Άρδην τ. 80 Ιούνιος 2010
Έχουν ήδη συμπληρωθεί έξι έτη από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν στις 24/4/2004 και τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας…
Διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) και ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Μετατόπιση της ισορροπίας ισχύος.
Στις 24 Απριλίου του 2004, επτά μέρες πριν από την αναπόφευκτη ένταξη της Κ.Δ. στην Ε.Ε. (με λυμένο ή μη το κυπριακό ζήτημα), η ελληνοκυπριακή κοινότητα και η «τουρκοκυπριακή κοινότητα» εκλήθησαν σε ταυτόχρονα χωριστά δημοψηφίσματα να αποδεχθούν ή να απορρίψουν το σχέδιο του Γ.Γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν ως τη συνολική επίλυση του κυπριακού ζητήματος.
Η κεντρική φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν ήταν η εξίσωση της τουρκικής μειονότητας του 18% με την ελληνική πλειονότητα του 82%, άρα η καταστρατήγηση της αρχής «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» και κατά συνέπεια η καταστρατήγηση της αρχής της ισότητας επί της οποίας εδράζεται το δημοκρατικό σύστημα διακυβερνήσεως. Δηλαδή, η κεντρική φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως συστήματος διακυβερνήσεως και ως υποκειμένου διεθνούς δικαίου, και η δημιουργία από παρθενογένεση ενός κρατικού μορφώματος, το οποίο θα αποτελείτο από το ελληνικό και το τουρκικό κρατίδιο και από την ομοσπονδιακή (κεντρική) κυβέρνηση, όπου οι αποφάσεις θα ελαμβάνοντο κατ’ ουσίαν ομόφωνα, ειδάλλως ο τελευταίος λόγος θα ανήκε σε τρεις ξένους δικαστές, διορισμένους από ξένες δυνάμεις ερήμην οιασδήποτε δημοκρατικής διαδικασίας. [ ] Η επικυριαρχία της Τουρκίας επεκτείνετο σε ολόκληρη την Κύπρο πλην των βρετανικών βάσεων, οι οποίες ανεβαθμίζοντο σε καθεστώς κράτους. Το κρατικό μόρφωμα ουσιαστικά θα ήταν ανοχύρωτη πολιτεία, αφού ενώ θα εστερείτο του δικαιώματος της αυτοάμυνας και της διαθέσεως ιδίων ενόπλων δυνάμεων, η Τουρκία θα είχε δικαίωμα μονομερούς στρατιωτικής επεμβάσεως και από το έδαφος της Κύπρου (με τη τουρκική στρατιωτική δύναμη η οποία θα εστάθμευε στη νήσο) και από τη μικρασιατική ενδοχώρα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου κατευνουχίζοντο ποικιλοτρόπως. Ο ορυκτός πλούτος της Κύπρου περιέρχετο υπό την κατοχή της Τουρκίας και της Βρετανίας. Ο εποικισμός, ο οποίος σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, νομιμοποιείτο, καθότι ουδείς έποικος ήταν υπόχρεος να εγκαταλείψει την Κύπρο. Η οικονομία του κρατικού μορφώματος καθίστατο όμηρος της τουρκικής οικονομίας και οι Έλληνες της Κύπρου ήταν υπόχρεοι να υποστούν το δυσβάστακτο οικονομικό βάρος της νέας τάξεως πραγμάτων επί πολλές δεκαετίες. Η εφαρμογή της διερχομένης από διάφορα χρονικά στάδια λύσεως θα εξηρτάτο από την «καλή θέληση» της Τουρκίας, χωρίς να υπάρχει οιοσδήποτε μηχανισμός επιβολής της.
Ενδεχόμενη ένταξη της Κ.Δ. στην Ε.Ε. χωρίς την αποδοχή του σχεδίου Ανάν θα μετατόπιζε την ισορροπία ισχύος (υπέρ των Ελλήνων), όπως κοινομολόγησε και ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ, ο οποίος ηγείτο μιας ενορχηστρωμένης εκστρατείας απειλών και πιέσεων προς τους Έλληνες της Κύπρου για να συνθηκολογήσουν.
