Της Μ.Δ.
Περιδιαβαίνοντας διάφορα έντυπα και ιστοχώρους τις μέρες αυτές του κοινωνικού αποκλεισμού, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψεις μικρά άγνωστα διαμαντάκια μιας Ελλάδας που αντιστέκεται. Που αντιστέκεται στην κυρίαρχη στις ελίτ μας εθνοαποδόμηση και τη σύμφυτη πρόσδεσή τους στο άρμα της παγκοσμιοποίησης, το οποίο τείνει να ανακόψει ταχύτητα αυτόν τον καιρό λόγω της αναγκαστικής ύψωσης «συνόρων» μεταξύ των χωρών για τον περιορισμό μετάδοσης αυτού του άγνωστου, του κορωνοϊού. Έτσι, ανακάλυψα κατά τύχη αυτό το συναρπαστικό εγχείρημα τεσσάρων θρακιωτών μουσικών μας που, όχι μόνο εθνική συνείδηση έχουν, αλλά, με όπλο αυτήν και το μουσικό τους χάρισμα, καταφέρνουν να έχουν ακροατήριο τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, σε δύσκολους καιρούς.
Η Θράκη είναι τόπος συνάντησης μύθων, θρύλων και παραδόσεων αρχέγονων, που φτάνουν και χάνονται στα βάθη του χρόνου με τον Ορφέα, με τη λατρεία των μουσών, με τον Πάνα και το Διόνυσο, με τα διονυσιακά γλέντια-μυσταγωγίες, με τις μαινάδες. Οι παραδόσεις αυτές περνάνε στους Μακεδόνες που εγκαταστάθηκαν εκεί την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συνεχίζουν όλη την ύστερη αρχαιότητα, διαπερνούν το Βυζάντιο, όταν συναντούνται με πλείστους πολιτισμούς και παραδόσεις –μιας και η Θράκη είναι πανάρχαιο σταυροδρόμι– και παραδίδονται στους νεώτερους, μεστές οικουμενικότητας αλλά και ελληνικότητας. Η Θράκη, εξάλλου, ήταν ‘μητροπολιτική’ περιοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και πατρίδα πολλών επιφανών ανδρών της και, παρόλο που κομμάτι της χάθηκε για πάντα με τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι Θρακιώτες της ανατολικής Θράκης διέφυγαν στη Δυτική – ελληνική – Θράκη και διατήρησαν ό,τι παρέλαβαν από τους προγόνους τους. Αυτή την αρχαία παράδοση έρχεται να συνεχίσει η Εβρίτικη Ζυγιά.
Το συγκρότημα, λοιπόν, αποτελείται από πέντε «τρελλούς» εβρίτες, βιρτουόζους των παραδοσιακών λαϊκών μουσικών οργάνων του τόπου τους και εμβριθείς γνώστες και συνεχιστές των μουσικών παραδόσεών του. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, με βαθιά γνώση και πόνο για τις τοπικές λαϊκές παραδόσεις που χάνονται σιγά-σιγά – καθώς οι παλιότεροι μάστορες και λαϊκοί μουσικοί πεθαίνουν – αποφάσισαν όχι μόνο να καταγράψουν όσες μπορούν από τις αρχέγονες τοπικές μουσικότητες και γλεντοκοπικές παραδόσεις, αλλά και, πρόσφατα, να τις «ηλεκτρίσουν», δημιουργώντας ένα μουσικό ιδίωμα δικό τους και ταυτόχρονα αμιγώς ελληνικό, που έχει απήχηση στο διεθνές κοινό! Έτσι, μετά από το άρθρο που υμνούσε την ηπειρώτικη μουσική πριν από λίγο καιρό στους Νιου Γιορκ Τάιμς, έχουμε πλέον εγκώμια από ξένους και για την αυτόχθονη ‘μοντέρνα’ μουσική παραγωγή της Εβρίτικης Ζυγιάς – οι οποίοι έχουν κάνει εμφανίσεις και στην Αθήνα, αλλά και στο φεστιβάλ WOMEX στο Λας Πάλμας το 2018. Και μάλιστα για το άλμπουμ τους «Ορμένιο» που κυκλοφόρησε μόνο διαδικτυακά – λόγω κορωνοϊού – στις 27 Μαρτίου!
Ε ναι, λοιπόν! Για να έχεις κάτι πραγματικά οικουμενικό να πεις πρέπει να γνωρίζεις από πού είσαι και τι παράδοση κουβαλάς. Γιατί αδιαπραγμάτευτη αποστολή του συγκροτήματος, που ιδρύθηκε το 2007, είναι να συμβάλλει στη διάσωση της μουσικής παράδοσης της Θράκης. Εξού και τα δυο πρώτα τους άλμπουμ περιείχαν ανέκδοτα τραγούδια από τους Χιονάδες του Βόρειου Έβρου (2013) και τη Μακρά Γέφυρα της Ανατολικής Θράκης (2016), μέσα από καταγραφές που έχει κάνει ο ερευνητής και χοροδιδάσκαλος Απόστολος Πολυσάκης.
Σας προσκαλώ – και προκαλώ – να «βιώσετε» το διαφημιστικό βίντεο του συγκροτήματος για το ‘Ormenion’, καθώς και όλα τα άλλα βίντεο που υπάρχουν στο YouTube από παραδοσιακά γλέντια στα οποία έχουν παίξει και που πραγματικά εκπέμπουν το διονυσιακό πνεύμα που επικοινωνούν αυτοί οι «τρελλοί» ακρίτες Έλληνες! Είθε να ανταμωθούμε κάποια στιγμή…
1 ΣΧΟΛΙΟ
Έξοχο!!