Το έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης, για να δημιουργηθεί απαιτείται εδαφική επικράτεια, της οποίας οι φυσικοί πόροι είναι ο πρωτογενής κοινός πλούτος όλων των μελών του έθνους
Θράξ Αναρμόδιος
http://anarmodios.wordpress.com
To έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης. Η επιστήμη, μας έχει εξηγήσει ορισμένα ζητήματα σχετικά με την δημιουργία του έθνους. Το έθνος προέρχεται από την (πολλών μορφών) αρχέγονη πολυπληθή οικογένεια της άγριας κατάστασης, από την οποία προέρχεται το γένος, από το οποίο προέρχεται η φυλή (η ορδή όπως την λένε ορισμένοι ανθρωπολόγοι), από την οποία προέρχονται οι ομο-φυλίες, από τις οποίες προέρχεται το έθνος.
Το έθνος ΔΕΝ μπορεί να δημιουργηθεί τεχνητά. Τουλάχιστον χωρίς μια προϋπάρχουσα μαγιά πάνω στην οποία θα ενσωματωθούν άτομα-μέλη-ομάδες από άλλα έθνη και θα αφομοιώσουν τον χαρακτήρα του νέου τους έθνους.
Ο δυτικός πολιτισμός συνάντησε πολλά τέτοια προϋπάρχοντα “φυσικά” (λολ) έθνη -όπου κι αν πήγε προς αναζήτηση και κλοπή φυσικών πόρων- όπως στην βόρεια και νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία και στην Αυστραλία. Τα οποία έθνη φυσικά και δεν ήταν τεχνητά δημιουργήματα κανενός.
[Πόσο αποτελεσμα τεχνητής επιβολης μπορεί να είναι τα κοινά εθνικά χαρακτηριστικά, της ομο-φυλίας των ινδιάνων Σιου (Sioux) για παράδειγμα; Ο ευρωπαίος όταν πήγε στην βόρεια αμερική βρήκε την ομο-φυλία αυτή χωρισμένη σε επιμέρους φυλές όπως οι Oglala και οι Lakota κλπ κλπ. Και όλοι, παρά και τις συγκρούσεις που κατά καιρούς είχαν μεταξύ τους για κυνηγότοπους κλπ, γνώριζαν και είχαν συνείδηση πως αποτελούσαν τμήμα ενός ενιαίου έθνους. Είχαν συνείδηση πως έχουν δηλαδή μια κοινή ταυτότητα έναντι άλλων παρόμοιων ομο-φυλιών. Που είναι το τεχνητό εδώ; ]
Για να δημιουργηθεί το έθνος, και ΟΛΑ τα προηγούμενα, απαιτείται μία σημαντική παράμετρος: το έδαφος. Ο τόπος. Δηλαδή η εδαφική επικράτεια. Την οποία εδαφική επικράτεια το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, όπως ομο-φυλία, φυλή, γένος, αρχέγονη και πολυπληθής οικογένεια της άγριας κατάστασης) διεκδικεί και ζηλότυπα επιτηρεί, έναντι των άλλων εθνών, που ενδεχομένως την επιβουλεύονται.
Και ο λόγος για αυτή την ζηλότυπη επιτήρηση και διεκδίκηση της εδαφικής επικράτειας του έθνους, είναι απλός. Από τους φυσικούς πόρους του εδάφους που κατέχει το έθνος, οτι υπάρχει πάνω και κάτω από αυτό το έδαφος δηλαδή, και με την απαιτούμενη ανθρώπινη εργασία φυσικά, ακόμη κι αν πρόκειται απλώς για ΤΡΟΦΟ-ΣΥΛΛΟΓΗ, ζει και τρέφεται ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του). Γι’ αυτό και το εθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, μέχρι και η πολυπληθής κοινοκτημονική αρχέγονη οικογένεια των σπηλαίων), υπερασπίζεται τα εδάφη του. Στρατιωτικά. Οπως ακριβώς κάνουν και πολλά πολλά πολλά άλλα θηλαστικά. Στην γη και την θάλασσα.
Το έθνος δημιουργείται λοιπόν μέσα στα όρια μιας εδαφικής επικράτειας. Ορος απαραίτητος. Ακόμη και για νομαδικά-ποιμενικά έθνη. Την εδαφική επικράτεια αυτή την ονομάζει πατρίδα. Το έθνος καλεί τον τόπο του πατρίδα. Πατρίδα σημαίνει άνθρωποι που γεννιούνται και κατοικούν σε έναν τόπο. Εθνος και πατρίδα σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάθε μέλος ενός έθνους θεωρεί πως έχει ΜΙΑ μετοχή στον κοινό πλούτο αυτής της εδαφικής επικράτειας-πατρίδας. Δηλαδή στον σχηματισμό του έθνους συμβάλλουν και σοβαρώτατοι, μα ΣΟΒΑΡΩΤΑΤΟΙ, οικονομικοί λόγοι.
Υπάρχουν ή υπήρξαν έθνη χωρίς πατρίδα, δηλαδή χωρίς εθνική επικράτεια. Είναι όμως ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να συντηρηθεί η ύπαρξη ενός έθνους, χωρίς αυτό το έθνος να έχει πατρίδα. Δηλαδή εδαφική επικράτεια. Δηλαδή κοινούς φυσικούς πόρους. Η εστία του έθνους είναι το έδαφος, ο τόπος του, και οι φυσικοί πόροι που παρέχει αυτό το έδαφος.
Ο άνθρωπος όμως είναι ο απόλυτος φυσικός οικονομικός πόρος, χωρίς την εργασία του οποίου τίποτε δεν θα αποκτούσε ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία. Εθνική εδαφική επικράτεια και άνθρωποι με ικανότητα προς εργασία-μέλη αυτού του έθνους, (δηλαδή άνθρωποι με την εργασία των οποίων και ΜΟΝΟ μπορεί να αποκτήσουν οι φυσικοί πόροι που κατέχει αυτό το έθνος κάποια ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία), είναι αξεδιάλεχτα στοιχεία.
