του Γ. Ρακκά, από το Άρδην τ. 68, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2008
Η ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα, στην εκστρατεία των Αμερικανών, των Ευρωπαίων συμμάχων τους και των ντόπιων σωβινιστών ακολούθων τους, προς την ολοκληρωτική διάλυση των Βαλκανίων. Αυτή πραγματοποιείται προκειμένου να λάβει σάρκα και οστά η αυτοκρατορική εκδοχή της Χερσονήσου του Αίμου.
Μια εκδοχή μέσα απο την οποία ξεπροβάλλει ένα πολυεθνικό μωσαϊκό συγκρουόμενων εθνών και εθνοτήτων, το οποίο θα ποδηγετούν, ως εγγυητές της «σταθερότητας», οι Αλβανοί αλυτρωτιστές, μισθοφόροι της Νέας Τάξης, η περιφερειακή υπερδύναμη Τουρκία, και βέβαια οι Αμερικάνοι, μέσω των πανταχού παρόντων αμερικανικών βάσεων και των αεικίνητων πολυεθνικών τους. Το μοντέλο της διά της βίας και πυγμής συγκροτημένης «Νοτιοανατολικής Ευρώπης» έχει ήδη κατασκευαστεί προσεκτικά στα πολιτικά και κοινωνικά εργαστήρια της Αυτοκρατορίας.
Οι πρωταγωνιστές αυτής της εκστρατείας έχουν ονόματα, και αξίζει να τους ξαναθυμηθούμε. Είναι οι μεσολαβητές τύπου Νίμιτς και Αχτισάαρι ο αυτοκρατορικός μάγος, Τζώρτζ Σόρος, μαζί με την πλειάδα των οργανώσεων του (τα ανά τα Βαλκάνια Ιδρύματα για την Ανοιχτή Κοινωνία, το CDRSEE και το International Crisis Group, με προεξάρχοντα τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίν-σκι) και τους «Υπουργούς της Αλήθειας», που τον ακολουθούν, τους Λιά-κους της κάθε χώρας’ είναι οι υπουργοί της Ευρώπης «από το εξωτερικόν», όπως ο Μπερνάρ Κουσνέρ είναι, επίσης, προσωπικότητες και διανοούμενοι της νατοϊκής χαβιαροαριστε-ράς, όπως οι Κον-Μπεντίτ και Γκλυκσμάν.
Τέλος, είναι όλος εκείνος ο συρφετός που ξεπηδάει από τα σπλάχνα των Βαλκανίων και που κατατρώγει τον ίδιο μας τον συλλογικό εαυτό: ο πρώην μαφιόζος πολέμαρχος ηγέτης που ακούει στο παρα-τσούκλι «το φίδι» και νυν πρωθυπουργός του αυτοανακηρυχθέντος ανεξάρτητου Κοσόβου, Χακίμ Θάτσι, αλλά και πολλές από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, που έχουν επενδύσει τα κεφάλαια και την πολιτική τους σταδιοδρομία στην υλοποίηση του νεοταξικού σχεδίου, παντελώς αδιάφορες για τις τύχες των χωρών τους και της ευρύτερης περιοχής.
Το Κοσσυφοπέδιο δείχνει τον δρόμο
Τελευταία επιτυχία αυτής της εκστρατείας, όπως είπαμε, είναι η ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Από το 1999, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα Βαλκάνια αποτελούν το κατ’ εξοχήν πεδίο εφαρμογής της οργουελιανής γλώσσας: Ό,τι λέγεται, υποδηλώνει το ακριβώς αντίθετο του. Το ίδιο συμβαίνει και με την «ανεξαρτησία», αφού, στην ουσία, πρόκειται για την ίδρυση μιας αυστηρά ελεγχόμενης ηγεμονίας.
