Ο Φίλιππος της Έσση σε φωτογραφία του 1394, από τα αμερικανικά αρχεία
Παιχνίδια με κλέφτες, γαλαζοαίματους και κατασκόπους στο κατεχόμενο Γ’ Ράιχ
του Κωνσταντίνου Μαυρίδη
Με τη λήξη του Β΄ ΠΠ στην Ευρώπη και την κατάληψη της ηττημένης Γερμανίας από τα συμμαχικά στρατεύματα, ξεκίνησε μια πυρετώδης απαλλοτρίωση των τεχνολογικών μυστικών και νεωτερισμών του ναζιστικού καθεστώτος από ειδικές ομάδες ερεύνης των δυνάμεων κατοχής. Σε μία πρωτοφανή «ευγενή άμιλλα» για τεχνολογική υπεροχή έναντι των, μέχρι προσφάτως, συμμάχων, τα εργαστήρια ανάπτυξης προηγμένων όπλων των Γερμανών στο Πεενεμούντε, Μίτελβερκ, Ρέχλιν, αλλά και σε ολόκληρη την επικράτεια του πρώην Γ΄ Ράιχ, έγιναν φύλλο και φτερό απ’ όποιον έφτασε εκεί πρώτος και η έρευνα ετών, μαζί με τους επιστήμονες, πακεταρίστηκαν, όπως όπως, και απεστάλη με συνοπτικές διαδικασίες στην αντίστοιχη «πατρίδα» για την ψυχροπολεμική συνέχεια.
Ταυτόχρονα, υπήρξε και μια εξίσου πυρετώδης προσπάθεια ν’ αποκρυφθούν ενοχοποιητικά στοιχεία από το σκοτεινό παρελθόν τα οποία, ενδεχομένως, θα μπορούσαν να βλάψουν την εικόνα ανθρώπων που βρίσκονταν σε υψηλές θέσεις στις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες των νικητών του πολέμου. Έτσι, μέσα στο χάος των πρώτων μηνών μετά τον πόλεμο, με την τάξη και την ασφάλεια στη διακριτική ευχέρεια των δυνάμεων κατοχής, «εξαφανίστηκαν» άνθρωποι και πράγματα που θα μπορούσαν, δυνάμει, να δημιουργήσουν προβλήματα. Mία τέτοια άκρως μυστική, όσο και κωμικοτραγική, επιχείρηση συγκάλυψης, έλαβε χώρα στο κάστρο Φρίντριχσχοφ της Έσσης και συνέδεσε τους, φαινομενικά, ασύνδετους χαρακτήρες ενός ζεύγους Αμερικανών κλεφτών, της βρετανικής βασιλικής οικογένειας κι ενός Σοβιετικού κατασκόπου.
Όταν, λοιπόν, τον Απρίλιο του ‘45, εμφανίστηκαν στο Φρίντριχσχοφ τα πρώτα τμήματα της 3ης αμερικανικής στρατιάς του Τζορτζ Πάττον, βρήκαν στο κάστρο ελάχιστους ενοίκους. Ο λόγος ήταν ότι ο ιδιοκτήτης του, Φίλιππος της Έσσης, παρά το γεγονός ότι ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του ναζιστικού κόμματος, τελούσε κρατούμενος των Ες Ες από τον Σεπτέμβριο του 1943 και τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, επειδή ήταν παντρεμένος με την πριγκίπισσα Μαφάλντα, κόρη του Βίκτωρος Εμμανουήλ του 3ου, βασιλιά της Ιταλίας. Οι Αμερικανοί βρήκαν στο κάστρο τη χήρα πριγκίπισσα Σοφία και την πεθερά της πριγκίπισσα Μαργαρίτα, δισέγγονή της βασίλισσας Βικτωρίας της Αγγλίας, η οποία ζούσε σε μία γειτονική έπαυλη δώδεκα δωματίων.
