του Α. Τερζή, από το Άρδην τ. 40-41, Ιανουάριος-Μάρτιος 2003
Στις ώρες και μέρες που ακολούθησαν το εγκληματικό χτύπημα της 11/9/01, ο Noam Chomsky, σε μία σειρά από συνεντεύξεις που έδωσε σε μέσα ενημέρωσης από όλο τον κόσμο (βρίσκονται στο www.znet.org), τόνιζε μεταξύ άλλων ότι: «τέτοιες τρομοκρατικές φρικαλεότητες αποτελούν δώρο στα πιο σκληρά και καταπιεστικά στοιχεία… το οποίο θα εκμεταλλευθούν… και η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήδη το εκμεταλλεύεται, για να επιταχύνουν την ατζέντα τους για περισσότερο μιλιταρισμό, πειθαρχία, ακύρωση των σοσιαλδημοκρατικών προγραμμάτων, μεταφορά πλούτου σε όλο και μικρότερες μειονότητες, υπονόμευση της δημοκρατίας… στρατιωτικοποίηση του διαστήματος … την εξαφάνιση του δημόσιου διαλόγου… για να υπονομεύσουν τους αγώνες κατά της επιχειρηματικής παγκοσμιοποίησης και της καταστροφής του περιβάλλοντος … για να χτυπήσουν τους εχθρούς με υπερβολική βία αδιαφορώντας για τα αθώα θύματα…»
Και βέβαια, κατά τη διάρκεια του 2002, οι προβλέψεις του επαληθεύτηκαν με εντυπωσιακή ακρίβεια και θα έλεγε κανείς σχεδόν νομοτελειακά εφόσον η οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι ένας συνασπισμός ανθρώπων και θεσμών γύρω από τον εκάστοτε πόλο ισχύος (άλλοτε ο πόλος ήταν ο αυτοκράτορας, ο βασιλιάς, η εκκλησία, σήμερα είναι οι πολυεθνικές εταιρείες και τα τραπεζικά μεγαθήρια) και συνεπώς πάντα ψάχνει για ευκαιρίες που επιταχύνουν την πορεία εξυπηρέτησης των συμφερόντων του πόλου ισχύος, αλλά και για προσχήματα με τα οποία θα αποπροσανατολίσει και θα κοροϊδέψει τους πολίτες, διότι η ιστορία έχει δείξει ότι αυτή την πορεία την ανακόπτουν ή την αντιστρέφουν μόνο οι μαζικοί αγώνες.
Το πρόσχημα αυτή τη φορά ήταν το διαχρονικό τέρας του παραμυθιού (με το οποίο γενιές γιαγιάδων και μαμάδων τρομοκρατούν τα παιδιά τους για να είναι φρόνιμα και να φάνε το φαΐ τους), δηλαδή η ασφάλειά μας (εθνική ή/και ατομική) η οποία «κινδυνεύει». Η πηγή του «κινδύνου» αλλάζει με τους καιρούς και σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την εφευρετικότητα της κατεστημένης διανόησης και των ΜΜΕ. Μπορεί να είναι οι κομμουνιστές, οι τρομοκράτες, εχθρικά γειτονικά κράτη ή οι δύσμοιροι μετανάστες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι «τρομοκράτες-εξτρεμιστές» του «φονταμενταλιστικού Ισλάμ». Ας μην ξεχνάμε ότι το βιβλίο «Σύγκρουση Πολιτισμών», με την ανόητη θέση περί της επερχόμενης σύγκρουσης του δυτικού πολιτισμού1 με το Ισλάμ, είχε ήδη ετοιμάσει το έδαφος. Αυτή η ασφάλεια της περιούσιας φυλής του υψηλού πολιτισμού καθορίζει και τις συντεταγμένες του επιπέδου της ηθικής στο οποίο ζούμε. Για την κυβέρνηση του Ρέι-γκαν, η Νικαράγουα των Σαντινίστας ήταν «ο καρκίνος που απειλεί το δυτικό ημισφαίριο» και το 1985 (όταν ο Ρέιγκαν χρηματοδοτούσε τους Κόντρας για να τρομοκρατούν τη Νικαράγουα) κήρυξε την πρωτομαγιά (τη μέρα που όλοι οι λαοί θυμούνται και τιμούν το αιματοκύλισμα του αμερικάνικου εργατικού κινήματος) ως «ημέρα εθνικής ασφάλειας». Και όταν ο Χίτλερ κατέλαβε την Sudetenland της Τσεχοσλοβακίας, το απεκάλεσε «ανθρωπιστική επέμβαση» (όπως ακριβώς οι ηγέτες του NATO αλλά και η κατεστημένη διανόηση ονόμασαν την ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας), αλλά πριν κάνει την επέμβαση αναφέρονταν στην Sudetenland ως «το μαχαίρι που σημαδεύει την καρδιά της Γερμανίας».
