έ­βα­λε σε ε­νέρ­γεια την ά­κρως ρι­ψο­κίν­δυ­νη ε­πι­χεί­ρη­ση της δια­πε­ραί­ω­σης με­ρι­κών ταν­κ με λα­στι­χέ­νιες κι­νη­τές γέ­φυ­ρες. Α­μέ­σως με­τά άρ­χι­σε τις ε­πι­δρο­μές κα­τά των αι­γυ­πτια­κών νώ­των, Η εί­δη­ση για τη διά­βα­ση του Σουέζ από τον Σα­ρόν και οι φω­το­γρα­φί­ες του στρα­τη­γού με ε­πί­δε­σμο στο κε­φά­λι α­να­πτέ­ρω­σαν το η­θι­κό του Ισ­ρα­ήλ που εί­χε πτο­η­θεί α­πό την αρ­χι­κή προ­έ­λα­ση των Αι­γυ­πτί­ων. Οι συ­μπα­τριώ­τες του εί­παν τον Σα­ρόν “Βα­σι­λιά του Ισ­ρα­ήλ”. Αλ­λά ο Μπαρ Λεβ δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε αρ­γό­τε­ρα λέ­γο­ντας ό­τι τις τε­λευ­ταί­ες πέ­ντε η­μέ­ρες του πο­λέ­μου ο Σα­ρόν δεν κέρ­δι­σε άλ­λο ε­κτός από ά­φθο­νη δη­μο­σιό­τη­τα.
Με­τά τον πό­λε­μο ο Σα­ρόν ε­ξε­λέ­γη στην “Κνε­σέτ”, τη βου­λή του Ισ­ρα­ήλ, με ψη­φο­δέλ­τιο του κόμ­μα­τος Λι­κού­ντ. Γρή­γο­ρα ό­μως κου­ρά­στη­κε α­πό την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πο­λι­τι­κή και πα­ραι­τή­θη­κε. Χρη­μά­τι­σε για σύ­ντο­μο διά­στη­μα στρα­τιω­τι­κός σύμ­βου­λος του πρω­θυ­πουρ­γού Γι­τζάκ Ρα­μπίν, και ύ­στε­ρα ί­δρυ­σε δι­κό του κόμ­μα, το Σλομ­τσιόν (Ει­ρή­νη της Σιών). Α­να­ζη­τώ­ντας ο­πα­δούς δε­ξιά και α­ρι­στε­ρά, ο Σα­ρόν υ­πο­σχέ­θη­κε να εί­ναι “α­πί­στευ­τα ευέ­λι­κτος” ως προς το μέλ­λον των κα­τε­χο­μέ­νων ε­δα­φών. Εί­πε α­κό­μη και ό­τι θα συ­νο­μι­λού­σε με τον Πα­λαι­στί­νιο η­γέ­τη Για­σέρ Α­ρα­φάτ. Με τον τρό­πο αυ­τόν α­πο­ξε­νώ­θη­κε τό­σο α­πό τους “ιέ­ρα­κες” ό­σο και α­πό τις “πε­ρι­στε­ρές”. Στις ε­κλο­γές του 1977 το κόμ­μα του πή­ρε το 1,9% των ψή­φων. Ο Σα­ρόν πλη­σί­α­σε α­μέ­σως τον νι­κη­τή Με­να­χίμ Μπε­γκίν και προ­σφέρ­θη­κε να συ­ντα­χθεί με το Χε­ρούτ, με α­ντάλ­λαγ­μα έ­να υ­πουρ­γεί­ο. Ο Μπε­γκίν δέ­χθη­κε. Α­πο­κά­λε­σε τον Σα­ρόν “Α­ρίκ, φί­λε” και τον κα­λω­σό­ρι­σε στην πρώ­τη δε­ξιά κυ­βέρ­νη­ση του Ισ­ρα­ήλ.
Ως υ­πουρ­γός Γε­ωρ­γί­ας του Μπε­γκίν, ο Σα­ρόν α­φιέ­ρω­σε ό­λον του τον ζή­λο στην ί­δρυ­ση και­νούρ­γιων ε­βρα­ϊ­κών οι­κι­σμών στα κα­τε­χό­με­να ε­δά­φη. Πέ­τα­ξε στον κά­λα­θο των α­χρή­στων το σχέ­διο του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος που πε­ριό­ρι­ζε τα ε­βρα­ϊ­κά α­γρο­κτή­μα­τα στη στρα­τη­γι­κά ση­μα­ντι­κή, αλ­λά ά­δεια α­πό αν­θρώ­πους, Κοι­λά­δα του Ιορ­δά­νη και το α­ντι­κα­τέ­στη­σε με ζώ­νες οι­κι­σμών που πε­ρι­βάλ­λουν ό­λα τα κύ­ρια κέ­ντρα του α­ρα­βι­κού πλη­θυ­σμού στα υ­ψώ­μα­τα.