Ετσι ένα έθνος που επιβουλεύεται τον φυσικό (ή και άλλο) πλούτο ενός άλλου έθνους επιτίθεται σε αυτό το έθνος στρατιωτικά, στερεί την ελευθερία από τα μέλη του υπόδουλου έθνους και εκμεταλλεύεται τους φυσικούς (ή άλλους) πόρους του, με πειθαναγκασμό των υποδούλων. (Στις μέρες μας βλέπουμε παραλλαγές αυτού του σεναρίου χωρίς στρατιωτικά μέσα).
Δηλαδή η έννοια της συλλογικής ελευθερίας (και μαζί και της ατομικής) είναι ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΑ δεμένη με το έθνος αλλά και με την εδαφική επικράτεια. Το έθνος είναι ο πάροχος του αιτήματος της ελευθερίας. Συλλογικής και κατ’ επέκτασιν ατομικής.
Φυσικά μέσα σε ένα έθνος, και εξαιτίας της άνισης κατανομής της πολιτικής ισχύος μεταξύ των μελών του, δημιουργήθηκε, ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ νωρίς, από την εποχή των οικογενειών των σπηλαίων ακόμη, μια πολιτική και εξουσιαστική ελίτ. Που απαίτησε μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο (συλλεγόμενο κλπ) πλούτο και τους φυσικούς πόρους της ελεγχόμενης εδαφικής επικράτειας. Και το κατάφερε κιόλας τελικά αυτό, κάνοντας χρήση της αυξημένης πολιτικής ισχύος που διέθετε. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε μια οικονομική και ταξική διαστρωμάτωση μέσα στο ίδιο το έθνος. Μια οικονομική ανισότητα.
Δηλαδή μια ολιγομελής ομάδα (ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ), λόγω του οτι είχε την πολιτική εξουσία να το κάνει, απαίτησε (νομοθέτησε, όρισε κλπ) διεκδίκησε και πήρε, πολύ περισσότερο από τον κοινό (παραγόμενο ή υπάρχοντα) πλούτο από ότι τα υπόλοιπα μέλη του έθνους. Η ομάδα αυτή ήταν και παρέμεινε ολιγομελής από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Γι’ αυτό και πάντα μιλάμε για πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
[Το παράλληλο συμπέρασμα εδώ είναι πως είναι η πολιτική ανισότητα που οδηγεί στην οικονομιή ανισότητα και ΟΧΙ το αντίθετο.]
Οπως κάθε εξουσιαστική ομάδα αποκτάει δεσμούς και ΚΟΙΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και με τις “αντίπαλες” εξουσιαστικές ομάδες, έναντι του πλήθους των πολλών που όλες αυτές οι αντίπαλες εξουσιαστικές ομάδες αγωνίζονται μεταξύ τους να εξουσιάσουν, έτσι και οι πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες που άρχουν στα διάφορα έθνη, παρά την αντιπαλότητά τους, συνεργάζονται μια χαρά όταν η συνεργασία αυτή ωφελεί τα κοινά συμφέροντα που έχουν ως δι-εθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Οι πολλοί και αδικημένοι της μοιρασιάς ενός έθνους, που συνήθως ονομάζουμε “ο λαός”, θεωρούν πως λόγω πλήθους ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ. Μια και οι οικονομικές και πολιτικες ολιγαρχίες είναι πάντα ένα πάρα πολύ μικρό κλάσμα, μα ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΚΛΑΣΜΑ, του ίδιου εθνικού συνόλου. Δηλαδή ο απλός λαϊκός άνθρωπος θεωρεί πως το έθνος είναι αυτός και οι όμοιοί του. Και για τον απλό λαϊκό άνθρωπο, στον σύγχρονο κόσμο, είναι πολυ δυσδιάκριτη η διαφορά μεταξύ λαού και έθνους. Και ίσως έχει και δίκιο. Διότι, και παρά την ύπαρξη πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών και ταξικών διαστρωματώσεων, το έθνος και ο λαός σχεδόν ταυτίζονται.
Ο λαός θεωρεί την απληστία της ολιγαρχίας που άρχει στο έθνος του πολιτικά και οικονομικά, ως ένδειξη “ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ” του ίδιου του λαού, τον οποίο λαό ουσιαστικά ταυτίζει με το έθνος. Και έτσι θεωρεί πολλές από τις πράξεις αυτής της ολιγαρχίας ως ΕΘΝΟ-ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ. Πράξεις που προδίδουν ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΗΝ ΟΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ. Ιδίως πράξεις αυτής της εθνικής ολιγαρχίας που παραδίνουν τμήματα του κοινού φυσικού (ή και μη φυσικού) πλούτου του έθνους, σε ξένες εθνικές ολιγαρχίες, ή δέχονται να τον μοιραστούν με εκείνες. Πάντα εις βάρος των πολλών ενός έθνους. Δηλαδή του λαού.
Τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται τα μέλη ενός έθνους, όπως γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, τέχνη και παράδοση, καθώς επίσης και η κοινή ιστορική μνήμη, αλλά ακόμη και η ιδέα πως όλα τα μέλη του έθνους κατέχουν τον φυσικό πλούτο της εθνικής επικράτειας από κοινού, γεννούν την έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.
Εθνική συνείδηση είναι η ιδέα που έχει κάποιος πως ανήκει σε αυτό το εθνικό σύνολο και όχι σε εκείνο. Δηλαδή πως έχει αυτή την εθνική ταυτότητα και όχι κάποια άλλη. Και με δεδομένο το ότι ο λαός ταυτίζει το έθνος με τον λαό από τη μια, και από την άλλη γνωρίζει πως η ολιγαρχία που συνήθως τον κυβερνάει είναι πάντα έτοιμη να τον “προδώσει”, δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε πως η εθνική συνείδηση είναι το πρώτο σκαλί της ταξικής συνείδησης. Της συνείδησης δηλαδή που έχουν οι πολλοί, ο λαός, πως υφίστανται, μέσα στο ίδιο τους το έθνος, την οικονομική ανισότητα που έχουν επιβάλλει με πολιτικό τρόπο οι ολίγοι που άρχουν στο εθνικό σύνολο.