Όλη η διαδικασία που ακολουθήθηκε μέχρι την 17η Φεβρουαρίου προϊδεάζει για το τι μέλλει γενέσθαι. Το έργο του Μάρτιν Αχτισάαρι ως «ειδικού διαμεσολαβητή», μπορεί τυπικά να τελείωσε τη στιγμή που κατέρρευσαν οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν την κατάθεση του περίφημου σχεδίου του. Στην πραγματικότητα, όμως, όσα έπραξαν οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου έγιναν σε στενή συνεννόηση μαζί του, με τη στήριξη και τη συμβολή του αμερικανικού παράγοντα. Μ’αυτόν τον τρόπο, επαληθεύονται πλήρως οι καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας πριν από ενάμισι χρόνο, ότι, με την ανοχή του διεθνούς παράγοντα, ο Αχτισάαρι μεροληπτούσε υπέρ των Αλβανών, απολαμβάνοντας τα «δώρα» της αλβανικής μαφίας1.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται τώρα, έπειτα από τη μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, αποτελεί δε για εμάς έναν «πιλότο» για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι πρόκειται να συμβεί στην περιοχή των Βαλκανίων. Τρία είναι τα σημαντικότερα ζητήματα: Πρώτον, το τι συμβαίνει σήμερα στο εσωτερικό του «κρατιδίου». Δεύτερον, το πώς λειτουργεί η ανεξαρτητοποίηση ως προς το ευρύτερο αλβανικό αλυτρωτικό κίνημα. Τρίτον, το ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι που οργανώνεται με βάση τις τελευταίες εξελίξεις στο Κόσοβο.
1. Γκανγκστερικός Καπιταλισμός: οι αποικιοκράτες, οι πολυεθνικές και η μαφία
Σε ό,τι αφορά στο πρώτο ζήτημα, θα πρέπει να γνωρίζουμε κατ’ αρχήν ότι πρόκειται για μια κατ’ επίφαση «ανεξαρτησία», καθώς στο Κόσοβο εγκαθιδρύεται αυτή τη στιγμή ένας κανονικός αποικιακός μηχανισμός, ο οποίος ελέγχεται από τις Η.Π.Α. και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η εξωτερική πολιτική του κρατιδίου, όπως και τα ζητήματα της εσωτερικής ασφάλειας, τα δικαστήρια και η αστυνομία, περιέρχονται στη δικαιοδοσία μιας Ευρωπαϊκής Διπλωματικής Αποστολής, η οποία θα συνεπικουρείται από την πολυεθνική δύναμη του NATO που εδρεύει στην περιοχή. Σημαντικό ρόλο στα ζητήματα της εσωτερικής ασφάλειας θα παίξει επίσης η αμερικανική βάση Bondsteel, όπου έχει κατασκευαστεί και η μεγαλύτερη φυλακή του Κοσσυφοπεδίου, στην οποία οι Αμερικανοί κρατούν οποιονδήποτε θεωρούν ύποπτο, δίχως ν’ απαιτείται η απαγγελία κατηγοριών και η διεξαγωγή μιας έστω και υποτυπώδους δίκης. Τέλος, η διαχείριση των οικονομικών του κρατιδίου (τα τελωνεία, η φορολογία, η κεντρική τράπεζα κ.λ.π.) θα πραγματοποιείται από μια διεθνή επιτροπή, τα μέλη της οποίας επίσης θα διορίζονται από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους2.
Επιβλητική είναι και η παρουσία των πολυεθνικών, οι οποίες έχουν ξεκινήσει ήδη την αποικιακή λεηλασία3. Στα πλαίσια του καθεστώτος της διεθνούς αρμοστείας, που ίσχυε από τον πόλεμο του 1999 κι έπειτα, μεγάλο μέρος του δημόσιου τομέα έχει ιδιωτικοποιηθεί4, ενώ έχουν υπογραφεί πολλά συμβόλαια που αφορούν στα πλούσια κοιτάσματα της περιοχής (λιγνίτης, βωξίτης, νικέλιο, μόλυβδος κ.λ.π.)5.
Η κοινωνική κατάσταση στην περιοχή είναι εκρηκτική: η ανεργία προσεγγίζει το 50% και, κάθε χρόνο, 30.0Θ0 νέοι προστίθενται στους καταλόγους αυτών που αναζητούν εργασία. Το 1/3 του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 1,50 $ την ημέρα. 0 μέσος μισθός μετά βίας προσεγγίζει τα 220 ευρώ τον μήνα6.
