του Γιώργου Καραμπελιά
Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια ο ελληνισμός ζει καιαναπνέει κοιτάζοντας διαρκώς προς τα «έξω», έφτασε στα πέρατα της Δύσης, –τις στήλες του Ηρακλέους– καιτης Ανατολής, μέχρι τις Ινδίες. Περισσότεροαπό οποιονδήποτε άλλο λαό διαμόρφωσε τον κόσμο και τον πολιτισμό που ξέρουμε,τον χριστιανισμό, τη φιλοσοφία, τον ορθό λόγο, την τέχνη. Και πάντα φεύγονταςτην στενοχωρία ενός τόπου μικρού, τραβώντας για τους ανοικτούς ορίζοντες. Ακόμακαι μέχρι τον 19ο αιώνα σκλαβωμένοι, συνεχίζαμε να αρδεύουμε την ΑνατολικήΕυρώπη, τα Βαλκάνια, την Εγγύς Ανατολή.
Τόσο πολύ που κάποτε εξαντλήσαμε αυτή την αστείρευτη πηγήπου έδωσε τον «θαυμαστό ελληνικό κόσμο».
Και πια μείναμε ξέπνοοι εξαντλημένοι κουβαλώντας σαν βάρος3 ή 6 χιλιάδες χρόνια ιστορία. Πλέον δεν μπορούμε να στραφούμε ενεργητικά προςτα έξω, και στρεφόμαστε μόνον παθητικά,ως αποδέκτες.. Η δημογραφική κατάρρευση, η οικονομική κρίση, ο νέο-οθωμανισμός,ο κατακλυσμός από ξένους λαούς και κουλτούρες, η πολιτισμική παρακμή, απειλούνπια με αφανισμό, με τελεσίδικο στέρεμα την ίδια αυτή την πηγή που την πιστεύαμε ανεξάντλητη και γι’ αυτό τόσογενναιόδωρα την ξοδεύαμε.
Τώρα πια το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια επιστροφή, μια μεγάλη επιστροφή στον γενέθλιο τόπο, μετά από τόσους και τόσουςαιώνες. Αν το μπορέσουμε.
Γι’ αυτό όπως τόνισε πρόσφατα ο Αλέξανδρος Παπαδερός δενχρειαζόμαστε απλώς έναν «δικό μας» ελληνικό διαφωτισμό, χρειαζόμαστε έναν ελλαδικό διαφωτισμό. Η όπως το εξέφρασε ο Βάσος Φτωχόπουλος μια ελληνική πολιτιστική και πολιτικήεπανάσταση.
Μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια πρέπει να επιστρέψουμε«οίκαδε». Εδώ, μέσα στον στενό ετούτο τόπο, που αρχίζει από την Αμμόχωστο και τελειώνει στην Ήπειρο θα παίξουμε την τελευταία πράξηενός μοναδικού ταξιδιού. Και σ’ αυτή τη μάχη θα ποντάρουμε στη ζωή, στρεφόμενοιμέσα μας, για μια φορά ελλαδικοί, για να μπορέσει ο ελληνισμόςνα συνεχίσει να υπάρχει σε ένα σώμα ζωντανό και όχι μόνο μέσα σε βιβλία καιαναμνήσεις.