Η λέξη ασφάλεια όμως δεν αναφέρεται μόνο στην απουσία φυσικού κινδύνου αλλά και στην αίσθηση της ασφάλειας. Οι αμερικανικές κυβερνήσεις, με την συνδρομή της πειθαρχημένης διανόησης και των ΜΜΕ, χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την αύξηση του πρώτου (απομάκρυνση του κινδύνου) και μειώνουν το δεύτερο (την αίσθηση της ασφάλειας). Και ένας λαός φοβισμένος κουρνιάζει δίπλα στην εξουσία για να νοιώσει λίγη ασφάλεια.
Οι λαοί του Τρίτου Κόσμου είναι τρομοκρατημένοι διότι βιώνουν καθημερινά την απειλητική μανία του αμερικανικού νεο-ιμπεριαλισμού. 0 αμερικανικός λαός, όμως, είναι σίγουρα ο πιο τρομοκρατημένος λαός του οικονομικά ανεπτυγμένου κόσμου όχι επειδή απειλείται από κανέναν, αλλά διότι βιώνει καθημερινά τις τεχνητές απειλές που κατασκευάζει η κυβέρνηση του. Οι αμερικανοί πολίτες βρίσκονται σε μια συνεχή εμπόλεμη κατάσταση ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς «εχθρούς». 0 Ρέιγκαν πρωτοκήρυξε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ο Τζόνσον τον πόλεμο κατά της φτώχειας, ο πατέρας Μπους τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, ο Γουίλσον τον πόλεμο κατά των «κόκκινων», ο Τρούμαν τον πόλεμο κατά της «κομμουνιστικής μάστιγας», και όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ κηρύσσουν ο καθένας με π] σειρά του τον πόλεμο κατά του εγκλήματος αλλά και κατά οποιουδήποτε κράτους επιχειρήσει να κάνει ακόμη και αμυδρά βήματα προς την αυτοδιάθεσή του ή προς μία ελάχιστη προσπάθεια να τοποθετήσει τα συμφέροντα του λαού του πάνω ή έστω δίπλα στα συμφέροντα των αμερικανικών επιχειρήσεων. Και το ιερατείο της διανόησης, αυτοί οι καλοπληρωμένοι φύλακες της εγκεκριμένης αλήθειας, δεν βοηθάει τον αμερικανικό λαό, ούτε καν του επιτρέπει να κατανοήσει την πηγή αυτής της ανασφάλειας που νοιώθει.
Επί δύο αιώνες ο αμερικανικός λαός δεν είχε δεχτεί επίθεση εντός των συνόρων του. Απολάμβανε την οικονομική και στρατιωτική δύναμή του και πετούσε στους αιθέρες. Στις 11/ 9/01 αναγκάστηκε να προσγειωθεί στη γη, σ’έναν κόσμο βουτηγμένο σε πολέμους, φτώχεια και δυστυχία. Ήταν μια πρωτόγνωρη γι’ αυτόν στιγμή και ως τέτοια τον ώθησε να ρωτήσει γιατί. Γιατί χτύπησαν εμάς που είμαστε ο φάρος που φωτίζει την ανθρωπότητα, που πολεμούμε την τυραννία, που προωθούμε τη δημοκρατία και την ελευθερία, που μοιραζόμαστε με τους άλλους λαούς τα πλούτη μας και την τεχνολογία μας; Η στιγμή ήταν επικίνδυνη για την ελίτ της Αμερικής, διότι θα μπορούσε να καταστρέψει αυτή την αυταπάτη του αμερικανικού λαού, την οποία η κατεστημένη διανόηση χρειάστηκε δεκαετίες να κατασκευάσει. Μια δημόσια συζήτηση για την απάντηση στο γιατί θα μπορούσε να του φανερώσει ότι στις 11/9 χτυπήθηκε από θραύσματα ρημαγμένων οικονομιών, κυβερνήσεων που έχουν ανατραπεί, ονείρων που έσβησαν, απελπισμένων ανθρώπων, νέων σε απόγνωση, ενός περιβάλλοντος που καταστρέφεται. Θραύσματα που αφήνει πίσω απ’ το πέρασμά της η αμερικανική λαίλαπα. Η αυταπάτη έπρεπε να διατηρηθεί, και έτσι απ’ την πρώτη στιγμή η κυβέρνησή του και η πειθαρχημένη διανόηση του έδωσαν την απάντηση στο γιατί και έκλεισαν τη συζήτηση. Σε χτύπησαν, του είπαν, γιατί «μισούν τη δημοκρατία σου και τις ελευθερίες σου» (την ίδια ώρα που το Κογκρέσο ψήφιζε τον Πατριωτικό Νόμο με τον οποίο μείωσε σημαντικά τη δημοκρατία και τις ελευθερίες του αμερικανικού λαού). Η ειρωνεία τους διέφυγε. Η αυταπάτη σώθηκε και ο πατριωτισμός (που παραμένει ένα χρήσιμο καταφύγιο των υποκριτών) νίκησε.