Εν ολίγοις το έθνος-πατρίδα-κλπ είναι η επιβίωση ως τις μέρες μας, με όλες τις ενδιάμεσες αλλαγές, εκείνης της αρχέγονης πολυπληθούς οικογένειας. Το έθνος μπορεί να νοηθεί ως μια διευρυμένη οικογένεια.
Το έθνος υπάρχει ως ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο ανεξάρτητα από την θέληση του καθενός από εμάς. Και η τυχόν εξαφάνισή του, αν συμβεί ποτέ, θα είναι πάλι αποτέλεσμα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.
Ως φυσικό φαινόμενο το έθνος είναι μεγαλύτερο, δηλαδή υπερβαίνει, τις πολιτικές ή οικονομικές προσδοκίες και επιθυμίες οποιασδήποτε κοινωνικής δύναμης. Από μόνο του, και όπως κάθε άλλο φυσικό φαινόμενο, σαν την βροχή και το χιόνι, δεν διαθέτει χαρακτήρα προοδευτικό ή συντηρητικό. Απλώς είναι. Υπάρχει και συμβαίνει και κινείται ιστορικά. Οι χαρακτηρισμοί της έννοιας του έθνους ως προοδευτικό ή συντηρητικό έχουν την ίδια πολιτική αξία ή πολιτική βαρύτητα με τις ποιητικές εκφράσεις “το κρύο φεγγάρι” και “το άγριο βουνό”.
Το έθνος ΔΕΝ έχει λοιπόν προοδευτικό ή συντηρητικό χαρακτήρα. Τέτοιος χαρακτήρας δίνεται στο έθνος είτε από άγνοια, είτε από κάποιον πολιτικό υπολογισμό. Είναι άλλο πράγμα το έθνος αυτό καθαυτό και άλλο πράγμα η πολιτική χρήση της έννοιας του έθνους, που βλέπουμε να γίνεται.
Μάλιστα, θα τολμούσαμε να πούμε πως η ιστορία επιφύλαξε στις μέρες μια έκπληξη. Εδωσε στο έθνος έναν “προοδευτικό” χαρακτήρα (λολ). Διότι το έθνος στέκεται εμπόδιο στα σχέδια της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής επικράτησης, που εδώ και περίπου 40 χρόνια, η διεθνής οικονομική και πολιτική ολιγαρχία επιχειρεί.
Ακόμη και ένας επιπόλαιος αναγνώστης της ιστορίας έχει αντιληφθεί πως όσοι προσπάθησαν την παγκόσμια κυριαρχία με στρατιωτικά μέσα, απέτυχαν λόγω της ύπαρξης του έθνους και του αιτήματος της συλλογικής ελευθερίας και αυτονομίας που το έθνος συνεπάγεται. Ολοι οι “μεγάλοι” κατακτητές και οι αυτοκρατορίες (μια αυτοκρατορία είναι “χωνευτήρι” εθνών) που δημιούργησαν, φαίνεται να έχασαν την τελική μάχη από την αναμέτρηση με το έθνος, που επιμένει να επιζεί και να θέτει το θέμα της συλλογικής του ελευθερίας και αυτονόμησης-αυτοτέλειας.
Ετσι και για τον λόγο αυτό, δημιουργήθηκε η εξουσιαστική πολιτική ιδέα της κατάργησης του έθνους, και ως τέτοια ιδέα κυρίως αυτή την επιδίωξη της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας εξυπηρετεί.
Η σύγχρονη και παγκόσμια υπερεθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δηλαδή, γνωρίζοντας τα παραπάνω, επιχειρεί να υπονομεύσει την έννοια των ξεχωριστών εθνών και να δημιουργήσει στην θέση τους, με όπλο τον πολιτισμό και την οικονομία, ένα ενιαίο έθνος, στο οποίο ελπίζει πως θα κυριαρχήσει τελικά, πολιτικά και οικονομικά, με τα “ειρηνικά” εξουσιαστικά μέσα που διαθέτει. Και όχι με στρατιωτική κυριαρχία που αποδείχτηκε ιστορικά ατελέσφορη στον μεγάλο σκοπό της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Ο απλός άνθρωπος, αυτός που έντιμα εννοεί πως “αγαπάει την πατρίδα του και τον τόπο του”, -με αυτά τα απλά λόγια εκφράζει τα κοινά οικονομικά συμφέροντα που τον δένουν με τους ομοίους του, με την επιβίωση των οποίων συνδέει και την δική του επιβίωση-, αριστερός ή δεξιός, σπάνια πληροφορήθηκε την απλή αλήθεια που συνιστά το έθνος ιστορικά και κοινωνικά.
Οι δεξιές ολιγαρχίες που συνήθως κυβερνάνε με ψευδεπίγραφα “δημοκρατικά” πολιτεύματα, τους λαούς της δύσης, μυθολογούν το έθνος, τα σύμβολα και την ιστορία του, τα ιστορικά γεγονότα και τα ιστορικά πρόσωπα, μόνο και μόνο για να κρύψουν πως χρησιμοποιούν την έννοια του έθνους πολιτικά για ίδιο οικονομικό όφελος, είτε στέλνοντας τον λαό σε πολέμους που εξυπηρετούν τα ολιγαρχικά συμφέροντα, είτε προβάλλοντας εθνικούς λόγους για να συνεχίζουν την καταλήστευση και την εκμετάλλευση του λαού, εξιδανικεύοντας και κολακεύοντας το έθνος, ώστε με την φουσκωμένη εθνική υπερηφάνια να περάσουν τους δόλιους σκοπούς τους.
Οι αριστερές ολιγαρχίες έφτασαν, άλλες από αντίθεση ή στενοκεφαλιά και άλλες για άγνωστους λόγους, στο αντίθετο άκρο, δαιμονοποίησαν το έθνος, το κακολόγησαν (“δέρνουν την θάλασσα”, φυσικά), το δυσφήμησαν, το συνδύασαν με εθνικιστικές ακρότητες, ρατσισμούς και φασισμούς και κατέστησαν στον πολιτικό τους περίγυρο κάθε αναφορά στο έθνος συνώνυμη με τα χειρότερα κακά που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Οι αριστερές ολιγαρχίες αυτές προώθησαν και την αντιφατική ιδέα πως μπορεί κάποιος να είναι δι-εθνιστής χωρίς να αποδέχεται πως και ο ίδιος ανήκει σε κάποιο έθνος. Προώθησαν την πολύ πολύ εσφαλμένη και επικίνδυνη ιδέα πως διεθνισμός και έθνος είναι σε ευθεία αντίθεση. Και φυσικά παραβλέπουν το γεγονός πως η άγρια ταξική οικονομική σύγκρουση συμβαίνει ΚΥΡΙΩΣ μέσα σε εθνικό πλαίσιο. Και πως κατακτήσεις ενός εθνικού εργατικού κινήματος ΔΕΝ μεταφέρονται αυτόματα στα διπλανά και γειτονικά εθνικά εργατικά κινήματα.
