από το Άρδην τ. 21, Ιούλιος-Αύγουστος 1999
(πρώην πρόεδρος των Γιατρών χωρίς Σύνορα)
Ο Ρεζί Ντεμπρέ καταλογίζει την μαζική έξοδο των Κοσοβάρων στον UCK, τη βία, το διάχυτο φόβο και – στον ίδιο βαθμό – στα χτυπήματα του NATO και των σερβικών παραστρατιωτικών μονάδων. Ενώ ξέρουμε ότι κάθε φορά όπου ήταν δύσκολο, ή αδύνατο, να πάει κανείς στον ίδιο τον χώρο των παραβιάσεων, όπως στην Καμπότζη των Κόκκινων Χμερ ή στην Αιθιοπία, είναι οι αποσπασματικές αφηγήσεις των προσφύγων αυτές που επέτρεψαν να φτιάξουμε ένα ακριβές πλαίσιο της κατάστασης. Με βάση αυτές τις διηγήσεις, οι αναφορές των Γιατρών χωρίς Σύνορα, της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Ενώσεων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Γιατρών του Κόσμου επιβεβαίωσαν σαφώς την ύπαρξη και τη συστηματική εκτέλεση ενός προμελετημένου σχεδίου, ενός προγράμματος τρομοκρατίας και εκδιώξεων στο Κοσσυφοπέδιο.
Δεν είναι παράξενο που ο Ντεμπρέ στηρίζεται, για ν’ αποδείξει αυτά που λέει, στους Έλληνες Γιατρούς χωρίς Σύνορα, οι οποίοι είναι φιλο-Σέρβοι, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων εξάλλου: γι’ αυτούς προέχει να βοηθήσουν τους Σέρβους, με την ίδια αντιστροφή που κάνει σήμερα ία ο Ντεμπρέ μετατρέποντας τον θύτη σε θύμα.
Έτσι ο Ρεζί Ντεμπρέ περνάει από μια οξεία κριτική των «δικαιωμάτων του ανθρωπισμού», όπως τα ονομάζει, σε μια εκ πλαγίως απολογία της δικτατορίας του Μιλόσεβιτς. Το πέρασμα αυτό το κάνει κυρίως εκμεταλλευόμενος τις προπαγανδιστικές υπερβολές του NATO, τα αδιέξοδα αυτού του ημι-πολέμου και τις τεράστιες αποτυχίες της επέμβασης των συμμάχων. Ο Ντεμπρέ έχει πει ο ίδιος, σ’ ένα απ’ τα βιβλία του, ότι ήμαστε ο πρώτος πολιτισμός που «πιστεύουμε στα μάτια μας», και το έγραφε αυτό ακριβώς για ν’ ασκήσει κριτική ο’ ένα είδος απλοϊκής και αθώας στάσης απέναντι στην πληροφόρηση. Ε λοιπόν, κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού του στην Γιουγκοσλαβία, γίνεται στόχος της κριτικής που είχε διατυπώσει. Δεν πιστεύει αυτό που βλέπει αλλά «βλέπει αυτό που πιστεύει»: ότι το NATO, και συνεπώς και οι ΗΠΑ, είναι η πραγματική απειλή που πλανιέται πάνω από τον κόσμο.