Λέγεται (και είναι σωστό) ότι τα πρώτα θύματα του πολέμου είναι η αλήθεια και η δημοκρατία. Συνεπώς, η συνεχής εμπόλεμη κατάσταση των ΗΠΑ δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να κάνει συνεχή και σταθερά βήματα προς το Αστυνομικό Κράτος (με θύμα τη δημοκρατία), και στις στρατιές των πρόθυμων διανοητών της χώρας της να παραμυθιάζουν τον κόσμο με ψεύδη και παραπληροφόρηση.
Ο «κίνδυνος» της ασφάλειάς μας είναι ένας αυταπόδεικτος ισχυρισμός που συνοδεύεται από την αυτοϊκανοποίηση της σφαγής ή του αργού θανάτου των «εχθρών» μας. Είναι δε αυταπόδεικτος διότι αυτοί που τον επικαλούνται δεν χρειάζεται να παραθέσουν στοιχεία, αποδείξεις, ορθολογικό επιχείρημα. Με μια μονοκονδυλιά ολόκληροι λαοί μετατρέπονται σε επικίνδυνους, αγροίκους, απολίτιστους ή τρομοκράτες που είναι έτοιμοι να μας απειλήσουν. Ξεδιάντροπα αναφέρονται στα παιδιά της Παλαιστίνης που πετούν πέτρες ως «απειλή», ενώ τον πανίσχυρο ισραηλινό στρατό κατοχής τον αποκαλούν «δυνάμεις ασφαλείας». Με τη μεγαλύτερη ευκολία ξεχνάμε ότι η απειλή του πλανήτη βρίσκεται στην «πολιτισμένη Δύση» -δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, γενοκτονίες, άπειρες σφαγές λαών του Τρίτου Κόσμου.
Ο Όργουελ, στο βιβλίο του «1984» (όπου πρωτοδιαβάσαμε την έκφραση «Big Brother», την οποία η σημερινή τηλεόραση μετέτρεψε σε ευτελές προϊόν), μας μιλάει για «το Υπουργείο της Αλήθειας» στου οποίου την πρόσοψη αναγράφονται με μεγάλα γράμματα οι τρεις «αλήθειες» που προβάλλει το Υπουργείο: ο Πόλεμος είναι Ειρήνη, η Ελευθερία είναι Δουλεία, η Αγνοια είναι Δύναμη. Βέβαια ο Όργουελ σατίριζε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η αντιστροφή των εννοιών επιβάλλεται από το κράτος. Στις δικές μας «δημοκρατικές» κοινωνίες αυτό το έργο το έχει αναλάβει (με το αζημίωτο βέβαια) η κατεστημένη διανόηση η οποία έχει μάθει πολύ καλά την τέχνη της J αυτολογοκρισίας και της εκλογίκευσης.
