του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003
Πολλοί φίλοι του Άρδην μάς έχουν μεταφέρει τον προβληματισμό τους για τη στάση του περιοδικού και του υποφαινόμενου στο ζήτημα της τρομοκρατίας και ιδιαίτερα της “17ης Νοέμβρη”. Οι ενστάσεις τους συνοψίζονται στα εξής: Για ποιο λόγο ο Γ.Κ. που έχει εδώ και δεκάδες χρόνια κριτικάρει την λογική των ενόπλων οργανώσεων στην Ελλάδα και έχει επιλέξει μια πολιτική πορεία που θέλει να υπερβεί τους παραδοσιακούς πολιτικούς διαχωρισμούς, επιλέγει σήμερα “να ταυτιστεί” στα μάτια του ευρύτερου κοινού με πρακτικές οι οποίες βρίσκονται εντελώς έξω από τη λογική του και “ξαναμπλέκει με τα πίτουρα”, θέλοντας να καταθέσει ως μάρτυρας, έστω και “γενικός”*;
Μα νομίζω πως αρκεί η ίδια η διατύπωση του ερωτήματος με αυτούς τους όρους για να προσφέρει αφ’ εαυτής και την απάντηση! Το γεγονός ότι παρά τις δεκάδες δημόσιες και τηλεοπτικές εμφανήσεις μου που επαναλαμβάνουν μονότονα και σχοινοτενώς την τοποθέτησή μου, είναι δυνατό να τίθεται το ερώτημα με αυτούς όρους, αποδεικνύει, κατά τη γνώμη μου την ορθότητα της επιλογής μου! Σχεδόν επί έναν ολόκληρο χρόνο, η Νέα Τάξη, μέσω του ζητήματος της 17ης Νοέμβρη ,έχει επιτύχει να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία χρόνια και χρόνια πίσω. Ποιος θα ξεχάσει το ιεροεξεταστικό κλίμα που κυριάρχησε σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και τον διασυρμό ανθρώπων, ιδεολογιών και αγώνων; Ποιος θα ξεχάσει πως ο Σάββας Ξηρός ανακρινόταν ετοιμοθάνατος όπως δήλωσε ο λαλίστατος κύριος Διώτης στο Βήμα; Ποιος θα ξεχάσει ότι κατασκευάστηκε ειδικός νόμος για την απαγόρευση της τηλεοπτικής δημοσιότητας της δίκης; Η παρουσία της CIA, του FBI και της Σκότλαντ Γιαρντ νομιμοποιήθηκε στην ελληνική κοινωνία. Στο δικαστήριο οι μάρτυρες ερωτούνται κατά ποίο ποσοστό (50%, 70%) αναγνωρίζουν τους κατηγορουμένους! Και ο Πέτσος κατηγορεί συλλήβδην συνηγόρους και μάρτυρες υπεράσπισης ως “συνοδοιπόρους των τρομοκρατών”. Η αντίσταση κατά της δικτατορίας θεωρείται περίπου ύποπτη, εάν δεν έχει εξαργυρωθεί με δημόσιους θώκους. Η σφαγή του Πολυτεχνείου καθώς και το κλίμα της αγανάκτησης και της αστάθειας των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, που γέννησαν την “17 Νοέμβρη” και της επέτρεψαν να εδραιωθεί στη συνείδηση μεγάλου αριθμού πολιτών, μηδενίζονται.
Και βέβαια τα χειρότερο είναι πως η ελληνική κοινωνία μετατοπίζεται σε μια φιλο-νεοταξική κατεύθυνση με πρόσχημα την τρομοκρατία, τη στιγμή που εξαπολύονται απροκάλυπτοι πόλεμοι εναντίον λαών, παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο και ο ΟΗΕ, σφαγιάζονται οι άμαχοι του Ιράκ και οι Παλαιστίνιοι και η κρατική τρομοκρατία σε πλανητικό επίπεδο εγκαθιδρύεται παντοδύναμη.
Απέναντι σε αυτά, εναπόκειται ακριβώς σε ανθρώπους που δεν μπορούν να θεωρηθούν μέλη ή οπαδοί της 17 Νοέμβρη να υπερασπιστούν και από το δικαστήριο τις ελευθερίες μας, που κάποιοι -πολλοί- κατακτήσαμε με αγώνες. Και ευτυχώς ανάμεσα σε αυτούς που θα το κάνουν βρίσκονται και άλλα μέλη της Συντακτικής επιτροπής του Άρδην, όπως ο Κώστας Ζουράρις, καθώς και συνεργάτες του, όπως ο Μανόλης Γλέζος, ο Γιώργος Σταματάπουλος κ.ά. Με τη σειρά μου θα θέσω ένα ερώτημα σε κάποιους από τους φίλους που με εγκαλούν: Εάν επρόκειτο “να καταθέσω” σε κάποια δεξίωση της Αμερικανικής ή της Ισραηλινής πρεσβείας, όπου συστηματικώς “καταθέτει” η ελίτ της χώρας -δεξιά, αριστερή και κεντρώα- ελπίζω να είχαν τις ίδιες, αν όχι σοβαρότερες, ενστάσεις!
Γ.Κ.
* Στη δίκη καταθέτω ως “γενικός μάρτυρας”.
