Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Για τον Γάλλο φιλόλογο, γνήσιο φιλέλληνα και πρώην διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα, τον Οκτάβιο Μερλιέ, η αιτιολόγηση της Σουηδικής Ακαδημίας για την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963 στον Γιώργο Σεφέρη ήταν αρκετά περιοριστική, καθώς αναφέρονταν απλά στα «υπέροχα λυρικά του ποιήματα τα εμπνευσμένα από μια βαθειά αίσθηση του ελληνικού πολιτιστικού κόσμου». Ο ίδιος έλεγε πως θα πρόσθετε στην αιτιολόγηση και «για τη θέση που κατέχει στο έργο του σημερινού Έλληνα ποιητή το δραματικό αίσθημα του ελληνισμού».
Λίγες μέρες μετά το θάνατο του Σεφέρη, στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, ο Μερλιέ έγραψε σε άρθρο του για την «τραγική μοίρα της φυλής μας» και το σεφερικό «δραματικό αίσθημα του Ελληνισμού»: «Ο άνθρωπος ξέρει ότι η μοίρα τον συντρίβει και ότι ο αγώνας που δέχτηκε να αναλάβει είναι προκαταβολικά χαμένος. Δεν θα ξεφύγει από τους δυο σκοτεινούς Σκοπέλους, απ’ όπου πρέπει να περάσει η οδυσσειακή σχεδία του. Η μοίρα, αρματωμένο με δρέπανα άρμα που θερίζει, δεν ξέρει πόσα δημιουργήματα ελληνικού μεγαλείου και ομορφιάς κατέστρεψε και καταστρέφει αδιάκοπα. Τουλάχιστον, με τη σκέψη του, με τη συνείδησή του, που ξαγρυπνά μεσ’ τη σιωπή και την άσκηση, ένας άνθρωπος, ο Γιώργος Σεφέρης, προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στη δραματική μοίρα του ελληνισμού, και, κύριος της αγωνίας του, γίνεται ο μεγάλος ποιητής, ο άξιος ποιητής της ανθρώπινης μοίρας της σημερινής Ελλάδας.»
Το σημερινό δράμα του Ελληνισμού είναι και πως δεν υπάρχει πουθενά ένας άλλος Σεφέρης: «Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε»!