Στο παρανόμως κατεχόμενο από την Τουρκία τμήμα της Κ.Δ., οι «Τουρκοκύπριοι» (οι Τούρκοι της Κύπρου μαζί με περίπου 100.000 Τούρκους εποίκους, οι οποίοι εψήφισαν παραβιάζοντας κατάφορα το διεθνές δίκαιο), «ενέκριναν» το σχέδιο Ανάν με μεγάλη πλειοψηφία (65%).
Στο ελεύθερο τμήμα της Κ.Δ., οι Έλληνες της Κύπρου (εν μέσω απειλών και πιέσεων έσωθεν και έξωθεν), με σημαιοφόρο τον τότε ΠτΚΔ Τάσσο Παπαδόπουλο, απέρριψαν το σχέδιο Ανάν με συντριπτική πλειοψηφία (76%) και διέσωσαν την Κ.Δ., η οποία στη συνέχεια κατέστη χωρίς όρους ισότιμο μέλος της Ε.Ε. (την 1/5/2004) πολλαπλασιάζουσα τον συντελεστή ισχύος της, καθότι, μεταξύ άλλων, εθωρακίσθη και από το ευρωπαϊκό κεκτημένο (το οποίο θα έπρεπε πλέον να δεσπόζει σε οιανδήποτε μελλοντική λύση του κυπριακού ζητήματος) και απέκτησε και ρόλο ελεγκτή και κριτή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας, ο οποίος άπτεται των ζωτικών τουρκικών συμφερόντων.
Διακυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου μετά την ένταξη της Κ.Δ. στην Ε.Ε.
Η Κ.Δ., μετά την ένταξη της στην Ε.Ε. απέκτησε και νέα ερείσματα ισχύος, με τη δημιουργία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στις θάλασσες οι οποίες περικλείουν τη νήσο (σύμφωνα με τους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας και με την έγκριση της E.Ε. και επιπλέον με την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και τον Λίβανο στη βάση της μέσης γραμμής) καθώς και με την ένταξη της στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) της Ε.Ε. την 1/1/2008 με ισχυρή οικονομία.
Ο τότε ΠτΚΔ Τάσσος Παπαδόπουλος, ως ένας από τους κριτές της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, την υπέβαλε σε οδυνηρή δοκιμασία και επέτυχε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σωρείαν ευνοϊκών αποφάσεων, οι οποίες ενίσχυσαν περαιτέρω το εν σχέσει με την Κύπρο ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίον προδιέγραφε (αναπόφευκτα πλέον) το νέο γονιδιακό ιδίωμα του περιεχομένου της λύσεως του κυπριακού ζητήματος, καθότι (ο Τάσσος Παπαδόπουλος) ως διαπραγματευτής, με τη συμφωνία της 8/7/2006 και την επιστολή Καμπάρι, αχρήστευσε οιανδήποτε περίπτωση επαναφοράς του σχεδίου Ανάν ή παρομοίου του (εκτός και εάν διέπραττε το μέγα στρατηγικό σφάλμα η ελληνική πλευρά και το επανέφερε η ίδια στο μέλλον).
Η τότε κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου απέκρουσε επίσης την προσπάθεια για έμμεση αναγνώριση του παρανόμου κατοχικού μορφώματος μέσω κανονισμού για απευθείας εμπόριο μεταξύ της «Τουρκοκυπριακής Κοινότητας» και της Ε.Ε.