Ας ελπίσουμε πως η δημοκρατία που ξαναγεννιέται στις μέρες μας, και που γίνεται σταδιακά αίτημα πολλών λαών, θα ξαναδώσει στο έθνος και στην πατρίδα το σωστό τους νόημα και θα πληροφορήσει τον μέσο έντιμο άνθρωπο και πολίτη, τους απλούς ιστορικούς λόγους που βρέθηκε να είναι μέλος σε ένα έθνος, και τι αυτό συνεπάγεται.
13 ΣΧΟΛΙΑ
Το κείμενο αυτό αποτελεί μνημείο συνδυασμένης εθνικής και σοσιαλιστικής σκέψης. Και είναι γνωστό σε όλους τι γεννιέται από τον ευφυή συνδυασμό αυτόν των δύο σημαντικών πόλων σκέψης.
Να είστε καλά
Όλες οι μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις, αναδεικνύουν τη σχέση του λαού με την εντοπιότητα και την εδαφικότητα. Δεν αρκεί να πας πολύ μακριά, διάβασε τη διακήρυξη της κομμούνας των Παρισίων για να αντιληφθείς τι λέει το κείμενο.
Ο αυτοματισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεις τούτα τα αυτονόητα που λέει το κίνημα είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της νεοφασιστικής σκέψης, η οποία ξαπλώθηκε όλη την προηγούμενη περίοδο από την παγκόσμια εξουσία και τρέφεται από την απόρριψη της βαθιά ανθρώπινης ανάγκης για εδαφικότητα και ταυτότητα.
Λυπάμαι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση εσύ είσαι ο νεοφασίστας, και ο τρόπος με την οποίον κρίνεις τα κείμενα είναι ξεκάθαρα ιεροεξεταστικός.
Καληνύχτα
Να είσαι καλά.
Δεν χρησιμοποίησα όρους ούτε έκρινα το κείμενο όπως ισχυρίζεσαι. Ούτε καν εξέφρασα τις δικές μου απόψεις για να μπορεί να αποφανθεί κανείς σχετικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις μου και την ιδεολογία μου. Άρα λοιπόν η σπουδή να με αποκαλέσεις έτσι ή αλλιώς είναι τουλάχιστον άστοχη.
Το μόνο που έκανα είναι ορισμένες διαπιστώσεις: π.χ. ότι το κείμενο προκρίνει τη σύζευξη της εθνικής με τη σοσιαλιστική σκέψη. Και σκοπεύω να κάνω και μερικές ακόμα αν μου επιτραπεί φυσικά: 1) Υπάρχει εκτενής αναφορά στο ζωτικό χώρο του έθνους που αποκαλείται πατρίδα (fatherland), και στο πως πρέπει ζηλότυπα, κατά το κείμενο, το έθνος να υπερασπίζεται το ζωτικό του χώρο. 2) Προτείνεται μια θεωρία εθνογένεσης βασισμένη στην οικογένεια, τη φυλή-ορδή και το γένος δηλ. το βάρος βρίσκεται στη βιολογική συγγένεια. Δεν αναφέρεται πουθένα ότι πολιτισμική κοινότητα μπορεί επίσης να δημιουργήσει έθνος. Ίσως μαλιστα η αναφορά στην αδυναμία δημιουργίας “τεχνητών” εθνών είναι γι’αυτήν ακριβώς την περίπτωση. 3) Υποστηρίζεται η άποψη ότι η κοινοκτημοσύνη και η απόλαυση των αγαθών του έθνους περιορίζεται στα μέλη του έθνους. Άνθρωποι, δηλ., που δεν μοιράζονται την υποτιθέμενη αρχέγονη συγγένεια αίματος-βιολογική που εισήχθη στο (2) και παρότι μπορεί να εργάζονται σκληρά (σκληρότερα κι από τα μέλη του έθνους) επί του εδάφους-ιδιοκτησίας ενός έθνους δεν έχουν δικαίωμα στα αγαθά και τους καρπούς της εθνικής γης-πατρίδας. Αυτό είναι το κρίσιμο στοιχείο, κι αυτό είναι η ταπεινή μου άποψη, σε κάθε θεωρητική απόπειρα σύζευξης της εθνικής με τη σοσιαλιστική λογική: ότι κάποια ομάδα ανθρώπων έχει περισσότερα δικαιώματα, πιθανώς ίσα για όλα τα μέλη της, επί μίας συγκεκριμένης περιοχής στην οποία όμως δεν κατοικεί ή μοχθεί αποκλειστικά αυτή η ομάδα αλλά κι άλλες 4) Ομολογώ ότι η θεωρία περί “προδοτικής ολιγαρχίας” που επιβουλεύεται το έθνος και το λαό είναι ευφυέστατη. Γενικεύει βολικά την αρχή της προδοτικής ολιγαρχίας και βέβαια δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί ο Λεωνίδας, μέλος της σπαρτιατικής ολιγαρχίας, ή ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, μέλος της ολιγαρχίας της Νέας Ρώμης, ή ο Γεώργιος Ουάσιγκτων, μέλος της αγγλικής ολιγαρχίας στο Νέο Κόσμο, κλπ. προέβησαν σε πράξεις υπέρ του λαού τους και του έθνους τους που έφθασαν μέχρι και την αυτοθυσία. Έχω μια θεωρία για το πως αυτό μπορεί να απαντηθεί ικανοποιητικά στο πλαίσιο της κοσμοθεωρίας που προβάλλεται και υποστηρίζεται στο κείμενο αλλά καλύτερα να το αφήσω το πρώτο βήμα στους υποστηρικτές του.