Έ­ναν χρό­νο αρ­γό­τε­ρα ο Μπε­γκίν α­πο­γο­ή­τευ­σε πι­κρά τον Σα­ρόν ό­ταν δεν του α­ντα­πέ­δω­σε τη χά­ρη. Ό­ταν ο Έ­ζερ Βά­ιζ­μαν α­πο­χώ­ρη­σε α­πό την κυ­βέρ­νη­ση δια­μαρ­τυ­ρό­με­νος για την πο­λε­μο­χα­ρή πο­λι­τι­κή του Μπε­γκίν, ο Σα­ρόν ζή­τη­σε να γί­νει αυ­τός υ­πουρ­γός Α­μύ­νης. Αλ­λά ο Μπε­γκίν πή­ρε ο ί­διος το χαρ­το­φυ­λά­κιο ε­ξη­γώ­ντας – “α­στειευό­με­νος” εί­πε αρ­γό­τε­ρα– ό­τι δεν ή­θε­λε να ξυ­πνή­σει κά­ποιο πρω­ί και να βρει το γρα­φεί­ο του “πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νο α­πό ταν­κς”. Ο Σα­ρόν μά­λω­σε με τον Μπε­γκίν. Σε σύ­σκε­ψη του υ­πουρ­γι­κού συμ­βου­λί­ου τον α­πο­κά­λε­σε “τσαρ­λα­τά­νο” και εί­πε γι’ αυ­τόν ό­τι “δεν έ­χει ι­δέ­α για τα προ­βλή­μα­τα α­σφα­λεί­ας του Ισ­ρα­ήλ”. Άλ­λη φο­ρά ο Σα­ρόν κα­τη­γό­ρη­σε τον Μπε­γκίν ό­τι εί­ναι α­νί­κα­νος να ε­λέγ­ξει τους α­νώ­τα­τους α­ξιω­μα­τι­κούς. Εκ­πλη­κτι­κά συ­γκρα­τη­μέ­νος ο τό­τε πρω­θυ­πουρ­γός Μπε­γκίν κα­τη­γό­ρη­σε τον Σα­ρόν ό­τι συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται “με α­φό­ρη­το τρό­πο” και α­παί­τη­σε να του ζη­τή­σει συ­γνώ­μη.
Το ρήγ­μα έ­κλει­σε με την ε­πό­με­νη προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεί­α, ο­πό­τε ο Σα­ρόν ε­ντυ­πω­σί­α­σε με τις ε­πι­δεί­ξεις του τον Μπε­γκίν, ο ο­ποί­ος κα­τή­γα­γε τη δεύ­τε­ρη νί­κη του σε βά­ρος του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος. Τη νύ­χτα των ε­κλο­γών ο Σα­ρόν τη­λε­φώ­νη­σε του Μπε­γκίν για να τον συγ­χα­ρεί. Ο πρω­θυ­πουρ­γός του υ­πέ­δει­ξε να μα­ζέ­ψει τα πράγ­μα­τά του α­πό το υ­πουρ­γεί­ο Γε­ωρ­γί­ας: “Φί­λε μου, το και­νού­ργιο υ­πουρ­γεί­ο σου εί­ναι το Α­μύ­νης”.
Αλ­λά η ει­σβο­λή στον Λί­βα­νο μπο­ρεί να έ­κα­νε τον Α­ριέλ Σα­ρόν τό­σο δη­μο­φι­λή στο Ισ­ρα­ήλ ώ­στε κα­νέ­νας η­γέ­της του Χε­ρούτ να μην μπο­ρεί να ε­να­ντιω­θεί στη δύ­να­μή του. Α­κό­μη και πριν α­πό την ει­σβο­λή του Σα­ρόν μέ­σα στο κόμ­μα, πα­ρα­δέ­χτη­κε: “Αν ο Σα­ρόν τα βγά­λει πέ­ρα μ’ αυ­τό το ζή­τη­μα (της ει­σβο­λής στον Λί­βα­νο) κα­νέ­νας δεν θα μπο­ρεί να τον στα­μα­τή­σει”.