Ο τότε ΠτΚΔ Τάσσος Παπαδόπουλος διέπραξε όμως και ένα σημαντικό σφάλμα, το οποίον έμελλε να αποδειχθεί καθοριστικό και ως προς τον ίδιο και ως προς την Κ.Δ. Αντί να απαιτήσει ουσιαστικά και απτά ανταλλάγματα, όπως την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων και την επιστροφή των προσφύγων, συναίνεσε απλώς στην εφαρμογή του πρωτοκόλλου της Άγκυρας προκειμένου να μην ανακόψει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου του 2004. Και όταν η Τουρκία ούτε αυτή την υποχρέωση τήρησε, της έδωσε παράταση και κατέληξε να την περιμένει να εφαρμόσει το πρωτόκολλο της Άγκυρας μετά τη λήξη της προεδρικής του θητείας.
Η προοπτική να επανασυναντήσει τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ως διαπραγματευτή στις αναμενόμενες νέες συνομιλίες για τη λύση του κυπριακού ζητήματος, οι οποίες θα προηγούντο της νέας κρίσιμης ευρωπαϊκής εξετάσεως τον Δεκέμβριο του 2009, όπου θα τον επανυφίστατο και ως έναν από τους κριτές, ουδόλως ενθουσίαζε την Τουρκία και τους συμμάχους της. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έπληττε τα τουρκικά ζωτικά συμφέροντα και έπρεπε να απομακρυνθεί από την εξουσία.
Τον Φεβρουάριο του 2008, ο λαός, πλανημένος από βασικούς υποψηφίους καθώς και από πρωτοφανή καταιγισμό παραπληροφορήσεως (από πληθώρα μέσων ενημερώσεως έσωθεν και έξωθεν της νήσου), παραγνώρισε την ήπια διεκδικητική πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου, η οποία απεδείχθη επωφελής σε ικανοποιητικό βαθμό για την Κ.Δ., και απέκλεισε τον Τάσσο Παπαδόπουλο από τον 1ο γύρο των προεδρικών εκλογών και έχρισε στη συνέχεια πρόεδρο της Κ.Δ. τον Δημήτρη Χριστόφια. Η Τουρκία και οι σύμμαχοί της δεν έκρυβαν την ανακούφισή τους πριν ακόμη τελειώσει η καταμέτρηση των ψήφων του 1ου γύρου.
Κυοφορούμενο νέο σχέδιο για την επίλυση του κυπριακού ζητήματος με σφραγίδα Χριστόφια.
Στην κοινή δήλωση της 23 Μαΐου 2008[1] με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ο πρόεδρος της ΚΔ Δημήτρης Χριστόφιας, προσεγγίζοντας τις πάγιες τουρκικές αξιώσεις, προσέφερε στην τουρκική πλευρά, ερήμην λαού, τον «Συνεταιρισμό (Partnership) Δύο Συνιστώντων (Constituent) Κρατών», τον οποίο έκτοτε η Άγκυρα περιφέρει διεθνώς ως τρόπαιό της. Με πληθυσμό στον οποίον υπερισχύουν οι έποικοι έναντι των Τούρκων της Κύπρου, το «Τουρκικό Κυπριακό Constituent State» (και όχι πλέον η «Τουρκοκυπριακή Κοινότητα») είναι το παράνομο και πλήρως ελεγχόμενο από την Τουρκία κατοχικό καθεστώς, το οποίον θα συστήσει τον «Συνεταιρισμό». Δηλαδή, το «Τουρκικό Κυπριακό Constituent State» θα καταστεί συνιδρυτής, συνιδιοκτήτης, συγκυρίαρχος του «Συνεταιρισμού», ο οποίος θα αντικαταστήσει (διαλύσει, εξαφανίσει) το νομίμως ελεγχόμενο από τους (αποτελούντες το 82% του νομίμου πληθυσμού) Έλληνες της Κύπρου και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος της Κ.Δ., ως «μετεξελίχθη» βάσει του ψηφίσματος 186 του Σ.Α. του ΟΗΕ, της 4/3/1964. Στην κοινή δήλωση της 30 Μαρτίου 2010 με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ο Δημήτρης Χριστόφιας προσέγγισε ακόμη περισσότερο τις τουρκικές αξιώσεις, προσφέροντας και τον «διαμοιρασμό της εξουσίας» («Power Sharing»).
