Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα από τη Ρήξη (φ.86) που κυκλοφορεί
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι σταθερές σ’ έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Μία από τις σταθερές της κινηματογραφικής Αθήνας είναι, βέβαια, το «Ταινιόραμα» στο σινέ Άστυ, στην Κοραή, όπου και φέτος είδαμε… και τι δεν είδαμε! Από τις 17 και έως τις 27 Ιουνίου προβάλλονται συνολικά 126 ταινίες σε 42 ενότητες, εκ των οποίων αρκετές έχουμε να τις δούμε στα σινεμά από αμνημονεύτων χρόνων… Το επίσης ενδιαφέρον είναι ότι –κρίση γαρ– το ημερήσιο εισιτήριο είναι 6 ευρώ για τρεις ταινίες που προβάλλονται αποκλειστικά από 35 mm φιλμ –κι αυτό τείνει να ξεχαστεί πια με τις προβολές από DVD– και κάρτα διαρκείας για όλες τις προβολές του μήνα με 30 ευρώ.
Η κάθε μέρα προβολών είναι θεματική, είτε αφιερωμένη σ’ έναν σκηνοθέτη (παίχτηκαν από τρεις ταινίες των Τζων Κασσαβέτη, Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Όρσον Γουέλς, Μικελάντζελο Αντονιόνι, Φρανσουά Τρυφώ, Λουίς Μπουνιουέλ, Λαρς φον Τρίερ και Ατόμ Εγκογιάν –αύριο, 24/6.)
Καθώς δεν προλάβαμε να σας μιλήσουμε για όλες αυτές τις ταινίες που παίχτηκαν ήδη, ας υπογραμμίσουμε μόνο μερικές από τις ταινίες που αξίζουν τον κόπο, αφού παραδοσιακά το καλοκαίρι στην Αθήνα δεν είναι μόνο παραλία και παγωτό, αλλά και ταινίες σε δεύτερη προβολή. Το «Ταινιόραμα» κάνει εδώ και χρόνια δουλειά πραγματικής ταινιοθήκης, επαναπροβάλλοντας σπουδαίες ταινίες, που η ζωή τους συνεχίζεται, ας έχουν περάσει τα χρόνια κι οι δεκαετίες. Έτσι, λοιπόν, απομένουν να δούμε στο «Ταινιόραμα», σήμερα, Σάββατο 23/6, με θέμα: «Η Φαντασία μπλέκει με το Όνειρο», την κλασική ταινία του Αλέν Ρενέ, βραβευμένη με το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία, Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ (1961). Ο αιωνόβιος Ρενέ, που στα 89 εμφανίστηκε και φέτος στις Κάννες με καινούργια ταινία, το Δεν Έχετε Δει Τίποτα Ακόμη, εδώ, σε μια κλασική του πια ταινία με θέμα –τι άλλο;– τον έρωτα. Μαζί θα προβληθεί η ταινία του Οτακάρ Βοτοτσέκ Τα Φτερά της Διασημότητας (1990), με τον Πίτερ Ο’ Τουλ και τον Κόλιν Φερθ, αλλά και ο καλύτερος ίσως Μπουνιουέλ, ο Εξολοθρευτής Άγγελος (1962). Δεν υπάρχει πιο κατεδαφιστική κριτική του αστισμού απ’ αυτή που κάνει ο Ισπανός διαρκής επαναστάτης του σινεμά, μέσα από μια ευφυέσταση σουρεαλιστική παραβολή, που «ξυπνάει το κτήνος» στους καλοντυμένους και αψεγάδιαστους προσκεκλημένους στο επίσημο δείπνο.
Για αύριο, Κυριακή 24/6, ετοιμαστείτε για ένα μικρό αφιέρωμα στο τρομερό παιδί του καναδέζικου κινηματογράφου, τον αρμενικής καταγωγής Ατόμ Εγκογιάν, με τις «οικογενειακές» ταινίες του Family Viewing (1988), The Adjuster (1991) και Το Γλυκό Πεπρωμένο (1997). Ιδιαίτερα η τελευταία, με τον πρωτότυπο τίτλο The Sweet Hereafter –κάτι σαν «το γλυκό επέκεινα» ελληνιστί–, που είναι μια ανατομία της καταθλιπτικής μελαγχολίας σε μια απομονωμένη βόρεια κοινότητα, όπου η αιτία της θλίψης απωθείται συστηματικά από τους κατοίκους, είναι ίσως η πιο δυνατή από τις ταινίες του. Εκεί που ένα αυτοκινητικό δυστύχημα σκοτώνει όλα σχεδόν τα μικρά παιδιά της πόλης, ο Εγκογιάν δίνει το μέτρο του ανομολόγητου θρήνου. Όταν δεν κλάψεις, δεν μπορείς και να λυτρωθείς. Η ταινία, στον καιρό της, ήταν υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου, και τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών. Με τους Ίαν Χολμ και Σάρα Πόλεϊ.
Τη Δευτέρα 25/6, τη σκυτάλη παίρνει ο Μεξικανός Αλεχάντρο Γκονσάλες Ιναρίτου, με τις Χαμένες Αγάπες (2000), ένα υπαρξιακό δράμα, που έκανε γνωστό τον σκηνοθέτη και το ιδιότυπο στυλ του σε όλο τον κόσμο. Η αγάπη, η απώλεια, η λύπη και η σκληρή πραγματικότητα πλέκονται στο μελαγχολικό σινεμά του Ιναρίτου. Περισσότερο τυπικός στο μελόδραμά του, αλλά και επίκαιρος, είναι ο Κάρλος Σάουρα, ο οποίος ακολουθεί με την ταινία Taxi (1996). Ένα νέο κορίτσι, που αποτυχαίνει στις εξετάσεις, αναγκάζεται από τον πατέρα της να μάθει να οδηγεί ταξί. Με τον καιρό θα μάθει ότι ο πατέρας της, πέρα από οδηγός ταξί, είναι και μέλος ρατσιστικής ομάδας που κυνηγάει μετανάστες, ομοφυλόφιλους, τραβεστί κ.ά…
Την Τρίτη 26/6, στα «βραβευμένα αριστουργήματα», οι εμβληματικές ταινίες Μαχαίρι στο Νερό (1962), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρομάν Πολάνσκι και μια από τις καλύτερες ταινίες του, που πήρε το Βραβείο F.I.PRES.CI. στο Φεστιβάλ Βενετίας, και ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας, ένας αξεπέραστος Εμίρ Κουστουρίτσα στο Ο Μπαμπάς Λείπει σε Ταξίδι για Δουλειές (1985), στα χρόνια της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και του Τίτο και η βραβευμένη στις Κάννες Αυτοκρατορία του Πάθους (1978), με το ακραίο ερωτικό πάθος 20χρονου και 40χρονης, που οδηγεί στο έγκλημα, τη δολοφονία του συζύγου, μια αληθινή γιαπωνέζικη ιστορία που συνέβη το 1895 σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό.
Οι προβολές ολοκληρώνονται την Τετάρτη 27/6, με τι άλλο; Με «Καλτ Σινεμά Τρόμου»: Ανατριχίλες (1975) και Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, βεβαίως, Τα Τρία Πρόσωπα του Σατανά (1963), μια σπονδυλωτή ταινία τρόμου, σε σκηνοθεσία Μάριο Μπάβα και Σαλβατόρε Μπιλιτέρι και Αμόκ και Μαύρη Μαγεία (1974) του Φρέντι Φράνσις.
Εγώ τι άλλο να προσθέσω; Καλές προβολές και καλό καλοκαίρι, παιδιά!