Ευχαριστώ για την απάντηση και να είσαι καλά.
Δεν αντιλαμβάνομαι ότι το κείμενο μιλάει για οποιαδήποτε «αιματολογική» αρχή του έθνους. Μιλάει για το πως εξελίσσονται μέσα στο χρόνο οι μορφές εδαφικότητας, γι’ αυτό και αναφέρεται στους «προγόνους του έθνους». Η αλήθεια είναι, ότι από ένα σημείο και μετά, ο βαθμός πολυπλοκοποίησης των κοινωνιών και η εξέλιξη του βαθμού της επικοινωνίας μεταξύ τους, αποδυναμώνουν τον φυλετικό παράγοντα ως θεμέλιο στην οργάνωση των ανθρώπινων συνόλων. Ιστορικά, η πολυπλοκοποίηση διαφόρισε τις φυλετικές ομάδες στο εσωτερικό τους, δηλ. δημιούργησε σχέσεις εξουσίας και η επικοινωνία, με κάθε τρόπο, δια της σύγκρουσης ή δια της συνύπαρξης, σχετικοποίησε τη φυλετική ομοιογένεια των ανθρώπινων συνόλων.
Γι’ αυτό, ας πούμε, ο πρωτόγονος κομμουνισμός των Ινδιάνων της Αμερικής ή της Πολυνησίας (αυτός στον οποίον αναφέρεται ο Πιέρ Κλάστρ στο βιβλίο του «Κοινωνίες ενάντια στο κράτος») είχε πολύ εντονότερο το φυλετικό στοιχείο απ’ ό,τι σε άλλες ιστορικές μορφές.
Αυτό λέει το κείμενο. Πουθενά δεν λέει ότι η εθνική ταυτότητα είναι προϊόν αιματολογικής συγγένειας. Ίσα-ίσα λέει ότι είναι πολιτιστικό προϊόν.
Μπερδεύεις την έννοια της εδαφικότητας, με τους δεσμούς αίματος. Σχέση με το έδαφος έχει κάθε ανθρώπινο σύνολο…
Εν πάσει περιπτώσει.
Όσο για το άλλο, νομίζω, δίνει σπέρματα απαντήσεων στο ερώτημα που θέτεις, όταν λέει ότι η εθνική ταυτότητα, το έθνος είναι κάτι που σαφώς επηρρεάζεται από την ταξική συγκρότηση στο εσωτερικό του συνόλο, ταυτόχρονα όμως είναι και κάτι που το υπερβαίνει.
Εξάλλου, δική μου άποψη αυτή, υπάρχει και η έννοια της ηγεμονίας του Γκράμσι που εξηγεί γιατί ο Λεωνίδας ή ο Ουάσιγκτον, κλπ, κλπ. Εξάλλου οι άρχουσες τάξεις δεν ασκούν μόνον κυριαρχία, αλλά πρέπει να ηγεμονεύσουν πάνω σε μια κοινωνία, δηλαδή να παρουσιάζουν ένα σχέδιο στο οποίο τα δικά τους συμφέροντα διαπλέκονται με εκδοχές του «κοινού συμφέροντος». Να γίνουν δηλαδή από «τάξη για τονε αυτό τους» σε τάξη για «ολόκληρη την κοινωνία».
Είναι αξιοσημείωτο μετά από μια απάντηση εξίσου αφοριστική με το δικό σου, πρώτο σχόλιο, εδέησες να συζητήσεις ωσάν άνθρωπος, με επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς. Το φτύσιμο τελικά έχει μαιευτικές ιδιότητες –και ντρέπομαι που συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί συνήθως οι άνθρωποι πρώτα κουβεντιάζουν και μετά βρίζονται. Αν εσύ βολεύεσαι με τούτη την πνευματική συνθήκη -δικαίωμά σου, εμένα με θλίβει.
Καταρχάς απέφυγα να “διανθίζω” τις απαντήσεις μου με εξευτελιστικούς και ταπεινωτικούς όρους ή και αφορισμούς (φτύσιμο, νεοφασίστας κλπ.). Δε νομίζω ότι ωφελούν ή χρειάζονται σε κάτι κι εύχομαι να μπορείς να ακολουθήσεις κι εσύ σε αυτό το δρόμο. Όσον αφορά τη θεωρία εθνογένεσης που υποστηρίζεται νομίζω ότι το κείμενο είναι απολύτως σαφές και γι’αυτό απλά το αντιγράφω:
“To έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης. Η επιστήμη, μας έχει εξηγήσει ορισμένα ζητήματα σχετικά με την δημιουργία του έθνους. Το έθνος προέρχεται από την (πολλών μορφών) αρχέγονη πολυπληθή οικογένεια της άγριας κατάστασης, από την οποία προέρχεται το γένος, από το οποίο προέρχεται η φυλή (η ορδή όπως την λένε ορισμένοι ανθρωπολόγοι), από την οποία προέρχονται οι ομο-φυλίες, από τις οποίες προέρχεται το έθνος.”
Βλέπω οικογένεια (αίμα-βιολογία), φυλή, γένος και ορδή (κι άλλο από τα ίδια) και ομο-φυλίες. Από εκεί προέρχεται το έθνος κατά το κείμενο. Πολιτισμός πουθενά. Αργότερα (πολύ αργότερα) αναφέρεται το εξής:
“Τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται τα μέλη ενός έθνους, όπως γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, τέχνη και παράδοση, καθώς επίσης και η κοινή ιστορική μνήμη, αλλά ακόμη και η ιδέα πως όλα τα μέλη του έθνους κατέχουν τον φυσικό πλούτο της εθνικής επικράτειας από κοινού, γεννούν την έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.”
Άρα ο πολιτισμός, παράδοση κλπ. είναι στοιχεία της εθνικής ταυτότητας αλλά όχι της εθνογένεσης. Η εθνογένεση λοιπόν ορίζεται σαν εξέλιξη της αρχέγονης πολυπληθούς οικογένειας, ως δηλ. μια βιολογική διαδικασία.