Ταυτισμένες με την κεντρική φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν και σε εγγύτητα με τις τουρκικές αξιώσεις, οι παραχωρήσεις/προσφορές Χριστόφια, οι οποίες αφορούν στον πυρήνα του κυπριακού ζητήματος, δηλαδή στον έλεγχο της νήσου Κύπρου, αποτελούν ήδη πολύ σημαντικό πολιτικό κεκτημένο για την τουρκική πλευρά, ανεξαρτήτως επιλύσεως του κυπριακού ζητήματος.
Εξαιτίας των παραχωρήσεων/προσφορών Χριστόφια, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για την τουρκική πλευρά και τους συμμάχους της για να στοχεύσουν και προς το Σ.Α. του ΟΗΕ. Εάν, εξαιτίας των κοινών δηλώσεων Χριστόφια-Ταλάτ της 23/5/2008 και της 30/3/2010 εμπεριέχεται, σε μελλοντικό ψήφισμα του Σ.Α. του ΟΗΕ, διατύπωση, η οποία είτε άμεσα είτε έμμεσα θα αναφέρεται (ή θα παραπέμπει) σε «συνεταιρισμό δύο Constituent States» ή σε «εκ περιτροπής άσκηση της εξουσίας», ή σε διαμοιρασμό της εξουσίας («Power Sharing»), όχι μόνον θα λειτουργεί (στο μέλλον) ως ένα ασφυκτικό και εξευτελιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να εκφυλίζονται οιεσδήποτε μελλοντικές (ανούσιες πλέον) διεκδικήσεις των Ελλήνων της Κύπρου για επίλυση του κυπριακού ζητήματος, αλλά επίσης θα διαβρώνει τα ψηφίσματα 186, 541 και 550, τα οποία μέχρι τώρα όχι μόνον προάσπιζαν και διαφύλατταν ουσιαστικά και αποτελεσματικά την Κ.Δ. ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου, αλλά επιπλέον απαγόρευαν και καταδίκαζαν οιανδήποτε (παρελθούσα ή μελλοντική) αποσχιστική ενέργεια των «Τουρκοκυπρίων».
Εφόσον το 18% θα άρχει εναλλάξ ή θα συνάρχει με το 82% στο νέο κρατικό μόρφωμα (το οποίον θα ενσαρκωθεί από τη θανάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας), ουδόλως θα ισχύει η αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» και άρα ουδόλως θα ισχύει η αρχή της ισότητας (ό,τι ισχύει για κάποιον/αν να ισχύει το ίδιο και για οιον/οιανδήποτε άλλον/ην).
Εάν σε μελλοντικό περί Κύπρου ψήφισμα του Σ.Α. του ΟΗΕ εμπεριέχεται διατύπωση για «συνεταιρισμό δύο Constituent States» ή για «διαμοιρασμό της εξουσίας» («Power Sharing») ή για «εναλλάξ άσκηση της εξουσίας» μεταξύ της ελληνικής πλειονότητας του 82% και της τουρκικής μειονότητας του 18%, τότε θα καταστρατηγείται η αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» και άρα θα καταστρατηγείται και η αρχή της ισότητας και άρα το σύστημα διακυβερνήσεως, στο νέο κρατικό μόρφωμα (το οποίο θα ενσαρκωθεί από τη θανάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας), δεν θα είναι δημοκρατικό, αλλά ιδιότυπο καθεστώς φυλετικών διακρίσεων.