Στους γαλαζοαίματους και το προσωπικό τους δόθηκε διορία τεσσάρων ωρών για να εκκενώσουν τα κτήρια, με την εντολή να πάρουν μαζί τους μόνο ρούχα και τρόφιμα. Το κάστρο και τα παρακείμενα κτήματα μετατράπηκαν σε λέσχη αξιωματικών και κέντρο ψυχαγωγίας από τον αμερικανικό στρατό και επικεφαλής τέθηκε η λοχαγός Καθλήν Νας. Αυτό που δεν γνώριζαν οι Αμερικανοί, αλλά επρόκειτο να μάθουν σύντομα, ήταν το γεγονός ότι στα πολυδαίδαλα υπόγεια του κάστρου βρίσκονταν προσεκτικά κρυμμένα πετράδια και χρυσαφικά του στέμματος της Έσσης, αμύθητης αξίας,
Με το που έγινε γνωστό ότι το κάστρο του Φρίντρισχοφ είχε καταληφθεί από τους Αμερικανούς, χτύπησε συναγερμός στην οδό Ντάουνινγκ. Στη βιβλιοθήκη του Φρίντρισχοφ βρισκόταν η προσωπική αλληλογραφία της βασίλισσας Βικτωρίας προς την κόρη της, αυτοκράτειρα Βικτωρία (μητέρα του Βίλχελμ του 2ου, του διαβόητου Κάιζερ), που αριθμούσε περί τα τέσσερις χιλιάδες γράμματα. Το ζήτημα ήταν φλέγον για τους Βρετανούς, διότι τα γράμματα περιείχαν τις προσωπικές σκέψεις της βασίλισσας Βικτωρίας σχετικά με οικογενειακά ζητήματα, την πολιτική κατάσταση στην Αγγλία και τη Γερμανία και άλλα σημαντικά θέματα. Ωστόσο, η πραγματική αγωνία των Βρετανών αφορούσε μια έτερη αλληλογραφία που φυλασσόταν στο κάστρο, αυτήν ανάμεσα στον Φίλιππο της Έσσης και τον δούκα του Ουίνδσορ και πρώην βασιλιά της Αγγλίας, Εδουάρδο τον 8ο -αδελφό του τότε βασιλιά της Αγγλίας, Γεωργίου του 6ου– ο οποίος είχε αναγκαστεί σε παραίτηση από τον θρόνο, εξαιτίας της σχέσης του με την παντρεμένη Αμερικανίδα Γουόλι Σίμπσον.
Υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι ο Χίτλερ είχε χρησιμοποιήσει τον πρίγκιπα Φίλιππο της Έσσης για να έλθει σε μυστικές επαφές με τον Εδουάρδο τον 8ο, γνωστό για τα φιλοναζιστικά του αισθήματα. Το βρετανικό γενικό επιτελείο ήταν πεπεισμένο ότι ο Εδουάρδος είχε μοιραστεί διαβαθμισμένες στρατιωτικές πληροφορίες με τους ναζί στα πρώτα στάδια του Β’ ΠΠ και είχε κάνει μνεία του όρου «εσχάτη προδοσία». Σε περίπτωση διαρροής του καυτού περιεχομένου των επιστολών από τους Αμερικανούς, το ίδιο το μέλλον της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας και πιθανώς και το μέλλον του ίδιου του θεσμού της μοναρχίας θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση κι αυτό το ενδεχόμενο έπρεπε ν’ αποτραπεί πάση θυσία.
Έτσι, τον Αύγουστο του 1945 απεστάλη στο Φρίντριχσχοφ μία ολιγομελής ομάδα, κραδαίνουσα βασιλικό ένταλμα, με επικεφαλής τον Όουεν Μόρσχεντ, βασιλικό βιβλιοθηκάριο, και τον Άντονυ Μπλαντ, βετεράνο της Δουνκέρκης, υψηλόβαθμο στέλεχος της ΜΙ5 και -το πιο σημαντικό- τρίτο εξάδελφο της συζύγου του βασιλέα Γεωργίου του 6ου και μετέπειτα βασιλομήτορος-μητέρας της Ελισάβετ της 2ης. Αυτό που δεν γνώριζε κανείς ήταν ότι ο Μπλαντ ήταν ταυτόχρονα και κατάσκοπος των Σοβιετικών, στρατολογημένος από τις αρχές της δεκαετίας του ‘30, την περίοδο που ήταν φοιτητής στο Κέμπριτζ. Όταν οι Βρετανοί έφτασαν στο Φρίντριχσχοφ έτυχαν ψυχρής υποδοχής από την υπεύθυνη του κάστρου, Νας, η οποία έκανε ότι ήταν δυνατόν για να νιώσουν ανεπιθύμητοι. Όπως θα φανεί αργότερα, η Νας δεν έδινε δεκάρα για τα γράμματα και τις βασιλικές ιστορίες, αλλά μαζί με τον εραστή της, τον συν/χη Τζακ Ντουράντ, έψαχναν ενδελεχώς το κάστρο για ν’ ανακαλύψουν την κρυψώνα του θησαυρού της Έσσης.
