του Γιώργου Καραμπελιά
Στη συζήτηση που οργάνωσε η “Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά”, στην Παλαιά Βουλή στις 11 Ιουνίου, δημιουργήθηκε μεγάλος θόρυβος όταν μία ομιλήτρια έθιξε τα περί προελεύσεως των Ελλήνων από τους Ινδοευρωπαίους. Ένα σημαντικό μέρος της αίθουσας διαμαρτυρήθηκε έντονα και, ίσως, υπερβολικά: Οι Έλληνες και η ελληνική γλώσσα δεν κατάγονται από τους Ινδοευρωπαίους, πρόκειται περί μυθεύματος, οι Έλληνες και η ελληνική γλώσσα αποτελούν τον γενάρχη του ανθρωπίνου είδους και τη μητέρα των γλωσσών.
Αναρωτιέμαι αν ο αγώνας μας για την υπεράσπιση της ελληνικής γλώσσας από την εκπτώχευσή της απαιτεί την υποστήριξη της μιας ή της άλλης θέσης. Πιστεύω πως την ελληνική γλώσσα μπορεί κανείς να την υποστηρίζει, με τα λόγια και τα έργα του, χωρίς να είναι ανάγκη να μεταφέρει μία επιστημονική συζήτηση σε επίπεδο αντιπαράθεσης φοιτητικού αμφιθεάτρου.
Έχουμε άραγε ανάγκη από μια θεωρία φυλετικής και γλωσσικής υπεροχής έναντι όλων των άλλων – όπως ακριβώς κάνουν οι σιωνιστές τους οποίους κριτικάρουμε όταν μιλάνε για τον περιούσιο λαό; Το γεγονός ότι τα ελληνικά αποτελούν μια γλώσσα με τέτοια ιστορική διάρκεια, μια γλώσσα-βάση για όλες τις επιστήμες και το λεξιλόγιό τους, ότι σε αυτήν έχουν γραφτεί αριστουργήματα της τέχνης και της φιλοσοφίας δεν μας αρκεί, για να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτήν; Έχομε ανάγκη από την ρατσιστική υποτίμηση όλων των υπολοίπων;
Όταν άκουσα τον Πλεύρη να υπερασπίζεται με πάθος από την τηλεόραση πως, όχι, καμία σχέση δεν έχομε με τους Ινδοευρωπαίους και πως εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός και γλώσσα, ένιωσα ιδιαίτερη έκπληξη. Εκείνοι που άλλοτε υπεράσπιζαν τις ναζιστικές αντιλήψεις για την εκλεκτή φυλή των Ινδοευρωπαίων Αρείων –και οι Έλληνες ως Ινδοευρωπαίοι εντάσσονταν στην εκλεκτή φυλή δίπλα στους Γερμανούς– πραγματοποιούν μια στροφή 180ο και επιχειρούν σήμερα να εκμεταλλευτούν το κίνημα για την υπεράσπιση της γλώσσας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και να το μπολιάσουν με ρατσιστικές ονειροφαντασίες, αναιρώντας τις παλιότερες τετριμμένες και φθαρμένες Ινδοευρωπαϊκές θεωρίες.
Η ελληνική ταυτότητα, η ελληνική γλώσσα, δεν είναι φυλετική ταυτότητα. Εξάλλου ο μεγάλος Παπαρρηγόπουλος, απαντώντας στον Φαλμεράuερ, υποστήριξε πως το σύγχρονο ελληνικό έθνος αποτελείται κυρίως από Έλληνες και Αρβανίτες. Στην ιστορική μας διαδρομή των χιλιετιών, οι αρχέγονοι Έλληνες αναμίχθηκαν με πολλούς λαούς και η ελληνική ταυτότητα περιέλαβε και πολλά άλλα φύλα για τη συγκρότηση του σύγχρονου ελληνισμού. Αντίστροφα, πάρα πολλοί Έλληνες την καταγωγή εξισλαμίστηκαν βιαίως και μεταβλήθηκαν εν πολλοίς σε Τούρκους ή στη Μολδοβλαχία π.χ. έγιναν Ρουμάνοι. Οι Τουρκοκρητικοί στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν ήταν Έλληνες που εξισλαμίστηκαν; Οι Τουρκοκύπριοι; Και όμως είναι φανατικοί Τούρκοι σήμερα. Η ταυτότητά μας είναι ταυτότητα πολιτισμική και είμαστε περήφανοι που τη διατηρήσαμε δια μέσου όλων των ιστορικών περιπετειών του γένους μας.
Η γλώσσα μας αποτέλεσε το κατ’ εξοχήν όπλο για τη διατήρηση της ταυτότητάς μας! Ελευθερία και γλώσσα λοιπόν, κατά πως μας δίδαξε ο εθνικός μας ποιητής και όχι βέβαια στενόκαρδες και αντιεπιστημονικές αντιπαραθέσεις. “Την γλώσσαν μου έδωσαν ελληνική”, άσχετα με το πως παρήχθη αυτή η γλώσσα πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Το ζήτημα είναι τι παράγουμε εμείς εδώ σήμερα, σε αυτή τη γλώσσα, και δεν μπορούμε ως στρουθοκάμηλοι να ξεφεύγουμε στην αχλύ του μακρινού παρελθόντος. Το ερώτημα δεν είναι αν ο Περικλής υπήρξε μεγάλος πολιτικός και ο Θεμιστοκλής μέγας πολέμαρχος, το ζήτημα είναι πως εμείς ανεχόμαστε να μας κυβερνούν ο Κωσταντίνος Σημίτης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Δημήτριος Αβραμόπουλος, η κυρία Διαμαντοπούλου. Και ο Αριστοτέλης δεν αρκεί για να καλύψει τη σημερινή μας γύμνια, γλωσσική και φιλοσοφική. Το ζήτημα της καταγωγής της γλώσσας μας είναι σοβαρό, και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σοβαρά, πράγμα που υπόσχεται να κάνει το Άρδην σε επόμενη έκδοσή του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κρίνει το παρόν μας, δεν κρίνει την ανάγκη να υπερασπίσουμε τη γλωσσική μας παράδοση και ταυτότητα.