Η Κ.Δ. απομονωμένη στη γωνία
Μετά την ένταξη της στην Ε.Ε., η Κ.Δ., υπό την ιδιότητά της ως ισότιμου κράτους-μέλους της Ε.Ε., αντί να απαιτήσει την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων και επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους υπό συνθήκες ασφαλείας και αποκατάσταση της νομιμότητας, απλώς «συναίνεσε» στην εφαρμογή του πρωτοκόλλου της Άγκυρας για να μην ανακόψει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας. Τον Δεκέμβριο του 2009, η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. ουδεμία κύρωση επέβαλε κατά της Τουρκίας, η οποία για τρίτη φορά αρνήθηκε να συμμορφωθεί με αυτή την ελάχιστη συμβατική υποχρέωση, να εφαρμόσει δηλαδή το πρωτόκολλο της Άγκυρας, προκειμένου να μην εμφανιστεί ότι αναγνωρίζει έστω και έμμεσα την ύπαρξη της Κ.Δ. (όπως αυτή μετεξελίχθη με βάση το ψήφισμα 186 της 4/3/1964).
Μήνες πριν από την αξιολόγηση του Δεκεμβρίου του 2009, η Κ.Δ. έστελνε το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θα εκτροχιάσει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, διότι αν το πράξει «θα πληγεί η οιαδήποτε προοπτική (θετικής για την ίδια) επιλύσεως του κυπριακού ζητήματος». Αντί δηλαδή η Κ.Δ., αξιοποιώντας και τα θεσμικά και πολιτικά όπλα τα οποία διαθέτει ως κράτος μέλος της Ε.Ε., να ακολουθεί συγκροτημένη πολιτική αφαιρέσεως τουρκικής ισχύος και προσθέσεως (ελληνικής) κυπριακής ισχύος, και σε αυτή τη βάση να επιδιώκει την (θετική για την ίδια) επίλυση του κυπριακού ζητήματος, πράττει συνειδητά το αντίθετο.
Η Κ.Δ. απομονωμένη στη γωνία – Απόφαση ΕΔΑΔ [2]
Στις 12 Μαρτίου του 2010 οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες Κύπριοι πρόσφυγες υπέστησαν συντριπτικό πλήγμα από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Το ΕΔΑΔ, παραγνωρίζοντας το διεθνές δίκαιο και τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ, με μια προκλητική απόφαση απέρριψε όλες τις προσφυγές των Ελλήνων Κυπρίων προσφύγων, οι οποίες αφορούσαν σε περιουσίες τους στα κατεχόμενα, αναγνώρισε την παράνομη επιτροπή αποζημιώσεων του Αττίλα και υπέδειξε στους πρόσφυγες είτε να αποταθούν προς αυτήν, όχι βεβαίως για να τους αποκαταστήσει κάποτε τις περιουσίες τους, αλλά πόσα χρήματα επιθυμεί να τους δώσει ως «αποζημίωση», είτε να αναμένουν την επίλυση του κυπριακού ζητήματος. Το ΕΔΑΔ αποφάσισε δηλαδή επί της ουσίας να δώσει τις περιουσίες των Ελλήνων προσφύγων στους Τούρκους κατακτητές και σφετεριστές, είτε αυτοί είναι έποικοι είτε Τούρκοι της Κύπρου.
Δηλαδή το ΕΔΑΔ, αντί να ενεργήσει ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως όφειλε, ενήργησε ως πειθήνιο όργανο της Αδικίας. Το νομικό προηγούμενο το οποίον δημιούργησε είναι πρωτοφανές: Παράνομη μεν η τουρκική εισβολή, νόμιμο δε το πλιάτσικο της τουρκικής κατοχής! Δηλαδή, οιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα (μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης) θα μπορεί να εισβάλει «παράνομα» σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης) και να αρπάζει «νόμιμα» τα εδάφη της! Η απόφαση αυτή δεν συνιστά μόνο δικαστική και πολιτική συντριβή της Κ.Δ., αλλά και κατά κράτος εξευτελισμό του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού ο οποίος πλέον θεμελιώνεται επί της Αδικίας. Η Τουρκία (ο εισβολέας) πανηγυρίζει για τη σπουδαιότερη και σημαντικότερη νίκη της στο κυπριακό ζήτημα από το 1974. Η λεηλασία των περιουσιών των Ελλήνων Κυπρίων προσφύγων έχει «νομιμοποιηθεί» με την σφραγίδα του ΕΔΑΔ!
