από την σελίδα στο facebook Στρατονίκη Μαντεμοχώρια
Η πρόσφατη αναθεώρηση της σύμβασης μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και της εταιρείας που εκμεταλλεύεται τα μεταλλεία του Στρατονικού Όρους (αυτά που ακόμα και τώρα δηλώνονται εκ του πονηρού «Μεταλλεία Κασσάνδρας» καθώς η χρήση του όρου παραπέμπει ευθέως στην Τουρκοκρατία, άρα σε συνθήκες αποικιοκρατίας), λυτρώνει την περιοχή από έναν εφιάλτη: αυτόν, της εγκατάστασης και λειτουργίας μεταλλουργίας. Μιας βαριάς βιομηχανίας που κατά γενική επιστημονική διαπίστωση κατατάσσεται στις πιο ρυπογόνες βιομηχανικές δραστηριότητες παγκοσμίως! Μπροστά της οι εγκαταστάσεις εμπλουτισμού -που υπάρχουν στο Στρατώνι και στην Ολυμπιάδα (κι αυτή που ξεκίνησε να γίνει στις Σκουριές αλλά παραμένει -ευτυχώς- ακόμα μισοτελειωμένη)-, φαντάζουν …«οικολογικές».
Η περιοχή μας προς το παρόν, απαλλάσσεται από το πιο ζοφερό σενάριο στη διαδικασία εκμετάλλευσης μεταλλείων. Ταυτόχρονα, απαλλάσσεται κι από τη δημιουργία εργοστασίου παραγωγής θειϊκού οξέος, εγκατάσταση που θα ήταν απαραίτητη για την λειτουργία της μεταλλουργίας. Επίσης, απαλλάσσεται κι από την κατασκευή της σήραγγας σύνδεσης του Μαντεμ-Λάκκου Στρατονίκης με την Ολυμπιάδα, η οποία θα συνέδεε τα δύο εργοτάξια. Κατά πληροφορίες τα προηγούμενα χρόνια καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθεις για τη διάνοιξή της, αλλά η διαρροή ύδατος αποδείχτηκε τεράστια και μη διαχειρίσιμη. Ευτυχώς, διότι με την ακύρωσή της γλυτώνουμε την ολοκληρωτική αποστράγγιση του Στρατονικού Όρους, αφού το βουνό έχει υποστεί τεράστια υδρομάστευση από την μεταλλευτική εκμετάλλευση των προηγούμενων δεκαετιών (η Στρατονίκη μας ιδρύθηκε περί τον 13ο αιώνα ως «Ίσβορος», εξελληνισμένη ονομασία της παλαιοσλαβικής λέξης «izvor» που σημαίνει πηγές με πολλά νερά! Φυσικά τις τελευταίες δεκαετίες εξαιτίας των εξορύξεων λέει το νερό-νεράκι)!
Πράγματι στην ΜΠΕ (Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) που προέκυψε από τη σύμβαση παραχώρησης του 2004, περιλαμβάνονταν ως υποχρέωση της εταιρείας η δημιουργία μεταλλουργίας και όλων των παραπάνω «έργων». Η ακύρωσή τους όμως είναι ολοφάνερο ότι εξυπηρετεί τον τόπο μας πέραν πάσης αμφιβολίας. Και το να παραδεχτούμε ότι αυτή η εξέλιξη είναι ωφέλιμη, δεν εμποδίζει την προσπάθειά μας να αγωνιζόμαστε για την οριστική παύση των μεταλλευτικών εξορύξεων, την αποκατάσταση της περιοχής και την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου.
