του Γ. Μανδίκου, από το Άρδην τ. 45, Ιανουάριος 2004
Αθήνα, 3-11-2003 «Κάλλιο τουρκικό φακιόλι παρά Φράγκος εις την Πάλι»
Το Φανάρι καθώς και η Εκκλησία (με τις διαμάχες «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών»), σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα, φέρουν τεράστια ιστορική ευθύνη για την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Και τη γιγάντωση, επίσης, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με όλες τις τραγικές συνέπειες που ακολούθησαν σε βάρος του Ελληνισμού, τις άγριες σφαγές ολόκληρων λαών της περιοχής, τις βάρβαρες καταστροφές των πολιτισμών τους, καθώς και την τούρκικη σκλαβιά για τέσσερις και πλέον αιώνες.
Τι επιδιώκει ο κ. Βαρθολομαίος και προπαγανδίζει μέσω των «καναλιών», ότι τάχα, «το Φανάρι, ήταν και θα είναι, ο Φάρος του γένους και της Ορθοδοξίας»!
Όπως είναι γνωστό, το «Φανάρι» δεν υπήρξε ποτέ «Φάρος»· ήτανε η αριστοκρατική συνοικία της Κωνσταντινούπολης. Υπήρξε, με λίγα λόγια, το φυτώριο των πολιτικών και θρησκευτικών στελεχών που πλαισίωναν την πολιτική και θρησκευτική ιεραρχία του Βυζαντίου.
Έχει μείνει στην ιστορία ως ο εγκέφαλος των μηχανορραφιών. Που επάνδρωνε με πεπειραμένα στελέχη και τον νεοσύστατο τουρκικό κρατικό μηχανισμό. Και εδίδαξε στις τουρκικές ορδές, που κατέβηκαν με τα άλογα από τις έρημους βόρεια της Μογγολίας, τα μυστικά της κρατικής οργάνωσης.
Στο Φανάρι, επίσης, οφείλεται η κρατική στερέωση και η ανθεκτικότητα σε βάθος χρόνου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που ξεκίνησε από μια χούφτα βοσκών υπαλλήλων στο Βυζάντιο, γύρω από την περιοχή της Προύσσας.
Υπήρξαν κι άλλοι επιδρομείς που ήρθανε από τα βάθη της Ασίας και μάλιστα πολύ ισχυρότεροι και τρομερότεροι από τη συγκεκριμένη ομάδα των Τούρκων που αναδείχτηκε κατόπιν σε Οθωμανική αυτοκρατορία. Όπως για παράδειγμα: Ο Αττίλας με τους Ούνους, ο Τζέγκις Χαν με τους Μογγόλους, οΤαμερλάνος με τους Μογγόλους. Κι όμως, δεν στέριωσαν πουθενά. Και διαλύθηκαν «εις τα εξών συνετέθη καν» όταν εξέλιπε ο ηγέτης τους. Διότι δεν τους «ευνόησε η τύχη» να βρεθεί κάποιο «Φανάρι» να τους «φέξει» για να πάρουν κι αυτοί κρατική υπόσταση και να στεριώσουν κράτος!
Γράφει ο Γεώργιος Φραντζής (χρονικογράφος και αυτόπτης μάρτυρας της Αλώσεως):
«…Την τρίτη ημέρα από της καταλήψεως της πόλεως, ο Σουλτάνος… διέταξε να εκλέξουν Πατριάρχη σύμφωνα με τις συνήθειες, γιατί ο Πατριάρχης είχε πεθάνει. Οι αρχιερείς που έτυχαν να ευρίσκονται εκείνες τις ημέρες εις την Πόλι διάλεξαν τον κυρ Γεώργιο Σχολάριο, τον χειροτό-νισαν Πατριάρχη και τον ονόμασαν Γεννάδιο.
