Το διακύβευμα και η απώλεια της ανθρωπιάς
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία προκαλεί τεκτονικές αλλαγές στην Ευρώπη και στον κόσμο, που δεν αφήνουν φυσικά ανεπηρέαστα και τα δύο ελληνικά κράτη, Ελλάδα και Κύπρο. Στην κυπριακή εφημερίδα Πολίτης, που ακολουθεί την π[ολιτική του ΑΚΕΛ, δημοσιεύτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τον τίτλο Το διακύβευμα και η απώλεια της ανθρωπιάς από τον δημοσιογράφο Κωστα Κωνσταντίνου ο οποίος, κατά τη δήλωσή του, προέρχεται απ’ αυτό και το στήριξε στο παρελθόν. Τα ίδια συμβαίνουν και στην Ελλάδα, διαμορφώνονται νέες συνθέσεις και νέες διαχωριστικές γραμμές. Αναδημοσιευουμε το άρθρο επειδή περιέχει λεπτομέρειες αγνωστες στους περισσότερους αναγνώστες.
Άρδην.
του Κώστα Κωνσταντίνου από την εφημερίδα Πολίτης
Ε, μα ναι. Τι πιο λογικό από το να καταδικάσει ο Ζελένσκι την εισβολή της Τουρκίας μπροστά στο μοναδικό κοινοβούλιο της Ευρώπης, το οποίο δύο χρόνια μετά την εισβολή της Ρωσίας και την κατάληψη της Κριμαίας από το καθεστώς Πούτιν είχε ζητήσει με απόφασή του να… αρθούν οι κυρώσεις εις βάρος της Μόσχας!
Τι πιο λογικό και τι πιο αναμενόμενο, όταν έναν χρόνο μετά την κατάληψη της Κριμαίας, η Βουλή εκείνη έστειλε πολιτικούς αρχηγούς, ο ένας ήταν ο τότε αρχηγός της εύθικτης και ηθικής «Αριστεράς» Άντρος Κυπριανού, για να παραστούν επίσημα σε συνέδριο στην κατεχόμενη Κριμαία, με αποτέλεσμα να κηρυχθούν ανεπιθύμητοι στην Ουκρανία.
Τι πιο λογικό, όταν τρία χρόνια μετά την κατάληψη της Κριμαίας, ο Πρόεδρος της χώρας αυτής, ο οποίος παρίστατο χθες στην προσφώνηση της Βουλής, ήταν ο μοναδικός ηγέτης της ΕΕ ο οποίος εν μέσω κυρώσεων αποδέχθηκε να πάει στη Μόσχα στις παρελάσεις του Πούτιν και στήθηκε εκεί με τους δικτάτορες – δορυφόρους του δικτάτορα της Ρωσίας.
Και φυσικά, τι πιο σωστό και ηθικό, μια χώρα – θύμα επίθεσης και εισβολής η ίδια, η οποία ακούει τον δράστη της εισβολής -των εισβολών για να ακριβολογούμε- και του μακελειού στην Ουκρανία, να μιλάει εδώ και μια εικοσαετία για «Τουρκοκυπριακό Κράτος», για «Τουρκική Κύπρο» και για τόσα άλλα, χωρίς καν να ζητάει εξηγήσεις ή μια ανασκευή, να απαιτεί λοιπόν αυτή η χώρα από τον Ζελένσκι να τοποθετηθεί αντί από τον Πούτιν!
Ανάμεσα σε αυτά τα τομάρια ζούμε, λοιπόν. Και τα όσα βλέπω και διαβάζω τις τελευταίες μέρες σοκαρισμένος από ανθρώπους που γνώριζα και εκτιμούσα και πια ούτε να γνωρίζω θέλω ούτε και βέβαια μπορώ να τους εκτιμώ για το οτιδήποτε, μου προκαλούν μια αηδία την οποία νομίζω ότι δεν έχω ξανανιώσει.
Ίσως γιατί προέρχεται σε μεγάλο βαθμό -όχι μόνο και είναι σημαντικό να ειπωθεί και αυτό- από έναν χώρο στον οποίο μεγάλωσα, τον οποίο ομολογώ ότι παρά τις πολλές διαφωνίες μου ψήφισα αρκετές φορές, αλλά μετά από όλα αυτά δεν μπορώ να τον ξαναψηφίσω. Όπως δεν θα ψήφιζα ούτε την Ακροδεξιά.
Και πλέον, δεν έχουν καμία διαφορά, στο νταβαντζιλίκι του φασισμού και της δικτατορίας. Απλώς, αυτοί νομίζουν ότι δεν είναι τέτοιοι. Αλλά είναι εξίσου αντιδημοκράτες και ανελεύθεροι όταν σπεύδουν να γίνουν το πρόθυμο απορρυπαντικό του κάθε Πούτιν, με χίλιες δυο καταγέλαστες και αισχρές προφάσεις.
