Θεία Κοινωνία ….και λογική

887

Του Κωστη Δαμαβολίτη από το newshub.gr

Εάν εστιάσει κάνεις στη χρονογραμμή της ανθρωπότητας, στο που προκλήθηκαν μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και στο πότε ακολούθησαν μεγάλες μεταβολές, θα διαπιστώσει ότι δεν ήταν τόσο σε στιγμές που οι συνθήκες ήταν καθολικά δύσκολες, αλλά σε περιόδους που τα μέτρα περιορισμού είχαν έντονα στοιχεια αδικίας και ανισοκατανομής των βαρών.

Ο λόγος γίνεται για τον τρόπο κατανομής και εφαρμογής των μέτρων στην περίοδο της πανδημίας που διανύουμε.  Το ότι δεν μπορεί να σταματήσει η ζωή και οι δραστηριότητες των ανθρώπων με ένα ισόβιο καθολικό lockdown είναι γεγονός. Ο κανόνας της επιβίωσης σε τέτοιες περιπτώσεις, επιβάλλει κατά πρώτον τον περιορισμό των δραστηριοτήτων και των μετακινήσεων προκειμένου να ανακοπεί η εξάπλωση της νόσου και κατά δεύτερον την ιεράρχηση των ενεργειών ανάλογα με την αναγκαιότητά τους.

Η ιεράρχηση γίνεται με βάση τις πρωτεύουσες και τις δευτερεύουσες ανάγκες, παίρνοντας πάντα το ανάλογο ρίσκο που τις ακολουθεί. Το μοντέλο προσαρμογής που επέβαλαν οι αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί – εκλεγμένοι και διορισμένοι – με τη βοήθεια των συστημικών Μ.Μ.Ε. δημιουργεί ανισότητες και αδικίες σε κάποια βασικά ζητήματα, εάν κρίνουμε και από τις αντιδράσεις, ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Τι είναι πιο αναγκαίο και συνάμα πιο επικίνδυνο δηλαδή:

Nα συνωστίζονται τέσσερα άτομα στην καφετέρια χωρίς μάσκες και σε μια απόσταση που τα σταγονίδια να εκτοξεύονται από τον έναν στον άλλο ή να παρακολουθεί όποιος επιθυμεί την Θεία Λειτουργία, όρθιος μέσα σε μία εκκλησία χωρίς μάσκα τηρώντας όμως τις στοιχειώδεις αποστάσεις;

Έχουν καταλάβει όσοι διαμορφώνουν το πλαίσιο λειτουργίας για τις παρούσες συνθήκες ότι οι ανάγκες του ανθρώπου έχουν να κάνουν με το σύνθετο της υποστάσεως του, το οποίο χωρίζεται σε σωματικό και πνευματικό; Αντιλαμβάνονται οι υπεύθυνοι ότι αν οι συνθήκες πίεσης αυξηθούν ο κόσμος θα επαναστατήσει και δεν θα τηρήσει ούτε τα στοιχειώδη;

Με το να δημιουργούνται εν γένει τέτοιες ανισότητες δίνουν τροφή και ενισχύουν τάσεις όπως όλων αυτών που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός ή ανήκουν στο κίνημα κατά της μάσκας. Όσο βάρος ρίχνουν λοιπόν στην εστίαση, για τους προφανείς λόγους κοινωνικής αποσυμπίεσης, ανάλογα θα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψη τους και τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων του τόπου αυτού.

Το ότι υπάρχει ρίσκο να μεταδοθεί ο κορωνοϊός από μια συνάθροιση στην εκκλησία είναι γεγονός, όπως είναι γεγονός -και μάλιστα με μεγαλύτερες πιθανότητες- ότι ο ιός δύναται να μεταδοθεί από μια συνάθροιση σε καφετέρια ή σε δημόσια υπηρεσία ή σε μια τράπεζα ή ακόμα περισσότερο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Όλα ενέχουν ρίσκο. Το θέμα είναι πως ιεραρχεις τις ανάγκες σου με τα ρίσκα που ενέχει η κάθε μία. Και εδώ να υπενθυμίσω ότι η εκκλησία διαμέσου του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου – το Ιερό Πηδάλιο αποτελεί και τη νομοθετική βίβλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας- έχει προβλέψει ακόμα και επιτίμιο για αυτόν που φέρει επιδημικό νόσημα και δεν απομονώνεται αυτοβούλως.