(…) Οι Χριστιανοί αυτοκράτορες (συνεχίζει ο Γ. Φραντζής) είχαν την συνήθεια να δωρίζουν στο νέο Πατριάρχη χρυσή ράβδο, που ήταν στολισμένη με πολύτιμα πετράδια και μαργαριτάρια. Του εχάριζαν ακόμα ένα εκλεκτό άλογο από το βασιλικό σταύλο… Η χειροτονία του γινότανε από τους αρχιερείς σύμφωνα με το τυπικό της εκκλησίας…. Κατόπιν ο αυτοκράτωρ εσήκωνε ολίγο την ποιμαντορική ράβδο και έλεγε: «Η Αγία Τριάδα, που μου χάρισε το αυτοκρατορικό αξίωμα, σε εκλέγει Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως (Νέας Ρώμης)». Έτσι ο Πατριάρχης έπαιρνε από τα βασιλικά χέρια την εκκλησιαστική εξουσία…
…Το ίδιο ηθέλησε να κάμει και αυτός (ο Σουλτάνος) σαν βασιλεύς της Πόλεως, όπως έκαμαν και οι Χριστιανοί αυτοκράτορες. Εκάλεσε τον Πατριάρχη στο παλάτι του να φάει μαζί του και να συζητήσουν… Μόλις επλησίασε η ώρα να φύγει ο Πατριάρχης από το Παλάτι, ο Σουλτάνος έβγαλε και του έδωσε… μια πολύτιμη ποιμαντορική ράβδο… Στον Πατριάρχη έδωσε (ο Σουλτάνος) ακόμα και γραπτά διατάγματα, με βασιλική σφραγίδα και με την υπογραφή του, για να μη τον ενοχλήσει και του φέρει αντίρρηση κανείς. Με τα διατάγματα ο Πατριάρχης ήταν ανενόχλητος, αφορολόγητος και ασφαλής από κάθε κίνδυνο· …το ίδιο θα ίσχυε και για τους διαδόχους του πατριάρχες πάντοτε, καθώς και για όλους τους επισκόπους, που ήταν κάτω από την εξουσία του».
Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την ίδρυση του σημερινού «Κεμαλικού κράτους», την εκκλησιαστική εξουσία στον Πατριάρχη, (αντί του Σουλτάνου), όπως είναι γνωστό, την δίδει ο νομάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Η δε Ιερά Σύνοδος που τον «εκλέγει» και τον περιβάλλει, αποτελείται από μια παρέα επισκόπων οι οποίοι φέρουν τίτλους Μητροπολιτικούς δίχως να υπάρχουν οι αντίστοιχες Μητροπόλεις, αλλά δεν υπάρχουν ούτε εκκλησιαζόμενοι. (Δηλαδή στρατηγοί δίχως στρατό). Όπως συνηθίζουν να αποκαλούνται: Μητροπολίτης Περγάμου, Μητροπολίτης Νικαίας, Προύσσης, Χαλκηδόνας, Εφέσου, Φιλαδέλφειας, Λαοδικείας κλπ. κλπ.
Δηλαδή πρόκειται για ένα κατασκεύασμα «μαϊμού» που υποδύεται τον ρόλο της ηγεσίας του παγκόσμιου ορθόδοξου Χριστιανισμού. Ενώ στην ουσία αποτελεί την προέκταση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών. Και με την «ευλογία του Χριστού» εξυπηρετεί τους στόχους της τουρκικής πολιτικής. Τρανή απόδειξη της πλύσης εγκεφάλου που ασκεί το Φανάρι αποτελείτο «φαινόμενο», σύμφωνα με το οποίο, η πλειοψηφία των Δυτικών χωρών να συμπαθούν και να πρόσκεινται φιλικά προς την Τουρκία και όχι προς την χριστιανική Ελλάδα. Και ενώ είναι γνωστό το μεσαιωνικό καθεστώς της Τουρκίας, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η παράνομη στρατιωτική κατοχή της Βόρειας Κύπρου.
Είναι χαρακτηριστική η συνέντευξη του Βαρθολομαίου στην Γαλλική εφημερίδα «Λα Κρουά» (20-2-2003):
«ΛΑ ΚΡΟΥΑ»: Η δυνατότητα εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. είναι αντικείμενο διαμάχης. Πολλοί εκτιμούν ότι η Τουρκία δεν είναι μία ευρωπαϊκή χώρα. Ποια είναι η θέση σας;
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Η Τουρκία είναι προφανέστατα στην Ευρώπη! Μην ξεχνάτε ότι η Ισταμπουλ υπήρξε διαδοχικά πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μετά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: είμαστε λοιπόν εδώ στη συνέχεια μιας μακράς ευρωπαϊκής παράδοσης. Η Τουρκία κείται στο σταυροδρόμι της Ανατολής και της Δύσεως, του Ισλάμ και του Χριστιανισμού. Είναι γέφυρα μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, μεταξύ της Ασίας και της Ευρώπης.