Μόλις η Νας κατάλαβε ότι οι Βρετανοί ήθελαν τα γράμματα και μόνο, τους επέτρεψε, πολύ ευχαρίστως, να τα φορτώσουν σε σάκους και να ξεκουμπιστούν πάραυτα. Ο Μπλαντ έστειλε την αλληλογραφία της Βικτωρίας στα βασιλικά αρχεία στο Ουίνδσορ για φύλαξη, ένα τμήμα της οποίας -μάλλον το πλέον ουδέτερο- επιστράφηκε στην Έσση αρκετά χρόνια μετά. Όσο για την ενοχοποιητική αλληλογραφία Φιλίππου-Εδουάρδου, στάλθηκε κι αυτή στο Ουίνδσορ, όπου και χάθηκε από προσώπου γης, αφού ο Μπλαντ είχε μπει στον κόπο να την καταγράψει σε μικροφίλμ, αντίγραφα των οποίων παρέδωσε στη σοβιετική NKVD, αλλά και κράτησε για τον εαυτό του. Δια του λόγου το αληθές, η ρωσική μυστική υπηρεσία FSB επιβεβαίωσε το 2021 ότι τα μικροφίλμ του Μπλαντ βρίσκονται στο αρχηγείο της στη Λουμπιάνκα της Μόσχας.
Με το τέλος του πολέμου, και ως δείγμα ευγνωμοσύνης της βασιλικής οικογένειας για την επιτυχή αποστολή του στο Φρίντριχσχοφ, ο ανεκδιήγητος Μπλαντ θα διοριστεί υπεύθυνος της βασιλικής συλλογής έργων τέχνης και θα διατηρήσει τη θέση μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1973. Το απίστευτο είναι ότι, παρά τις υποψίες γύρω από το πρόσωπό του (ο Μπλαντ θα χαρακτηριστεί «πρόσωπο ενδιαφέροντος» και θα κληθεί για κατάθεση 11 φορές ανάμεσα στο 1951 και το 1964), θα λάβει τον τίτλο του σερ το 1956. Προφανώς, το «συμβόλαιο ασφάλισής» του ήταν τ’ αντίγραφα της αλληλογραφίας του Εδουάρδου, τα οποία τον κράτησαν, τελικά, έξω από την φυλακή, αν και η κυβέρνηση της Θάτσερ -το 1979- του αφαίρεσε τον τίτλο του σερ.
Προστατευμένος από μια ιδιαίτερη ασυλία από πολύ ψηλά, ο Μπλαντ δεν θα δικαστεί και δεν θα δει ποτέ το κελί της φυλακής, πεθαίνοντας ελεύθερος το 1984. Δεν θα συμβεί το ίδιο και με το αμερικανικό δίδυμο, Ντουράντ και Νας, το οποίο, τελικά, θα βρει τον περιβόητο θησαυρό της Έσσης και θα τον φυγαδεύσει στις ΗΠΑ. Εκεί, χωρίς νόμιμα πιστοποιητικά κατοχής, θα προσπαθήσει να τον πουλήσει και θα πιαστεί στο δόκανο του FBI. Και οι δύο θ’ αποπεμφθούν από τον αμερικανικό στρατό και θα καταδικαστούν σε 15 και 5 χρόνια φυλάκισης αντίστοιχα. Δυστυχώς γι’ αυτούς, στην περίπτωσή τους δεν υπήρξε κάποια άνωθεν ασυλία από γαλαζοαίματους κύκλους προς συγκάλυψη αμαρτωλών μυστικών που έπρεπε, με κάθε κόστος, να παραμείνουν κάτω από το χαλί για πάντα.
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