Όσον αφορά τη θυσία του Λεωνίδα, Παλαιολόγου κλπ. δε βλέπω παρά αοριστολογίες και ψήγματα από θεωρίες που ούτε καν υπαινίσσεται το κείμενο. Άρα διατηρώ την αρχική μου άποψη ότι στη συζευγμένη εθνική-σοσιαλιστική κοσμοθεωρία του κειμένου δεν υπάρχει χώρος ή ερμηνεία για τις πράξεις μελών της “αντεθνικής, προδοτικής ολιγαρχίας” που συνεισφέρουν στην εθνική προσπάθεια. Αυτό το οποίο το κείμενο υπαινίσσεται κατά τη γνώμη μου είναι μια ισοπεδωτική άποψη για την κοινωνία, όπου καμμία διάκριση με βάση την ικανότητα ή το μόχθο στην απόλαυση πλούτου κλπ. δεν είναι ανεκτή, διότι σε κατατάσσει αυτόματα στην “αντεθνική, ανιτλαϊκή ολιγαρχία” και σε εκθέτει στα μάτια του λαού (ή μήπως όχλου;). Η μόνη διάκριση που τονίζεται σαφώς στο κείμενο είναι ανάμεσα στα μέλη του έθνους, που ως μια αρχέγονη οικογένεια ή ορδή νέμονται από κοινου τα αγαθά του εδάφους στο οποίο “φύτρωσαν” ή πρόλαβαν να καταλάβουν ή κατέλαβαν νικώντας κάποιους άλλους, και τα μη μέλη τα οποία δε δικαιούνται κανενός καρπού από το “εθνικό έδαφος” ακόμα κι αν κατοικούν και μοχθούν επ’αυτού κι υπέρ αυτού.
Δεν αντιλαμβάνομαι την εξέλιξη από τις προγενέστερες μορφές των ανθρωπίνων συνόλων ως εξέλιξη βιολογική. Ούτε συνάγεται από κάπου από το κείμενο. Μιλάει για «προγόνους» του έθνους ως ανθρώπινου συνόλου, και μιλάει για «όλες τις ενδιάμεσες αλλαγές». Μάλλον για ιστορική εξέλιξη μιλάει.
Το κείμενο είναι γενικό κείμενο. Δεν έχει παραπομπές, ούτε κλείνει ζητήματα. Δεν μιλάει για την διαδικασία της εθνογέννεσης καθόλου, για την εξέλιξη, τους μετασχηματισμούς της εθνικής ταυτότητας. Δίνει μονάχα ένα εξελικτικό περίγραμμα των ανθρώπινων συσσωματώσεων που αναδείχθηκαν σε σχέση με το έδαφος. Μάλιστα, κάπου στη μέση, λέει ότι ιστορικά έχουν προκύψει και έθνη δίχως εδαφικότητα. Δεν το αποκλείει, λέει ότι είναι ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ.
Το κείμενο ανοίγει ζητήματα, δεν κλείνει. Ούτε εθνικοσοσιαλιστικό μπορεί να το αποκαλέσει κανείς επειδή ανοίγει μια συζήτηση περί έθνους και εδάφους. Ούτως ή άλλως, οι παράμετροι της εδαφικότητας έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο και στις προηγούμενες ανθρώπινες συσσωματώσεις. Ως προς αυτό να παραπέμψω και πάλι στον Πιέρ Κλάστρ, και στα δύο του έργα , το Κοινωνίες ενάντια στο Κράτος από την Αλεξάνδρεια, και το άλλο για την αρχαιολογία της βίας από τις εκδόσεις Έρασμος.
Για πιο συνολικά κείμενα, σε σχέση με τον προβληματισμό περί έθνους, να παραπέμψω στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Ιωάννας Τσιβάκου στο τελευταίο τεύχος του Νέου Λόγιου Ερμή, στο έργο του Θ. Ζιάκα Έθνος και Παράδοση, αλλά και στον δεύτερο τόμο της τριλογίας του Μάνουελ Κάστελς, Η Κοινωνία του Δικτύου, ο οποίος τιτλοφορείται Η εποχή της ταυτότητας και δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή των μετασχηματισμών που διέρχεται η εθνική ταυτότητα κατά την δικιά μας «μεταμοντέρνα» εποχή.
Υ.Γ. Πουθενά δεν βάζει το κείμενο τη σχέση με τον «άλλον». Επομένως, να συνάγει κανείς συμπεράσματα τα οποία συνάγεις στην τελευταία σου πρόταση είναι λίγο βεβιασμένο. Και βέβαια, η συζήτηση της σχέσης με το «διαφορετικό», αφορά σε όλες τις ταυτότητες και όχι μόνον την εθνική.
Ευχαριστώ για τις παραπομπές και καλό θα ήταν να υπήρχαν και στο κείμενο. Πάντως, και δεν ξέρω ίσως το λάθος να είναι γλωσσικό ή συντακτικό, το κείμενο αναφέρει συγκεκριμένα ότι το έθνος προέρχεται αποκλειστικά από την αρχέγονη πολυπληθή οικογένεια (κάτι π.χ. σαν μια αγέλη λύκων) και την ορδή (π.χ. σαν ένα κοπάδια βίσωνες). Οι σχέσεις σε τέτοια σύνολα κι ομάδες είναι καθαρά βιολογικές-αίματος.
Δεν αναφέρεται σε κοινότητα πολιτισμού κλπ. παρά μόνον ως στοιχείο της εθνικής ταυτότητας (δηλ. της ταυτότητας που αποκτάται μετά την ολοκλήρωση της εθνογένεσης) και όχι ως προϋπόθεσης της εθνογένεσης.
Καλό θα ήταν να επενέβαινε κι ο συγγραφέας να μας πει τι ακριβώς εννοεί με όρους όπως γένος, αρχέγονη οικογένεις, ορδή κλπ. Πάντως το ίδιο το κείμενο δίνει πολύ συγκεχυμένη εικόνα κατά την άποψή μου.
Όσον αφορά το τελευταίο τμήμα της προηγούμενης ανάρτησής μου, πρόκειται όπως ξεκάθαρα δηλώνω περί προσωπικής εντύπωσης όπως την απεκόμισα. Ίσως και αυτή να οφείλεται στη συγκεχυμένη δομή και στόχευση του κειμένου.