Η Κ.Δ. απομονωμένη στη γωνία – Απευθείας εμπόριο Ε.Ε. με τα κατεχόμενα
Στις 25 Μαρτίου 2010 εγνώσθη ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παραγνωρίζοντας το διεθνές δίκαιο, τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ καθώς και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, προωθεί τον λεγόμενο κανονισμό για το απευθείας εμπόριο μεταξύ της Ε.Ε. και της «Τουρκοκυπριακής Κοινότητας» (με «νομική βάση» το εμπόριο μεταξύ Ε.Ε. και τρίτων κρατών) στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ενδεχομένη έγκριση του οποίου θα σημαίνει αφενός έμμεση αναγνώριση από την Ε.Ε. του παρανόμου κατοχικού μορφώματος ως κράτους και αφετέρου υποβάθμιση της Κ.Δ. ως υποκειμένου διεθνούς δικαίου.
Ενώ η πρόθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (με την έγκριση και της Κυπρίας επιτρόπου Ανδρούλλας Βασιλείου!) για προώθηση του «Κανονισμού» είχε δημοσιοποιηθεί από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009 μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, η Κ.Δ. έλαβε γνώση της προθέσεως την 25/3/2010! Αν και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα έπρεπε ως όφειλε να πληροφορήσει εγκαίρως και επισήμως (και όχι μόνο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου) την Κ.Δ., εντούτοις η κυβέρνηση ενός ημικατεχόμενου κράτους θα έπρεπε να βρίσκεται σε εγρήγορση και να παρακολουθεί τα πάντα στην Ε.Ε. και να αρπάζει στον αέρα εν τη γενέσει τις οιεσδήποτε πληροφορίες την αφορούν.
Η Κ.Δ. απομονωμένη στη γωνία – Αερομεταφορές
Συμφωνία Τουρκίας Ε.Ε. παρακάμπτοντας την Κ.Δ.
Στις 25 Μαρτίου 2010 επίσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μονόγραψε αεροπορική συμφωνία με την Τουρκία, το περιεχόμενο της οποίας αφενός αποτελεί ουσιαστικά και μέρος του κεκτημένου στο κλειστό κεφάλαιο των Μεταφορών, και αφετέρου είναι η πρώτη συμφωνία τέτοιου είδους την οποίαν υπογράφει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η οποία (συμφωνία) περιέχει όρους οι οποίοι εξυπηρετούν απόλυτα την Τουρκία, επιτρέποντάς της να μην αναγνωρίσει την Κ.Δ. Ενώ η συμφωνία αναφέρεται στα 27 κράτη-μέλη, στο κείμενο το οποίο μονογραφήθηκε χωρίς να αντιδράσει η Κ.Δ., περιλαμβάνεται ο όρος ότι η Τουρκία μπορεί να αρνηθεί πτήσεις από αεροπορικές εταιρείες και κράτη -μέλη της Ε.Ε. με τα οποία η ίδια δεν έχει άμεση διμερή αεροπορική συμφωνία (υπονοώντας δηλαδή την Κ.Δ. και μόνον αυτή).
A.K.
24-04-2010
[1] Το κείμενο περί της κοινής δηλώσεως της 23/5/2008 βασίζεται στο άρθρο «Συνεταιρισμός και Μοίρασμα εξουσίας», εφημερίδα Η Σημερινή, 16/4/2010, του Λάζαρου Μαύρου.
[2] Το κείμενο περί ΕΔΑΔ βασίζεται στο άρθρο «Η Ευρώπη κάνει δικαστή τον… Αττίλα», εφημερίδα Έθνος 14/3/2010, του Γιώργου Δελαστίκ.