Παρ’ όλα αυτά, το Κόσοβο αναπτύσσεται γοργά – κι αυτό εξαιτίας της παντοδύναμης μαφίας που δρα στην περιοχή. Το Κόσοβο θεωρείται το κυριότερο στρατηγείο της αλβανικής μαφίας, η οποία αναπτύσσεται ιδιαίτερα σε τομείς όπως το εμπόριο ναρκωτικών, το λαθρεμπόριο καυσίμων, ίο ξέπλυμα χρήματος και η σωματεμπορία. Αυτές οι δραστηριότητες αποτελούν και τη σημαντικότερη πηγή κεφαλαίων για το νεοσύστατο κρατίδιο, ενώ, πέρα από την οικονομική βαρύτητα της, η μαφία αποτελεί και τον σημαντικότερο πολιτικό παράγοντα της περιοχής, μιας και στην κορυφή της πυραμίδας του οργανωμένου εγκλήματος βρίσκονται διάσημοι ηγέτες των Αλβανών, όπως ο Ραμούς Χαραντινάι και ο νυν πρωθυπουργός του κρατιδίου, Χακίμ Θάτσι7.
Απροκάλυπτη αποικιακή διοίκηση, λεηλασία από τις πολυεθνικές και ανάπτυξη μιας γκανγκστερικής άρχουσας τάξης, η οποία επιδίδεται σε όλων των ειδών τις παράνομες δραστηριότητες: τούτο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της περίφημης «ανεξαρτησίας» του Κοσσυφοπεδίου, αυτό είναι και το μέλλον των Βαλκανίων που ελλοχεύει πίσω από τις στομφώδεις διακηρύξεις για την ειρήνη, τη συνεργασία και την ανάπτυξη της «Νοτιοανατολικής Ευρώπης»,
2. 0 αλβανικός αλυτρωτισμός
Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου δίνει μια σημαντική ώθηση στις δυνάμεις του αλβανικού αλυτρωτισμού προκειμένου να εντείνουν τις δραστηριότητες τους στις περιοχές εκείνες που το ιδεολόγημα της «Μεγάλης Αλβανίας» θέλει να αποτελούν ιστορικό κτήμα του αλβανικού έθνους (τη Νότιο Σερβία, την Τσαμου-ριά, τη Δυτική ΠΓΔΜ, και το Μαυροβούνιο). Γι’ αυτό και όλοι αναμένουν ότι το αλβανικό στοιχείο του Τετόβου και του Μαυροβουνίου θα ενισχύσει τις αποσχιστικές εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα θα επιταθούν οι διεκδικήσεις έναντι της Τσαμουριάς και της Νοτίου Σερβίας.
Ως προς αυτά, τις τελευταίες ημέρες έχουν κυκλοφορήσει στον διεθνή Τύπο διάφορες -κατευθυνόμενες- κατευναστικές αναλύσεις, οι οποίες υποστηρίζουν πως οι Αλβανοί θα επιλέξουν με σύνεση τον δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης, της πολιτικής συνεργασίας, αλλά και τη σταθερότητα που τους προσφέρει η προοπτική της ένταξής τους στους διεθνείς οργανισμούς (NATO, Ε.Ε. κ.λπ.), εγκαταλείποντας τον αλυτρωτισμό και περιορίζοντας τις σχέσεις τους με τους αλβανικούς πληθυσμούς των περιοχών αυτών στο επίπεδο των πολιτιστικών ανταλλαγών8. Στην ίδια κατεύθυνση, επανήλθε στο φως της δημοσιότητας μια έκθεση που δημοσίευσε το International Crisis Group, τον Φεβρουάριο του 2004, η οποία υποστηρίζει ότι, σε γενικές γραμμές, η πλειοψηφία των Αλβανών θέλει την υποστήριξη των αλβανικών πληθυσμών με διπλωματικά μέσα, συμβατά με το διεθνές δίκαιο9.