Όλοι γνωρίζουμε ότι η εξουσία και η δύναμη διαφθείρουν, όμως η αδυναμία της ασπόνδυλης και ψοφοδεούς διανόησης της Δύσης διαφθείρει ακόμα περισσότερο διότι καταστρέφει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της διαφθοράς και της αρετής. Οι πανύψηλες αποδοχές και τα πρόσθετα οφέλη και προνόμια είναι οι χρυσές χειροπέδες που για τους μεγαλοδημοσιογράφους και διανοούμενους μεταμορφώνονται σε ευπρόσδεκτα φίμωτρα και παρωπίδες.
Από την εποχή της Θάτσερ, ακόμη και το επιβλητικό BBC μετατρέπεται καθημερινά σε ένα όργανο εθελοντικής λογοκρισίας και κυβερνητικής προπαγάνδας. Το 1997 ο αρχισυντάκτης των βραδινών ειδήσεων του BBC, Peter Horrocks, είπε στο προσωπικό του προγράμματος: «η δουλειά μας δεν είναι να αμφισβητούμε τον σκοπό μιας πολιτικής αλλά να ελέγξουμε την εφαρμογή της». Και βέβαια αν το BBC «δεν αμφισβητεί τον σκοπό της πολιτικής» τότε δέχεται και διαχέει όλα τα ψεύδη της κυβέρνησης. Έτσι αν οι Μπους και Μπλερ λένε ότι η Δύση κινδυνεύει από τον δικτάτορα Σαντάμ και τα σκουριασμένα του όπλα, τότε έτσι πρέπει να είναι και ο σκοπός του επερχόμενου βομβαρδισμού του Ιράκ είναι η ασφάλειά μας και όχι άλλος. Ή αν οι Μπους και Μπλερ θεωρούν τρομοκρατία μόνο την «ιδιωτική», τότε και το BBC (όπως εξάλλου και σύσσωμο το ιερατείο της διανόησης) παραβλέπει την «κρατική» τρομοκρατία, όπως έγινε και με το τρομοκρατικό χτύπημα στο Μπαλί όταν το σκηνικό της 11/9 επαναλήφθηκε. Μπους και Μπλερ (με την προσθήκη του Χάουαρντ τώρα, πρωθυπουργού της Αυστραλίας), J καθώς και η κατεστημένη διανόηση επιδόθηκαν σε έναν υποκριτικό αναστεναγμό για τα θύματα, τη γνωστή πια δαιμονοποίηση του Ισλάμ και την απαίτηση/υπόσχεση να πιαστούν οι ένοχοι, «νεκροί ή ζωντανοί» όπως μας είχε υποσχεθεί (και διαψεύ-σθηκε παταγωδώς) παλαιότερα ο Μπους, όταν ξεκινούσε την ‘ «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία και τον βομβαρδισμό του Αφγανιστάν. Όμως, όπως οι άνθρωποι έτσι και τα μεγάλα γεγονότα έχουν παρελθόν και ιστορία, η γνώση της οποίας είναι απαραίτητη για την κατανόησή τους (αν όχι υποχρεωτικά για τη δικαιολόγηση τους). Πόσοι τουρίστες της Δύσης που απολαμβάνουν τα φτηνά πακέτα διακοπών στον «παράδεισο» του Μπαλί γνωρίζουν ότι, σε μικρή απόσταση από το Σάρι Κλαμπ, και κάτω από τα πάρκιν των μεγάλων ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, βρίσκονται οι ομαδικοί τάφοι περίπου 100.000 θυμάτων του αντικομουνιστικού μένους του Σουχάρτο; Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή, βασισμένοι στο καταπληκτικό βιβλίο The New Rulers of the World (2002), του John Pilger, του καλύτερου ίσως εν ενεργεία δημοσιογράφου στον κόσμο.