@Socrates
Να απαντήσω πρώτα στο αυτονόητο: ούτε φασίστας είμαι, ούτε εθνικιστής. Ούτε υπήρξα ποτέ και από όσο με γνωρίζω δεν νομίζω πως θα μου συμβεί κάτι τέτοιο. Μετά και το έμφραγμα δεν μου επιτρέπει και ο γιατρός μου πια τόσο δυνατές συγκινήσεις.
Απορώ όμως διότι συναντώ αρκετούς τελευταία στο διαδίκτυο, και αλλού, που επιμένουν να ονομάζουν φασίστα, εθνικιστη και τι άλλο, οποιονδήποτε τολμήσει και μιλήσει για το έθνος ή την πατρίδα χωρίς να κακολογεί και να αναθεματίζει και τις έννοιες και το (όποιο) περιεχόμενο δίνει σε αυτές. Μέχρι του σημείου που αισθάνομαι την ανάγκη να ρωτήσω αν γνωρίζουν κάποιον που τους δήλωσε πατριώτης και δεν τον υποπτεύονται για φασίστα. Ας μην την υποβάλλω όμως την ερώτηση, γιατί ήδη την έχω απαντήσει μόνος μου.
Το κειμενάκι αυτό περί έθνους ήρθε ως σχόλιο σε ανάρτηση του ιστολογίου του Ιορδάνογλου (http://goo.gl/zrHTu) και δεν είναι κανένα συγκροτημένο πόνημα, ούτε μπορεί να φιλοδοξεί να είναι κάτι τέτοιο ένα κείμενο που πήρε 30 λεπτά για να γραφτεί.
Αντιπροσωπεύει απλώς μια απάντηση στην τάση εκείνη που πιστεύει πως το έθνος είναι πρόσφατο δημιούργημα και μάλιστα τεχνητό.
Την σχέση της εδαφικής επικράτειας με την ανθρώπινη ομάδα δεν την φαντάστηκα φυσικά. Ως και ο Ενγκελς την αποδέχεται. Αλλά ακόμη και η ελληνική βικιπήντια (το ήλεγξα σήμερα) μιλάει για την σχέση αυτή στο λήμμα Εθνος. Και δεν είναι παράξενο. Διότι για να δημιουργηθεί κοινό πολιτισμικό υπόβαθρο αλλά και για να τραφεί η ομάδα (μικρή ή μεγάλη) χρειάζεται μια εδαφική επικράτεια.
Δεν προσθέτω λοιπόν τίποτε καινούριο σε αυτά που είναι γνωστά σχετικά με το έθνος, τουλάχιστον σε εκείνους που δέχονται πως είναι “φυσικό” δημιούργημα, όπως η οικογένεια, και όχι τεχνητό ή πρόσφατο.
Δική μου σκέψη είναι μόνον η σχέση εθνικής συνείδησης με την ανάπτυξη μιας πρώϊμης μορφής ταξικής συνείδησης (ο λαός έχει ταξική συνείδηση παλαιόθεν, μα πολύ …παλαιόθεν -λολ-, δείτε τις παροιμίες του, αντιδιαστέλλοντας τον εαυτό του προς τους αρχόντους). Δεν θυμάμαι δηλαδή να τοχω διαβάσει κάπου αλλού, αλλά …ου γαρ έρχεται μόνον.
Και ακόμη το, άσχετο με το έθνος, παλαιότερο και παράλληλό μου συμπέρασμα πως “είναι η πολιτική ανισότητα που οδηγεί στην οικονομιή ανισότητα και ΟΧΙ το αντίθετο”. Περισσότερα σχετικά με τέτοια και παρόμοια θέματα εδώ, http://anarmodios.wordpress.com/read-me-first/, για όποιον έχει χρόνο.
Το γένος, για το οποίο σε κάποιο σχόλιο θίχτηκε είναι το αιματοσυγγενικό γένος, όπως το λένε οι ανθρωπολόγοι (και ο Ενγκελς, μην κατηγορηθώ πάλι για φασίστας), το οποίο προκύπτει από την αρχέγονη οικογένεια, και όπως μας είναι γνωστό από το ρωμαϊκό γένος και το ελληνικό γένος.
Σε παρακαλώ πολύ μην με συνδέεις με φασισμούς και εθνικισμούς με κανέναν τρόπο. Αν επιμένεις έχω δύο τρόπους να σε αντιμετωπίσω: 1) να σε καλέσω σε μονομαχία (λολ) στον Λευκό Πύργο με τον Σαββίδη σχολιαστή του αγώνος 2) να σε καλέσω όποτε ανέβεις στη Σαλονίκη να με κεράσεις ένα τσίπουρο να γνωριστούμε κι από κοντά και σου φεύγει κι ο φόβος. Θα ζητησω κι από την φίλο μου τον Νίκο τον ψητά στον Κατσαμάκα (“βαν’ τη σχάρα απαν’ στη θράκα) να σε βεβαιώσει πως σίγουρα δεν είμαι φασίστας.
Θραξ Αναρμόδιος
Αγαπητέ Θραξ,
Καταρχάς αν είναι να διαλέξω ανάμεσα σε κοντοσούβλια, κοκορέτσια κλπ. και μονομαχία προφανώς διαλέγω το πρώτο διότι το δεύτερο εκτός από παράνομο είναι και πιο επικίνδυνο! 🙂
Εγώ σε αντίθεση με άλλους που μπορεί να έχεις γνωρίσει στο διαδίκτυο δεν κρίνω εσένα ως πρόσωπο αλλά το κείμενο. Άρα το κείμενο είναι που αποπνέει μια απόπειρα σύζευξης της εθνικής με την σοσιαλιστική σκέψη ανεξάρτητα με το αν ο συγγραφέας είναι φασίστας, οικολοόγος, ψηλός, λιγνός ή οτιδήποτε άλλο. Επίσης όπως λες μπορεί να φταίει ότι συνετάχθη σε 30′ ή ότι ο συντάκτης όταν το έγραφε είχε πιεί πολύ κρασί (αστειεύομαι!). Δεν μπορώ να κρίνω πρόσωπα που δεν γνωρίζω αλλά μπορώ να διαβάσω το κείμενο και να πω τι κατάλαβα εγώ από την ανάγνωση. Αυτό έκανα. Πιθανώς να πεις ότι είμαι ηλίθιος ή ότι δεν καταλάβα καλά, αλλά αυτό είναι δικό σου θέμα.
