Οσάμα εναντίον Ομπάμα: Ένας ήρωας εναντίον ενός ηγετίσκου

679

 

του Κωνσταντίνου Γεώρμα

 

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Η δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν μας δίνει την ευκαιρία για κάποιες σκέψεις. Η πρώτη είναι ότι έφυγε μακάριος, με τον θάνατο του μάρτυρα.

Η δεύτερη είναι η εντυπωσιακή διαφορά μεταξύ αυτού και των διωκτών του. Από τη μία ένα ανθρωπάκι, ένα τσιράκι της Γουόλ Στριτ που αναδείχθηκε πρόεδρος, ο οποίος αποφασίζει, για να ανεβάσει τη δημοτικότητά του και ανεμίζοντας το πιστοποιητικό γεννήσεως του, να χρησιμοποιήσει «τις επίλεκτες δυνάμεις» μιας τρεκλίζουσας αυτοκρατορίας για να δολοφονήσει έναν άοπλο άνθρωπο. Από την άλλη, ένας άνθρωπος που πάλεψε ενάντια σε αυτή την αυτοκρατορία, δίνοντας για πρώτη φορά σε έναν αναδυόμενο κόσμο, τον αραβικό, ένα αίσθημα περηφάνιας, το αίσθημα ότι «ναι, εάν θέλουμε, μπορούμε να τα βάλουμε και με την πολεμική υπερδύναμη», τη φωνή ότι παγκοσμιοποίηση είμαστε και εμείς εδώ. Ας θυμηθούμε τι έλεγε το μήνυμα για το χτύπημα των δίδυμων πύργων: Είναι καιρός να αισθανθείτε αυτό τον φόβο που σε καθημερινή φάση βιώνουν οι Άραβες από εσάς.

Ο Μπιν Λάντεν δεν ήταν τυχαία τόσο μισητός από τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Ζούσε σε έπαυλη, ανακράζει η Καθημερινή, ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα οικήματα που ήταν γύρω της και είχε και δύο μέτρα ψηλό τοίχο! Είναι σαφές ότι οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης δεν μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν ένα κρίσιμο στοιχείο γύρω από τον Μπιν Λάντεν: εγκατέλειψε τον καταναλωτικό τους κόσμο, είπε όχι στα τζιπ και τις μερσεντές τους, τις παγκοσμιοποιημένες πόρνες τους, τα σαλέ στην Ελβετία, τους ξέκωλους στη Μύκονο και τους οσφυοκάμπτες διανοούμενούς τους, για να κρύβεται σαν αγρίμι στα βουνά και τις σπηλιές του Αφγανιστάν, κυνηγώντας μία ιδέα, ένα πιστεύω, ένα όχι.

Ναι. Θα συμφωνήσω ότι η ιδεολογία του ήταν άστοχη. Στηρίχτηκε σε αυτό που είχε, την ουαχαμπίτικη εκδοχή του Ισλάμ, για να αντλήσει από εκεί στοιχεία οικοδόμησης της αραβικής αξιοπρέπειας. Το όνειρό του ήταν το μεγάλο ισλαμικό χαλιφάτο. Αποτέλεσε μία μειοψηφική φωνή στον αραβικό κόσμο. Γι’ αυτό είναι αλήθεια ότι στο τέλος η Αλ Κάιντα στράφηκε και εναντίον των ίδιων των Αράβων. Ο δρόμος που διάλεξε αποδείχθηκε αδιέξοδος. Για όσους βέβαια έχουν εντρυφήσει σε κομμουνιστικά κινήματα, αυτό δεν θα τους προξενήσει μεγάλη έκπληξη.

Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι εκεί που πουλιούνται μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, δίπλα βρίσκονται τα μπλουζάκια με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι, ακόμα και νεκρό, οι «μεγάλες» Ηνωμένες Πολιτείες τον φοβόνταν τόσο, που φρόντισαν να εξαφανίσουν το σώμα του στη θάλασσα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είχε καταλάβει τη λογική της Αυτοκρατορίας. Δεν αναιρεί το γεγονός ότι, το να πεθαίνει κανείς ως μάρτυρας, μπορεί να διαταράξει την ισορροπία μίας αυτοκρατορίας, η οποία, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος των πόρων της στην καταδίωξή του, έφτασε (ένας λόγος μεταξύ άλλων) στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Είναι γεγονός ότι, το ίδιο το κίνημα που σήμερα σαρώνει τα αμερικανοκρατούμενα καθεστώτα της Μέσης Ανατολής, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τόσο τον ίδιο όσο και το κίνημά του. Γιατί οι Άραβες προτίμησαν δρόμους πιο πλειοψηφικούς, πιο αποτελεσματικούς. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάποια στιγμή ήταν αυτός, με την εξαίρεση των Παλαιστινίων, που έδειξε, όχι μόνο στους Αμερικάνους, αλλά στην ίδια την παγκοσμιοποίηση, ότι οι Άραβες, όταν θέλουν, μπορούν. Ήταν αυτός που έδειξε ότι μπορείς να σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στον αντίπαλο, με όπλο την πίστη στην αποστολή σου, και να κερδίσεις. Ήταν αυτός που ανάγκασε την αυτοκρατορία να θυσιάσει μεγάλο μέρος των πόρων της για να τον κυνηγήσει και έτσι σήμερα τα κινήματα να έχουν, μπροστά σε μία παραπαίουσα αυτοκρατορία, μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων.

Σίγουρα, η ιστορία θα τον θυμηθεί. Και σίγουρα η ιστορία θα ξεχάσει αυτά τα ανθρωπάκια που, με τα μπουφανάκια εκστρατείας, παρακολουθούσαν σαν παιχνίδι βίντεο, μέσα από τους φορητές υπολογιστές τους, την ενάντια στο διεθνές δίκαιο και κάθε έννοια δικαιοσύνης, δολοφονία ενός ανθρώπου.