Παραταύτα, διάφορες αντιμεταλλευτικές ιστοσελίδες αλλά και πρόσωπα (κυρίως συγκεκριμένης ιδεολογικής τοποθέτησης) επιμένουν ιδεοληπτικά (τροφοδοτώντας μάλλον τον λόγο ύπαρξής τους ως «αντιμεταλλευτικοί παράγοντες»): επικεντρώνονται στην παράμετρο «λειτουργία μεταλλουργίας» και το ερμηνεύουν ως «αθέτηση των υποχρεώσεων της εταιρείας» με τέτοια επιμονή, που οι αδαείς είναι πιθανόν να σχηματίσουν την -εσφαλμένη- γνώμη ότι, επιθυμία των κατοίκων είναι η λειτουργία μεταλλουργίας, γεγονός αναληθέστατον.
Όμως, η ακύρωση των προαναφερθέντων «έργων» μάλλον αποδεικνύει ότι ζούμε για μια ακόμα φορά (όπως και με την προηγούμενη εταιρεία TVX Gold) το γνωστό σενάριο: τα μεγαλεπήβολα σχέδια «ανάπτυξης» που παρουσιάζονται από τις εταιρείες και που με μεγάλη δουλικότητα νομοθετεί το ελληνικό παρασιτικό πολιτικό σύστημα, στην πράξη σκοντάφτουν στη στυγνή επιχειρηματική πραγματικότητα. Σε εύλογο χρονικό διάστημα οι λεγόμενοι «επενδυτές» καταλήγουν (ή το έχουν προαποφασισμένο;) απρόθυμοι να υλοποιήσουν τις «επενδύσεις» που εξήγγειλαν, προφανώς επειδή διαφαίνεται αβέβαιη η κερδοφορία. Μοιραία αποφεύγουν το ξόδεμα τεράστιων κεφαλαίων που απαιτούνται για μια διαδικασία μάλλον πρόσκαιρη (απ’ ότι φαίνεται τα 20 ή 30 χρόνια για τέτοιας κλίμακας έργα είναι πρόσκαιρα, λαμβάνοντας υπόψη ότι προϊόντος του χρόνου οι εγκαταστάσεις θα χρειαστούν εκσυγχρονισμό κ.ο.κ.)!
Άρα, επιλέγουν τη σίγουρη κατεύθυνση: δέσμευση της περιοχής ως μεταλλευτική / εξόρυξη / εμπλουτισμός / πώληση συμπυκνωμάτων / κερδοσκοπία στα διεθνή χρηματιστήρια! Άλλωστε οι επιδιώξεις τους αναβαπτίζονται με ευκολία από τους πρόθυμους πολιτικούς, που με μεγαλόστομες δικαιολογίες («απώλεια επενδύσεων και θέσεων εργασίας») καλύπτουν τις επιθυμίες τους. Και η ζωή προχωράει!
Δυστυχώς η υιοθέτηση αυτής της επιχειρηματολογίας, της επιμονής δηλαδή στην αθέτηση της υποχρέωσης μεταλλουργίας κ.λπ., ταυτίζεται εν πολλοίς με την οπορτουνιστική παρελκυστική τακτική των Συριζαίων και των Συριζαίικων απόψεων γενικότερα (τις ονομάζουμε έτσι για να τις ορίσουμε κάπως). Θυμίζουμε ότι η λεγόμενη «κυβερνώσα αριστερά» συνεπικουρούμενη κι από τα «δεξιά εξαπτέρυγα», ως αντιπολίτευση, υποσχέθηκαν στους κατοίκους την «απαλλαγή τους απ’ τα μεταλλεία». Ως κυβέρνηση όμως, αναλώθηκαν σε επικοινωνιακές φούσκες και νομικίστικες τακτικές, ώστε να δημιουργήσουν «προπέτασμα καπνού», ενώ έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα παρέχοντας πλήθος αδειοδοτήσεων στις εταιρείες, οι οποίες κατέληξαν να εδραίωσαν περισσότερο τη θέση τους. Απόρροια αυτής της εξέλιξης ο αποπροσανατολισμός, η αποδιοργάνωση και εν τέλει η παρακμή του αγώνα των κατοίκων.