Για την Θεία Κοινωνία

Με αφορμή πρόσφατη τοποθέτηση προβεβλημένου καθηγητή που δήλωνε ότι η Θεία Κοινωνία θα έπρεπε να έχει διακοπεί εδώ και καιρό, γιατί αποτελεί βασικό σημείο μετάδοσης του ιου, θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής: Σίγουρα με επιστημονικά επιχειρήματα δεν μπορώ να μπω ούτε στο μυαλό, ούτε στα χωράφια του καθηγητή γιατί – όπως καταδεικνύει η άποψή του- δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε την έννοια της Μετουσίωσης και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβάνεται ότι η Θεία Κοινωνία δεν είναι ψωμί με κρασί αλλά ένα Μυστήριο που ο Θεός κάνει αισθητά την παρουσία Του με ζώσα μορφή.

Όσο καταλαβαίνω από έννοιες πυρηνικής φυσικής άλλο τόσο καταλαβαίνει κι αυτός από πνευματικότητα και θεολογία. Έχει αναρωτηθεί ποτέ ο κύριος καθηγητής ή και όλοι οι οπαδοί αντίστοιχων απόψεων πως εδώ και αιώνες η Εκκλησία λειτουργεί ολοκληρωμένα ως οργανισμός απόλυτα συνδεδεμένος με την κοινωνία – αφού η κοινωνία μετέχει στο μυστήριο τις Θείας Κοινωνίας αδιαλείπτως – χωρίς όμως να μετατρέπονται σε εστίες μόλυνσης;

Έχουν προβληματιστεί άραγε για το γεγονός ότι οι Ορθόδοξοι ιερείς σε όλο τον κόσμο μετά την Θεία Μετάληψη του ποιμνίου πραγματοποιούν κατάλυση του υπολοίπου, χωρίς όμως να μετατρέπονται σε κοινωνοί των μεταδιδόμενων νοσημάτων όλου του ποιμνίου τους;

Παρόμοιες απόψεις ακούγονται και για την προσκύνηση των εικόνων.

Πως μπορεί να κατανοήσει κάποιος, ο οποιος δεν πιστεύει σε Θεό, ότι οι θαυματουργές εικόνες δεν μεταδίδουν ιούς όταν τις προσκυνάς, αφού έχουν τη δύναμη να θεραπεύουν ανίατες νόσους;

Όλα τα παραπάνω δεν υποχρεούται να τα πιστέψει, αφού η πίστη δεν έρχεται με υποχρεωτικότητα ή επιχειρήματα. Δεν είναι όμως και ανάγκη να μπαίνει στη διαδικασία να τα εξηγήσει με την λογική των πραγμάτων, η οποία κάθε τόσο αλλάζει. Και όπως είχε πει ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής: «Μη μου ζητάς να σου αποδείξω την ύπαρξη του Θεού με λογικά επιχειρήματα και εξηγήσεις, από τη στιγμή που ο Θεός είναι πάνω από την κτιστή στη λογική».

Το ότι ένας ιερέας μπορεί να κολλήσει κορωνοϊό, όπως μπορεί να κολλήσει οποιαδήποτε ίωση μέσα από την συναναστροφή του με ανθρώπους είναι μια πραγματικότητα, όπως είναι και μία πραγματικότητα ότι η Θεία Κοινωνία με το συγκεκριμένο τελετουργικό το οποίο διενεργείται εδώ και αιώνες δεν μεταδίδει νοσήματα αφού είναι πηγή ζωής.