«ΛΑ ΚΡΟΥΑ»: Παρά ταύτα η άνοδος στην εξουσία των Ισλαμιστών συγκλόνισε τους Ευρωπαίους. Αυτό σας ανησυχεί και εσάς;
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Αυτοί που ανήλθαν μόλις στην κυβέρνηση δεν είναι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι. Είναι άνθρωποι που σέβονται την θρησκεία τους, όντες ταυτόχρονα πολύ ανοικτοί στους άλλους και έχοντες συνείδηση της ευρωπαϊκής κλίσεως της χώρας μας (…) Ως Τούρκος λοιπόν πολίτης μπορώ να πω ότι είμαι απολύτων αισιόδοξος.
«ΛΑ ΚΡΟΥΑ»: Για σας η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι λοιπόν ένα καλό πράγμα;
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Η προοπτική της εντάξεως της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας δίδει πολλές ελπίδες…
Παρατήρηση
Την Τουρκία αισθάνεται για χώρα του ο Βαρθολομαίος. Και δεν το κρύβει ότι είναι και Τούρκος πολίτης. Παρέλειψε όμως να προσθέσει ότι υπήρξε και αξιωματικός του τουρκικού στρατού.
Το Φανάρι δυστυχώς και πριν την πτώση της Πόλης, αλλά και στη διάρκεια της ατελείωτης Οθωμανικής νύχτας, υπονόμευε ανοικτά τις προσπάθειες αναγέννησης του ελληνισμού και αποκρυστάλλωσης της εθνικής του συνείδησης. Δεν αρκούσε το γεγονός ότι το Φανάρι καταδίκασε την Επανάσταση του 1821 για την ανεξαρτησία των Ελλήνων καθώς και όλες τις προηγούμενες εξεγέρσεις. Απαιτούσε κατόπιν να ξαναεπιστρέψουν στον Οθωμανικό ζυγό οι περιοχές που απελευθερώθηκαν το 1821 (… «να μετανοήσουν, να δηλώσουν υποταγήν εις τον Σουλτάνον και να επανέλθουν υπό τον Οθωμανικόν ζυγόν»),
Βαρθολομαίος-Χριστόδουλος
Γιατί τώρα, διερωτάται ο καθένας, ύστερα από 75 χρόνια, ξιφούλκισε ο Βαρθολομαίος; α) Διότι τώρα έχουμε την πιο δουλική και ενδοτική κυβέρνηση προς τους Τούρκους από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Αλλά και διότι η Τουρκία τώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή για την είσοδο στην Ευρώπη και επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις της: Φανάρι, Τουρκόφιλους (Έλληνες) Μητροπολίτες, μαζικές προκλήσεις και παραβιάσεις, το Κυπριακό και την προπαγάνδα, προσπαθώντας να σπάσει το φράγμα των αντιστάσεων και να ανοίξει ο δρόμος προς την Ευρώπη. Και πέρα από το ότι θα απορροφήσει χρήματα από όλα τα Κοινοτικά Ταμεία, υλοποιείται και η βασική αμερικανική πάγια γραμμή: με μοχλό την Τουρκία, να εκμηδενιστεί η Ευρώπη ως αντίπαλον δέος.
β) Μια από τις πιο σοβαρές αντιστάσεις στις αρπακτικές επιδιώξεις του Φαναριού είναι και η ύπαρξη, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, του θεσμού της Αυτοκέφαλης ελληνικής Εκκλησίας που προσπαθούν, μέσω προσκυνημένων Δεσποτάδων, να την αλώσουν. Είναι και ο Χριστόδουλος που σαν βράχος αντιστέκεται. Και κάπου-κάπου τους θυμίζει τη γενοκτονία των Ποντίων, όντας και ο ίδιος ποντιακής καταγωγής. Αλλά και η φωνή του: «Έξω η Τουρκία από την Ευρώπη» έχει μεγάλη εμβέλεια.
Αλλά και όλοι καταλαβαίνουμε ότι με την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη, εκτός των άλλων δεινών, θα ανοίξουν και τα ελληνικά σύνορα για την Τουρκία. Και η τουρκική πλημμυρίδα θα εισβάλει ορμητικά και θα πλημμυρίσει ολόκληρο τον ελληνικό χώρο. Και οι Έλληνες εντός ολίγου θα γίνουν μειονότητα!
Γεώργιος Μανδίκος
Αντιστασιακός
χ