To International Crisis Group του Μπρεζίνσκι, όμως, διαπράττει σκόπιμα μια παρανόηση: Οιαλυ-τρωτικές πολιτικές δεν συναρτώνται αποκλειστικά με χρήση βίας ή μόνον με ένοπλα αποσχιστικά κινήματα. Έτσι, και η αλυ-τρωτική στρατηγική των Αλβανών δύναται να πάρει διάφορες μορφές, ανάλογα με τους συσχετισμούς και τη συγκυρία που επικρατούν, χωριστά σε κάθε περιοχή.
Στην περίπτωση του Τετόβου και του Νοτίου Μαυροβουνίου, η πληθυσμιακή συγκέντρωση του αλβανικού στοιχείου αλλά και η αστάθεια, καθώς και η αδυναμία των μικρών κρατιδίων που τους πλαισιώνουν, φέρνουν πιο κοντά μια επιθετική αλυτρωτική πολιτική τύπου Κοσσυφοπεδίου, όπου η δράση ένοπλων ομάδων θα συνδυάζεται με διπλωματικές επαφές με τους συμμάχους Αμερικανούς, τη συνεργασία με «Μη» Κυβερνητικές Οργανώσεις, σαν αυτές του Σόρος, την ανάπτυξη εγκληματικών δραστηριοτήτων κ.ο.κ. Εξάλλου, στο Τέτοβο, είναι ήδη συγκροτημένος ο εθνικο-απελευθερωτικός στρατός των Αλβανών, ο οποίος έδρασε ανοιχτά σε συγκρούσεις μεγάλης έκτασης το 2001, ενώ στο Μαυροβούνιο έκανε την εμφά-νισή του πέρυσι τον Νοέμβριο, όταν συνελήφθησαν 14 πολίτες αλβανικής καταγωγής με όπλα και προκηρύξεις που καλούσαν σε ανεξαρτητοποίηση της περιοχής που συνορεύει με το Κόσοβο10.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, το ζήτημα της Τσαμουριάς θα λειτουργήσει προς το παρόν εκβιαστικά ως οιονεί απειλή – παρά τις προσπάθειες των εθνομηδενιστών του Κ.Ε.Μ.0., που, με συνέδρια όπως αυτό της Παντείου, προσπαθούν να επιταχύνουν την εξέλιξη του. Αντίθετα, οι αλυτρωτικοί κύκλοι θα προσπαθήσουν να αναδείξουν τους Αλβανούς μετανάστες που ζουν στη χώρα μας σε «στρατηγική μειονότητα», που θα χρησιμεύσει ως μοχλός πίεσης της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτή η στρατηγική μπορεί να περιλαμβάνει βραχυπρόθεσμα την ίδρυση συλλόγων με αλυτρωτικό περιεχόμενο, και μακροπρόθεσμα -στην περίπτωση που δοθεί ελληνική ιθαγένεια στους Αλβανούς που ζουν στην Ελλάδα—, στη δημιουργία ενός κόμματος το οποίο (με τη συνεργασία του τουρκικού στοιχείου της μουσουλμανικής μειονότητας, ίσως;) θα κινηθεί στη νατοϊκή πεπατημένη των «δικαιωμάτων» και του «πολυ-πολιτισμού».
Στη μία ή την άλλη περίπτωση, όμως, και παρά τις πυροσβεστικές παρεμβάσεις του International Crisis Group, είναι σαφές πως η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του αλβανικού αλυτρωτισμού ως ρυθμιστικής δύναμης στην περιοχή. Και τούτο πραγματοποιείται σήμερα με τις πιο θερμές ευλογίες των Αμερικανών.
Η Αλβανία είναι το βαλκανικό έθνος εκείνο το οποίο ξεκίνησε τελευταίο τις διαδικασίες της εθνικής του ολοκλήρωσης, στα μέσα του 19ου αιώνα. Το γεγονός αυτό κατέστησε τον αλβανικό εθνικισμό εύκολο εργαλείο στα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων που διατηρούσαν αποικιακές βλέψεις στα Βαλκάνια, ακριβώς διότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός αποσταθεροποίησης των υπολοίπων βαλκανικών χωρών. Γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκε διαδοχικά από την αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία, την Ιταλία, τη Γερμανία του Χίτλερ, από τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε., ως πράκτορας των αποικιακών τους συμφερόντων. Τούτο συμβαίνει και σήμερα: Η Αλβανία τείνει να εξελιχθεί στην εξαρτημένη δύναμη που, μέσω της κινητοποίησης των πληθυσμών της, πουλάει την απαραίτητη για τους Αμερικανούς «αποσταθεροποίηση», με αντίτιμο τη διαρκή πολιτική και οικονομική αναβάθμιση του αλβανικού στοιχείου στα Βαλκάνια.