0 Σουκάρνο ήταν ο λαϊκός ηγέτης της Ινδονησίας από το τέλος της ολλανδικής αποικιοκρατίας. Υπήρξε ο ιδρυτής του Κινήματος των Αδεσμεύτων (ΚΑ) κρατών του Τρίτου Κόσμου, το οποίο ήλπιζε ότι θα εξελίσσονταν σε ένα γνήσιο «τρίτο δρόμο» ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις. Οι «αρχές της Bandung», όπως είναι γνωστές από το όνομα της πόλης της Ινδονησίας όπου έγινε η ιδρυτική συνάντηση του ΚΑ το 1955, μιλούσαν για: σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και της εδαφικής ακεραιότητας των εθνών, αναγνώριση της ισότητας όλων των λαών και διευθέτηση των προβλημάτων με ειρηνικά μέσα. 0 Σουκάρνο στήριξε τα εργατικά συνδικάτα, τις αγροτικές ενώσεις και τα γυναικεία και πολιτισμικά κινήματα. Το ΡΚΙ (το κομμουνιστικό κόμμα της Ινδονησίας), με τρία εκατ. μέλη το 1965, ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο μετά τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα. Ο αυστραλός ιστορικός Harrold Crouch μας λέει στο βιβλίο του (The Army and Politics of Indonesia, 1997): «το ΡΚΙ είχε κερδίσει την γενική αποδοχή και στήριξη όχι ως ένα επαναστατικό κόμμα αλλά ως μία οργάνωση που υπερασπίζονταν τα συμφέροντα των φτωχών μέσα στο υπάρχον σύστημα». Αυτή την δημοτικότητα δεν την άντεξαν οι ΗΠΑ, Αγγλία και Αυστραλία, όπως δεν άντεξαν και το ότι ο Σουκάρνο, στηριζόμενος από το ΡΚΙ, πέταξε έξω από την Ινδονησία την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Από υπόμνημα της CIA μαθαίνουμε (The Times, 8/8/86) ότι ο πρωθυπουργός Μακμίλαν και ο πρόεδρος Κένεντυ συμφώνησαν το 1961 «να εκκαθαριστεί ο Σουκάρνο με την πρώτη ευκαιρία». Και ο συγγραφέας του υπομνήματος προσθέτει «δε μου είναι ξεκάθαρο αν με τη λέξη ‘εκκαθάριση’ εννοούν δολοφονία ή ανατροπή». Σε τέσσερα χρόνια έμαθε όλος ο κόσμος τι εννοούσαν. Στο τέλος του 1965, με την στήριξη των ΗΠΑ, Αγγλίας, Αυστραλίας, μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα, ο Σουχάρτο και οι στρατηγοί του επιδόθηκαν στην ανελέητη σφαγή μελών και φίλων του ΡΚΙ, δηλαδή άμαχων και φτωχών εργατών και αγροτών. Μέσα σε λίγους μήνες σφαγιάστηκαν 1.000.000 ψυχές. Οι ΗΠΑ είχαν δώσει στον Σουχάρτο κατάλογο με 5.000 ονόματα προς εξολόθρευση. Η CIA την περιέγραψε ως «μία από τις χειρότερες μαζικές δολοφονίες του 20ού αιώνα» και δήλωνε: «γνωρίζαμε τι έκαναν, ο Σουχάρτο και οι σύμβουλοι του μας είπαν ότι αν τους κρατήσεις ζωντανούς θα πρέπει και να τους ταίζεις» (Washington Post 21/5/90). Ίσως το μεγαλύτερο μένος αυτών των χασάπηδων να εκδηλώθηκε στο Μπαλί, όπου σφαγιάστηκαν 100.000 άνθρωποι, και το οποίο σε λίγα χρόνια θα μετατρεπόταν σε έναν επίγειο «παράδεισο» για τους δυτικούς τουρίστες. 0 Αυστραλός πρωθυπουργός Holt, επισκεπτόμενος τις ΗΠΑ, δήλωνε στους δημοσιογράφους: «με το ξεπάστρεμα 500.000 έως 1.000.000 συμπαθούντων κομμουνιστών μπορούμε τώρα να περιμένουμε αναπροσανατολισμό της πολιτικής της Ινδονησίας» (New York Times 6/7/66), ενώ το περιοδικό TIME περιέγραφε τις σφαγές ως «τα καλύτερα νέα για τη Δύση σε ό,τι αφορά την Ασία» (15/7/66). (Αν θυμηθούμε ότι ήταν η εποχή που οι ΗΠΑ, με 500.000 στρατό στο Βιετνάμ, δεν καταφέρνανε να το υποτάξουν, καταλαβαίνουμε γιατί αυτά ήταν «τα καλύτερα νέα»).
