του Γιώργου Καραμπελιά απότην Ρήξη φ. 138
Ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, Ισπανός αναρχικός που έδρασε στην Καταλονία και οργάνωσε το αναρχικό κίνημα εκεί, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες του παγκόσμιου αντιεξουσιαστικού κινήματος και ψυχή του εργατικού κινήματος της Καταλονίας. Ο Ντουρούτι σκοτώθηκε στα σαράντα του χρόνια, στις 20 Νοεμβρίου 1936, στην πρώτη γραμμή του μετώπου της Μαδρίτης, στον πόλεμο εναντίον του Φράνκο. Η σωρός του μεταφέρθηκε στη Βαρκελώνη όπου πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, περισσότεροι από τον πληθυσμό της πόλης εκείνη την εποχή, μετέβαλαν την κηδεία του σε μια τεράστια αντιφασιστική εκδήλωση.
Ογδόντα χρόνια μετά, ηγέτης της Καταλονίας είναι ο Κάρλος Πουιτσντεμόν, που σήμερα έχει διαφύγει στις Βρυξέλλες, για να αποφύγει τη σύλληψη μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στο καταλανικό κοινοβούλιο.
Η συμπεριφορά του Πουιτσντεμόν και των λοιπών αυτονομιστών είναι αξιοθρήνητη: Και όχι μόνο εξαιτίας της φυγής του, που εν πολλοίς οδήγησε στη φυλακή υπουργούς της καταλανικής κυβέρνησης, ως «ύποπτους φυγής», αλλά κυρίως για την πρόθεση του κόμματός του, αλλά και των λοιπών αυτονομιστικών κομμάτων, να συμμετάσχουν στις εκλογές που κήρυξε η κυβέρνηση Ραχόι στην Καταλονία!
Διότι ένα από τα δύο συμβαίνει. Είτε οι αυτονομιστές θεωρούν ότι η Καταλονία είναι πλέον ανεξάρτητη και δεν αναγνωρίζουν την ισπανική κυβέρνηση, ούτε βέβαια της αναγνωρίζουν το δικαίωμα να προκηρύσσει εκλογές στην επικράτειά τους, είτε η κήρυξη της ανεξαρτησίας υπήρξε μια πομφόλυγα.
Η άποψη των Ποδέμος επί του θέματος είναι ορθή. Οι Καταλανοί αποτελούν ένα αυθεντικό εθνικό σύνολο και επομένως έχουν το δικαίωμα αυτή η εθνική πραγματικότητα να καταγραφεί και στο Σύνταγμα και στους θεσμούς. Οι Καταλανοί, όπως και οι Βάσκοι, μπορούν και πρέπει να απολαμβάνουν αυξημένα δικαιώματα.
Από την άλλη πλευρά, επειδή η Καταλονία δεν είναι ένα καταπιεζόμενο έθνος, αλλά αντίθετα έχει κερδίσει, από τη συμμετοχή της στο ισπανικό κράτος, και υψηλότερο εισόδημα και βιοτικό επίπεδο, η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας θα μπορούσε να σταθεί αν αποτελούσε ένα παλλαϊκό αίτημα των Καταλανών. Όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει μια και υπέρ των αυτονομιστικών κομμάτων τάσσεται κάτι λιγότερο από το ήμισυ του πληθυσμού της περιοχής. Κατά συνέπεια, η κίνηση των αυτονομιστών και του Πουιτσντεμόν μοιάζει περισσότερο με απονενοημένο διάβημα και κατέληξε σε ανεξαρτησία-οπερέτα.
Είναι βέβαιο πως, αν δεν υπήρχαν οι αυταρχικές μέθοδοι που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση Ραχόι –που δεν έχει ξεχάσει προφανώς τις φρανκικές καταβολές του κόμματός του– και οι οποίες τροφοδοτούν και τρέφουν τη σύγκρουση με τον καταλανικό εθνικισμό, η πανωλεθρία των αυτονομιστών του καναπέ θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Μια απόσχιση της Καταλονίας σήμερα όχι μόνο δεν είναι ώριμη εσωτερικά, όπως και φάνηκε από το φιάσκο της «ανεξαρτησίας», αλλά θα ευνοούσε μόνο τους Αμερικανούς, που αντιμετωπίζουν έντονο ανταγωνισμό από τους Ισπανούς στη Λατινική Αμερική, και στην Ευρώπη τη Γερμανία, η οποία θα έβλεπε θετικά μια Ευρώπη με όλο και μικρότερα κρατικά σύνολα απέναντι σε ένα ηγεμονικό Βερολίνο.
Όσο για μας, στην Ελλάδα και την Κύπρο, δεν χρειάζεται καμιά φιλοσοφία για να κατανοήσουμε πού βρίσκεται και το εθνικό μας συμφέρον, και το δίκαιο.
Από τον Ντουρούτι στον Πουιτσντεμόν, ή «εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ’ άρματα…»