3. Η βαλκανική σκακιέρα γύρω από το Κοσσυφοπέδιο
Γύρω από την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου έχει στηθεί μια διπλωματική και γεωπολιτική σκακιέρα, που εμπλέκει το σύνολο των Μεγάλων Δυνάμεων.
Σε ό,τι αφορά τις Η.Π.Α., όλοι έχουν συναίσθηση πως βρισκόμαστε στην απαρχή ενός νέου ψυχροπολεμικού γύρου με τη Ρωσία, που πρόσφατα ανάρρωσε από την κατάρρευση της δεκαετίας του 1990. Ένα ελεγχόμενο από τις Η.Π.Α. Κόσοβο εντάσσεται τόσο στη στρατηγική της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας όσο και στον περίφημο πόλεμο των ενεργειακών οδών, που αφορά στα πετρέλαια της Κασπίας θάλασσας. Κεντρικό ρόλο και στα δύο αυτά ζητήματα παίζει η αμερικανική βάση Bondsteel. Η βάση αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη βάση που έχουν κατασκευάσει οι Αμερικανοί, από τον πόλεμο του Βιετνάμ κι έπειτα, ενώ ολοκληρώθηκε σε χρόνο-ρεκόρ από την πολυεθνική εταιρεία Halliburton. Η σημασία της είναι πολλαπλή: α) Συνιστά μείζονα αποτρεπτική δύναμη έναντι των Ρώσων, β) Η στρατηγική της θέση δίνει τη δυνατότητα στους Αμερικανούς να ελέγξουν τον δια-βαλκανικό αγωγό μεταφοράς των πετρελαίων, ο οποίος θα διέρχεται από τη Βουλγαρία, την ΠΓΔΜ και την Αλβανία, μεταφέροντας τα πετρέλαια της Κασπίας Θάλασσας από τη Μαύρη θάλασσα μέχρι την Αδριατική11, γ) Λειτουργεί ως ένα «Γκουαντάναμο» της βαλκανικής, με αποστολή να καταστείλει και να καταδιώξει τις ομάδες και τις οργανώσεις του ισλαμικού ριζοσπαστισμού που δρουν στην περιοχή12.
Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, πέρα από τους Ρώσους, οι εξελίξεις στο Κόσοβο διασφαλίζουν ακόμα περισσότερο στους Αμερικανούς ότι θα παραμένουν οι βασικοί εγγυητές της στρατιωτικής ασφάλειας και της σταθερότητας στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, και ως εκ τούτου θα δεσμεύσουν ακόμα περισσότερο τη στρατιωτικά και πολιτικά ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή Ένωση στην κατεύθυνση του ευρωατλαντισμού.
Από την πλευρά τους, οι Ευρωπαίοι -και ιδιαίτερα οι Γερμανοί- έχουν ευθυγραμμιστεί με τους Αμερικανούς, υποστηρίζοντας την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, παρά το γεγονός ότι αυτή η εξέλιξη προκαλεί σοβαρούςς τριγμούς στις ευρωρωσικές σχέσεις, αλλά και υπονομεύει καίρια την ίδια την αυτονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η επιλογή υπαγορεύτηκε τόσο από τον φόβο των γερμανικών ελίτ μπροστά στην ενδεχόμενη ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία13 όσο και από τα αποικιακά προνόμια τα οποία εξασφαλίζουν από τη συμμετοχή τους στη διαδικασία του κατακερματισμού των Βαλκανίων.