Όμως η ταμπακέρα θα διαφαίνονταν ένα χρόνο αργότερα. Το γεγονός των 1.000.000 αθώων νεκρών ήταν απλώς αδιάφορο για την «πολιτισμένη» Δύση. Ενδιέφερε όμως το πλιάτσικο. Τον Νοέμβριο του 1967, έγινε η μοιρασιά σε μια σύσκεψη στη Γενεύη υπό την αιγίδα της εταιρείας Time-Life και της τράπεζας Chase Manhattan του David Rockefeller, με παρόντες τον ίδιο καθώς και όλα τα επιχειρηματικά μεγαθήρια της Δύσης : εταιρείες πετρελαίου, General Motors, Siemens, Goodyear, US Steel… και τους εκπροσώπους του Σουχάρτο ο οποίος ήδη είχε «αποφασίσει» να οδηγήσει την Ινδονησία στην «οικονομία της αγοράς». Την απίστευτη αυτή σύσκεψη περιγράφει ο Αμερικανός καθηγητής Jeffrey Winters: μοιράσανε την οικονομία σε πέντε τομείς (ορυχεία, υπηρεσίες, ελαφρά και βαριά βιομηχανία, τράπεζες) και η αντιπροσωπεία κάθε επιχείρησης δήλωνε τι ήθελε και με τι νομικό καθεστώς (το οποίο ο δικτάτορας Σουχάρτο φρόντισε να γίνει νόμος του κράτους). Το πλιάτσικο θα ήταν αφορολόγητο για τουλάχιστον 5 χρόνια. Η εταιρεία Freeport (στο Δ.Σ. της οποίας σήμερα κάθεται ο Κίσινγκερ) πήρε κυριολεκτικά το βουνό με τον χαλκό, η ALCOA το βουνό με τον βωξίτη, μία κοινοπραξία ευρωπαϊκών και αμερικανικών εταιρειών ένα βουνό με νικέλιο, εταιρείες της Αμερικής, Ιαπωνίας και Γαλλίας μοιράστηκαν τα τροπικά δάση… Το σημαντικότερο όμως για την πορεία της οικονομίας της Ινδονησίας είναι ότι ορίστηκε η IGGI (Διακυβερνητική Ομάδα για την Ινδονησία) με κύρια μέλη τις ΗΠΑ, Καναδά, Ευρώπη, Αυστραλία, ΔΝΤ και ΠΤ, η οποία θα είχε τον πραγματικό και μυστικό έλεγχο της οικονομίας. Μετά τη σύσκεψη, η Wall Street δεν συγκρατούσε τη χαρά της για «την δυνατότητα κερδών που ξεπερνάει κάθε φαντασία». Η Ινδονησία επί Σουκάρνο δεν είχε εξωτερικό χρέος. Σήμερα, αφού λεηλατήθηκε το χρυσάφι της, οι πολύτιμοι λίθοι, το πετρέλαιο, τα δάση της και ο λαός της, έχει εξωτερικό χρέος 265 δισ. δολάρια, όταν το ΑΕΠ της είναι μόλις 154 δισ. δολάρια.
Δέκα χρόνια μετά τη σφαγή του 1.000.000 αθώων, η ίδια κλίκα χασάπηδων του Σουχάρτο εισέβαλε στο Αν. Τιμόρ, λίγες μέρες αφού αυτό το κρατιδιάκι των 600.000 κατοίκων είχε κερδίσει την ανεξαρτησία του από την Πορτογαλία. Η εισβολή της 7/12/75 έγινε λίγες ώρες μετά την αναχώρηση του προέδρου Φορντ και του Κίσινγκερ από την Τζακάρτα όπου είχαν συναντηθεί με τον Σουχάρτο. Σε τρεις μήνες οι Ινδονήσιοι σκότωσαν 60.000 και σε τρία χρόνια 200.000, δηλ. το 1/3 του πληθυσμού του Ανατολικού Τιμόρ, σε μία από τις χειρότερες γενοκτονίες (ως ποσοστό του πληθυσμού) του εικοστού αιώνα, πάντα με τη στρατιωτική υποστήριξη και διπλωματική κάλυψη των ΗΠΑ2. Τώρα, αν εκδηλωθεί κάποια τρομοκρατική πράξη εναντίον της Αμερικής, από τους Τιμοριλέζους που απέμειναν, θα πρέπει να περιμένουμε δύο πράγματα: πρώτο, η δυτική διανόηση, που βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση όταν γίνονταν οι σφαγές, να βγεί από τον λήθαργο και, δεύτερο, να θέσει σε λειτουργία την επιλεκτική αμνησία και να μιλήσει πάλι για το δικό μας μεγαλείο και για την ακα τανόητη κακία των εχθρών μας.