Και επειδή όπως έχω γράψει και σε παλαιότερο άρθρο μου η διαδρομή μας σ’ αυτή τη νέα περιπέτεια θα είναι πολύ μεγάλη, καλό είναι οι έχοντες και κατέχοντες θέσεις ευθύνης να αντιλαμβάνονται με ακρίβεια τον κοινωνικό σφυγμό και να καταλαβαίνουν που χρειάζεται η βαλβίδα εκτόνωσης μετά από τόση συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια γιατί οι νόμοι της φυσικής είναι αμείλικτοι.

Υπάρχει κορωνοιός;

Σκεφτείτε ότι δεν είναι λίγες οι φορές που έρχομαι σε σύγκρουση με φίλους, που είναι της άποψης ότι ο κορωνοϊός δεν υπάρχει, ότι η μάσκα δε χρειάζεται, ότι τα ντοκουμέντα και τα στοιχεία που παρουσιάζονται παγκοσμίως είναι ψευδή. Δυστυχώς σήμερα κατά την άποψή μου έχουμε μπερδέψει δύο πράγματα: το πρώτο είναι το πως και υπό ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε ο ιός και υπό ποιες προϋποθέσεις έγινε η διασπορά του.

Το δεύτερο είναι το εάν υπάρχει ο ιός και το αν τελικά είναι τόσο επικίνδυνος όσο τον παρουσιάζουν. Εκτός του ότι η πρώτη υπόθεση αποτελεί ένα ζήτημα δευτερευούσης σημασίας, συνάμα δεν έχω τη δυνατότητα ούτε να την απορρίψω, αλλά ούτε και να την υιοθετήσω, αφού δεν υπάρχουν ακόμα αντικειμενικά δεδομένα. Για τη δεύτερη τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια κάθε τόσο επιβεβαιώνουν τόσο την ύπαρξη, όσο και την επικινδυνότητά του νέου αυτού ιού. Σε αυτό το σημείο θα πρότεινα σε όλους τους φίλους που καταπιάνονται με τέτοιου είδους αναζητήσεις να ιεραρχήσουν τα πράγματα. Ας αντιμετωπίσουν τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουν κυρίως τα συγγενικά τους πρόσωπα μεγαλύτερης ηλικίας ή τα άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και όταν τον ξεπεράσουν θα έχουν όλο το χρονικό περιθώριο να αναζητήσουν τους λόγους ύπαρξης και διασποράς του κορωνοϊού.

Εργαλειοποιείται ο κορωνοϊός.

Εργαλειοποιείται άραγε ο κορωνοϊός προκειμένου να ελεγχθούν οι μάζες από ένα στενό συστημικό πυρήνα και από κάποιες ελίτ που επιθυμούν κατάργηση σε ελευθερίες και δικαιώματα που κατακτήθηκαν διαχρονικά μέσω κοινωνικών αγώνων;

Φυσικά και εργαλειοποιείται όπως γίνεται πάντα σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου και την πτώση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη τα πάντα άλλαξαν σε ότι αφορά τα προσωπικά δεδομένα και την αντίληψη στην ασφάλεια των κρατών, των εταιρειών και των κοινωνιών, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε η ισλαμική τρομοκρατία από τους Τζιχαντιστές και ότι δεν ήταν επικίνδυνη.

Η ανθρωπότητα σήμερα οφείλει να αντιμετωπίσει τις δύο μεγάλες  προκλήσεις που φέρνει η πανδημία λαμβάνοντας υπόψη την αμεσότητα και το βαθμό επικινδυνότητάς τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει όχι μόνο να λάβει μέτρα για τη μείωση της θνησιμότητας, αλλά ταυτόχρονα οφείλει να παλέψει για τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες που θα χαθούν από την εργαλειοποίηση της νόσου. Η Κίνα και το Ισραήλ αποτελούν δύο σημαντικά παραδείγματα χωρών στις οποίες εν ριπή οφθαλμού καταργήθηκε κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας και προσωπικών δεδομένων με πρόσχημα την αποφυγή εξάπλωσης της πανδημίας. Δυστυχώς δεν νομίζω ότι έχουμε την πολυτέλεια της επιλογής για να επιλέξουμε το ένα ή το άλλο.