Η ε­πα­νά­λη­ψη του πο­λέ­μου με τη Συ­ρί­α –ένα α­πό τα πα­λιά πά­θη του– θα ε­νι­σχύ­σει α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο την ει­κό­να του. Κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του ’50, συ­νταγ­μα­τάρ­χης τό­τε ο Σα­ρόν, ά­δεια­σε το ό­πλο του προς την κα­τεύ­θυν­ση των συ­ρια­κών στρα­τευ­μά­των, στην α­ντί­πε­ρα ό­χθη του ά­νω Ιορ­δά­νη, μό­νο και μό­νο για να αρ­χί­σει α­νταλ­λα­γή πυ­ρών.
Σε πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη έ­κτα­ση τώ­ρα ο Σα­ρόν ελ­πί­ζει ό­τι η μά­χη του Λι­βά­νου (1982) θα του έ­δι­νε την δυ­να­τό­τη­τα “να τσα­κί­σει τους Σύ­ριους” και να τους υ­πο­τά­ξει. Κά­τι που έ­λε­γε και ο Χί­τλερ για την Ευ­ρώ­πη.
Οι με­τριο­πα­θείς Ισ­ρα­η­λι­νοί φρίτ­τουν μπρο­στά σ’ αυ­τές τις βλέ­ψεις και σκέ­ψεις του Α­ριέλ Σα­ρόν. Σκέ­ψεις του 1982!
Ό,τι και αν συμ­βεί στην Μέ­ση Α­να­το­λή, ο­ποί­ες και αν εί­ναι οι ε­ξε­λί­ξεις, ο σύγ­χρο­νος Χί­τλερ του 21ου αιώ­να εί­ναι έ­τοι­μος να προ­χω­ρή­σει στις σκέ­ψεις του και στα πα­ρά­λο­γα ό­νει­ρά του: να διώ­ξει ό­λους τους Πα­λαι­στί­νιους α­πό τα κα­τε­χό­με­να ε­δά­φη (3.000.000) και να τους στεί­λει στην “φυ­σι­κή τους πα­τρί­δα”. Το σχέ­διο αυ­τό, που ο­νο­μά­ζε­ται “με­τα­φο­ρά”, υ­πο­στη­ρι­ζό­ταν, πριν α­πό δύ­ο χρό­νια, μό­λις α­πό το 8% των Ε­βραί­ων του Ισ­ρα­ήλ. Σή­με­ρα το πο­σο­στό αυ­τό φτά­νει στο 44% .
Η ε­πα­νε­κλο­γή του Α­ριέλ Σα­ρόν ση­μα­δεύ­τη­κε, πέ­ρα α­πό τα σκλη­ρά λό­για ε­να­ντί­ον των Πα­λαι­στι­νί­ων, και με σει­ρά σκαν­δά­λων που εί­χαν ως πρω­τα­γω­νι­στές τους γιούς του και κά­ποιους υ­πουρ­γούς. Ο γιος του, Γκι­λά­ντ, εί­χε συμ­φω­νή­σει με τον ε­πι­φα­νή ε­πι­χει­ρη­μα­τί­α Ντα­βί­ντ Α­πέλ να με­σο­λα­βή­σει, έ­να­ντι α­δράς α­μοι­βής, ώ­στε να πεί­σει τον πρω­θυ­πουρ­γό-πα­τέ­ρα του να υ­πο­στη­ρί­ξει τα υ­περ­πό­ντια σχέ­δια του φί­λου του. Ό­πως και για το νη­σί “Πά­τρο­κλος” ή Γα­ϊ­δου­ρο­νή­σι. λί­γες μέ­ρες πριν α­πό τις ε­κλο­γές του Γε­νά­ρη 2003, οι α­ντι­πο­λι­τευό­με­νες ε­φη­με­ρί­δες έ­γρα­φαν για μια ει­κο­σιε­φτά­χρο­νη σερ­βι­τό­ρα, δί­χως κα­μιά πο­λι­τι­κή πεί­ρα, που εί­χε το­πο­θε­τη­θεί στην ε­κλο­γι­κή λί­στα του κόμ­μα­τος “Λι­κού­ντ”. Προ­ερ­χό­ταν α­πό οι­κο­γέ­νεια που φη­μο­λο­γεί­ται ό­τι εί­χε δια­συν­δέ­σεις με το ορ­γα­νω­μέ­νο έ­γκλη­μα. Για ε­ξα­γο­ρά ψή­φων στις προ­κρι­μα­τι­κές ε­κλο­γές του “Λι­κού­ντ”, με σκο­πό τη δια­μόρ­φω­ση της ε­κλο­γι­κής λί­στας, α­πο­πέμ­φθη­κε α­πό την κυ­βέρ­νη­ση μετά α­πό λί­γες η­μέ­ρες και ο υ­φυ­πουρ­γός Οι­κι­σμού και Α­νά­πτυ­ξης, Να­ό­μι Μπού­με­νταλ.