Μετά από ένα χρόνο στρατιωτικών «αντιτρομοκρατικών» επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν και σ’ άλλα μέρη του κόσμου, και μετά τα νέα τρομοκρατικά χτυπήματα εναντίον δυτικών στόχων στο Μπαλί, την Τυνησία, τη Μόσχα, το Πακιστάν, το Κουβέιτ, την Ιορδανία, την Υεμένη, την Κένυα…ο αρχηγός της CIA, George Tenet, αναγκάστηκε να παραδεχτεί για την Αλκά-ιντα: «έχουν ανασυνταχθεί». 0α έπρεπε να είναι προφανές ότι δεν υπάρχει στρατιωτική ή τεχνολογική λύση για την προστασία των σύγχρονων κοινωνιών από τις δικές τους εφευρέσεις και επινοήσεις όπλων μαζικής καταστροφής και τρομοκρατίας. Ο λόγος είναι απλός: Οι μεγάλοι τρομοκράτες του πλανήτη είμαστε εμείς οι Δυτικοί και αν δεν σταματήσουμε να στηρίζουμε την κρατική τρομοκρατία και να συμμετέχουμε στην οικονομική, πολιτική, περιβαλλοντική και στρατιωτική τρομοκρατία του πλανήτη, αυτή δεν πρόκειται να μειωθεί και απλά θα συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε την ιδιωτική τρομοκρατία. Οι τρομοκράτες δεν κρύβονται μόνο στις σπηλιές του Αφγανιστάν. Κρύβονται κυρίως στις σουίτες όπου συνεδριάζουν τα στελέχη των πολυεθνικών επιχειρήσεων (Enron, WorldCom, Global Crossing, Lucent…), του Πενταγώνου, της ΠΟΕ, του ΔΝΤ, της ΔΤ, του GATT. Για να ικανοποιήσουν τη λαιμαργία τους, λεηλατούν τις ζωές του 80% του πλανήτη. Η ρίζα της τρομοκρατίας είναι εκεί.
Το τελευταίο πράγμα για το οποίο νοιάζεται η αμερικανική κυβέρνηση είναι η ασφάλεια των πολιτών της και κατ’ επέκταση η δική μας. Διαλέξτε όποια νύχτα θέλετε, και στους δρόμους και τα πάρκα της Αμερικής κοιμούνται τουλάχιστον 250.000 βετεράνοι των αμερικανικών πολέμων, με την υγεία τους σακατεμένη από την τοξική ουσία Agent Orange, το σύνδρομο του Κόλπου, το απεμπλουτισμένο ουράνιο, ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι στις μάχες υπέρ της αμερικανικής αυτοκρατορίας.
Αυτοί που πραγματικά τρομοκρατούν τους Αμερικανούς είναι οι φονιάδες τους οποίους εκπαιδεύει και παρασημοφορεί το Πεντάγωνο (The Nation 18/11/02). Ο βομβιστής της Οκλαχόμα Σίτι (1995), Timothy McVeigh, ήταν εκπαιδευμένος και παρασημοφορημένος βετεράνος του πολέμου του Κόλπου. Πέντε οικογενειακοί φόνοι έγιναν μέσα στο καλοκαίρι του 2002, γύρω από το στρατόπεδο Fort Bragg της Β.Καρολίνας, από άντρες των ειδικών δυνάμεων εκ των οποίων οι δύο μόλις είχαν γυρίσει από το Αφγανιστάν. 0 «σκοπευτής της Ουάσινγκτον», που τρομοκράτησε την πρωτεύουσα για λίγες εβδομάδες τον περασμένο Οκτώβριο και σκότωσε 11, ήταν βετεράνος του Κόλπου με έξι μετάλλια. Μελέτη του Κογκρέσου, την οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να θάψει το Πεντάγωνο, δείχνει ότι η οικογενειακή βία είναι πέντε φορές υψηλότερη στις στρατιωτικές οικογένειες από ό,τι στον γενικό πληθυσμό. 0 David Grossman ήταν στην ομάδα των στρατιωτικών ψυχολόγων οι οποίοι ανέπτυξαν τα προγράμματα εκπαίδευσης των νεοσύλλεκτων με τα οποία τους κάνουν πιο αποτελεσματικούς φονιάδες. Μας λέει (The Nation) ότι το ζητούμενο είναι να σπάσουμε την φυσική απέχθεια του ανθρώπου να σκοτώνει. Αυτό ονομάζεται «αποσύνδεση»… αν αφαιρεθεί αυτή η απέχθεια, δεν επανέρχεται, με αποτέλεσμα οι πρώην φαντάροι να γίνονται πιο εύκολα κοινοί φονιάδες.