Τρίτον, μεγάλοι κερδισμένοι από την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου είναι οι Τούρκοι, οι οποίοι βρίσκουν μια σημαντική ευκαιρία να επιτείνουν την οικονομική και πολιτική διείσδυση τους στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Η Τουρκία ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισε το Κοσσυφοπέδιο, ενώ ο Τύπος της χώρας χαιρέτισε την κίνηση του Χακίμ Θάτσι με σχόλια όπως «Ένας μικρός αδερφός της Τουρκίας γεννήθηκε στα σπλάχνα της Ευρώπης»14. Ένα 24ωρο μετά, ο Ερντογάν δήλωσε ότι είναι διατεθειμένος να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στο νεοσύστατο κράτος15.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι σχέσεις μεταξύ των Τούρκων και των Αλβανών Κοσοβάρων ήταν εξαίρετες. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Αλβανοί ίδρυσαν μια άτυπη διπλωματική αποστολή εκπροσώπων της «Δημοκρατίας του Κοσόβου», μόλις στα 199416! Κατά τη διάρκεια των νατοϊκών βομβαρδισμών του 1999, η Τουρκία υποδέχθηκε και περιέθαλψε γύρω στους 20.0Θ0 Αλβανούς πρόσφυγες, ενώ πολλοί τραυματίες στρατιώτες του UCK νοσηλεύτηκαν σε ιδιωτικά νοσοκομεία της Κωνσταντινούπολης17. Πέρα από την πολιτική υποστήριξη, η παρουσία 10.000 Κοσοβάρων Τούρκων ενισχύει ακόμα περισσότερο τους δεσμούς με την Άγκυρα.
Η οικονομική διείσδυση της Τουρκίας στο Κοσσυφοπέδιο είναι σημαντική. Υπολογίζεται ότι το 90% των προϊόντων που κυκλοφορούν εκεί είναι τουρκικής προελεύσεως18. Μετά τη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε ότι είναι έτοιμο να πραγματοποιήσει μεγάλες επενδύσεις στην περιοχή19. Εξ άλλου, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός του κρατιδίου, Χακίμ Θάτσι, αλλά και ο διπλωματικός επιτετραμμένος του Κοσσυφοπεδίου στην Αγκυρα, Μεχμέτ Τασέρ, κάλεσε την Τουρκία «να συμβάλει τα μέγιστα στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής»20.
Ένας ακόμη σημαντικός δίαυλος για τη διείσδυση των Τούρκων στο Κόσοβο είναι το Ισλάμ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 κι έπειτα, η Τουρκία χρησιμοποιεί το Ισλάμ για να βρει ερείσματα ελέγχου στα Βαλκάνια. Σε ό,τι αφορά στο Κόσοβο, είχε συμβάλει, από το 1999 και μετά, στην κατασκευή και την ανακαίνιση πολλών τζαμιών στην περιοχή21. Το ίδιο, βέβαια, έχουν κάνει οι Σαουδάραβες, οι εμίρηδες του Κουβέιτ και άλλες ισλαμικές χώρες22.
Είναι προφανές ότι, στα πλαίσια της αποδιάρθρωσης των Βαλκανίων, η Τουρκία επιθυμεί να διεκδικήσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, δημιουργώντας μια σφαίρα επιρροής στα εδάφη που άλλοτε κατείχε ως Οθωμανική Αυτοκρατορία23. Όπλα της σ’ αυτήν την προσπάθεια είναι η στρατιωτική ισχύς, η πολιτική επιρροή και ο οικονομικός δυναμισμός που τη διακρίνει, αλλά και το Ισλάμ, καθώς και οι τουρκικές μειονότητες, οι οποίες βρίσκονται διάσπαρτες στην περιοχή.
Επίλογος: Τότε και τώρα
Είναι προφανές ότι ζούμε μια γιγαντιαία αναδιάταξη της περιοχής της βαλκανικής. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι Αμερικάνοι κι Ευρωπαίοι έχουν ξεκινήσει διαδικασίες ανατροπής του status quo που σταδιακά οικοδομήθηκε από τη δεκαετία του 1910 μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή.