Συμπερασματικά, ο ξεκάθαρος αγώνας δεν χρειάζεται ιδεοληψίες ή πολιτικάντικα τεχνάσματα για να εξελιχθεί και να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οι κάτοικοι του Στρυμονικού κόλπου από το 1994 ως 2000 επικεντρώθηκαν κυρίως στην εναντίωση στην μεταλλουργία και χάρη σ’ αυτή τη στάση ευοδώθηκε ο αγώνας τους και ως εκ τούτου κατέρρευσε η τότε πολύ διαφημιζόμενη εταιρεία TVX Gold (ασχέτως αν μετά οι κάτοικοι της Ολυμπιάδας εξελίχθηκαν ως …«βασιλικώτεροι του βασιλέως», υπέρμαχοι της νέας μεταλλευτικής κατάστασης κι εμείς μετανιωμένοι που τους στηρίξαμε).
Για να τελειώνουμε: το ότι δεν προχωράει η μεταλλουργία και τα υπόλοιπα «έργα», αποτελεί θετικότατη εξέλιξη. Όσον αφορά στα προνόμια των μεταλλευτικών εταιρειών, υπάρχουν ούτως ή άλλως, με την κύρωση του νόμου 3220/2004 από τη Βουλή των Ελλήνων: Είναι η παραχωρημένη έκταση στην ανατολική Χαλκιδική 317.000 στρεμμάτων χαρακτηρισμένη ως μεταλλευτική περιοχή. Είναι η ομηρία στην οποία εγκλωβίστηκε ο τόπος μας, εξαιτίας της οποίας δεν μπορεί να αναπτυχθεί άλλη σοβαρή οικονομική δραστηριότητα. Για την Στρατονίκη μας ειδικά που υφίσταται σχεδόν είκοσι χρόνια την μοναδική εξόρυξη στην περιοχή, ακριβώς κάτω από τον οικισμό απ’ το μεταλλείο «Μαύρων Πετρών» Στρατονίκης, είναι άμεση ανάγκη να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα. Πάντα επιμένουμε για την οριστική παύση της εξόρυξης, την επούλωση των πληγών από την επιφάνεια και την ένταξη του χωριού σε ειδικό πρόγραμμα αποκατάστασης.
Αντί λοιπόν να αναμασάμε «περσινά ξινά σταφύλια», ας βρούμε τον τρόπο να σταματήσουμε οριστικά και τις εξορύξεις, με την προοπτική να αποχαρακτηρίσουμε την περιοχή από μεταλλευτική. Προϋπόθεση όμως γι’ αυτό, είναι να καταρτιστεί ένα σοβαρό σχέδιο βιώσιμης εναλλακτικής οικονομικής ανάπτυξης που θα στηρίζεται στην ενδογενή παραγωγή και στον μακραίωνο πολιτισμό μας, με γνώμονα τη γεωμορφολογική κλίμακα της Χαλκιδικής. Προφανώς η προοπτική αυτή απορρίπτει και τον παρασιτικό τουρισμό με τις τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες. Δεν είναι ανάγκη να πέσουμε από τη Σκύλα στη Χάρυβδη!
Υ.Γ. Πριν λίγες μέρες (15.10.2021) η εταιρεία που εκμεταλλεύεται τα μεταλλεία του Στρατονικού Όρους ανακοίνωσε την παύση της εξόρυξης στο μεταλλείο «Μαύρων Πετρών» Στρατονίκης, δηλαδή κάτω από τον δομημένο οικισμό του χωριού, εξαιτίας -όπως δηλώνει- ανεπάρκειας αποθεμάτων μεταλλεύματος. Παράλληλα, αναφέρει ότι, το συγκεκριμένο πεδίο εισέρχεται σε φάση γεωλογικής έρευνας για τη διαπίστωση νέων κοιτασμάτων με σκοπό τη συνέχιση της εξόρυξης. Προφανώς το απευχόμαστε!