Όσον αφορά τις απόψεις μου για το έθνος, εθνογένεση κλπ. ορίστε μερικά στοιχεία της άποψής μου την οποία θα ήμουν ευτυχής να συζητήσω: Θεωρώ το έθνος υπαρκτό και θεμιτό και σημαντικότατο στοιχείο πολιτισμού. Παρόλα αυτά δεν το θεωρώ κάτι φυσικό με την έννοια ότι έχει σχέση με τη φύση, τη βιολογία κλπ. Το έθνος είναι μια ιδέα, η οποία πραγματώνεται και εμπνέει και δημιουργεί συμπτώσεις ή αποκλίσεις συμεφρόντων. Υπάρχουν έθνη χωρίς βιολογικό υπόβαθρο, χωρίς κοινή γλώσσα και χωρίς εδαφική βάση κλπ. αλλά και αντίθετα υπάρχουν τα παραπάνω αλλά προκύπτουν πολλά έθνη. Εν κατακλείδι το αν εγώ είμαι Έλληνας ή Ρωμαίος ή Κρητικός το αποφασίζω εγώ όπως και αν θα είμαι Χριστιανός ή μουσουλμάνος κλπ. Αποδέχομαι ή όχι δηλ. κάποια ιδεολογία. Και ως γνωστόν η ιδεολογία και οι ιδέες είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα όχι κάτι εκ της φύσεως. Με άλλα λόγια κοινό έδαφος ή κοινή καταγωγή μπορεί να οδηγήσει στη διαμόρφωση της κοινής ιδέας που λέγεται Ελληνισμός ή Ελληνικό Έθνος. Αυτά κι ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να τα συζητήσουμε εκτενέστερα.
@ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Το “φυσικό φαινόμενο” το λέω λίγο χωρατατζίδικα. Θέλω να πω πως 1) δεν είναι τεχνητό δημιούργημα και 2) προκύπτει μέσα από μια ιστορική και κοινωνική διαδικασία, δηλαδή “φυσική” κάπως διαδικασία.
Η ένταξη (συνείδηση, ταυτότητα κλπ όπως κι αν το πούμε, ακόμα και ιδεολογία) σε μια εθνική ομάδα έχει βέβαια και στοιχεία ψυχολογικού φαινομένου, δηλαδή προσωπικού μεν από τη μια, αλλά από την άλλη στενά δεμένου με το έξω-από-μας περιβάλλον και τις συνέπειές του επάνω μας.
Αμα ανέβεις Σαλλλονίκη, επειδή εγώ σε ψυλλιάστηκα (λολ) τη μονομαχία δεν τη γλυτώνεις. Θα το παίξουμε στα τσίπουρα (λολ δις). Πως λένε “στα πέναλτυ”;
Θραξ Αναρμόδιος
αγαπητέ Θραξ:
ότι δεν είναι φυσικό είναι τεχνητό (δηλ. ανθρώπινο) κατασκεύασμα χωρίς αυτό αναγκαστικά να σημαίνει ότι είναι κακό ή αρνητικό (π.χ. ο Παρθενών) κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Με βάση κι αυτά που σου έγραψα και στα προηγούμενα, πιστεύω ότι το έθνος είναι σήμερα τουλάχιστον μία ιδεολογία, μια ιδέα άρα ανθρώπινο διανοητικό κατασκεύασμα. Δεν το εννοώ αρνητικά απλά κάνω μια διαπίστωση εδώ. Όπως κάθε ιδέα και ιδεολογία μπορεί να εγκολπωθεί σε έναν άνθρωπο με πειθώ, με παιδεία αλλά και με τη βία και κάποιες φορές και με επιλογή. Όπως π.χ. κάποιος μπορεί να μεγαλώσει (δηλ. ένα μείγμα παιδείας-πειθούς) Χριστιανός και κατόπιν να γίνει ινδουιστής γιατί έτσι διάλεξε. Το ίδιο έγινε π.χ. με το Λόρδο Βύρωνα ας πούμε. Αν πάρεις ένα βρέφος από γονείς π.χ. γερμανούς και το εκπαιδεύσεις στην ιδέα του Ελληνισμού θα νιώθει και θα πιστεύει ότι είναι Έλληνας. Αυτό δεν έκαναν και οι οθωμανοί με το παιδομάζωμα;
Παρεπιπτόντως, ο Κατσαμάκας είναι εξαιρετικός! Έτσι μου ‘ρχεται να σε αποκαλέσω εγώ φασίστα, Αναρμόδιε, μόνο και μόνο για να πάμε για κανένα κοντοσούβλι
🙂
@Γιώργος Ρ.
Γιώργο να πάμε. Εγώ πάω συνήθως μεσημέρι σαββάτου. Για την εβδομαδιαία αποσυμπίεση… Γύρω στις 2:30 εκεί θα είμαι. Ωστε να πάρουμε δυνάμεις για την απογευματινή μάχη και να καταστρώσουμε και τα σχέδιά μας (λολ)
Καλό και το κοντοσούβλι, δεν λέω, αλλά τελευταία έχω επεκταθεί (ιμπεριαλιστικά πάντα) και σε εξωτικώτερες γεύσεις όπως τα πολίτικα σουτζουκάκια. Εξαιρετικά επίσης. Την πρώτη φορά που τα δοκίμασα, εντοίχισα αναμνηστική πλάκα.
Ρώτα τον ψητά, είναι ο Αναρμόδιος εδώ. Θόδωρος λέγομαι. Εκεί θα είμαι. Στον πάγκο με τους άλλους ορθίους …επαναστάτες. Σπανίως σε τραπέζι. Αγορεύω και καμμιά φορά (λολ) αν το ακροατήριο είναι ενθουσιώδες.
Θραξ Αναρμόδιος