Νομίζω πως κανείς, ειδικά εμείς που έχουμε και αυτό το στοιχείο της πολιτικής προέλευσης, δεν μπορεί να προσπεράσει αυτήν την αδυναμία της «Αριστεράς» να προσαρμοστεί με την εποχή της, να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις και να μεταμορφωθεί σε έναν σύγχρονο, δημοκρατικό χώρο, από ένα γραφικό σταλινικό απολίθωμα σε κατάσταση άρνησης μάλιστα, που είναι σήμερα.
Και αυτό ίσχυε πριν από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, έτσι; Πριν καν να ζήσουμε αυτή τη νεκρανάσταση των ονείρων διαφόρων για… αναβίωση της ΕΣΣΔ, στα χέρια μάλιστα των 100 στυγνών καπιταλιστών οι οποίοι έκλεψαν τους κόπους των Σοβιετικών και τους τσέπωσαν σε μία νύχτα, πατώντας σε ένα νομικό κενό.
Αυτός ο αδιανόητος συμβιβασμός της Αριστεράς με την πλουτοκρατία, στη βάση μάλιστα ενός σχεδόν κλινικού παραλογισμού, μιας ενστικτώδους αντίδρασης, η οποία οδηγεί ανθρώπους οι οποίοι μέχρι χθες παρίσταναν τους φιλεύσπλαχνους και τους προοδευτικούς, να σκίζονται για την παρουσία του τύπου του Αζόφ -και πολύ σωστά- αλλά την ίδια ώρα να την ιεραρχούν ως σοβαρότερη από τη σφαγή ενός λαού και να σχολιάζουν ενίοτε με περιπαικτικές ατάκες για ανθρώπινες τραγωδίες από την Ουκρανία, αποκαλώντας τον κόσμο ηθοποιούς και τις κατεστραμμένες τους ζωές «σενάρια προπαγάνδας», αυτή λοιπόν η υπερήφανη παλιανθρωπιά χωρίς τέλος δεν είναι γνώρισμα ούτε αριστερών, ούτε ανθρώπων.
Είναι συμπεριφορά ζώων. Και σίγουρα, δεν είναι για αυτήν την ξεφτίλα που έγραψαν κορυφαίοι ποιητές και συνθέτες, ούτε για αυτήν που πέρασαν τόσες κακουχίες στα ξερονήσια τόσοι και τόσοι άνθρωποι. Για τη δημοκρατία αγωνίστηκαν, έστω κι αν δεν ήξεραν ότι πίσω από αυτήν τη δημοκρατία κρύβονταν καθεστώτα σκοτεινά και ανελεύθερα, τελικά.
Αύριο φεύγουμε μάλλον ξανά για την Ουκρανία, εάν όλα πάνε καλά. Θα πάμε πίσω για να καταγράψουμε αυτά που είδαμε και που ζήσαμε και όπως τα ζουν εκεί αυτοί οι άνθρωποι. Οι οποίοι ούτε ηθοποιοί είναι, ούτε απατεώνες όπως λένε όλα αυτά τα ξερατά με πόδια, της Ακροαριστεράς και της Ακροδεξιάς.
Πηγαίνουμε για να μεταφέρουμε εικόνες από ανθρώπους σε ανθρώπους. Όχι σε μικρόνοες, σε ανθρωπάρια που γίνονται κτήνη με τη μεγαλύτερη ευκολία, σε χαχανάκηδες του Facebook πάνω σε εικόνες με πτώματα και σε παλιοτόμαρα.
Δεν ξέρω πόσους έχω σβήσει τις τελευταίες μέρες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής μου. Αυτό που ξέρω είναι πως, μετά κι από όλα αυτά, ένα κεφάλαιο της ζωής μου έχει κλείσει πια οριστικά.
Αυτό που σήμερα διακυβεύεται δεν είναι το… ΝΑΤΟ, ούτε η ΕΕ, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Είναι ο ελεύθερος κόσμος και η δημοκρατία. Είτε είσαι απ’ εδώ, είτε απ’ εκεί. Ο καθένας είναι υποχρεωμένος να αποφασίσει.
Ναιμεναλλάδες και μεσοβέζικες προσεγγίσεις δεν υπάρχουν. Κι αυτοί έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Απλώς δεν το καταλαβαίνουν ή απλά δεν το παραδέχονται.
Κάποιος από αυτούς μου έγραψε χθες να προσέχω τι λέω διότι θέλω να έχω και αναγνώστες. Και είναι αλήθεια πως έχω πολλούς τέτοιους. Όσοι όμως εμπίπτουν σ’ αυτά που έγραψα πιο πάνω, δεν με απασχολούν ως αναγνώστες, όπως ποτέ δεν με απασχόλησαν και οι ακροδεξιοί. Στο καλό. Δεν έχει σημασία το πόσοι σε διαβάζουν αλλά τι είδους άνθρωποι σε διαβάζουν. Και τι ήθους επίσης.