Ο Τρίτος Κόσμος (ακόμη και τα αραβικά κράτη γύρω απ’ το Ιράκ που θα έπρεπε να αισθάνονται πιο έντονα την «απειλή» του Σαντάμ), φαίνεται ότι περισσότερο απ’ τη Βαγδάτη φοβάται την Ουάσινγκτον όπου τον κενό χώρο (κρανίο του Μπους) έχει καταλάβει μια κλίκα από φανατικά, αλαζονικά «γεράκια» (Cheney, Rumsfeld, Wolfowitz, Perle…) τα οποία δηλώνουν απέχθεια προς τη διπλωματία και προτιμούν τον προληπτικό πόλεμο ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής.
Πριν από 35 χρόνια (περίοδος αμερικανικής επίθεσης κατά του Βιετνάμ), ο Herbert Marcuse, καθηγητής τότε στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, παρατήρησε: «Σήμερα έχουμε την ικανότητα να μετατρέψουμε τον κόσμο σε κόλαση και ήδη έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο». Η πορεία συνεχίζεται. Αν οι λαοί της Ευρώπης και της Αμερικής δεν αντιδράσουν σθεναρά, πρέπει να περιμένουμε την «κόλαση» να εξαπλωθεί απ’ τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη και το Ιράκ, στη Συρία, το Ιράν, τη Λιβύη… Ο «άξονας του κακού» είναι ελαστικός, χωράει ολόκληρο τον πλανήτη και ονομάζεται Αυτοκρατορία της Αμερικής.
Η πιο συχνή ερώτηση/επίθεση που γίνεται όταν συζητούμε το θέμα τρομοκρατία-ασφάλεια είναι: εσύ, αν ήσουν πρόεδρος της Αμερικής, πώς θα έλυνες το πρόβλημα: Πανεύκολα:
1. 0α έβαζα τέλος στη συμμετοχή των ΗΠΑ στη διεθνή τρομοκρατία.
2. 0α έδιωχνα από τις ΗΠΑ την 51 η πολιτεία, το Ισραήλ.
3. 0α μείωνα τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου κατά 90%, και έτσι θα εξοικονομούσα 300 δισ. δολάρια ανά έτος.
4. Με αυτά τα χρήματα θα ξεκινούσα ένα δεκαετές πρόγραμμα που θα είχε δύο σκέλη.
α) με τα 150 δισ. ανά έτος θα προχωρούσα στην εξάλειψη του εξωτερικού χρέους των σαράντα φτωχότερων Υπερχρεωμένων Κρατών (ΥΚ), στην ανακούφιση από το εξωτερικό χρέος και άλλων φτωχών ΥΚ, στην καταβολή αποζημιώσεων στους λαούς που λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν από τις ΗΠΑ και θα έδινα 10 δισ. ανά έτος στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας για να σώσει την Αφρική από την επερχόμενη δημογραφική καταστροφή εξ αιτίας του AIDS, β) τα άλλα 150 δισ. ανά έτος θα τα διέθετα για τη στήριξη των συμπατριωτών μου, που θα υπέφεραν οικονομικά και ψυχολογικά από τη μείωση του προϋπολογισμού του Πενταγώνου, και για την αναδιάρθρωση της οικονομίας μας από στρατιωτική/πολεμική σε κοινωνική.
5. Τέλος, καθώς οι οικονομολόγοι της κυβέρνησής μου θα φρόντιζαν τις λεπτομέρειες του δεκαετούς προγράμματος, θα πήγαινα στην έδρα του ΟΗΕ από όπου θα ζητούσα δημόσια συγνώμη από τους λαούς της γης για τη μέχρι πρότινος εξωτερική πολιτική της πατρίδας μου.
Τώρα, αν θα προλάβαινα να επιστρέψω ζωντανός στον Λευκό Οίκο, αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα, όχι χωρίς ενδιαφέρον.
2/1/2003