“Μό­λις δο­θεί η κα­τάλ­λη­λη α­φορ­μή”, γρά­φει ο Μ.Β. Κρέ­βελ­ντ στην ε­φη­με­ρί­δα Sunday Telegraph, “το Ισ­ρα­ήλ θα κι­νη­το­ποι­η­θεί με α­στρα­πιαί­α τα­χύ­τη­τα. Πρώ­τον, τα τρί­α υ­περ­σύγ­χρο­να υ­πο­βρύ­χιά του θα λά­βουν θέ­σεις πυ­ρός στη θά­λασ­σα. Τα σύ­νο­ρα θα κλει­στούν, θα ε­πι­βλη­θεί λο­γο­κρι­σί­α και ό­λοι οι ξέ­νοι α­ντα­πο­κρι­τές θα κλει­στούν σε έ­να ξε­νο­δο­χεί­ο ως “φι­λο­ξε­νού­με­νοι” της κυ­βέρ­νη­σης. Θα α­να­πτυ­χθούν 12 με­ραρ­χί­ες, οι 11 α­πό τις ο­ποί­ες εί­ναι τε­θω­ρα­κι­σμέ­νες: πέ­ντε ε­να­ντί­ον της Αι­γύ­πτου, τρεις ε­να­ντί­ον της Συ­ρί­ας και μί­α ε­να­ντί­ον του Λι­βά­νου. Θα α­πο­μεί­νουν έ­τσι άλ­λες τρεις με­ραρ­χί­ες στραμ­μέ­νες προς Α­να­το­λάς και αρ­κε­τά ταν­κ για να στα­λεί α­πό έ­να σε κά­θε ισ­ρα­η­λι­νή πό­λη με ση­μα­ντι­κό πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό. Για την εκ­δί­ω­ξη των Πα­λαι­στι­νί­ων δεν θα χρεια­σθούν πα­ρά με­ρι­κές τα­ξιαρ­χί­ες. Μπρο­στά σ’ αυ­τά που θα κά­νουν, η Τζε­νίν θα μοιά­ζει με α­πλό ‘έ­γκλη­μα’”.
Σε πε­ρίπτωση που οι Πα­λαι­στί­νιοι α­ντι­δρά­σουν, η ισ­ρα­η­λι­νή α­ε­ρο­πο­ρί­α εί­ναι σε θέ­ση να τους δο­λο­φο­νή­σει ό­λους. Οι Σύ­ροι εί­χαν χά­σει 19 α­ντια­ε­ρο­πο­ρι­κές συ­στοι­χί­ες και 100 α­ε­ρο­πλά­να. Οι Αι­γύ­πτιοι έ­χουν να δια­νύ­σουν κά­που 250 χι­λιό­με­τρα ε­ρή­μου: μέ­χρι να φτά­σουν, θα έ­χουν κα­τα­τρο­πω­θεί. Οι Ιορ­δα­νοί και οι Λι­βα­νέ­ζοι δεν με­τρά­νε για τον Σα­ρόν. Ό­σο για το Ι­ράκ, τώ­ρα δεν υ­πάρ­χει πια. Οι Ισ­ρα­η­λι­νοί στρα­τιω­τι­κοί υ­πο­λο­γί­ζουν ό­τι ο πό­λε­μος αυ­τός, αν γί­νει, θα τε­λειώ­σει σε ο­κτώ η­μέ­ρες! Η μό­νη χώ­ρα που μπο­ρεί να στα­μα­τή­σει τον νέ­ο Χί­τλερ εί­ναι οι Η­ΠΑ που με­τά την 11η Σε­πτέμ­βρη μι­λά­ει για την τρο­μο­κρα­τί­α των κρα­τών ε­να­ντί­ον κρα­τών. Εί­ναι αμ­φί­βο­λο αν θα το πρά­ξουν για το Ισ­ρα­ήλ. Αρ­κεί κά­ποιος να θυ­μη­θεί την α­πό­φα­ση του Ο­Η­Ε πριν α­πό δύο χρό­νια (Α­πρί­λη 2002), για τη σύγ­χρο­νη γε­νο­κτο­νί­α της πό­λης Τζε­νίν α­πό τα στρα­τεύ­μα­τα του Α­ριέλ Σα­ρόν, και θα κα­τα­λά­βει κα­τά πό­σο θα υ­πάρ­ξει λύ­σει δί­και­η