Γι’ αυτό και οι εθνικές και εθνοτικές αντιπαραθέσεις που αναζωπυρώνονται, οι αλυτρωτισμοί που εντείνονται, και οι ηγεμονισμοί που αναπτύσσονται εμφανίζουν αναλογίες με το παρελθόν: οι Αλβανοί ονειρεύονται μια «Μεγάλη Αλβανία», όμοια μ’ εκείνη που γεννήθηκε στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, οι Τούρκοι παίζουν το χαρτί του νεο-οθωμανισμού, επιδιώκοντας να επαναφέρουν τη βαλκανική στη σφαίρα της πολιτικής και οικονομικής τους επιρροής, και ο ευρω-ατλαντικός άξονας λειτουργεί θυμίζοντας τις δοξασμένες ημέρες της ενασχόλησης των Μεγάλων Ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων με το Ανατολικό Ζήτημα.
Πραγματοποιείται δηλαδή μια κολοσσιαία οπισθοδρόμηση, και αυτή τη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία.
Το ζήτημα έχει τεθεί: Ή θα αντισταθούμε στη Νέα Τάξη που στήνεται στην περιοχή, όπως τότε είχαν πράξει οι παρτιζάνοι και οι ελασίτες αντάρτες, ή θα γονατίσουμε και πάλι βιώνοντας μία ακόμα πράξη του βαλκανικού δράματος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
/. Ευμορφία Δημητρακοπούλου, Η μαφία, ο Αχτισάαρι και οι Πράκτορες, Κυριακάτικη Μακεδονία, 08/ 07/2007.
2. Sara Flounders, «Washington gets a new Colony in the Balkans», ηλεκτρονικό περιοδικό Dissident Voice, 23/02/2008.
3. Sara Flounders, ό.π.
4. Για το πώς οργανώθηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις στο Κοσσυφοπέδιο, ώστε σταδιακά να περάσει η σερβική κρατική περιουσία στα χέρια Αλβανών μεγιστάνων και πολυεθνικών, βλέπε Μ. Bozinovich, «Kosovo’s war on property rights», ηλεκτρονικό περιοδικό Serbianna.
5. William J. Kole, «Kosovo Faces Huge Economic Hurdles», Associated Press, 18/ 02/2008.
6 . Peter Schwarz, «The case of Kosovo: “Self-determination” as an instrument of imperialist policy», World Socialist Web
Site, 20/02/2008.
7. loannis Michaletos, «Kosovo Underworld Rising», ηλεκτρονικό περιοδικό Serbianna, 27/01/2008.
8. Βλέπε, για παράδειγμα, «No “Greater Albania” wave seen from Kosovo», πρακτορείο Reuters, 15/02/2008.
9. «Pan-Albanianism: How Big a Threat to Balkan Stability?», Europe Report ΝΊ53, 25 February 2004.
10. Έλενα Μπέλλη, «Ένα, δύο, τρία… δέκα Κοσσυφοπέδιο», εφημερίδα Ημερησία, 23/02/2008. //.Paul Stuart, «Camp Βοndsteel and America’s plans to control Caspian oil», World Socialist Web Site, 2§l 04/2002.
12. Natalie Nougayrede, «NATO Base in Kosovo Home to “Secret” American Prison», εφημερίδα Le Monde, 25/11/2005 (αγγλική μετάφραση).
13. Martin Kreickenbaum, «Germany’s role in the secession of Kosovo», World Socialist Web Site, 26/12/2008.
14. Βλέπε Cengiz Cadar, «Α baby brother to Turkey, Kosovo born in Europe», Turkish Daily News, 21/02/2008.
15. Γιώργος Δελαστίκ, «Η Τουρκία και πάλι στα Βαλκάνια», Εφημερίδα Έθνος, 28/ 02/2008.
16. Can Karpat, «Turkey’ s Kosovo Policy: Inexistent, Hesitant or Prudent?», ηλεκτρονική επιθεώρηση Axis Globe, 01/09/2006.
17. Ό.π.
18. Mustafa Oguz, «Turkey focuses on boosting economic ties with Kosovo after recognition», Turkish Daily News, 22/02/2008.
19. Ό.π.
20. Ό.π.
21. Can Karpat, ό.π.
22. Gary Leupp, «The Independence of Kosovo: Threatening the Foundations of a World Order», ηλεκτρονικό περιοδικό Dissident Voice, 19/02/2008.
23. Sungur Savran, «Operation Independence Kosovo», εφημερίδα The Bullet, 24/02/2008
