Του Τάσου Χατζηαναστασίου από την Ρήξη φ. 177
Έχουμε γράψει επανειλημμένα στις σελίδες της «Ρήξης» ότι η πολιτική του υπουργείου Παιδείας κινείται διαρκώς σ’ ένα εκκρεμές μεταξύ εντατικοποίησης των σπουδών και λαϊκισμού με μόνο σίγουρο αποτέλεσμα την ισορροπία στο σημείο μηδέν, κοινώς την πλήρη αδράνεια, μην τυχόν και αλλάξει τίποτα.
Από τη μια μεριά δηλαδή, λαμβάνονται μία σειρά από μέτρα που καθιστούν δυσκολότερη την προαγωγή από τη μία τάξη στην άλλη, εντατικοποιώντας τις σπουδές και υποχρεώνοντας τα μεν παιδιά να διαβάσουν περισσότερο, τους δε εκπαιδευτικούς να καλύπτουν οπωσδήποτε την εξεταστέα ύλη και από την άλλη, το ίδιο υπουργείο, με νεότερα μέτρα, έρχεται να ακυρώσει τους δικούς του σχεδιασμούς, αν υποθέσουμε ότι πράγματι υπήρχαν ποτέ τέτοιοι. Θεσπίστηκε, για παράδειγμα, ο θεσμός της Τράπεζας Θεμάτων, από την οποία θα κληρώνεται το 50% των γραπτώς εξεταζομένων μαθημάτων στο λύκειο, ένας θεσμός που για την αντιπολίτευση και τον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό αποτελεί ένα «σκληρό ταξικό μέτρο», μία «λαιμητόμο», που έχει ως μοναδικό σκοπό την απόρριψη μαθητών και να οδηγηθούν «βίαια» στην τεχνική εκπαίδευση, την παραγωγή και το κοινωνικό περιθώριο, με βάση την αριστερή ρητορεία. Τώρα όμως που φτάνουμε στις εξετάσεις, ένας περισσότερο νηφάλιος παρατηρητής διαπιστώνει αβίαστα ότι ακόμη κι αν τα θέματα που κληρωθούν από την Τράπεζα είναι τα δυσκολότερα του κόσμου, η απόρριψη μαθητών καθίσταται περίπου αδύνατη, καθώς αφενός η προαγωγή γίνεται με βάση τον μέσο όρο όλων των μαθημάτων, συμπεριλαμβανομένης της γυμναστικής, κι αφετέρου δίνεται τώρα η δυνατότητα επιλογής μεταξύ τριών θεμάτων, πρακτικά δηλαδή του ευκολότερου και πιο κοντά στις δυνατότητες των εξεταζομένων.
Εξακολουθεί επομένως να μην απασχολεί κανέναν, ούτε την κυβέρνηση, αλλά ούτε και την αντιπολίτευση, η ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας: εάν και πώς τα παιδιά θα αποκτούν βασικές γνώσεις και, το κυριότερο, θα γίνονται άτομα υπεύθυνα και με αυτοπειθαρχία. Αν δηλαδή ένα παιδί υστερεί, π.χ. στα μαθηματικά, θα παραμείνει στάσιμο μεν μορφωτικά, προβιβάσιμο δε σχολικά. Η παραγωγή στρατιών αγράμματων και ανεύθυνων θα συνεχίζεται απρόσκοπτα, παρά τη φαινομενική εντατικοποίηση των σπουδών και την αύξηση της πίεσης στους εκπαιδευτικούς να καλύψουν την εξεταστέα ύλη υποχρεωτικά.
Το ίδιο ισχύει και σε ό,τι αφορά τη φοίτηση, κοινώς τις «απουσίες». Καταργήθηκε και ορθά, από την προηγούμενη κυβέρνηση, η δικαιολόγηση των απουσιών και απαλλαχτήκαμε από την κοροϊδία της κατάθεσης ψεύτικων δικαιολογητικών από γιατρούς. Έτσι, κάθε μαθητής έχει δικαίωμα να απουσιάσει 114 ώρες χωρίς να ταλαιπωρείται ο γονιός να εξασφαλίζει δικαιολογητικά (κατά κανόνα «μαϊμού») και ο εκπαιδευτικός να τα καταχωρεί. Έλα όμως που ο πειρασμός του λαϊκισμού είναι ισχυρότερος από την εμπέδωση υπευθυνότητας στα παιδιά και του τερματισμού του εθισμού τους στην εξαπάτηση! Τώρα προβλέπεται το σβήσιμο απουσιών. Εκτός αυτών που οφείλονται σε νόσηση από κορωνοϊό, και αυτών της «εποχικής γρίπης», αλλά και λόγω «ανωτέρας βίας» (sic). Πρακτικά, δηλαδή, ένας μαθητής που για διάφορους λόγους υπερβαίνει το όριο των 114 απουσιών, που προβλέπεται ακριβώς για την περίπτωση ασθένειας ή κάποιας έκτακτης ανάγκης, μπορεί να εξασφαλίσει τώρα και πάλι ψεύτικα δικαιολογητικά από ιδιώτες γιατρούς, που με το αζημίωτο βεβαιώνουν ότι ο μαθητής έπασχε από την «εποχική γρίπη» και μια και δύο και τρεις και όσες φορές απαιτείται προκειμένου να μη χαρακτηριστεί ανεπαρκής η φοίτησή του. Δεν συζητάμε την περίπτωση που μαθητής ζητά να του σβηστούν απουσίες λόγω «ανωτέρας βίας». Εδώ η ελληνική ευρηματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία. Και πάλι δηλαδή καταφέραμε να επιστρέψουμε στο καθεστώς της «εκπαίδευσης» των νέων στην εξαπάτηση και την αποφυγή των ευθυνών τους.
Τι είχες, Γιάννη μου, τι είχα πάντα, λοιπόν, στην εκπαίδευση: το σχολείο της αμάθειας ήρθε για να μείνει γιατί, όπως έγραψε πρόσφατα γνωστός μου πανεπιστημιακός, όλοι βολεύονται και κανείς δεν επιθυμεί κάποια ουσιαστική αλλαγή. Μία καλή κίνηση θα ήταν να μελετηθούν τα αποτελέσματα των φετινών γραπτών προαγωγικών εξετάσεων στην Α΄ και Β΄ Λυκείου και να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα σε ό,τι αφορά την εμπέδωση βασικών γνώσεων από τους μαθητές. Μήπως και κάποιοι συγκινηθούν. Η πολιτεία και ο συνδικαλισμός δεν ενδιαφέρονται γιατί βολεύονται. Μήπως είναι καιρός η κοινωνία, οι γονείς κυρίως, οι απλοί πολίτες, να απαιτήσουν καλύτερη παιδεία;
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
